Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik wist al langer dat het scheef zat
Maar je hoopt dat het goedkomt. Je hoopt dat het een fase is. Dat de scherpe kantjes van iemand afvallen met de tijd. Dat de liefde uiteindelijk wint van alles wat moeilijk is. Zo begon ik aan dit huwelijk. Niet met de roze bril van een jonge bruid, maar met een wankel soort hoop. En een knoop in mijn maag.
Hij heette Maurits, mijn man
Groot, charmant, aanwezig. Hij had een stem die mensen liet luisteren en een blik die je niet makkelijk durfde te weerleggen. In het begin vond ik dat aantrekkelijk. Zijn zelfverzekerdheid. Zijn helderheid. Voor anderen leek het wat meer op controle. Mijn moeder zei dat. Mijn zus ook. Ook al mijn vrienden vielen over hem. Ik zag het niet zo. “Dit zou toch vanzelf goed komen”. Hij moest wennen aan een vrouw in zijn leven. Het aanpassen aan elkaar. Elkaar vrijlaten.
De aankondiging
Toen we onze trouwplannen bekendmaakten, zat ik aan de keukentafel bij mijn ouders. Maurits had me gevraagd na 6 maanden relatie. Mijn vader keek op van zijn krant, mijn moeder zette haar koffiemok neer. “Jullie gaan trouwen?” zei ze, alsof ik net had verteld dat we gingen emigreren naar Alaska. “Ja,” zei ik. “Maurits heeft me gevraagd.” Mijn zus, die ook aan tafel zat, keek me aan. Lang. “Is dat wat je echt wilt?” Ik lachte. “Natuurlijk.”
Niemand van mijn kant
We planden de bruiloft. Hij had een enorme lijst. Ooms, tantes, collega’s, kennissen, oude vrienden van zijn studentenvereniging. “Je trouwt maar één keer,” zei hij. “Dan moet je groot uitpakken.” Ik had een lijstje van ongeveer 30 mensen. Mijn ouders. Mijn zus. Tantes en ooms. En vriendinnen. Natuurlijk met aanhang. Beetje bij beetje haakten ze allemaal af. Mijn moeder zei: “Ik kan hier niet bij zijn, Nina. Ik zie je wegglijden, en ik krijg je niet terug.” Mijn vader zweeg. Maar hij kwam ook niet. Mijn zus stuurde een kaart. Geen cadeautje. Alleen een kaart met: Ik hoop dat je gelukkig wordt. En dat je eerlijk durft te zijn, ooit. Uiteindelijk kwam er maar één vriendin. Nicole. Het deed me veel pijn. Niemand steunde me met mijn partnerkeuze. Het was toch mijn keuze waar ik mee oud wilde worden?!
De grote dag
Hij had een zaal geregeld in een landhuis aan de rand van het bos. Wit linnen, gouden stoelen, champagnefontein. Alles perfect. Alles groots. Ik stond in de make-upruimte, alleen. Nicole was even weg om iets voor me te halen. Mijn jurk voelde strak. Niet van de stof, maar van de spanning. “Je ziet er prachtig uit,” zei een styliste. Ze glimlachte, maar haar ogen weken snel weer af. En ik dacht: Waarom voel ik me zo verdrietig op wat de mooiste dag van mijn leven moet zijn?
De ceremonie
Er zaten rijen vol mensen die ik nauwelijks kende. Hij straalde, trok grappen met zijn vrienden, klopte zijn broer op de schouder alsof ze net een grote deal hadden gesloten. De dominee, een vriend van zijn familie, sprak over ‘krachtige mannen’ en ‘vrouwen die stabiliteit brengen’. Ik hoorde mijn naam, maar niet echt. Alles klonk alsof het door water kwam. Nicole zat op de tweede rij. Alleen. Ze glimlachte naar me toen ik naar het altaar liep. En ik voelde tranen opkomen die ik wegduwde. Dit was geen moment om zwakte te tonen. Dat had Maurits me vaak genoeg gezegd: “Jij moet niet altijd zo emotioneel doen. Daar word je alleen maar moe van.” We zeiden ‘ja’. We kregen applaus. En daarna werd ik gekust door mensen die me nauwelijks kenden. Ze zeiden dingen als: “Je hebt een goeie aan hem” en “Wat een man, hè?”
