Samira: “Ik voelde de onrust borrelen: ‘Pas op!’, riep ik nog naar de kinderen, en daar gebeurde het, dit kon niet waar zijn…”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Het was weekend, een beetje een chaotische dag. Nikki van acht en Olivier van zes waren alweer een uur aan het donderjagen door het huis. Ik had net een kop thee ingeschonken. Eindelijk even zitten, dacht ik nog. Maar ik hoorde alweer gestamp op de trap, gegil, gelach. “Gaan jullie even lekker buiten spelen?” riep ik naar boven. “Nog heel even, mam!” klonk het in koor. Ik had beter moeten weten.

“Niet gooien in de woonkamer!”

Binnen twee minuten vlogen ze weer de woonkamer binnen. Nikki met een roze glitterding in haar hand. Olivier achter haar aan met iets dat eruitzag als een mislukte drone. “Wat hebben jullie nu weer?!” vroeg ik. “Een spinner, mam!” riep Nikki. “Iedereen heeft er een!” Een spinner. Of nou ja, een soort super deluxe, doorontwikkelde versie daarvan. Met vleugeltjes, lampjes, toeters en bellen. En natuurlijk moesten ze ermee gooien. Want gewoon in je hand draaien is blijkbaar niet spannend genoeg. Ik voelde de onrust al borrelen “Pas op!” riep ik nog. “Niet gooien in de woonkamer!” Maar kinderen en waarschuwingen… dat is net als water en olie.

Ons schilderij, een erfstuk van mijn ouders

Ik stond net op om ze naar buiten te dirigeren, toen het gebeurde. Olivier gooide het spinner-ding iets te hoog. Nikki sprong opzij. En dat rotding… raakte precies het schilderij. Ons schilderij, een erfstuk van mijn ouders. Een van de weinige tastbare dingen die ik nog had. Een kleurige, abstracte compositie. Niet eens zozeer om de waarde, maar om het gevoel. Elke keer dat ik erlangs liep, voelde ik ze even dichtbij. En nu… een scheur dwars door het doek. Net boven het midden.

Dit doek was het enige wat mijn ouders nog tastbaar maakte

De kinderen stonden ook stil. Nikki met haar hand voor haar mond. Olivier met grote ogen. “Oh-oh,” fluisterde hij. Ik liep naar het schilderij. Heel zachtjes streek ik langs de scheur. Ik voelde de rafelrandjes onder mijn vingertoppen. “Sorry, mam,” piepte Nikki. “Ik… ik wilde het niet,” stotterde Olivier. Ik voelde woede, verdriet, paniek. Alles tegelijk. “Ga maar even boven spelen,” zei ik, zo rustig mogelijk. Ze keken elkaar aan. Ze wisten dat het menens was. Zonder nog iets te zeggen slopen ze de trap op. Ik bleef achter met het kapotte schilderij. En tranen die prikten achter mijn ogen. Mijn ouders hadden mijn kinderen nooit gekend. Nooit vastgehouden, nooit verjaardagen meegemaakt. En dit doek, dit domme stuk stof met verf, was het enige wat ze nog tastbaar maakte en nu was het kapot.

“Technisch gezien kunnen we het wel herstellen, maar… je blijft het altijd zien”

Ik googelde me suf en belde uiteindelijk iemand die gespecialiseerd was in het herstellen van oude doeken. “Stuur maar een foto,” zei hij. Dat deed ik. Bibberend. Een uur later belde hij terug “Technisch gezien kunnen we het wel herstellen,” zei hij. “Maar… je blijft het altijd zien.” Ik hing op en barstte in huilen uit. In de avond kwam Nikki naar me toe. Ze had een tekening gemaakt. “Voor jou, mama,” zei ze zacht. “Dat zijn opa en oma,” zei ze. “Die zijn altijd bij ons. Ook als dingen kapot gaan.” Ook Olivier voelde zich schuldig. “Ik heb iets stukgemaakt van opa en oma,” snikte hij. Ik kroop bij hem onder het bed. “Luister,” zei ik. “Het schilderij is kapot. Dat klopt. Maar wat zij mij echt hebben gegeven? Dat zit hier.” Ik legde mijn hand op zijn hart. De volgende ochtend hebben we het schilderij voorzichtig van de muur gehaald. We hebben het samen ingepakt in bubbeltjesplastic. En samen naar de restaurateur gebracht. Het hangt nu weer thuis, met een litteken. Maar ik voel ik mijn ouders nog steeds en nu is het een schilderij van ons allemaal, met vele verhalen.

SAMIRA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen