Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Toen ik zwanger was van onze eerste, hoopte ik dat Berry’s ouders een grote rol in het leven van onze kinderen zouden spelen. Mijn eigen moeder was al overleden, en mijn vader verdween uit mijn leven toen ik vijf was. De gedachte dat mijn kinderen wél een betrokken opa en oma zouden hebben, troostte me. Maar al snel bleek dat een illusie.
“Onze taak zit erop”
Toen onze oudste, Mason, werd geboren, had ik verwacht dat Berry’s ouders dolenthousiast zouden zijn. In plaats daarvan kregen we een beleefde felicitatie en een kort bezoekje in het ziekenhuis. Ze hielden Mason even vast, gaven hem een kus op zijn voorhoofd en vertrokken na een half uur met de woorden: “Geniet ervan, wij hebben het allemaal al gehad. Onze taak zit erop.” Die woorden bleven hangen. ‘Al gehad’? Alsof het een soort fase was die nu voor hen afgesloten was. Ik probeerde het positief te bekijken. Misschien moesten ze wennen aan hun nieuwe rol als grootouders.
Ze willen nu hun eigen leven leiden
Maar na de geboorte van onze tweede, Mila, en later onze jongste, Finn, werd het alleen maar duidelijker: ze voelden zich totaal niet verantwoordelijk voor een band met hun kleinkinderen. Toen ik Berry erover aansprak, haalde hij zijn schouders op. “Zo zijn ze gewoon,” zei hij. “Ze hebben hun vier kinderen goed opgevoed, zijn inmiddels in de 80 en willen nu ze hun eigen leven leiden.”
Zelfs op een verjaardag langskomen bleek lastig
Berry’s ouders wonen op vijf minuten rijden. Maar we zien ze amper. Als ze in Nederland zijn – want de helft van het jaar zitten ze in hun huis in Spanje – doen ze geen enkele moeite om de kinderen te zien. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Toen Mason zijn eerste verjaardag vierde, stuurde ik weken van tevoren een uitnodiging. De reactie? “We zijn er niet maar komen een andere keer langs” Die ‘andere keer’ kwam nooit. Bij Mila en Finn bleef het bij een ‘gefeliciteerd’. Ik stuurde van alle kinderen foto’s van mijlpalen, maar er kwam zo weinig of zelfs geen reactie dat ik er langzaam aan mee ben gestopt.
“Het komt nu niet uit”
Een keer stond ik met de kinderen voor hun deur, zomaar spontaan, om een tekening af te geven. De auto stond op de oprit, dus ik wist dat ze thuis waren. Maar nadat ik had aangebeld, duurde het een minuut of twee voordat er beweging kwam. Mijn schoonmoeder opende de deur op een kier en keek verbaasd. “Oh, hallo. Wat is er?” Ik legde uit dat de kinderen iets voor hen hadden gemaakt. “Oh, wat lief,” zei ze vlak, terwijl ze de tekening aannam. “Maar het komt nu niet uit, we hebben net geluncht en ik wilde even gaan rusten.”
Er is nul interesse of betrokkenheid
Ze hebben nooit eens opgepast, terwijl Mason nu toch al 7 jaar is. Zijn nooit komen kijken bij een voorstelling van school of op de opa en oma ochtend van het kinderdagverblijf, ze zijn nog nooit komen kijken bij de voetbal of toen Mason ging afzwemmen. Er is nul interesse of betrokkenheid. Zelfs met kerst, een moment waarop ik dacht dat familie vanzelfsprekend samenkwam, gaven ze aan dat ze naar de kerk gingen en verder ‘geen zin hadden in drukte’. We moesten onze plannen maar met mijn familie maken – een pijnlijke opmerking, gezien het feit dat die er nauwelijks meer is.
Spanje is voor hen, niet voor ons
Ik had gehoopt dat ze ons misschien een keer uit zouden nodigen in hun Spaanse huis, maar dat werd direct de kop ingedrukt. “Dat is ons plekje, onze rust,” zei mijn schoonvader. “Daar zijn we niet met familie bezig.” Dat deed pijn. Mijn kinderen vroegen regelmatig waarom opa en oma altijd in Spanje waren en nooit vroegen of ze mee mochten. Ik kon er geen goed antwoord op geven. Toen Berry voorzichtig opperde dat het misschien leuk zou zijn om een keer samen te komen in Spanje, kreeg hij een duidelijke ‘nee’. “Wij hebben onze kinderen grootgebracht, nu genieten we van onze tijd. We zien jullie wel weer in Nederland.”
Ik moet de teleurstelling proberen los te laten
Ik heb lange tijd geprobeerd hun houding te veranderen. Ik nodigde ze uit, hield ze op de hoogte, gaf hints dat de kinderen hen misten. Maar op een gegeven moment moest ik de realiteit accepteren: zij wilden deze rol niet. Het deed pijn, en het doet nog steeds pijn. Niet eens voor mezelf, maar voor mijn kinderen. Ze zullen nooit die warme, betrokken grootouders hebben die ik hen zo had gegund.
Gelukkig hebben we vrienden en andere familieleden om ons heen met wie we een goede band hebben. En ik? Ik kies er nu voor om de energie die ik in hen stak, te steken in de mensen die er wél willen zijn.
SHANA
Wat heftig voor je!
Ik kan me helemaal vinden in je laatste conclusie. Geen idee waarom ze zelf 4 kinderen hebben en daarna niets meer willen doen met hun kleinkinderen. Maar ze zijn er.
Ik vond het onvoorstelbaar en pijnlijk, maar toen ik me erbij neergelegd had was het beter te doen.
