Linda: “De maanden na Lennon’s geboorte waren de hel, niemand nam ons serieus en ondertussen ging mijn baby kapot van de pijn”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Als iemand me had verteld hoe zwaar het zou zijn, had ik het misschien niet eens geloofd. Na de geboorte van Lennon, onze prachtige, kleine jongen, zaten we meteen op een achtbaan. Maar niet de leuke soort. De soort waarbij je misselijk wordt en alleen maar wil uitstappen. Hij huilde. En huilde. En krijste. Dag en nacht.
Huilen tot hij blauw zag
In het begin dacht ik nog: ach, newborns huilen nou eenmaal. Dat hoort erbij, toch? Maar bij Lennon was het anders. Hij krijste niet, hij brulde. Urenlang. Soms tot hij helemaal blauw zag van het gillen. In bed liggen? Vergeet het maar. Zodra we hem neerlegden, begon het. Alsof hij op een spijkerbed lag. Alleen maar krijsen. Nacht na nacht lagen Sjoerd en ik met Lennon bovenop ons, spartelend, huilend, slapend in blokjes van twintig minuten.
Iedereen had wel een mening
“Misschien heeft hij krampjes!” “Gewoon laten huilen, hoor. Hij moet wennen.” Baby’s huilen nu eenmaal.” Je wil niet weten hoeveel goedbedoelde adviezen we hebben gekregen. En je wil ook niet weten hoe vaak ik met mijn hoofd in mijn handen heb gezeten, snikkend van vermoeidheid en frustratie. Ik wíst gewoon: dit is niet normaal.
De huisarts geloofde me niet echt
Na wekenlange slapeloze nachten, rode oogjes en een overspannen hoofd, ging ik naar de huisarts. Met Lennon op mijn arm. Ik vertelde alles. Over de nachten. De paniek. De pijn die ik in zijn hele lijfje voelde. “Baby’s huilen nu eenmaal veel in het begin,” zei ze. “Waarschijnlijk darmkrampjes.” Darmkrampjes, darmkrampjes, darmkrampjes. Het woord ging als een kapotte plaat door mijn hoofd. We kregen druppeltjes mee. En het advies om vooral “rust en regelmaat” te houden. Ik kon haar wel iets aan doen.
Weken werden maanden
De druppels deden niks. Rust en regelmaat ook niet. Lennon bleef krijsen. Mijn hart brak elke keer als ik hem zag worstelen. Sjoerd en ik waren zombies. Echt, we liepen letterlijk tegen deuren aan van de slaapgebrek. Op een avond toen Lennon weer helemaal overstuur was, gooide ik het op een wanhopige bui over een andere boeg. Ik begon te Googelen. Koemelkallergie. Het kwam steeds naar voren. Maar ja, hij had niet alle typische symptomen. Alleen maar dat verschrikkelijke huilen en die onrust.
We moesten vechten voor een test
Ik belde de huisarts weer. Nog een keer. En nog een keer. Tot ze uiteindelijk akkoord gingen om ons door te verwijzen. Naar de kinderarts. En daar begon de volgende achtbaanrit. De kinderarts hoorde ons verhaal aan. “Kan koemelkallergie zijn,” zei ze, “maar hij heeft niet alle klassieke kenmerken.” Toch gingen we het proberen. We moesten Lennon zes weken lang speciale koemelkvrije voeding geven. Zes weken. En dan kijken of het verschil zou maken. Dat was het plan.
De eerste fles zonder koemelk
Ik weet het nog zo goed. De eerste keer dat hij die nieuwe voeding kreeg. Hij keek ons met grote ogen aan. En voor het eerst… huilde hij niet meteen na het drinken. Sjoerd en ik keken elkaar aan, bijna bang om te hopen. Die nacht sliep Lennon drie uur achter elkaar. Ik huilde van opluchting. Elke dag huilde hij iets minder. Sliep hij iets beter. Lachte hij zelfs een keer. Ik had het gevoel dat ik Lennon voor het eerst echt leerde kennen. Niet de Lennon die alleen maar pijn had, maar de échte Lennon. Onze vrolijke, lieve jongen. Na zes weken gingen we terug naar het ziekenhuis. De kinderarts was voorzichtig positief. “Dit lijkt inderdaad sterk op koemelkallergie,” zei ze. Nu kwamen we in aanmerking voor een dagopname waarbij ze het echt gingen vaststellen. Ze gaven hem de ene keer koemelk en de andere keer niet. Wij wisten niet wat hij kreeg. In de middag begon het krijsen weer en inderdaad: nadat hij koemelk had gehad. Eindelijk was de diagnose definitief en kregen we de voeding vergoed, want geloof me: die is echt prijzig.
Hoe het nu gaat
Lennon is nu twee jaar. We geven hem nog steeds koemelkvrije voeding. We lezen labels als een stel paranoïde inspecteurs. Bij elk kinderfeestje, bij elk bezoek aan familie, moeten we uitleggen: geen gewone taart, geen gewone koekjes, geen melkchocolade. Het is niet altijd makkelijk. Soms huilt hij nog steeds als hij per ongeluk iets verkeerds eet. Soms kijken mensen ons raar aan als we weer een eigen traktatie uit onze tas trekken. Maar vergeleken met die eerste maanden? Een verademing. De kinderarts zegt dat veel kinderen over hun koemelkallergie heen groeien. Dat hopen we natuurlijk. Maar voor nu zijn we al dankbaar hoe het gaat, nooit meer terug naar die helse maanden.
LINDA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen