Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Hij vertrok jaren terug uit mijn leven
We kregen ruzie. Mijn zoon en ik. Niet zomaar een woordenwisseling, maar een diepe breuk. Jaren geleden inmiddels, maar ik weet het nog alsof het gisteren was. Het begon met iets kleins, een meningsverschil over geld geloof ik. Hij vond dat ik me overal mee bemoeide, dat ik me te vaak in zijn leven mengde. Hij werd boos, ik werd verdrietig. We zeiden dingen die niet meer terug te draaien zijn. En hij vertrok. Niet fysiek, maar uit mijn leven.
“Ik wil rust”, stuurde hij
In het begin dacht ik nog: hij komt wel bij. Hij heeft een kort lontje, net als mijn ex-man, maar wel een warm hart. We zijn moeder en zoon, dat laat je niet zomaar los. Ik probeerde contact te zoeken. Een kaartje, een berichtje via WhatsApp, een mail. Geen reactie. De blauwe vinkjes bleven uit, telefoontjes werden niet opgenomen. Na een paar maanden kreeg ik een kort mailtje: “Ik wil rust. Respecteer dat. Geen contact meer.”
Het voelt als een harde klap in mijn gezicht
Dat mailtje heb ik nog steeds. Het voelt als een harde klap in m’n gezicht, elke keer als ik het lees. Maar ik kan het toch niet verwijderen. Het is het laatste wat ik heb van hem. Sindsdien ben ik stilletjes toeschouwer geworden van zijn leven. Ik kijk af en toe op zijn LinkedIn, al jaren. Dan zie ik dat hij promotie heeft gemaakt. Iets met duurzaam bouwen, daar is hij altijd goed in geweest. Op Instagram deelt zijn vriendin foto’s van hun reizen. Zonovergoten plaatjes uit Costa Rica, wandelingen in de Alpen, weekendjes weg met z’n tweetjes – en later met z’n vieren.
Mijn zoon is zelf vader geworden
Want ja, hij is vader geworden. Mijn zoon is vader. Vier jaar geleden kwam hun eerste kind. Een jongetje. Ik heb een paar babyfoto’s gezien op Facebook. Kleine vingertjes, een zachte blik. En daarna, krap twee jaar later, een meisje. Zijn ogen, haar donkere haartjes. Op een van de foto’s draagt hij haar in een draagdoek, hij kijkt haar aan met een blik die ik herken. Liefde, trots, bescherming. Zo keek hij ook naar mij toen hij klein was.
Het gemis is zo groot
Ik bekijk die foto’s soms stiekem in bed, als niemand het ziet. Dan komt het gemis zo hard over me heen. Niet alleen het gemis van mijn zoon, maar van alles wat ik niet heb mogen meemaken. Geen kraambezoek, geen eerste lachjes, geen logeerpartijtjes. Geen koekjes bakken, geen verhaaltjes voorlezen, geen verjaardagsfeestjes. Het klinkt misschien cliché, maar oma worden… dat was altijd iets waar ik naar uitkeek.
Ik heb één keer een poging gedaan
Het was vlak na de geboorte van hun tweede kindje. Ik had een pakketje gemaakt: een zacht dekentje, een knuffeltje, en een brief. Geen excuses, maar een handreiking. “Gefeliciteerd! Ik ben trots op je. En ik zou het zo graag goed maken.” Het pakketje kwam retour, ongeopend. Mijn naam doorgestreept. Geen verdere uitleg.
Het malen begint vaak weer
Soms denk ik dat ik het heb geaccepteerd. Maar dan komt er weer een verjaardag aan, van hem, of van de kleintjes, en dan begint het malen. Zal ik toch een kaart sturen? Gewoon iets neutraals: “Van harte gefeliciteerd, ik denk aan jullie.” Misschien opent het iets. Misschien gooit hij het direct weg. Misschien leest hij het wel, maar zegt hij niets.
Zou hij meer tijd nodig hebben?
Ik weet niets van hoe hij denkt, wat hij voelt, of hij me haat, of dat hij gewoon niet meer weet hoe terug te komen. En dat knaagt. Want als moeder kun je je kind nooit helemaal loslaten. Zelfs niet als hij jou allang heeft losgelaten. Soms praat ik erover met een vriendin. Zij zegt: “Misschien komt hij ooit terug. Soms hebben mensen tijd nodig, jaren zelfs.” En ik wil dat geloven. Echt. Maar ik durf niet meer te hopen zoals ik vroeger hoopte. Het doet te veel pijn, telkens weer.
Ik hou mij vast aan herinneringen
Hoe hij vroeger zijn hand in de mijne legde. Hoe hij als puber muziek draaide in z’n kamer, veel te hard. Hoe we samen kookten, hij altijd te veel knoflook, ik altijd te weinig. En heel soms, als ik weer op die foto’s kijk, fluister ik zachtjes: “Ik ben er nog. Als je ooit wil praten. Als je ooit iets nodig hebt. Ik ben er.” Ik mis hem. Elke dag.
ELSINE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
moeilijk hoor, ik heb ook 2 jaar geen contact gehad met mijn zoon en 2 kleinkinderen.
toen ik erg ziek was, zijn ze gekomen, .
ik heb wel steeds gezegd: ik leef verder, lät het mijn leven niet overheersen..
toch is het nooit meer hetzelfde geworden
Je weet het nog alsof het gisteren was en je gelooft dat het over geld ging. Dat ‘geloven’ klinkt niet alsof je er heel zeker van bent. Desondanks sterkte.
wat ontzettend triest, wat een keiharde zoon. Het is en blijft je moeder. Die kleinkinderen moeten nu hun oma missen.
Je leest één kant van het verhaal en kiest de kant van de verteller daarvan. Mensen verbreken doorgaans geen familierelatie om één simpel akkefietje, me dunkt. Mogelijk is het de druppel geweest. Mogelijk is er een heel goede reden dat hij het contact verbroken heeft. De schrijfster is maanden blijven drammen. De kleinkinderen missen hun oma niet echt, want hebben haar nooit gekend.
Wat verdrietig.
ik hoop samen met u dat het gauw goedkomt.
wat ontzettend verdrietig,wat een gemis.
het klinkt als een erg radicaal besluit van uw zoon misschien kunt u iemand anders die dicht bij hem staat benaderen en vragen wat je zou kunnen doen?
veel sterkte