Echt heel jammer dit. Maar ik las ook dat ze al in de 80 zijn? Hoe ver in de 80? Want ze zijn echt flink bejaard. Misschien zijn ze bang dat er een beroep op hen wordt gedaan ivm met oppassen? Een tachtiger heeft daar vaak niet voldoende energie voor. Maar het zou leuk zijn als ze er fysiek wat meer zouden zijn. Misschien kunnen jullie de dialoog openen. Want over een paar jaar zijn ze er misschien niet meer. Het zou leuk zijn als ze toch van hun kleinkinderen kunnen genieten. Andersom zou ik niet te veel verwachten, ze zijn best al oud
Succes en sterkte.
nou toen de kinderen werden geboren waren ze niet zo oud dus dit is geen excuus.
als ze telkens de reis naar Spanje kunnen maken zal dat ergens ook wel mee vallen. Mijn buurman is 85, mijn schoonfamilie stelt niet veel voor en mijn eigen moeder was ook al overleden toen mijn oudste werd geboren en mijn familie zit relatief ver weg. Maar de buurman is soort opa voor hem geworden, hij wordt ook mijn zoon en zijn vriendjes soms zo genoemd. zijn eigen kleinkinderen (tieners) komen daar ook vaak langs. maar ook mijn zoon (net 6) en zijn vriendjes komen daar vaak. vooral voor de snoepjes die ze krijgen en de buurman zet dan een kinderprogramma voor ze aan. en als niet uitkomt stuurt hij ze terug. dat is al een heel verschil dan met die opa en oma
misschien moet je stoppen met hier energie in te stoppen stop die energie in je kinderen, je wint dit niet en als je toegeven zal nooit hard verwarmend worden zoals jij graag wil.
daarna vind ik het ook ongepast om te oordelen dat ze wel energie hebben om naar Spanje te gaan. je kunt ergens niet in iemand zijn lijf kijken en hier over oordelen.
Herkenbaar. Mijn moeder heeft 6 Kids groot gebracht. Maar was heel duidelijk toen er kleinkinderen kwamen. Ik heb mijn tijd gehad we konden altijd langs komen maar daar bleef het bij. Mijn ouders waren lief voor de Kids voor elk kleinkind. Maar verder niet. Mijn schoonouders waren anders ondanks dat ze veel op reis waren, waren ze er wel voor de Kids. Zelf heb ik 1 helaas 1 stilgeboren kleindochter. Maar diep van binnen vind ik het niet zo heel erg dat er verder geen kleinkinderen zijn. Klinkt misschien hard maar ik zie mijzelf ook niet als een oma. En daarbij komt dat deze mensen in de 80 zijn.
het ergste vindt ik het voor jou kinderen
ik zou het los laten het zien de ouders van jou man hij kan het bespreken met zijn ouders groetjes nuwan
Herkenbaar! Ik kan er wel een boek over schrijven.
Het is een soort rouwproces.
Verwacht niet dat dingen veranderen.
Probeer het los te laten.
De acceptatie dat zij zo zijn kan soms ineens even moeilijk zijn. De ergenissen vind ik nog het zwaarst.
Blijft gewoon soms moeilijk en de gouden tip heb ik niet.
Heel goed om je te focussen op andere, wel écht betrokken mensen, die aandacht willen geven en niet voor (bijna) 100 procent op zichzelf gerecht zijn.
Je schoonouders zijn weliswaar op leeftijd, maar dat praat dit gedrag niet goed. Ze missen de warmte en liefde voor hun nageslacht. Probeer het los te laten. Zonde van de energie.
Misschien kan een ander koppel een beetje de opa en oma rol op zich nemen. Dit gebeurt veel vaker (ik ken het ook van dichtbij) en kan ontzettend veel goeds brengen.
hier ook zo’n stel schoonouders inclusief tot aan het overwinteren aan toe. echter hebben ze bedacht dat mijn jongste zwager meer hulp nodig heeft dan mijn man en gezin, oudste zwager heeft geen kinderen
dus in het half jaar dat ze steeds in totaal in Nederland zijn, zien we hen wel 1 -2 keer en dan vaak vanwege een verjaardag bij mijn jongste zwager met zijn kinderen. voor onze kinderen zijn het die opa en oma die meestal een verjaardags/Sinterklaas kadootje mee hebben.
terwijl neefjes en nichtjes echt een band hebben met ze.
ik heb me er allang bij neergelegd. vindt het voor mijn kinderen sneu dat het zo scheef zit, maar zelfs zijn oudste kleinzoon wordt weer voorgetrokken op zijn zusjes, dat vind ik nog erger. onze kinderen hebben aan mijn ouders gelukkig nog een stel warme en betrokken opa en oma.
ik ben zelf zo ver dat ik het contact niet meer warmhoud, waarom zou ik constant alles moeten aanpassen, terwijl wij door de kinderen aan allerlei agenda’s en dingen vastzitten? ik merk dat mijn man ook hierin begint te berusten.
we missen er niets aan als we ze niet meer zien. straks zijn de kinderen groter en hoeven ook zij geen contact meer… hun verlies.
Het is heel vervelend maar accepteren. .Eens voor altijd negeren deze groot ouders. Totaal afstand van nemen. Ga niet bellen of zo. Geen contact opnemen en links laten liggen. Ik zou die mensen nooit meer van laten horen. Ze zijn bij jou nergens meer wel kom. Als er eentje inzet ziekenhuis kom totaal niet op reageren. Komt een van je grootouders te overlijden helemaal niks op reageren. Wat je vent doet is zijn pakkie an.
Gek is dat, de een wordt overrompeld door de claims van de grootouders, de ander dus door afwijzing. Het blijven mensen…
Ik snap het wel. Mijn enige dochter van wie ik het meest houd op deze hele wereld, is met reden ons enige kind gebleven. Ondanks al mijn liefde bleek ik het kleine kinderleven niks aan te vinden en superintens. Ik heb alles gedaan wat een goede moeder hoort te doen, uit liefde zodat ik mijn kind de beste start kon geven. Maar dat heb ik puur gedaan op wilskracht. Ik zou dat niet vrijwillig nog eens overdoen. Ik zou zeker niet zo bot zijn als deze schoonouders en echt wel betrokken zijn. Maar niet die oma die dol is op logeerpartijtjes en al het kinderspul wat erbij komt kijken. En vermoedelijk zou ik idd met 75 jaar willen genieten van rust. Ik ben een introvert en 3 kinderen zijn nogal wat.
