Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Als iemand me had verteld hoe zwaar het zou zijn, had ik het misschien niet eens geloofd. Na de geboorte van Lennon, onze prachtige, kleine jongen, zaten we meteen op een achtbaan. Maar niet de leuke soort. De soort waarbij je misselijk wordt en alleen maar wil uitstappen. Hij huilde. En huilde. En krijste. Dag en nacht.
Huilen tot hij blauw zag
In het begin dacht ik nog: ach, newborns huilen nou eenmaal. Dat hoort erbij, toch? Maar bij Lennon was het anders. Hij krijste niet, hij brulde. Urenlang. Soms tot hij helemaal blauw zag van het gillen. In bed liggen? Vergeet het maar. Zodra we hem neerlegden, begon het. Alsof hij op een spijkerbed lag. Alleen maar krijsen. Nacht na nacht lagen Sjoerd en ik met Lennon bovenop ons, spartelend, huilend, slapend in blokjes van twintig minuten.
Iedereen had wel een mening
“Misschien heeft hij krampjes!” “Gewoon laten huilen, hoor. Hij moet wennen.” Baby’s huilen nu eenmaal.” Je wil niet weten hoeveel goedbedoelde adviezen we hebben gekregen. En je wil ook niet weten hoe vaak ik met mijn hoofd in mijn handen heb gezeten, snikkend van vermoeidheid en frustratie. Ik wíst gewoon: dit is niet normaal.
De huisarts geloofde me niet echt
Na wekenlange slapeloze nachten, rode oogjes en een overspannen hoofd, ging ik naar de huisarts. Met Lennon op mijn arm. Ik vertelde alles. Over de nachten. De paniek. De pijn die ik in zijn hele lijfje voelde. “Baby’s huilen nu eenmaal veel in het begin,” zei ze. “Waarschijnlijk darmkrampjes.” Darmkrampjes, darmkrampjes, darmkrampjes. Het woord ging als een kapotte plaat door mijn hoofd. We kregen druppeltjes mee. En het advies om vooral “rust en regelmaat” te houden. Ik kon haar wel iets aan doen.
Weken werden maanden
De druppels deden niks. Rust en regelmaat ook niet. Lennon bleef krijsen. Mijn hart brak elke keer als ik hem zag worstelen. Sjoerd en ik waren zombies. Echt, we liepen letterlijk tegen deuren aan van de slaapgebrek. Op een avond toen Lennon weer helemaal overstuur was, gooide ik het op een wanhopige bui over een andere boeg. Ik begon te Googelen. Koemelkallergie. Het kwam steeds naar voren. Maar ja, hij had niet alle typische symptomen. Alleen maar dat verschrikkelijke huilen en die onrust.
We moesten vechten voor een test
Ik belde de huisarts weer. Nog een keer. En nog een keer. Tot ze uiteindelijk akkoord gingen om ons door te verwijzen. Naar de kinderarts. En daar begon de volgende achtbaanrit. De kinderarts hoorde ons verhaal aan. “Kan koemelkallergie zijn,” zei ze, “maar hij heeft niet alle klassieke kenmerken.” Toch gingen we het proberen. We moesten Lennon zes weken lang speciale koemelkvrije voeding geven. Zes weken. En dan kijken of het verschil zou maken. Dat was het plan.
De eerste fles zonder koemelk
Ik weet het nog zo goed. De eerste keer dat hij die nieuwe voeding kreeg. Hij keek ons met grote ogen aan. En voor het eerst… huilde hij niet meteen na het drinken. Sjoerd en ik keken elkaar aan, bijna bang om te hopen. Die nacht sliep Lennon drie uur achter elkaar. Ik huilde van opluchting. Elke dag huilde hij iets minder. Sliep hij iets beter. Lachte hij zelfs een keer. Ik had het gevoel dat ik Lennon voor het eerst echt leerde kennen. Niet de Lennon die alleen maar pijn had, maar de échte Lennon. Onze vrolijke, lieve jongen. Na zes weken gingen we terug naar het ziekenhuis. De kinderarts was voorzichtig positief. “Dit lijkt inderdaad sterk op koemelkallergie,” zei ze. Nu kwamen we in aanmerking voor een dagopname waarbij ze het echt gingen vaststellen. Ze gaven hem de ene keer koemelk en de andere keer niet. Wij wisten niet wat hij kreeg. In de middag begon het krijsen weer en inderdaad: nadat hij koemelk had gehad. Eindelijk was de diagnose definitief en kregen we de voeding vergoed, want geloof me: die is echt prijzig.
