Clara: “Ik werd gek van de jeuk, ‘het zal vast niks zijn, dacht ik’, maar de verloskundige dacht hier anders over, het was klaar met mijn zorgeloze zwangerschap”

Ik dacht eerst dat het gewoon hoorde bij zwanger zijn. Ik was 31 weken zwanger. Mijn buik groeide goed, de controles waren prima, en op een paar kwaaltjes na voelde ik me eigenlijk best oké. Tot ik ’s nachts wakker werd van iets vreemds.Jeuk.Niet gewoon een beetje. Maar gekmakende jeuk. Over mijn benen, mijn armen, mijn handen, mijn voeten. Zelfs mijn buik.Ik krabde tot ik bloederige krasjes had.

De nachten werden ondraaglijk

Overdag kon ik mezelf nog een beetje afleiden. Maar ’s nachts? Ik lag urenlang wakker. Krabde, draaide, huilde soms van frustratie. Mijn man Tom schrok zich elke keer rot als hij me weer hoorde schuifelen door de kamer. “Misschien is het normaal,” zei ik tegen mezelf. “Je hoort wel vaker over jeuk tijdens de zwangerschap.” Maar ergens diep vanbinnen voelde ik: dit is niet normaal. Bij de controle bij de verloskundige vertelde ik erover. “Ik word gek van de jeuk,” zei ik. De verloskundige trok haar wenkbrauwen op. “Waar heb je precies jeuk?” “Overal,” zei ik. “Maar vooral op mijn handen en voeten.” Ik zag haar gezicht veranderen. “Ik wil toch even wat bloedonderzoek laten doen,” zei ze. Ik schrok, wat kan het dan zijn?

Ik voelde voor het eerst pure angst

Twee dagen later belde ze. “Je galzouten zijn veel te hoog,” zei ze. “Je hebt zwangerschapscholestase.” Ik zat op de bank met een bak yoghurt op schoot en liet de lepel vallen. “Wat betekent dat?” vroeg ik. “Het betekent dat je lever de gal niet goed afvoert. En dat is niet zonder risico, Clara.” Binnen een uur zaten we in het ziekenhuis. CTG’s. Bloedprikken. Urine inleveren. Weer bloedprikken. Een gynaecoloog legde uit dat zwangerschapscholestase kan leiden tot vroeggeboorte. Of erger. Ik zat daar, met mijn dikke buik, en voelde voor het eerst pure doodsangst.

Medicatie en strakke controle

Ik kreeg medicijnen om de galzouten te verlagen. En vanaf dat moment moest ik twee keer per week naar het ziekenhuis. CTG’s om de hartslag van de baby te controleren. Bloedtesten om de waardes in de gaten te houden. Elke afspraak was weer een bom. Wat als de baby minder meer bewoog? Wat als de waardes nog slechter waren? De jeuk werd erger. De medicijnen haalden iets van de pieken af, maar de jeuk bleef. Ik sliep niet meer. Mijn benen zaten vol krassen. Mijn armen ook. Douchen was een hel. Warme kleding dragen was een hel. Leven was even… een hel. De gynaecoloog had gezegd: “We willen de zwangerschap zo lang mogelijk rekken, maar na 37 weken gaan we sowieso inleiden.” Elke dag was een overwinning. Elke dag dacht ik: hou vol, kindje. Nog even.

Toen kwam de avond dat alles misging

Ik voelde het meteen. Minder leven. Normaal danste mijn baby elke avond in mijn buik. Kleine schopjes, rollende bewegingen. Maar nu? Stilte. Paniek. Ik belde het ziekenhuis. We mochten direct komen. In de auto zei ik niks. Tom ook niet. We durfden niet. Aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik een CTG. En toen… gelukkig dat heerlijke, snelle, hamerende geluid van een hartslag. Ik barstte in huilen uit. De arts keek serieus. “Je blijft hier,” zei hij. “We gaan inleiden.” Binnen een paar uur begonnen ze met een ballonnetje. De volgende ochtend konden ze mijn vliezen breken en kreeg ik weeënopwekkers. Toen ging het snel, ik belandde in een weeenstorm en schoot van 3 centimeter na 9 centimeter in slechts 4 uur tijd. Anderhalf uur later mocht ik persen. Daar was hij; onze zoon Jules. Ik drukte hem tegen me aan. Tom had tranen over zijn wangen. Ik had nooit gedacht dat ik zo veel liefde kon voelen en zoveel angst tegelijk.

Nuis Jules zes maanden oud.Hij is vrolijk. Gezond. Lief.De littekens van de zwangerschap — letterlijk en figuurlijk — zijn er nog.Maar elke keer als ik hem zie lachen, weet ik:het was het waard.

CLARA