Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik weet nog precies hoe hij binnenkwam, de eerste schooldag na de zomervakantie
Kleine rugzak op zijn rug, zijn hand stevig in die van zijn moeder. Donkere ogen die alles leken te scannen. Een beetje schichtig, maar niet bang. Meer… terughoudend. Alsof hij de situatie alvast wilde inschatten, voordat hij zich zou laten zien. Milan.
Hij zei weinig, bewoog zich voorzichtig in de kring
Andere kinderen begonnen meteen te praten, te spelen, te zoeken naar hun plekje. Maar Milan bleef stil. En dat was niet erg, dacht ik. Elk kind heeft z’n eigen tempo. Maar na een paar weken voelde ik het: iets bleef op afstand. En niet alleen bij hem. Ook bij mij. En daar worstelde ik mee.
Ik ben Annebel, 31 jaar, kleuterjuf met hart en ziel
Ik hou van kinderen. Van hun logica, hun eerlijkheid, hun eindeloze fantasie. En meestal voel ik snel wat een kind nodig heeft. Een knikje, een aai, een grapje, een duidelijk grens. Meestal lukt dat vanzelf. Maar bij Milan… lukte het niet. Het zat ‘m in kleine dingen. Hij reageerde anders dan ik gewend was. Liet zich niet troosten als hij verdrietig was. Keek me vaak strak aan, zonder iets te zeggen. Als ik hem iets vroeg, keek hij weg of gaf een antwoord dat nergens op sloeg. Alsof hij me op afstand hield.
Ik weet nog dat ik ’s avonds op de bank tegen mijn vriend zei: “Ik snap hem niet
Ik voel hem niet.” En meteen daarna: “Wat erg dat ik dat zeg.” Want dat is mijn werk. Aanvoelen. Begrijpen. Aansluiten. In de klas probeerde ik van alles. Eén-op-één momentjes. Spelletjes waarin hij de leiding kreeg. Maar elke keer voelde het alsof ik hem een beetje erger maakte in plaats van dichterbij bracht. Soms leek het zelfs alsof hij mij expres negeerde. En ik merkte dat ik ongeduldig werd. Minder mild. Dat ik vaker zuchtte bij zijn gedrag dan ik wilde toegeven. En dat knaagde.
Toen kwam de ouderavond
Zijn moeder kwam alleen. Ze was vriendelijk, open. Je zag aan alles dat ze zich had voorbereid. Ze haalde notities uit haar tas, vroeg hoe hij het deed, of hij vriendjes had, of hij zich ontwikkelde zoals ‘hoort’. En ik voelde de spanning op mijn schouders. Ik wilde graag eerlijk zijn.
Ik begon met de standaard dingen
Zijn taalontwikkeling, zijn motoriek, zijn concentratie. Alles viel wel binnen de marges. Maar het echte punt kwam ik steeds niet aan. Tot ze zelf zei: “Wij merken thuis ook dat hij soms afwezig lijkt. Dat hij niet veel over school vertelt. We vragen ons soms af of hij zich op z’n plek voelt.” En toen hoorde ik mezelf zeggen – zacht, maar duidelijk: “Ik zie gewoon geen klik met jullie kind.”
De stilte die daarop volgde was oorverdovend
Ze keek me aan, haar pen stil in haar hand. En ik voelde het meteen: dit kwam hard aan. “Ik bedoel,” begon ik, “dat ik hem moeilijk kan bereiken. Dat ik me afvraag wat hij nodig heeft, en dat ik het gewoon niet goed weet.” Ze knikte langzaam, maar ik zag de schrik in haar ogen. En misschien ook iets van teleurstelling. Ik voelde me schuldig. Want als juf wil je verbinden. Voor elk kind. Geen uitzonderingen.
“Ik weet niet of het aan mij ligt,” vervolgde ik eerlijk
“Of aan Milan. Of aan de combinatie van ons twee. Maar ik wil dat u weet dat ik ermee bezig ben. Echt.” Ze keek me toen aan, en tot mijn verbazing zei ze: “Dank je. Voor je eerlijkheid. Dat hoor je niet vaak.” Die woorden bleven nog lang hangen. Want eerlijk was het. Maar ook pijnlijk.
Na die avond ben ik Milan anders gaan bekijken
Ik begon met observeren zonder direct te sturen. Ik liet hem meer kiezen, minder duwen. En ik zag dat hij wél reageerde – maar op zijn voorwaarden. Als hij dacht dat ik hem níet in de gaten had, glimlachte hij soms naar een klasgenoot. Als hij dacht dat ik niet keek, zag ik hem genieten van de bouwhoek.
Langzaam begon ik patronen te zien
Hij hield van structuur. Van duidelijkheid, maar niet van controle. Hij vond het fijn om niet in het middelpunt te staan, maar wilde wél gezien worden. Ik begon kleine dingen te zeggen die voor hem leken te werken. “Ik weet dat jij goed oplet, ook al zeg je niks.” Of: “Ik zie je, Milan.” En elke keer knikte hij. Heel klein. Maar het was er.
En het wonderlijke was: ik begon hem wél te voelen
Die klik die ik zo had gemist. Niet zoals met sommige andere kinderen, die meteen je hart inrennen. Maar op zijn manier. Gelaagd. Voorzichtig. Echt. Een paar weken later kwam zijn moeder hem ophalen. Milan had net een schilderij gemaakt. Een groot, rommelig kunstwerk in blauw en rood. Hij liep ermee naar haar toe en zei: “Kijk, mama, dit heb ik gemaakt. Juf vindt het mooi.”
Ze keek me even aan, glimlachte
“Ik zie het,” zei ze. “En ik zie jou ook.” Ik slikte. Soms is het moeilijk om toe te geven dat iets niet vanzelf gaat. Zeker in een beroep waar verbinding de basis is. Maar juist door dat hardop te zeggen, kwam er ruimte. Voor eerlijkheid. Voor beweging. Voor groei. Ik denk dat Milan me iets belangrijks heeft geleerd. Dat niet elke klik een vonk hoeft te zijn. Soms is het een langzaam, schurend proces. Maar als je blijft kijken, blijven proberen, blijft voelen, dan kan zelfs een lastige relatie iets heel moois worden.
JUF ANNEBEL
Soms is de klik er niet meteen maar moet je die eerst vinden.
Sommige kinderen zijn van nature terughoudend en dat is ok. Minder proberen en meer ruimte geven werkte bij hem.
Mooi dat jullie elkaar toch ont-moet hebben. Ook mooi je zelfreflectie.
Ik moet ook denken aan het boek Zondagskind van Judith Visser.
Voor een kind kan het ook een zochtocht zijn om zijn of haar weg te vinden zonder zichzelf te verliezen.
Kinderen hebben mensen zoals jij nodig. Die bereid zijn om naar zichzelf te kijken èn
open en transparant communiceren. Ook ben je volhardend in verbinding zoeken en bereid om ‘anders’ te kijken. Wat treffen de kinderen het met jou als juf! Respect!
geheel mee eens respect!! goed voorbeeld doet goed volgen
Dit verhaal heeft me geraakt. Wat had ik graag een juf als jij ontmoet. Iemand die zoals wij voor ons kind wilde vechten. Iemand die inzag dat “anders” ook geweldig kan zijn. De woorden: “Hij kan met zijn beperking (ASS en degeneratie van de wervelkom) niks komen doen in het kunstonderwijs”, spelen me na 6 jaar nog altijd parten. In plaats van, zoals jij toenadering te zoeken en een band te scheppen, werd hij aan zijn lot overgelaten. En wat het nog erger maakte, hij was niet de enige die dit overkwam. Er was enkel plaats voor kunstenaars in spé. Spijtig dat dit ertoe geleid heeft dat mijn zoon de dingen waar hij echt goed in was naast zich heeft neergelegd. Daarom wil ik jou bedanken om er te zijn voor Milan en zijn ouders. Om hem een kans te geven om op zijn tempo en voorwaarden te kunnen en vooral mogen functioneren. Ik hoop dat hij nog leerkrachten zoals jij mag ontmoeten die hem sterker maken, die in hem geloven en hem niet opgeven. Superjuffen zijn eerder een zeldzaamheid maar jij bent er eentje van.