Ik zal nooit oma worden omdat mijn zoons geen vaders kunnen worden. Het heeft te maken met erfelijke afwijking in de familie. Ooit had ik er veel verdriet van. Dikwijls had ik kennissen met baby,s die mij beloven op te passen en hielden hun het voor gezien. Ik hét er maar bij neer te leggen. Gelukkig heb ik af en toe diensten in kinderopvang maar dat is 1 keer per maand. Maar daar ben ik tevreden mee.
Mijn opa en oma waren vroeger ook vaak in het buitenland en hadden niet veel interesse in ons. Totdat ze te oud werden om te reizen en toen weer contact wilden. ik heb er wel verdriet van gehad dat ze ons niet belangrijk vonden vroeger. Toen zij behoefte hadden aan contact, had ik dat niet meer en heb dat toen ook afgehouden. ik heb begrip voor hun keuze om te reizen, maar daarmee hebben ze zelf de keuze gemaakt om het contact met de familie te verwateren. Ik denk dat ze de laatste jaren erg eenzaam zijn geweest, vooral toen een van beide kwam te overlijden.
het is een zegen als je kleine kinderen heb dat moet je koesteren vind ik.wij z ik jn zelf op en oma ik 57 man lief 63 ik werk fulltime time 2 ploegen man is op het moment thuis.als ik uit mijn werk kom en onze kleinkinderen zin. er 3 jaar en 9 mnd dan vliegt de oudste al om mijn nek.hoe heerlijk is dat.ik zal je schoonouders links laten liggen.niet eens moeite meer doen.zijn genoeg opa’s en oma’s hoor die geen klein kinderen hebben. zij tonen heen interesse is hard weet het.en dan nog het lef hebben om te zeggen wij hebben ons best gedaan.ik mag het niet zeggen flikker dan lekker op heb ik ook gedaan met mijn vader en zijn tweede vrouw.je kan het krijgen zoals hun het willen. maar ja wie ben ik
Wat een enorm gemiste kans voor deze mensen
En heel verdrietig voor Shana en haar man
De kleinkinderen zullen er wel overheen komen want wat er niet is (belangstelling van je opa en oma) kun je ook niet missen
Mijn ex was enig kind en we kregen 2 zoons, mijn ex schoonouders waren dol op ze en pastten 1x in de 2 weken 1 dag op, mijn moeder die weduwe was pastte de andere week 1 dag op, en als ze niet konden bv door vakantie dan regelden m’n moeder en m’n schoonouders dat onderling
Het was nooit een probleem integendeel ze zeiden weleens moeten jullie niet een weekje samen weg dan passen wij wel op….
Mijn kinderen waren ook dol op hun grootouders, helaas leven ze alledrie niet meer
maar de liefde zit in hun harte
Veel sterkte Shana ik kan me voorstellen wat dit met je doet maar als het je gegund wordt zelf ooit oma te worden zullen je het heel anders doen en kun je goedmaken wat je schoonouders gemist hebben ❤️
er zijn vast wel ouderen die het op zich zouden willen nemen. op zoek dus naar een bonus opa en oma
Wat een kille, koude mensen…….zoiets verwacht je als er nare dingen zijn voorgevallen maar niet zomaar…….stop met hopen en afvragen waarom: zij veranderen niet en een antwoord krijg je waarschijnlijk nooit……
Maar wat als je als oma je kleinkinderen niet mag zien!
Omdat mijn zoon boos op me is en niet wil praten.
wat heeft dat met dit verhaal te maken?
daar gaat dit verhaal niet over volgens mij
Beste Elly, ik weet hoe jij je voelt. Mijn zoon heeft een partner die nu eindelijk na jaren proberen de wig tussen ons heeft gedreven.
Zij was jaloers op onze band omdat zij die niet heeft gehad met haar moeder. Nu zie ik mijn enige kind en kleinkind niet meer.
Op de tweede verjaardag kreeg ik als eerste een snauw over bloemen die ik had mee gebracht om vervolgens genegeerd te worden door ook mijn zoon. Toen ik na een paar uur wegging deed iedereen alsof dat vreselijk erg was en kreeg ik later het verwijt dat ik niet had vrij genomen.
Vervelend, maar daar gaat het hier niet over.
Dat is zijn goed recht (en totaal irrelevant hier). Misschien kun je je laten interviewen door de redactie?
Mijn middelste is volwassen. Toen hij 14 jaar oud was, vertrok hij naar zijn vader. Al vrij snel kwam hij niet meer. Ook toen hij ernstig ziek werd, mocht ik hem niet zien. Hij wil niet met me in gesprek en in mijn omgeving is er niemand die iets van deze situatie begrijpt. Als hij nu kinderen krijgt, zit ik daar eerlijk gezegd niet op te wachten. Ik richt mijn aandacht liever op mijn oudste en jongste.
Als mijn middelste een vriendin krijgt die van alles van me verwacht, komt er net zo’n verhaal als dit.
Kortom, er zijn meer kanten aan een verhaal.
lastig, maar ik denk dat ze gewoon geen opa en oma willen zijn.
mijn vader heeft zich bewust zo misdragen en totaal niet leeftijd gerichte grapjes zeer ongepaste dingen enxo. zodat ie geen opa hoeft te zijn . sommige mensen zijn echt walgelijk.
De moeder van mijn man heeft 4 kleinkinderen.
2 daarvan zijn twintigers, eentje is 10 en ons zoontje is 6.
Voor ons zoontje er was, zei mijn schoonmoeder altijd dat haar kleinkinderen niet van haar hielden.
Ik begreep nooit waarom.
De 2 twintigers heb ik nooit gekend als kind. Het meisje dat nu 10 is, wel.
Toen zij op bezoek was, mocht ze alleen naar tv kijken. En ze moest stil zijn terwijl ze keek. Spelen mocht niet.
Toen ik zwanger was, was mijn schoonmoeder superblij. Haar 1e kleinzoon. En dit ging anders zijn. Met hem zou ze wél een band hebben.
