Alida: “Mijn dochter zei dwingend: ‘Mam, ik sta erop dat je het doet’, ze zette mij voor het blok, ik voelde paniek, kon ik dit wel?”

| ,

Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram

Anderhalf jaar geleden verloor ik mijn man, Tjeerd, aan een hartaanval. 66 jaar. Zomaar. Zonder waarschuwing. Mijn steun en toeverlaat, de man met wie ik álles deelde, was er ineens niet meer.

We hebben samen de mooiste reizen gemaakt

We waren vaak op pad. Elk jaar deden we minstens één stedentrip en een reis naar de zon, binnen of buiten Europa. Rome, Sevilla, Nice, Porto, Parijs, maar ook Griekenland, China, Peru en soms gewoon de Veluwe. Niet eens om weg te vluchten, maar omdat we op reis het leven samen nóg intenser beleefden. Sinds zijn overlijden lag alles stil. Ik mis hem elke dag. Elk kopje koffie. Elk gesprekje. Elke reis.

Alleen op reis?

Mijn dochter zei al vaker: “Mam, met al jouw reiservaring… waarom ga je niet gewoon een keer alleen?”

Alleen? Ik?

Ik lachte het steeds weg. “Dat kan ik niet. Alleen ontbijten in een hotel? Alleen verdwalen in een vreemde stad? Ik zou me zo verloren voelen.”

Ik kreeg een bijzonder kado

Toch kwam daar, op eerste kerstdag 2024, een verrassend cadeau. Een treinticket. Naar Berlijn. Voor mij. Alleen.

Ik schoot in de lach, maar voelde de paniek meteen opborrelen. “Dat meen je niet,” stamelde ik.

“Jawel,” zei ze, “Het is tijd, jij kan dit mam. Ik sta erop dat je gaat!”

De twijfel sloeg snel daarna toe

Dagenlang vroeg ik me af:

Wat als ik me de hele tijd verdrietig voel?

Wat als ik niet weet waar ik heen moet?

Wat als mensen me raar aankijken, zo’n oudere vrouw alleen op pad?

Wat als het gewoon… te stil is?

Maar ik ging.

Mijn kleinkinderen hadden nog een verrassing

Mijn dochter bracht me naar het station, samen met haar kinderen. Tranen prikten achter mijn ogen toen ik bijna moest instappen. Maar nét voor ik de trein in stapte, duwde mijn kleindochter me nog een tas in handen. “Voor onderweg,” zei ze. “Op elk cadeau staat wanneer je het uit mag pakken. Zo ben je minder alleen, oma.”

Ik was sprakeloos.

Hier heel goed over nagedacht

Zodra de trein begon te rijden en Nederland langzaam achter me verdween, pakte ik het eerste pakje uit. Een boek. Over het overwinnen van angsten, doelen bereiken en de stem in je hoofd die zegt dat je het niet kunt.

Hoe toepasselijk. Hier was goed over nagedacht. verslond de eerste hoofdstukken.

De reis vloog voorbij.

Mijn hart smolt van liefde

Mijn hotelkamer was simpel, maar netjes. Als ik in mijn hotelkamer zat mocht ik mijn tweede cadeau uitpakken: een tekening van mijn kleinkinderen. Met een klein rolletje plakband erbij. “Zodat we echt dichtbij je zij”, stond er op een briefje.

Mijn hart smolt. Wat een warmte. Wat een liefde. Ik plakte de tekeningen aan de spiegel. En ik voelde me… verbonden.

Ik moest huilen; een nieuw hoofdstuk was echt gestart

De volgende ochtend vond ik een kaartje in de tas met een nieuwe aanwijzing: “Ga naar de brug bij de Spree, daar mag je het volgende cadeau openen.”

Ik wandelde door de stad, genoot van de frisse kou, de gebouwen, de mensen. Kocht een koffie to go en een lekker broodje. Ik voelde me nog wat onwennig, maar ook… trots.

Op de brug, waar honderden liefdesslotjes bungelden, opende ik het derde pakje: een eigen slotje.

Ik huilde. Echt.

Een klein zilveren slotje, met ruimte om mijn naam en datum op te schrijven met watervaste stift (waarbij ik me al afvroeg of dit erop zou blijven maar dat maakte niet uit). Ik hing het aan de reling, draaide de sleutel drie keer om en gooide hem in de rivier.

Een nieuw hoofdstuk.

Ik was alleen, maar niet eenzaam

Die middag bezocht ik een museum. Ik at een curryworst op straat. Kocht een wollen muts in een klein winkeltje. Ik keek mensen na. Ik lachte naar een kind dat op een stepje langs zoefde.

En ik voelde me helemaal niet zo eenzaam. Ik genoot.

Op dag drie ging ik naar het park. In het laatste pakje zat een reep chocolade.

Op de verpakking stond: “Geloof in jezelf.”

Ik ging op een bankje zitten, nam een hap en keek om me heen.

Ik had het gedaan.

Zonder Tjeerd.

Maar mét hem in mijn hart.

Het heeft mij zo’n enorme boost gegeven

In de trein naar huis dacht ik na. Over hoe bang ik was geweest. Hoe klein ik me voelde voor vertrek. En hoe groot ik me nu voelde. Dit idee van mijn dochter was het mooiste cadeau dat ik in tijden heb gekregen. En weet je wat? Het volgende tripje is al gepland.

Valencia.

Alleen.

Maar ook weer: nooit écht alleen.

ALIDA

Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram

3 gedachten over “Alida: “Mijn dochter zei dwingend: ‘Mam, ik sta erop dat je het doet’, ze zette mij voor het blok, ik voelde paniek, kon ik dit wel?””

  1. Top! Ik heb voor mijn werk veel alleen gereisd, geen zakenreizen in dure hotels, maar (ook door de aard van mijn werk) overnachten in kleine hotels, of bij mensen thuis. Ik weet uit ervaring: wie alleen reist ontmoet veel meer mensen. Je hebt sneller een gesprek en heel veel mensen zijn ontzettend aardig en behulpzaam. Een vreemde die je in een ijskoude trein een deken aanbiedt omdat je het zichtbaar koud hebt, dat soort dingen overkomen je niet snel als je samen reist
    Alleen een restaurant binnengaan voelde aanvankelijk wat onwennig, maar als je eenmaal over die drempel heen zet, is het ook prima. Ik kijk om me heen, lees eventueel een boek, en bestel precies waar ik zin in heb. Ook drie gangen, als mijn hoofd daarnaar staat.

    Beantwoorden

Plaats een reactie