Het verhaal van Milan kon van mijn zoon zijn. Achteraf autisme bij hem gediagnosticeerd. wellicht is dat hier ook aan de orde. Dat vergt een andere aanpak bij het kind.
En ja dan kijkt die weg en wil wel gezien en gehoord worden, maar op afstand. Belangrijk te zien hoe hiermee om te gaan. Juf lijkt op de goede weg te zijn.
Wat een lieve Juf.
Elke ouder wil toch zo een juf voor zijn kind.
Wat fijn te mogen lezen dat er nog juffen zijn met hart voor het vak. Een juf die het belangrijk vindt om samen met het kind te werken aan het wennen aan een systeem buiten het “veilige” thuis. Tegenwoordig krijgt elk kind dat anders reageert dan verwacht door de juf het stempeltje “moeilijk lerend, moeilijk opvoedbaar, moeilijk te hanteren. Fijn dat Milan ook op school zichzelf mag zijn
Wat prachtig geschreven! Als bovenbouw leerkracht begrijp ik dit zo. Erg herkenbaar, dat je zo kunt worstelen. Wat goed dat je een andere aanpak koos en dat je zo eerlijk was.
Als moeder van een zoon die zich ook niet veilig voelt als ik er niet bij ben, vind ik het erg dat je je in eerste instantie ergerde aan hem. waarom? Omdat hij niet direct op jouw reageert zoals jij wil? Je zal in je carrière toch nog wel kinderen ontmoet hebben die net iets anders zijn dan een ander? bij ons op school heb ik daar ook zo’n gezeur van…. 😒😒🙄😒
Lieve Anne, ik denk dat het heel duidelijk wordt uitgelegd waarom ze dit zo ervaarde. Mogelijk raakt het verhaal jou omdat jij hierbij een eigen pijn ervaart. Dat is oké. Ik denk juist dat de eerlijkheid in dit verhaal juist een opening kan zijn voor veel juffen of ouders.
ze ergerde zich niet aan Milo maar aan het feit dat het niet lukte om contact te krijgen.
Fijn, hè? Dat ze de zelfreflectie had om te herkennen dat het niet perse aan Milan hoeft te liggen. Dat juist haar gevoelens erover haar ook dwars zaten en het thuis besprak, betekende dat het haar ook echt wat deed. Dat ze eerlijk was tegen moeder en liet weten dat ze bezig was met het proces. Dat ze zichzelf aanpaste en Milan anders benaderde, waardoor de klik er wel kwam. Dat maakt haar een ster in haar beroep!
Heel vervelend om te horen dat je zo’n verdriet/vervelende gesprekken hebt gehad rondom jouw kindje. Misschien kan je de juf/meester dit verhaal laten lezen? Het kan haar/hem misschien ook helpen…
ik vind dat de juf juist haar best doet om contact te krijgen.
Maar hij is thuis ook erg stil. Als hij ook bij zijn moeder zo is, kun je nagaan hoe moeilijk het is voor Milan bij een juf, en is daardoor misschien nog stiller en meer onbereikbaar. Dat kan frusteren omdat de kuf het juist goed wil doen en hem wil bereiken. Gelukkig is dat ook zo (langzaam) gegaan.
Beste Anne ,
Bekijk het eens anders. De juf heeft het niet opgegeven en haar aanpak veranderd.
Mvg Isa
Ik lees nergens, maar dan ook nergens dat ze zich ergerde.