Alles ging goed, tot hij begon te kruipen en dus actiever werd.
Hij was eens met een autootje aan het spelen toen ze plots keihard riep:”Speel eens wat stiller!! Ik krijg hier hoofdpijn van!!”
Ons zoontje was zo hard geschrokken, dat hij zich onder de tafel ging verstoppen en maar bleef huilen.
Iets later heeft ze ons aan de deur gezet. Waarom? Niemand weet het.
Tegen anderen zegt ze dat ze ons mist. Maar als we contact opnemen krijgen we steeds te horen “dat ze er nog niet klaar voor is”.
Mijn schoonmoeder is altijd “speciaal” geweest. Ik had voor elk bezoek stress. Want alles wat gezegd werd, kon zomaar verkeerd geïnterpreteerd worden waardoor ze boos werd.
Toen mijn schoonvader overleed, heeft ze het ziekenhuis op stelten gezet. Zij zijn 30 jaar geleden gescheiden. Daarna is mijn schoonvader opnieuw getrouwd (en zij ook trouwens, maar zij is een 2e keer gescheiden). Maar mijn schoonmoeder vond het niet ok dat zijn 2e vrouw in het ziekenhuis was, op de rouwbrief stond, en naar de afscheidsdienst kwam.
Ze heeft 5 kinderen. Maar mensen die haar niet kennen, daar zegt ze tegen dat ze 1 zoon heeft. De jongste (van haar 2e echtgenoot). Over haar 4 andere kinderen spreekt ze nooit met mensen die haar niet kennen.
Eerlijk…op deze manier vinden we het zelfs niet zo erg dat er geen contact is.
Gelukkig heeft ons zoontje wel goed contact met mijn ouders. Hij is hun enige kleinkind. En ze zijn gek op hem.
Ze hebben het opvoeden blijkbaar als een zeer zware taak ervaren. Er zijn nu eenmaal kille ongevoelige mensen en die kun je niet veranderen. Geen energie meer in steken is mijn advies, de bal ligt bij hen mochten ze contact willen.
ik dacht te lezen dat de beste mensen in de 80 zijn
Is het dan niet normaal dat ze die drukte niet meer trekken?
Reageren op een leuke foto van de kleinkinderen is geen drukte…
zo is dat. er zijn zat manieren om je liefde te tonen. ook al ben je in de 80 kan je warmte uitstralen naar je kleinkinderen . Deze grootouders hebben dat niet. Heel jammer voor de kindjes.
mijn moeder was 90 en zag haar achterkleinkinderen zelfs iedere week.
zo niet, dan hing ze aan de telefoon of kwam ze zelf. En niet iedereen is hetzelfde. Dat je op die leeftijd niet meer wilt oppassen snap ik, maar een bezoekje, kaartje of belletje, dan ben je wel heel erg koud. Dan heb je echt geen interesse.
Helemaal met u eens
Dat vind ik zeker ook.
Niet alleen vanuit jezelf denken, maar dat gebeurt helaas teveel!
Ze kunnen wel naar Spanje reizen, dat is toch ook intensief…..
Dat is toch wel heel anders dan oppassen.
Daar komt een hoop verantwoordelijkheid voor kijken.
Ach en wie weet zeg je ook op die leeftijd a.u.b niet.
Wat belangstelling zou inderdaad fijn zijn.
Inderdaad en er is echt een verschil tussen een oma van 60 en die van 80.
Precies. Dat dacht ik ook. Op een gegeven moment boven een bepaalde leeftijd kunnen kinderen en bezoek als erg druk worden ervaren. Vaak hebben ze allerlei kwaaltjes, pijn klachten (maar dit misschien niet zeggen). Bijvoorbeeld slecht ter been, concentratie problemen, minder horen en daardoor lastig een gesprek volgen, overdag in slaap vallen. Het is gewoon een andere generatie met andere normen, waarden en vaardigheden. Niet goed weten hoe een mobiel werkt laat staan leuk reageren op een foto. En niet iedereen is handig met kinderen.
Mee eens. Je moet als kinderen niet altijd verwachten dat opa en oma het allemaal maar leuk vinden. Je mag dan je eigen leven lijden. Maar je kunt wat vriendelijker zijn. Wij hebben altijd gezegd dat wij niet op willen passen met alle respect. Alleen in nood gevallen. Daar heb je ook recht op.
Juist,het geklaag dat ze niet willen oppassen
is daardoor idem logisch.
Dat kan ze ook aan hun vrienden vragen,
steeds meer ouderen willen geen
verplichtingen wat betreft de kleinkinderen.
Dat mogen ze ook.
Wat vervelend voor je. Dat zijn ouders nooit wilden oppassen, mag natuurlijk best. Dat kan ook geen verplichting zijn. Maar waarom ze er helemaal niet voor open lijken te staan om een band te krijgen met hun kleinkinderen, vind ik heel vreemd. Ben wel benieuwd hoe je schoonouders waren voordat jullie kinderen kregen.
Ik ben zelf oma, en moet er serieus niet aan denken om geen of nauwelijks contact met mijn klrenkind te hebben. En zeker omdat mijn schonzoon geen goede band heeft met zijn ouders, en zij ook weinig contact hebben, vind ik het extra belangrijk dat hij weet dat mijn man en ik er wel voor hem zijn. Voor ons hoort hij gewoon bij ons gezin.
laat de grootpuders hun laatste stukje leven invullen zoals hen goed dunkt. Af en toe op visite komen zou wel mooi zijn. Dat ze in Spanje overwinteren is te begrijpen. Is er de warme periode, ong 4 mnd, om aandacht aan de kinderen te geven zo nu en dan een kwartiertje of zo. Ze zijn oud en kunnenmss geen drukte verdragen. kinderen lunnem 10 min stil zitten lijkt mij.
nou ik ben ook oma en de kleinkinderen kwamen altijd graag ,en nu nog.we zien ze zeker 1of 2 x per week ze zijn 22 en 25
andere opa en oma zijn ze al jaren niet meer geweest ze hadden een kleinzoon geen stamhouder maar dat was zijn god
ze weten niet wat ze gemist hebben
vervelend voor jou en je kinderen maar je kan nu eenmaal zijn ouders niet verplichten om iets voor jullie te betekenen. Misschien wist je man ook wel dat ze er zo in stonden en hij heeft daar ook vrede mee zo blijkt. Jouw hoop was te groot blijkt nu, dus je moet door en lekker met je eigen gekozen vrienden omgaan, alleen zou ik dan nu al duidelijk zeggen dat je er ook niet voor hun bent als ze oud en hulp nodig hebben! Dat dat dan ook direct maar duidelijk is en ook naar je man toe. Succes met de leuke mensen om je heen en dan wordt ook vast gezellig.
