Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Sommige kinderen vergeet je nooit. Voor mij is dat zonder twijfel Alysia.
Alysia haar moeder had forse mentale problemen
Alysia kwam uit een onrustige thuissituatie. Ze zat in groep 6 toen ik haar leerde kennen, een meisje van 9 jaar met grote ogen en een muur om haar heen. Ze woonde bij haar moeder, een vrouw met borderline. Ik hoefde niet te raden hoe het er thuis aan toe ging. Alysia vertelde het me zelf. Soms op een moment dat ik het niet verwachtte, tussen het rekenen en knutselen door. Dan zei ze iets als: “Mam heeft weer ruzie met haar nieuwe vriend.” Of: “Gisteren moest ik weer naar oma, want de politie kwam.”
De verhalen waren al heftig, maar werden steeds heftiger
Iedere keer weer een nieuwe partner van moeder, vaak mannen die geweld niet schuwden. En iedere keer bleef haar moeder toch, of viel ze weer in dezelfde patronen terug. Ik vroeg me regelmatig af hoe het toch kon dat iemand zichzelf, en vooral haar kind, telkens weer in dezelfde onveilige situaties bracht. Maar ik wist ook dat borderline grillig is, en dat het oordeel vanaf de zijlijn makkelijk is. We deelden onze zorgen met de begeleider van jeugdzorg, meer konden we niet doen behalve haar steeds weer een nieuwe kans bieden.
Ze zat niet voor niets op het speciaal onderwijs
Want Alysia was boos. Op haar moeder, op de wereld, op zichzelf. En soms ook op mij. Ze zat niet voor niets op een cluster 4-school, onderwijs voor kinderen met ernstige gedragsproblemen. Maar ik voelde vanaf het begin een klik met haar. Misschien omdat ik haar niet veroordeelde. Misschien omdat ik luisterde, echt luisterde. Of misschien gewoon omdat ik bleef staan, waar anderen haar lieten vallen.
Er ontstond een speciale band tussen ons
Twee jaar lang gaf ik les aan Alysia. En in die twee jaar groeide onze band. Ik leerde haar triggers kennen, wist wanneer ik haar even met rust moest laten en wanneer ik haar juist naar me toe moest trekken. Ik zag haar van dichtbij groeien, maar ook worstelen. Ze had moeite met vertrouwen, dat merkte ik aan alles. Maar beetje bij beetje liet ze me toe.
Ze noemde mij haar ‘schoolmoeder’
We konden samen lachen om de kleinste dingen, we hadden inside jokes, en ze noemde me op een gegeven moment “mijn schoolmoeder”. Ze wist dat ik haar zag, echt zag. Niet als het ‘probleemkind’, maar als het meisje dat elke dag probeerde overeind te blijven in een wereld die haar weinig veiligheid bood.
Ze kwam altijd terug bij me
Ze vond het moeilijk om emoties te benoemen, maar bij mij deed ze soms een poging. “Ik snap mezelf niet”, zei ze dan. Of: “Ik haat dat ik altijd boos word.” En dan pakten we er een tekening bij, of een schemaatje, om haar gevoelens inzichtelijk te maken. Soms werkte het. Soms gooide ze het boek door de klas. Maar altijd kwam ze uiteindelijk terug. Naar mij.
En toen stond ik voor een moeilijke keuze…
Lees HIER verder.
JUF MILOU
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