Wat een negatieve gefrustreerde en onjuiste reactie van jou op een mooi, open en eerlijk verhaal.
De vergelijking met jouw kind en zijn school houdt geen steek. Milan is niet jouw kind en zijn juf niet de juf van jouw kind.
Jammer dat jij jouw opgekropte ontevredenheid hier ongepast afreageert.
Helemaal mee eens
ik zocht naar woorden om te reageren op die zeer negatieve dame. wat heb jij dat prachtig gedaan. dankjewel Elise
Wat een ontzettend overdreven akelige reactie Elise. Man man man.. Wie ben jij nou helemaal om haar te vertellen dat haar reactie ongepast en zelfs onjuist is? Anne mag gewoon een andere mening hebben hoor, daar ga jij niet over. En ze reageert zich helemaal niet af, waar heb je het over? Ze schrikt ervan dat een juf letterlijk geen klik met een kind kan voelen. En dat kan ik me heel goed voorstellen n.a.v. haar ervaring met de school van haar kind. Je gaat er toch vanuit dat de professionaliteit van een juf de bovenhand heeft en het kan confronterend zijn als blijkt dat juf ook maar gewoon een mens is met bepaalde zienswijzen en verwachtingen. Dat gezegd hebbende vind ik dat de juf het goed opgelost heeft en haar eerlijkheid en inzet zijn prijzenswaardig. Gelukkig was deze juf niet zo kortzichtig en veroordelend als jij Elise.
mijn inziens is dat niet wat zij zegt/ervaart. het was voor beide een zoektocht …. eentje die uiteindelijk geslaagd is. bovendien is een juf ook een mens met eigen gevoel en leert ook zij van door een kind zoals Milan. Door haar eerlijkheid werd het uiteindelijk een win win situatie!
Wat mooi.
Wat een topper ben jij!!
Er zijn niet veel mensen die dezelfde eerlijkheid hadden gehad. Niet naar zichzelf en niet naar de ouder van het betreffende kind.
En wat heerlijk dat deze moeder daar begrip en respect voor heeft.
Dat op zichzelf creëert ruimte om te ontwikkelen voor iedereen.
Echt prachtig!
nou, inderdaad, net wat ik dacht: je bent een top-juf!!
Wat een mooi zuiver respectvol contact.
Hoe interesse in de ander tot verbinding kan leiden.
Milan zal dit meenemen in zijn ontwikkeling.
Ik hoop dat u nog meer collega’s heeft met zo’n passie voor het kind.
Prachtig! Wat een cadeau voor deze jongen dat je de moeite nam om hem te ‘zien’. En ook voor jou en zijn ouders. Dat is waar het om gaat in het onderwijs, bij kinderen. Verbinding maken, dat heb je mooi omschreven. Op die manier zal hij zich kunnen ontwikkelen.
Goed zo, juf!
Nooit meer stoppen met juf zijn. Tranen in mijn ogen van je bijzondere verhaal. Dat is echt hart voor je werk. En Milan zal altijd aan jou blijven denken.
wat mooi, dat er juffen zijn die hun best doen om een kind echt te zien… mijn zoon is al een stuk ouder.
Hij had een en dezelfde juf 3 jaar. En er was duidelijk geen klik. Onze zoon was ‘ een buitenbeentje en werd vreselijk gepest. In een overleg werd haar gevraagd wat zijn positieve kanten waren en ze kon er geen 1 opnoemen. als ik er nog aan denk, voel ik weer die steen in mn maag…
Wat een prachtig en eerlijk verhaal. Het raakt me en maakt me heel blij. Ik gun ieder kind én ouder een juf zoals jij. Dank je wel voor je moed en liefde voor je mede-mens en ook de liefde en onderzoekende geest naar jezelf. Wow
Jij bent een sierraad voor je vak! Wat zou ik graag jou als juf voor mijn kind hebben gehad.