Thea: “Mijn schoonmoeder wilde net weggaan, tot die ene zin die ze uitsprak, dat zeg je toch niet over je kleinkind?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Ze zei het terwijl ze haar jas al aanhad

Terwijl ze haar tas over haar schouder gooide en haar autosleutels in haar hand klemde. Alsof het iets luchtigs was. Een constatering. Iets waar je over kunt lachen. “Het is gewoon… geen leuk kind.” Ik stond in de keuken. De theedoek in mijn hand. De koffie nog dampend op tafel. “Sorry?” vroeg ik. Niet omdat ik het niet verstaan had. Maar omdat mijn hoofd nog niet had besloten of het écht gezegd was. Of ik het misschien invulde. Ze vervolgde: “Nou ja. Het is gewoon moeilijk om hem leuk te vinden als hij steeds zo agressief doet.” Het ging over mijn zoon. Over Finn. Vijf jaar oud. Mijn kind. Haar kleinkind. En ze vond hem… niet leuk.

De woorden bleven hangen

Ik zei niets. Niet toen. Niet terwijl ze haar laarzen aantrok of haar jas dichtritste. Niet toen ze nog snel “succes” riep en de deur achter zich dichttrok. Maar mijn hart bonsde. Keihard. En de woorden bleven hangen in de kamer. Niet leuk. Wat dacht ze wel niet?! Steeds zo agressief. Ik voelde me gekrenkt. het deed me pijn. Vreselijk.

Mijn zoon is geen makkelijk kind

Dat weet ik heus wel. Finn kan schreeuwen, krabben, slaan. Hij heeft een temperament waar je u tegen zegt. Hij is snel gefrustreerd, snel boos, snel overprikkeld. De juf zei eens: “Hij is een vuurtje. Hij heeft brandstof nodig die hem rust geeft, geen olie op het vuur.” En ik probeer dat. Elke dag. Maar sommige dagen? Dan werkt niets. Dan gooit hij zijn beker water om omdat de boterham niet recht doorgesneden is. Dan gilt hij door het huis als zijn sok niet goed zit. Dan slaat hij zijn zusje omdat ze zijn potlood pakt.

“Laat jij dit zomaar gebeuren?”

Mijn moeder had Finn altijd al moeilijk gevonden. Toen hij twee was en we op visite kwamen, zei ze: “Laat jij dit zomaar gebeuren?”
Toen hij drie was en het hele kerstdiner onder de tafel wilde zitten, zei ze: “Dat moet je eruit slaan.” Toen hij vier was en bij haar op de bank sprong, zei ze: “Dit is geen apenkooi, Thea.” En ik lachte het vaak weg. Of ik negeerde het. Maar die ene zin: “het is gewoon geen leuk kind”, die ging ergens dwars doorheen.

Ik dacht aan die ochtend

Finn had die ochtend een driftbui gehad. We wilden naar school, en hij wilde zijn blauwe laarzen aan, maar die waren nat. Hij begon te gillen, schopte tegen de kast, duwde me weg toen ik zijn jas pakte. Ik was moe. Had slecht geslapen. Mijn dochter begon te huilen. En mijn moeder keek toe vanaf de eettafel, met haar armen over elkaar. Zei niets. Tot ze vertrok.

Hij is niet brutaal

Hij is boos. En ja, hij is snel boos. Maar ook intens liefdevol. Hij kan zomaar je hand pakken, je aankijken en fluisteren: “Jij bent de allerliefste” Hij kan zijn zusje beschermen tegen kinderen op het schoolplein. Hij kan oprecht spijt hebben na zijn uitbarstingen. Hij wil het goed doen. Maar zijn lijf is vaak sneller dan zijn hoofd. Hij is niet gewelddadig. Hij is onmachtig. En hij heeft liefde nodig. Geen rechters. En een oma die hem ziet! Want wat doet het met een kind als iemand die familie is hem afwijst? Wat doet het met mij als moeder, als ik voel dat ik moet kiezen tussen de veiligheid van mijn kind en de goedkeuring van mijn moeder? Ik voelde dat ik iets moest doen.

Ik belde mijn moeder die avond

De kinderen sliepen. Mijn man zat op de bank. En ik stond in de gang, met mijn telefoon in mijn hand. Ze nam op. “Ja?”. “Hoi mam.” “Is er iets?” “Ja,” zei ik. “Ik wil het even over iets hebben.” Ze zuchtte hoorbaar. “Wat dan?” “Over wat je vanmiddag zei. Over Finn.” Even stilte. “Wat bedoel je?” “Dat je zei dat hij geen leuk kind is.” “Oh,” zei ze. “Ja. Nou ja. Dat is toch gewoon eerlijk?”

Mijn hart klapte dicht

Ik kneep mijn ogen dicht. Adem in. Adem uit. “Het mag misschien eerlijk zijn,” zei ik zacht, “maar je bent zijn oma.” Ze zei niets. “Je hóéft hem niet perfect te vinden. Maar hem niet leuk vinden? Hem als kind afwijzen? Dat raakt me. Echt. En ik wil niet dat hij dat voelt.” “Hij hoort het toch niet?” “Nee. Maar kinderen voelen álles.”

En ik ook

“Ik voel het ook,” zei ik. “Als jij steeds zulke dingen zegt. Als je met je blikken en zuchten laat weten dat hij ‘te veel’ is. Dat ik ‘te slap’ ben. Ik probeer dit al vijf jaar. Elke dag. Met alles wat ik heb.” Ze zuchtte. “Thea. Ik snap hem niet.” “Dat hoeft ook niet,” zei ik. “Maar probeer dan te vragen. Of te zwijgen. Niet te oordelen.” Ze was even stil. En toen zei ze: “Misschien weet ik niet hoe dat moet.” En dat klopte. Ze kon dat vroeger ook niet. Maar ze besefte niet dat niemand daar op zat te wachten. Ik niet. En Finn ook niet.

“Hij lijkt op jou, weet je dat?”

Haar stem klonk verwijtend. “Ik zie jou in hem. En ik weet nog hoe moeilijk jij was. En ik wil dat niet voor hem.” Ik voelde mijn keel dichtknijpen. “Help hem,” zei ik. “Wees de persoon die ik vroeger nodig had. Niet de stem van afwijzing”. Ze vond mij ook moeilijk. Dat had ik al 100 keer gehoord. Ik wilde niet dat ze zo tegen mij zoon deed. Tegen mij…. Ala, maar niet tegen mijn kind!

En daarna

Ze kwam de week erop weer. Ik had het spannend gevonden. Maar ze zei niks kritisch. Ze vroeg: “Wil je dat ik hem voorlees?” Hij knikte. En koos zijn favoriete boek. Ze las. Hij luisterde. En toen ze struikelde over een woord, lachte hij. En zij ook. Later die middag kwam ze naar me toe. “Het is een pittig kind,” zei ze. Ik knikte. Maar toen voegde ze toe: “Maar hij is ook een prachtig kind.” Dat wilde ik al zo lang van haar horen….

THEA