Jerry,
Je slaat de spijker op zijn kop. Ik snap dat je zeker met 80 niet wekelijks wil oppassen maar totaal geen aandacht aan je kleinkinderen geven vind ik wel de andere kant van de medaille.
Interesse geven aan wat ze maken, doen, sporten etc.
Blij dat wij maar ook onze kinderen er niet zo in staan.
Mijn moeder leeft zelfs nog. Dus we verdelen tijd maar zij geven ook weer tijd aan mijn moeder. Dat gebeurt alleen doordat je allemaal tijd voor elkaar maakt.
Je kunt, als oudere, ook overbelast zijn geraakt door eigen kinderen die levenslang, zorg blijven houden.
En echt toe zijn aan rust.
Dat tegenwoordig verwacht wordt dat grootouders standaard oppassen omdat ouders geen tijd hebben voor kun kinderen is ook niet normaal.
Jongeren reizen nu al heel veel.
Terwijl ouderen vaak daar na hun pensioen pas aan toe komen.
Dat gun ik ze van harte.
het gaat toch niet over oppassen. Het gaat over de band met de kleinkinderen.
Geen reactie met verjaardagen, niet binnen laten als ze een tekening komen brengen.
deze mensen geven alleen om zichzelf.
Tot ze straks zelf iemand nodig hebben.
Juist.
Jammer dat mensen hun harde oordelen al klaar hebben, dat zegt ook wat. Je kent alleen het “verhaal van Shana”. Het zou zo geschreven kunnen zijn door een dochter van mijn/ons geval, werden opa en oma altijd vanaf het begin als 2e rangs behandeld. De ouders van haar man werden bij vrijwel alles betrokken. Wij niet en moesten genoegen nemen met een tweede plek, nooit werd er ergens om gevraagd, bij alles was het al geregeld met de schoonouders.
Uiteindelijk leg je je erbij neer, je kent je kleinkinderen nauwelijks en wordt inmiddels ook niet meer uitgenodigd voor hun verjaardagen. De ouders beslissen, jij staat buitenspel.
Zo kan het verhaal in mijn ogen ook worden uitgelegd.
Hoor en wederhoor is vooral in deze zaken belangrijk.
Tenminste, als je er een oordeel over wilt neer schrijven.
ALS dat zo is zit het verdriet wel heel diep hé
Her kan ook andersom wij kregen amper de kans om kennis te maken met ons eerste kleinkind en met de twee volgende was het niet veel beter ,gelukkig hebben wij ook nog een dochter die heel anders met ons omgaat .Maar verdrietig blijft het !
In deze tijd kan je beter zuinig zijn op je kinderen. Mantelzorg wordt steeds meer verwacht met de vergrijzing. Straks als je hulp behoevend wordt, wees dan niet verbaasd als er bij je kinderen de deur keihard dicht getrokken wordt.
Ik was 39 toen ik zwanger raakte van mijn eerste en enige kind. Mijn moeder toonde nauwelijks interesse. wel mocht ik op haar kosten een wieg kopen.Tegen haar zusters, stuk voor stuk oma’s 1e klas, zei ze dat ze niet wist wat ze met een kleinkind moest op haar leeftijd (ze zou 72 worden). Dat hebben die zussen haar kwalijk genomen, maar toen mijn dochter op haar verjaardag werd geboren, dachten ze dat mijn moeder wel van gedachten veranderd zou zijn. Niets bleek minder waar. Op hun : ‘Wat een geweldig verjaardagscadeau!’ reageerde ze met:’ ‘Ik vind er niks aan’. En in die houding heeft ze volhard. Geen belangstelling, geen cadeautjes, nooit gekomen, niets …. De wieg was en bleef het enige wat ze ooit aan haar enige kleinkind heeft gegeven. Ze had het altijd over ‘dat kind’. Gelukkig waren mijn oudste broer (12 jaar ouder dan ik) en schoonzus oom en tante en opa en oma tegelijk. Mijn moeder’s desinteresse heeft lang pijn gedaan, maar op een gegeven moment heb ik het los gelaten. Ondanks dat ze mijn moeder heel zelden heeft gezien, en er geen enkele blijkt van genegenheid kwam van die kant, was mijn dochter dol op haar oma, en ontroostbaar toen ze overleed. ik heb haar nooit verteld dat deze liefde niet beantwoord werd.
Wat missen deze mensen veel,jammer voor ze. wij hebben 4 kleinkinderen tussen 8 en 1 1/2 jaar oud. Iedere vrijdag passen we op en halen de oudste 2 uit school. Zou het niet willen missen herinneringen maken voor later voor ze. Hoop het nog lang te kunnen doen naar de dierentuin of tuincentrum om te spelen. wij zijn 72 en 70 jaar oud en best blij als ze weer naar huis gaan. Maar blij als hun moeder tussendoor appt ben je thuis ze willen naar oma aapjes toe.
Grootouder zijn is inderdaad geen verplichting maar zegt wel heel veel over wat voor mens je eigenlijk hebt. Egoïstisch en kil dus dat er echt 0,0% ruimte is om ook maar 1 sprankje interesse te tonen en de kindertjes een kwartiertje te voorzien van een koekje en kopje thee op het moment dat ze aan de deur staan met een tekening.
