Renate: “‘Wat jij doet kan niet mam’, ik krijg hier problemen door, ik kon het niet geloven maar ze leek het echt te menen, deed ik echt iets verkeerd?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Het was een doodgewone dinsdagmiddag toen ik het voor het eerst merkte. Ik stond zoals altijd op het schoolplein met mijn jongste dochter, die ik had opgehaald bij de kleuters, en wachtte op mijn oudste. Ze zit in groep 7, elf jaar oud, nog net geen brugpieper, maar duidelijk in de aanloop.

Ze maakte ineens nul contact

De bel ging. Ik scande de meute kinderen en zag haar aankomen. Haar lange blonde haren wapperden achter haar aan, ze liep in een rechte lijn naar haar vriendinnen. Geen oogcontact. Geen zwaai. Geen: “Hoi mam!” Ze liep regelrecht langs me heen alsof ik lucht was.

Ze doet zich ineens zo stoer voor

Ik stond er een beetje knullig bij met mijn kleuter op de arm en haar jas bungelend aan mijn hand. “Eh, lieverd?” probeerde ik zacht. Maar ze was al bezig met giechelen, fluisteren en vooral: zich groter voordoen dan ze is.

’s Avonds, terwijl ik de tafel afruimde, vroeg ik het:

“Waarom deed je vanmiddag zo raar op het schoolplein?”

Ze haalde haar schouders op. “Nou, ik wil gewoon niet dat iedereen ziet dat jij me komt halen.”

“Maar ik bén je moeder?”

Ze zuchtte. “Ja maar… Als de coole jongens zien dat ik nog word opgehaald, dan vinden ze me kinderachtig. En dat is echt gênant. Hoor ik er niet meer bij.”

Ik ben ineens ‘gênant’

Gênant. Dat ik ooit nog die term naar mijn hoofd geslingerd zou krijgen. En dan niet omdat ik in een foute broek op een schoolfeest stond te dansen, maar gewoon… omdat ik besta.

Mijn kind wil me niet meer op het schoolplein zien.

In de dagen daarna begon ik erop te letten. En ja hoor: zodra ik in beeld kom, zet ze haar ‘ik-ben-te-oud-voor-een-moeder’-blik op. Ze doet alsof ze me niet ziet. Ze kijkt naar de grond of juist strak naar de overkant van het plein. En als ik iets zeg, krijg ik een hoofdknikje dat meer wegheeft van een zenuwtrek dan van een begroeting.

‘Hun moeder is er ook niet’

Soms probeert ze zelfs te regelen dat ze met een klasgenootje meeloopt. “Hun moeder is er toch ook niet,” zegt ze dan, “dan hoef jij ook niet te komen. ”En eerlijk? Dat doet best een beetje pijn. Wat als ze zichzelf te veel verliest in ‘de groep’?

Wat me vooral bezighoudt, is hoe ze zich aanpast. Aan wat de rest doet. Aan wat de jongens denken. Ze was altijd zo eigenzinnig. Droeg sokken met donuts erop en een roze hoed in december. Maar nu wil ze ineens alleen nog kleding van een bepaald merk, praat ze met een zucht in haar stem en liket ze filmpjes van influencers die precies hetzelfde zeggen als de rest.

Ik weet dat dit erbij hoort

Dat het losmaken begint. Dat kinderen zich juist in deze leeftijdsgroep extreem spiegelen aan elkaar. Maar ik zie ook hoe ze zichzelf een beetje verliest. En dat maakt me onrustig. Niet omdat ik per se wil dat ze naar mij zwaait op het schoolplein. Maar omdat ik hoop dat ze zichzelf nog durft te zijn. Ook als dat betekent dat ze even niet ‘cool’ gevonden wordt.

Mijn aanwezigheid is ineens ‘te veel’

Er was een moment dat ze mijn hand nog pakte op straat. Dat ze ’s ochtends op schoot kroop met haar knuffel. Nu krijg ik een oogrol als ik haar haren wil doen, of als ik zeg dat haar broodtrommel schattig is. “Mam, serieus…” Het ene moment zit ik met haar in de woonkamer te lachen om een domme meme. Het volgende moment ben ik die vrouw die vooral niet op moet vallen bij de schoolpoort. Ik wéét dat dit een fase is. Een lastige. Voor haar, maar ook voor mij. Ik sta er, elke dag opnieuw. Met haar zusje aan mijn hand. Met het idee dat ik straks weer genegeerd word.

Onzichtbaar zichtbaar

Toch blijf ik nadat haar zusje naar buiten is gerend toch op haar wachten. Want zelfs als ze me even niet wil zien, wil ik dat ze weet dat ik er ben. Onzichtbaar zichtbaar. De moeder die niet cool is, maar altijd wacht. Stel dat ze toch een vraag heeft of iets kwijt moet. Of wie weet maakt ze haar basisschool toch af door samen met mij van het schoolplein te lopen.

RENATE