Het feest
Het feest was groots. Lichtinstallaties. Een band. Een videograaf die ons als koningspaar volgde. Mensen proostten, lachten, zongen. Ik voelde me een figurant in een film waar ik niet voor gekozen had. Nicole bleef dicht bij me. “Gaat het?” fluisterde ze. Ik knikte. “Ja hoor. Gewoon overweldigend.” Maar ik wilde weg. M’n jurk uit. Naar huis. Toen ik Maurits even kwijt was en hem vond in een hoek van de tuin, zag ik hem praten met een van zijn vrienden. Hij lachte breed. Had hij nou niet door dat het voor mij een mooie, maar tegelijkertijd ook een hele moeilijke avond was. Ik liet het zo. Weken gingen voorbij. Maanden zelfs.
En nu
We zijn drie jaar verder. We hebben een dochter. Ze is prachtig. Maurits en ik botsen heel erg vaak in de opvoeding. Hij is streng. Ik ben liever. Hij zegt dat ik hem onzeker maak. Dat ik hem test. Ik ben volgens hem ‘geen natuurlijke vrouw’. Hij vindt mij bijvoorbeeld ‘niet gehoorzaam’, zo zei hij laatst. Ik ben op. Ik zie steeds meer in dat mijn vrienden en familie een punt hadden.
Moet ik weg of blijven
Hij gaat niet meer gaat veranderen. Dit is wat het is. Dit is wat ik kan verwachten van hem. Ik twijfel of ik moet gaan scheiden. Misschien moet ik het blijven proberen. Ik bedoel: we hebben wel een dochtertje. Voor haar wil ik eigenlijk dat het gaat werken. Is het tevergeefs? Ik twijfel. Als ik eerlijk ben voel ik me eenzaam. Zo’n leven wil ik niet.
NINA
Scheiden is het beste wat je voor je dochter kan doen denk ik. Deze man lijkt me niet het beste voorbeeld voor een kind. Bedenk hoe je het zou vinden als je dochter met een kopie van haar vader zou willen trouwen.
Als je dat helemaal geweldig zou vinden moet je bij hem blijven. Maar ik heb zo’n vermoeden dat je dat vreselijk zou vinden. Net zoals jouw moeder het vreselijk vindt dat je met deze man bent getrouwd. Soms is het niet beter om voor je kind(eren) bij elkaar te blijven, soms is het beter om dat juist niet te doen.
Als er 1 ding is dat je jouw dochter moet willen leren en meegeven, is het dat ze voor zichzelf en haar eigen geluk kiest. Jij bent haar voorbeeld, dus denk goed na over wat je haar wil laten zien. Kies je voor jezelf dan kies je indirect ook voor haar, want zij heeft niks aan een moeder die ongelukkig in haar huwelijk is. Ik hoop dat je eruit komt en kiest wat voor jou/jullie het beste is!
Hoe reageerde Maurits op de vragen van je moeder en zus toen jullie jullie trouwplannen aan de keukentafel bij je ouders bekend maakten? Het waren eerlijke reacties, maar het lijkt me knap ongemakkelijk voor hem dat er zo openlijk getwijfeld werd.
Het lijkt me geen droomhuwelijk. Misschien hadden jullie er goed aan gedaan elkaar eerst eens te leren kennen voor maar direct te trouwen. Nu hebben jullie overhaast een huwelijk gesloten en een kind gekregen. Hij is ontevreden, jij bent ontevreden en het kind is straks de dupe.
Scherp Joris, scherp. 🙄
Wat is je inhoudelijke bijdrage precies? Wat bedoel je te zeggen?