Mijn schoonouders zijn ook compleet verzwolgen in het 3x per week oppassen op de kinderen van hun dochter. Zo opgeslokt dat onze kinderen compleet het nakijken hebben.
In het begin deed ik nog moeite om ze te betrekken in het leven van de kinderen van hun zoon maar dat is vrijwel altijd een lichtelijk probleem want de andere kindertjes gaan voor en hun 43 jarige dochter vindt het helemaal top want t scheelt haar 3 dagen opvangkosten en 7 dagen in de week koken want dat doet mams ook nog steeds voor dr 🤣
Een heerlijke les in prioriteiten, dat dan weer wel 😉
Ze zijn in de 80.
Kan zijn dat ze geen prikkels meer aankunnen.
Maar toch, al is het uit goed fatsoen, zou ikzelf toch wel graag betrokken willen zijn bij mijn kinderen en kleinkinderen.
ctjr, ik ben het helemaal met je eens. De grootouders mogen dit zelf beslissen. Dat de kinderen en kleinkinderen hun houding erg jammer vinden, snap ik ook.
Misschien toch eens met opa en oma in gesprek gaan waarom ze zo afstandelijk zijn naar hun kleinkinderen?
In ieder geval, geniet dan wel van de momenten dat ze er wel zijn!
“Geniet van de momenten dat ze er wel zijn”. ik heb niets positiefs gelezen, dus denk ik dat ze beter weg kunnen blijven.
Jeetje wat koud. Echt verschrikkelijk dit. Mijn kinderen zijn nog te jong om oma te zijn maar o wat zou ik die rol graag oppakken als ik de kans kreeg!
Ik denk dat iedere opa en oma het op hun eigen manier verwerken, dat wil niet zeggen dat ik hun gedrag goed keur, niets is zo leuk voor een kleinkind een fijne opa en oma te hebben.
mijn moeder leeft al 8 jaar niet meer, maar ze is wel de oma geweest voor mijn zoon die ik altijd wenste, ze was heel betrokken en Arthur was haar alles.
nu zovele jaren later, koester ik nog steeds de momenten die mijn zoon had met zijn Oma.
Ze zijn in de 80? En jouw oudste is net 7 jaar. Wat meer betrokkenheid zou idd wel op zijn plaats zijn, Maar qua fysiek kan ik me voorstellen dat ze het op die leeftijd slechter trekken om veel drukte om je heen te hebben als ze 75+ zijn.
Misschien zijn ze ook bang om vaak nee te moeten zeggen, omdat het zo vanzelfsprekend voor jou lijkt te zijn.
en wat is dan de uitleg naar het kind toe?
Omdat Moeder iets verwacht sluit je een kind buiten.
Wie is dan diegene die het treft?
Wij hebben hetzelfde soort aan schoonouders de eerste van ons zien ze niet staan, de jongste krijgt nog een kille groet.
lekker wegblijven zulke mensen.
Sinds tref je het en hoef je geen oorzaak bij de ontvangende partij te zoeken.
Dit is gewoon afschuwelijk om zo met je kleinkinderen om te gaan,wat is er leuker om oma en opa te worden.Mijn kleinkinderen zijn 23 jaar 19jaar en 15 jaar ,ze wonen niet dicht in de buurt maar als er iets is dan zijn we er voor ze ook voor de kinderen.Ze zijn het niet waard om opa en oma te zijn,ze moeten zich schamen.
Dit is gewoon afschuwelijk om zo met je kleinkinderen om te gaan,wat is er leuker om oma en opa te worden.Mijn kleinkinderen zijn 23 jaar 19jaar en 15 jaar ,ze wonen niet dicht in de buurt maar als er iets is dan zijn we er voor ze ook voor de kinderen.
ik ben zelf oma van twee kleinkinderen.
7 en 9 zijn ze nu.
heerlijk om betrokken te zijn .
wij halen ze 1x per week uit school.
en dan mogen wij ze lekker verwennen..
spelen spelletjes doen knutselen.
ik denk dat die opa en oma veel missen en het misschien niet beseffen.
jammer heel jammergenoeg
zelf nog geen oma helaas, maar wat ik hier boven lees, zoiets heb ik nog nooit gehoord, die mensen verdienen geen kleinkinderen, alsxje het mij vraagt ook geen kinderen, dat ze willen genieten in hun huisje in spanje begrijp ik , dat ze mischien niet meer willen oppassen omdat het wat veel is begrijp ik ook! maar om zo hun kleinkinderen helemaal aan de kant te schuiven dat is niet normaal, ze missen een hoop en dat is hun verlies, waarschijnlijk geen hart gekregen toen ze geboren werden. ik zou ze mochten ze ooit hulp behoevend zijn lekker laten barsten, dan heb ben jullie toch fftjes geen behoefte aan klagende oudjes.probeer aub dit los te maken die mensen hebben een dikke plank voor hun hoofd en denken alleen maar: ikke ikke. zeer egoistisch volk, maarwederom hun verlies, jammer want ik denk dat jullie kinderen er ook nog een comlpex aan gaan over houden, naarmate ze ouder worden zien ze ook wst er hier gebeurd, ze hebben 4 kinderen begrijpik?! zijn er nog meer kleinkinderen? gaan ze daar ook mee om ?! er schort iets heel ernstigs aan die mensen.
ik ben 74 jaar en geniet volop van de kleinkinderen. mis het als ik ze een keer in geen 2 a 3 weken gezien heb! ook zo leuk om te zien hoe mijn kinderen het als ouder doen! snap niks van genoemde grootouders 🤔
als kleinkind ben ik juist heel dankbaar dat ik zee betrokken opa en oma had en heb. helaas is er nog maar 1 over en ze is inmiddels in de 90. Sla eigenlijk nooit een week over om haar op te zoeken. Had het zeker jammer gevonden als ze niet naar hun kleinkinderen omgekeken hadden. Maar heb dankzij hun de warmte van liefde kunnen ervaren.
Misschien is een ‘adoptie’opa en/of oma een idee. Er zijn genoeg ouderen, die zelf geen kleinkinderen hebben, maar wel graag zouden verwennen. Dat is dubbel feest, voor kids en voor de oudere.
wat een koude mensen hoop dat ze straks geen mantelzorg nodig hebben want dan je poot stijf houden geen hulp bieden wij genieten erg van onze kinderen en 5 kleindochters
Wat jammer Hinde , dat je hetzelfde reageert als de ouders deden. Dus een soort wraak? Je kunt er namelijk ook voor kiezen het goede voorbeeld te geven , ook voor je eigen kinderen straks .
Wellicht zou je dan de tekst nog een keer moeten lezen die Hinde schrijft…
vindt jij dat echt zo?
ze heeft haar best gedaan en vindt het nu genoeg.
logisch toch?
ze hoeft toch niet tot in den treure door te gaan met vragen, het is duidelijk dat die grootouders niet willen. heeft geen nut aan n dood paard te blijven trekken?
Het gedrag van deze oma en opa kan je niet veranderen, ze willen de rol/ titel van oma en opa niet.
Je gedrag naar hun, kun je wel veranderen.
Laat het los, hoe pijnlijk het ook is.
Schrijf ze een brief en laat weten hoe je hierbij voelt. (emotie)
Sluit het af.
Sterkte en veel succes.
Ik heb werkelijk geen idee wat je wilt zeggen. Opa en oma, maar ook pa en ma, zijn toch alleen met zichzelf bezig en dan zou de schoondochter moeten doen alsof het allemaal zo leuk is? Geniet van je kinderen, zou ik aanbevelen, ja en als opa en oma wel eens langs komen, koffie en biscuitje, en dat zou het voor mij zijn.
Ja, dat zegt een oma die in Frankrijk woont en volgende week de (klein)kinderen op bezoek krijgt. Zo dadelijk pannenkoeken bakken.
en hoe is het met de broers of zussen?
lekker makkelijk toch als ze dan straks ziek worden en hulp nodig hebben zoeken ze het maar uit toch.
want ja jij hebt nu je taak van kinderen grootbrengen en bent geen oppas voor 2 oudjes.
straks als ze in het bejaardenhuis zitten zou ik ze ook niet opzoeken. stuur maar een felicitatie kaartje elk jaar.
Deze mensen hebben geen behoefte aan
de kleinkinderen en krijgen hun verzorging
toch wel als ze hulpbehoevend zijn.
Opdringen hebben ze zich zelf mee,
klagen idem dus Snana zal zelf voor een
opdravende oppas moeten zorgen.
Hier hetzelfde, alleen was ik het kleinkind. Mijn grootouders van mijn vaders kant wilden niets met ons te maken hebben, omdat ze het niet eens waren met de partnerkeus van mijn vader. Een ging dood en de ander bleef achter. Toen die op zijn sterfbed lag, wild hij ons opeens wel zien. Mijn moeder heeft toen NEE gezegd. ‘ Bij leven wilde je ze nooit kennen, dus bij dood hoeft het ook niet’ Nu ik zelf 63 ben, kan ik niet anders zeggen, dan dat ik het met haar eens ben.
Bijzonder, doen ze ook zo bij de kimderen van de broers of zussen van je man? Is er wellicht vroeger iets gebeurd tussen je man en zijn ouders dat er zo’n verkilling is ontstaan? Ouderen die graag overwinteren zijn vaak wat egocentrisch ingesteld. kiezen bewust voor vluchten familie. Misschien was de band tussen jouw man en de ouders al niet zo goed. Ik snap dat ouders niet vast willen oppassen, maar geen grootouder willen zijn vind ik wel hard. Er zal vast en zeker meer aan de hand zijn dat ze zo doen. Het voorstel van je man om ze even te treffen in Spanje is tekenend. De liefde is m.i weg voor hun zoon en gezin. Mijn vriendin had hetzelfde met haar ouders. Toen haar vader dementie kreeg en haar moeder huilend opbelde voor hulp zei ze: je was er nooit voor mij, dus nu ook niet andersom.
“Ouders die vaak overwinteren zijn egoïstisch ingesteld en tonen vluchtgedrag” wat is dat voor psychologie van de koude grond.
Wat een koud en egoïstisch volk. Dat ze niet meer willen oppassen en dergelijke, dat snap ik wel, maar dit gaat veel verder dan dat. Ze zijn niet betrokken, niet geïnteresseerd en de kleinkinderen passen niet in hun leven. Ik zou er helemaal klaar mee zijn en er geen energie meer in steken. Maar dan ook niet als schoondochter zijnde. Ze mochten het uitzoeken en man mocht lekker alleen op bezoek gaan. Ook op verjaardagen en feestdagen. De kleinkinderen missen er blijkbaar toch niks aan en schoonouders die totaal niet geïnteresseerd zijn in hun kleinkinderen zouden niet meer in mijn leven passen. Heel jammer maar ze veroorzaken het zelf.
Hey Shana, jij hebt echt je best gedaan! Maak je verder geen kopzorgen over die 2, ze zijn het echt niet waard. Dit is hun verlies niet het jouwe! Leg je kids het op een latere leeftijd uit, ze zullen je begrijpen. Net wat je zegt, steek je mooie en lieve energie in mensen die het waard zijn!
Groetjes Linda
Ik ben zelf oma en ik kan me een dergelijke houding niet voorstellen. Het is zo koud….
Wel wil ik benadrukken dat het hun keuze is; heel jammer voor de kleinkinderen…
ik zou een oproep doen om geïnteresseerde ouderen de rol van opa en oma te geven. er zijn genoeg ouderen die wel graag opa en oma zouden zijn . maar het niet zijn. als het klikt voelt het wel als familie.
Zelf zijn wij grootouders die het geluk hebben betrokken te zijn bij bijna alle grote stappen die onze kleinkinderen maken
We prijzen ons zeer gelukkig dat dit kan en mag van onze dochter maar ook van onze schoonzoon
We gaan bijna met pensioen en verheugen ons op de tijd dat we samen mogen doorbrengen
Voor andere niet te veel tijd meer in steken zoek de mensen die graag betrokken willen zijn bij jullie gezin
Brigitte
Ag 1 ding scheelt, 2 van die egoïstische zure bommen wil je toch niet in je leven en daar zijn je kinderen ook te goed voor! Beter dat dat in ieder geval meteen duidelijk is, lekker laten barsten.
Hier hetzelfde. Mijn ouders zijn gelukkig wel betrokken en zijn ouders zijn zelf helemaal aan het genieten van hun pensioen. Ze mogen natuurlijk doen wat ze zelf willen. Maar ik vind het wel erg jammer. Ik had het leuk gevonden als band opbouwen met kleinkinderen onderdeel was van het ‘genieten van het pensioen ‘.
Overigens bij ons wel de kanttekening dat nu de baby tijd langzaam voorbij gaat er wel steeds iets meer interesse komt. Lijkt me wel lastig wat jij beschrijft dat er een echt 0 interesse is. Klinkt ook een beetje alsof er geen interesse meer is in hun eigen zoon (maar dat is een aanname).
Ik zou het laten gaan en inderdaad energie in andere mensen stoppen!
zoals je schrijft, ze zijn (in de) 80…laat ze!
klopt en als ze straks ziek zijn en hulp nodig hebben dan ben jij er ook niet voor ze!
het werkt 2 kanten op.
Het kippenvel loopt over mijn rug. Ben blij dat wij als opa en oma zo vaak we kunnen onze kleindochter zien en knuffelen maar verder ook onze eigen dochter en schoonzoon.
wat ben ik blij met betrokken opa en oma voor mijn kinderen.
laat ze lekker .
Die energie wat je in je schoonouders hebt gestoken had je beter al veel eerder in andere mensen moeten steken zoals je nu gelukkig wel doet. Ach ja, familie is wie in je hart zit, en niet (altijd) met wie je een bloedband deelt!!
Sorry hoor maar wat is die echtgenoot een slappe hap. Het zijn zijn ouders, hij hoort ze een reprimande te geven, de les te lezen en zeggen meer intersse te tonen in hun kleinkinderen. In plaats van zich af te maken met “ze hebben 4 kinderen goed opgevoed dus ze hebben hun taak vervuld”. Ehm ze hebben er zelf voor gekozen kinderen te krijgen dus wist niet dat het aa ‘taak’ was. Echt een slappeling van een kerel, hoor. En dat valt me wel vaker op in deze artikelen dat de vrouwen hun slappe houding van hun partners maar goed praten.
Hoezo moet die man zijn ouders aanspreken? Het is geen plicht om een geïnteresseerde opa of oma te zijn. Het boeit de niet, ze hebben overduidelijk andere prioriteiten. En dat mag.
Wat een koud en egoïstisch volk. Dat ze niet meer willen oppassen en dergelijke, dat snap ik wel, maar dit gaat veel verder dan dat. Ze zijn niet betrokken, niet geïnteresseerd en de kleinkinderen passen niet in hun leven. Ik zou er helemaal klaar mee zijn en er geen energie meer in steken. Maar dan ook niet als schoondochter zijnde. Ze mochten het uitzoeken en man mocht lekker alleen op bezoek gaan. Ook op verjaardagen en feestdagen. De kleinkinderen missen er blijkbaar toch niks aan en schoonouders die totaal niet geïnteresseerd zijn in hun kleinkinderen zouden niet meer in mijn leven passen. Heel jammer maar ze veroorzaken het zelf.
Precies. Zij willen niet(s) en de geïnterviewde heeft dat te respecteren. Gene energie in stoppen en ze lekker laten voor wat het is.
juist dat is het enige juiste wat je zegt ze hebben zelf gekozen kinderen te krijgen. zo ook hebben grootouders niet zelf gekozen om kleinkinderen te krijgen .en ja als je kiest voor kinderen is het jou taak ze op te voeden grootouders mogen zelf weten in hoevere ze daarbij betrokken willen zijn
wat heeft dat er mee te maken je hebt zelf voor kinderen gekozen dit zijn een opa en oma die alleen maar aan hun zelf denken zit geen liefde in vraag mij af of ze die wel aan hun eigen kinderen hebben gegeven lijken wel van beton zou ik nooit meer contact mee willen zet ze uit je hooft.Er zijn genoeg oudere die opa’s en oma’ willen zijn voor je kinderen
Als je voor kinderen kiest, weet je ook dat er kleinkinderen kunnen komen. Om daarvoor te bedanken omdat je zgn. je portie kind gehad hebt vind ik zeer egoïstisch. Zowel naar de eigen kinderen (die immers nog steeds je kinderen zijn, ook al zijn ze volwassen) als naar de kleinkinderen.
Vast oppassen hoeft echt niet, en elke individuele situatie hier (rust nodig, eigen plekje nodig) kan, maar zulke algehele desinteresse vind ik bijzonder verdrietig.
ja ik heb je wel vaker dit zien schrijven maar vraag me dan direct af, die kerel (als je die nog hebt) die heeft vast en zeker niks te vertellen thuis. Misschien wist haar man dit al lang en maakt zich er niet druk om en zij wel omdat zij haar ouders niet meer heeft er teveel van verwacht heeft. Als die ouders willen genieten van de tijd die ze nog hebben mogen ze dat zo indelen als ze zelf willen. En de één doet het zo en de andere helemaal anders. Maar het houdt wel in dat ze straks ook niet moeten piepen als de kinderen en kleinkinderen geen tijd voor hun hebben.
Grootouders kunnen soms als te afstandelijk of juist als te betrokken worden ervaren. Ik heb begrip voor hun positie; het lijkt alsof zij het zelden helemaal goed kunnen doen. In beide gevallen geldt dat het niet hun eigen kinderen zijn, waardoor het telkens een zoektocht is naar de juiste balans wanneer er kleinkinderen in beeld komen.