Maja: “Een ouder appte in de klassenapp: ‘Niet iedereen heeft daar tijd voor’, ik probeerde me erbuiten te houden maar toen werd het heel persoonlijk”

De klassenapp van groep 4 was in het begin best handig

Praktische dingen kwamen voorbij, zoals verkleeddagen en wie er een traktatie mee zou nemen. Af en toe een oproep van een ouder die een verloren sjaal zocht of er vroeg iemand of iemand nog een bepaald boek had liggen. Het leek zo’n simpel iets, maar al snel begon ik te merken dat het ook een verzamelplaats was voor frustraties. Kleine ergernissen die normaal misschien op het schoolplein waren uitgesproken, vonden nu hun weg naar een groep vol volwassenen met te veel emoties en te weinig geduld.

Ik hield me er altijd buiten

Ik las mee, dat zeker, maar ik was niet iemand die snel op de voorgrond trad in zulke dingen. Als er werd gevraagd of er nog iemand wilde helpen bij een knutselmiddag, keek ik of ik tijd had en stuurde ik een kort berichtje. Maar verder? Nee, ik hield me stil. Tot op een avond de klassenapp volledig explodeerde.

Het begon met een schijnbaar onschuldige opmerking

Iemand vroeg of de kinderen op vrijdag niet eerder uit waren, want er was verwarring over een studiedag. Vrij onschuldig, zou je denken. Maar de eerste reactie was al een beetje geprikkeld. Iets in de trant van: “Dat stond toch in de nieuwsbrief?” Waarop iemand anders reageerde: “Niet iedereen heeft tijd om elke nieuwsbrief door te spitten.” En toen was de toon gezet.

Het ging van kwaad naar erger

Ouders begonnen te klagen over de communicatie van de school. Dat er te veel mails kwamen, of juist te weinig. Dat de juf te laat reageerde op vragen, dat het belachelijk was dat kinderen een uur eerder naar huis mochten zonder dat daar een herinnering over was gestuurd. Zoveel mensen zoveel meningen. Plotseling ging het allang niet meer over die ene studiedag, maar over alles wat mis was met het schoolsysteem, met de organisatie, met het feit dat sommige ouders het ‘altijd drukker’ hadden dan anderen. Wie wel en wie niet werkte.

De berichten vlogen over en weer

Sommige ouders probeerden de rust te bewaren, maar dat was olie op het vuur. “Laten we het gezellig houden,” schreef iemand. Maar gezelligheid was allang uit de klassenapp verdwenen. Het werd persoonlijk. Ouders begonnen elkaar aan te vallen, verwijten vlogen door de groep. Wie het wél goed had gelezen, wie nooit iets bijdroeg aan de klas, wie altijd als eerste riep dat iets ‘oneerlijk’ was. Er werden zelfs namen genoemd. Ik las het ademloos mee.

Op een gegeven moment ging het allang niet meer over school

Het ging over ouders onderling. Over wie hun kind wél opvoedde en wie niet. Over wie te veel op de juf leunde en wie altijd alles regelde. Het was alsof er een bom was ontploft en niemand meer terug kon. Ik zag de naam van onze dochter Bo voorbij komen. Ik schrok. Het ging over haar rol in de jongerenraad. Iemand appte dat kinderen naar haar toe konden gaan met vragen of als ze hulp nodig hadden. Maar dat Bo niet altijd beschikbaar leek. Ik besefte, dit was niet zomaar een chatgroep. Dit waren ouders die ik elke dag op het schoolplein zag. Ouders die ik vriendelijk gedag knikte, met wie ik soms een praatje maakte. En nu zaten ze elkaar en anderen hier, op een doodnormale woensdagavond, virtueel de huid vol te schelden. Bijna iedereen werd onder de loep gelegd.

De berichten bleven maar komen

Ik zag hoe mensen de groep verlieten, hoe nieuwe namen plotseling verdwenen. Het was een chaos. En ik wist niet eens meer waar het precies mis was gegaan. Het begon met een studiedag en nu werd er gesmeten met verwijten over alles wat iemand ooit verkeerd had gedaan. Hoe kon iets zo snel ontsporen?

Ik wilde iets zeggen

Een bericht sturen, iets kalmerends, een poging om de boel weer tot bedaren te brengen. Maar ik wist dat het zinloos was. Dit was geen discussie meer, dit was een vechtpartij. Dus ik deed niets. Ik ging geen klappen opvangen. Ik las mee, mijn vinger zwevend boven het toetsenbord, maar ik typte niets.

Pas tegen middernacht stopte het

De storm was gaan liggen, of misschien waren mensen gewoon te moe om verder te ruziën. De volgende ochtend zag ik dat de klassenouder zich in de groep had gemengd met een vriendelijk maar duidelijk bericht. Dat de app bedoeld was voor schoolzaken, dat discussies ergens anders moesten worden uitgevochten. Ze vroeg om respect en fatsoen. En toen werd het stil. Ik vroeg me af hoe het nu zou zijn op het schoolplein. Zouden mensen elkaar ontwijken? Zouden er boze blikken worden geworpen? Of zou iedereen doen alsof er niets was gebeurd? Het leek wel een soap.

MAJA