Hoe het nu gaat
Lennon is nu twee jaar. We geven hem nog steeds koemelkvrije voeding. We lezen labels als een stel paranoïde inspecteurs. Bij elk kinderfeestje, bij elk bezoek aan familie, moeten we uitleggen: geen gewone taart, geen gewone koekjes, geen melkchocolade. Het is niet altijd makkelijk. Soms huilt hij nog steeds als hij per ongeluk iets verkeerds eet. Soms kijken mensen ons raar aan als we weer een eigen traktatie uit onze tas trekken. Maar vergeleken met die eerste maanden? Een verademing. De kinderarts zegt dat veel kinderen over hun koemelkallergie heen groeien. Dat hopen we natuurlijk. Maar voor nu zijn we al dankbaar hoe het gaat, nooit meer terug naar die helse maanden.
LINDA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
ook mijn dochter huilde, huilde, huilde. Maar alleen overdag. ’s Avonds was ze uitgeput en sliep ze. wij waren ook uitgeput. Na veel vijven en zessen kregen we een verwijzing voor de kinderarts. “Wat een misbaar voor zo’n klein meisje” zei hij, en nam haar op, zodat wij even rust zouden krijgen. Toen wij ’s avonds belden, huilde ze nog steeds…..
En toen was er die verpleegster, die om het hoekje keek, en haar op haar buikje legde (ze was inmiddels 3 maanden). En dat was het einde van het gehuil…..
Ze was onze eerste en we hadden verteld gekregen dat i.v.m. wiegendood op de buik slapen gevaarlijk was, dus dat hadden wij nooit gedurfd uit onszelf.
Bij onze tweeling na haar was er 1, die ook zo huilde; bleek uiteindelijk ook een buikslaper. Soms is het niet anders, maar wat een zorgen en onrust eraan voorafgaan voordat er een oplossing is, is zo jammer. Of het nu komt door een allergie, of door een slaaphoiding of wat dan ook, er zou beter geluisterd kunnen worden naar ouders
Fijn dat je weet wat de oorzaak is! Moeder instinct klopt eigenlijk altijd.
Onze dochter inmiddels 27 jaar was ook een huilbaby. 18 uur per dag huilde ze. Uiteindelijk ben ik op een koemelkeiwit , ei en noten vrij dieet gegaan want ik gaf borstvoeding. De eerste keren was dood eng ze was stil wij hebben vaak gekeken die eerste keren leeft ze nog wel? Zodra ik ook maar 1 chocotoff at (was ik dol op toendertijd) dan huilde ze weer. Nou dan laat je het wel! Ik heb haar uiteindelijk 9 maanden zelf gevoed. Ze is er met 4/5 jarige leeftijd over heen gegroeid.
Kon of wilde je geen borstvoeding geven?
Ook als je borstvoeding geeft en zelf melkproducten eet of drinkt, kan je baby daar last van hebben. Ik werd ook niet serieus genomen en ben op eigen houtje gaan experimenteren met koemelkvrij dieet voor mezelf. En jawel, de pijn en dus het vele huilen waren over. Ik heb nog 9 maanden borstvoeding kunnen geven, zonder problemen. Daarna overgegaan op voeding zonder koemelk voor mijn dochter. Uiteindelijk is ze er overheen gegroeid. Volg altijd je moedergevoel, al zeggen de specialisten iets anders.
zo herkenbaar, helaas! dit kon ook ons verhaal zijn. ik werd afgescheept als overbezorgde moeder. en er werd zelfs hulp voor mij aangeboden. toen knakte er iets in mij, kon haar wel wurgen! uiteindelijk na hoop gezeur, belletjes en ziekenhuis bezoeken ook koemelkallergie. nu een blij meisje van bijna 8, maar helaas wel een behoorlijke eetprobleem, zeg maar gerust een trauma. waarvan ik nog steeds denk dat het komt door haar eerste 5 maanden ellende met eten. zo ontzettend jammer dat er niet naar de mama’s geluisterd wordt. en dat terwijl ze vaak zweren op het oer moeder gevoel…….
baby’s huilen niet zomaar!
ik heb 2 huilbaby’s gehad en beide met een medische oorzaak. 1 had reflux, pas met 5 maanden vastgesteld en de 2de had ernstige astma. ze heeft nooit in haar bedje kunnen liggen of plat in de wandelwagen maar we zette de kinderwagen met zitgedeelte in haar slaapkamer neer( omdat het bed ophogen nog te weinig was) en konden haar zo enigszins laten slapen. 10 maanden dag en nacht gehuild en tot 1,5 jaar kwam ze zeker 6x per nacht.
ik kon ze beide heel goed “lezen” en wist precies wat ze nodig hadden en ja ik werd eerst ook niet serieus genomen! de jongste had zelfs een vernevelapparaat nodig het 1ste jaar. ze werd met een kuchje wakker en een paar uur later trok ze al in. als baby’s zo krijsen dan is er gewoon wat en je moedergevoel klopt altijd dus vertrouw daar op!
wat een ontzettend nare ervaring hebben jullie meegemaakt.
het is zo jammer dat de artsen een lijstje afvinken en dan zit er een niet klassiek symptoom bij en dan is het meteen een no go.
goed dat je je gevoel gevolgd hebt! hopen dat hij eroverheen groeit!