Loes: “Mam, kun je een keer géén tv kijken met de kids?”, Mijn ouders zetten mijn kids standaard als zombies voor een scherm en ik kan er niet meer tegen”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik wist al hoe ik ze zou aantreffen. Dat klinkt misschien gek. Maar elke keer als ik mijn kinderen ophaal bij mijn ouders, weet ik gewoon: ik loop de kamer in en daar zitten ze. Liz op de grote bank, Lux op het kleed. Allebei met die lege, glazige blikken. Voor de tv, altijd. En niet gewoon even een liedje of een leuk programmaatje. Nee, urenlange filmpjes. Dingen die steeds doorscrollen zonder dat iemand ook maar opmerkt dat ze er zitten. Alsof ze onder hypnose zijn.
Ja, natuurlijk zijn ze lief als ze de hele middag in een soort coma voor de televisie zitten
Vandaag was het niet anders. Ik kwam binnen. Mijn moeder riep vrolijk “Hoi schat!” vanaf de bank. Mijn vader zwaaide kort zonder op te kijken van zijn telefoon. En Liz en Lux? Die zaten alweer met open mond naar een felgekleurde tekenfilm te staren. Ik had zo’n zin om te schreeuwen. In plaats daarvan glimlachte ik strak. “Gaat het goed?” vroeg ik. “Ja hoor!” zei mijn moeder. “Ze zijn zo lief geweest.” Ja, natuurlijk zijn ze lief als ze de hele middag in een soort coma voor de televisie zitten. Ik tilde Lux op. Hij rook naar chips en iets zoets. Liz bleef zitten, te verdiept in wat er op het scherm gebeurde. “Kom je, meisje?” Ze keek pas na drie keer roepen op.
Wat is er mis met gewoon samen spelen?
In de auto viel Lux meteen in slaap. Liz zat stilletjes naar buiten te staren. Ik had mijn handen zo strak om het stuur dat mijn knokkels wit werden. Wat is er mis met gewoon samen spelen? Of een boek lezen? Of buiten een blokje om wandelen? Toen ik klein was speelden we bij mijn opa en oma verstoppertje. We bakten zandtaartjes in de tuin. We mochten één keer per week Sesamstraat kijken, en dat was het dan ook wel. Ik weet dat tijden veranderen. Echt, dat weet ik. Maar dit? Dit voelde gewoon niet goed.
“Hier, even lekker iets kijken”
Thuis was het niet veel beter. Als mijn ouders bij ons op bezoek komen, duurt het serieus nog geen vijf minuten voordat Liz op schoot klimt en mijn moeder haar telefoon uit haar tas haalt. “Hier, even lekker iets kijken,” zegt ze dan, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Ik sta er dan maar een beetje bij te kijken hoe mijn kinderen weer verdwijnen in dat zwarte gat van filmpjes en felle kleurtjes. Eerst zei ik niks, want ja, ze passen op. Ze helpen ons. Maar elke keer als ik hun kleine hoofdjes weer zo leeggetrokken zie worden door die schermen, groeit die knoop in mijn buik. Dus laatst kon ik het niet meer binnenhouden.
“Kunnen jullie niet gewoon een boekje lezen?”
Mijn moeder had Liz op schoot. Op het scherm een hysterische kinderserie waar ik instant koppijn van kreeg. “Mam,” zei ik. “Kunnen jullie niet gewoon een boekje lezen? Of samen een puzzel maken?” Mijn moeder keek verbaasd op. “Maar dit vindt ze toch leuk?” “Ja, tuurlijk,” zei ik. “Maar dat betekent niet dat het goed voor haar is.” Mijn vader mengde zich er ook in. “Ach, meid,” zei hij. “Wij deden vroeger ook dingen die niet mochten.” Ik moest even op mijn tong bijten om niet te ontploffen. “Ja, maar vroeger kregen we ook rook in ons gezicht geblazen in de auto en sliepen baby’s op hun buik.” Mijn moeder lachte ongemakkelijk. “We bedoelen het toch goed.” Dat geloof ik ook. Echt. Maar goed bedoelen is niet altijd goed doen. Dat ik het belangrijk vond dat Liz en Lux leerden zichzelf te vermaken. Dat ze buiten moesten rennen, hun fantasie moesten gebruiken. Niet hersenloos naar schermen turen. Dat hun kleine hersentjes dat niet aankunnen. Dat ze juist nu, op deze leeftijd, moeten ontdekken, voelen, spelen. Mijn moeder knikte. “We zullen erop letten,” zei ze.
“Gebruik dit als ze zich vervelen”
En ik geloofde haar, tot de week erna. Ik kwam Liz en Lux weer ophalen. En ja hoor, tv aan en kinderen verdoofd. Mijn moeder lachend: “Ze wilden het zó graag!” Ik haalde diep adem en besloot het anders te doen. Ik zette een tas klaar met boekjes, kleurpotloden, memoryspelletjes, een bal. Alles wat je nodig hebt om een peuter en een kleuter bezig te houden zonder scherm. En ik gaf de tas aan mijn moeder “Alsjeblieft,” zei ik. “Gebruik dit als ze zich vervelen.” Ze keek een beetje beteuterd, maar knikte.
Ik kon mijn ogen bijna niet geloven
De week daarna kwam ik binnen en zag iets wat ik bijna niet kon geloven. Liz zat op de grond een puzzel te maken. Lux was bezig met houten blokjes. De tv was uit. Mijn moeder zat erbij, kopje thee in haar hand, en lachte naar me. “Ze vonden het eerst stom,” zei ze. “Maar nu vinden ze het leuk.” Zo simpel was het dus. Gewoon even door die eerste verveling heen. Even niet toegeven aan het makkelijke vermaak van het scherm. Ik zag het verschil. Thuis speelde Liz langer zelf. Lux babbelde meer. Ze gebruikten hun fantasie meer. Ik weet heus wel dat schermen niet één grote boze wolf zijn. Alles met mate, maar ik wil dat ze weten dat het leven niet alleen maar om schermen draait.
LOES
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen