Adriana: “Ik had gedacht dat de kinderopvang soepel zou gaan, maar het tegenovergestelde gebeurde”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
De eerste stap: naar de kinderopvang
Met mijn stabiele baan en lieve familie (en dan met name mijn man natuurlijk) leek alles in plaats. Maar toen mijn dochter Lois begon bij de kinderopvang, bleek de werkelijkheid heel anders. “Ze is zo’n vrolijk meisje thuis,” vertelde ik aan de leidster. “Maar hier huilt ze nonstop.”
Vanaf de eerste dag dat Lois naar de kinderopvang ging, kon ze haar draai niet vinden
Het begon al bij de voordeur. Zodra ik de deur van de kinderopvang opendeed, begon Lois te huilen. Dit was niet het huilen van een vermoeid kind, maar van een kind dat zich diep ongelukkig voelde. “Ik weet echt niet meer wat ik moet doen,” zei ik wanhopig tegen de leidster, Marijke. “Hebben jullie dit vaker meegemaakt?”. Marijke zuchtte en knikte. “Ja, we hebben dit wel eens eerder gezien. Het is zwaar, zowel voor het kind als voor de ouders. Maar meestal wennen ze na een paar weken.”
Na een paar weken was er echter weinig verbetering te zien
Lois huilde nog steeds hevig zodra ik haar achterliet. Marijke probeerde van alles: extra knuffels, speeltjes die Lois leuk vond, en zelfs een persoonlijke routine. Maar niets leek te werken.
“Misschien moet je overwegen om haar tijdelijk wat minder uren te brengen,” stelde Marijke voor
“Soms helpt het als ze langzaam aan de omgeving kunnen wennen.” Ik volgde het advies op en bracht Lois eerst een paar uur per dag, maar het huilen hield aan. Ik begon te twijfelen aan m’n beslissing om weer te gaan werken. “Ik voel me zo schuldig,” zei ik tegen mijn man, David. “Misschien had ik langer thuis moeten blijven.”
David probeerde mij enorm gerust te stellen
“Het is niet jouw schuld. Lois moet gewoon wennen. Dit kost tijd.” Op een woensdagochtend leek het huilen zelfs nog harder en wanhopiger dan normaal. Mijn hart brak. “Marijke, ik weet het echt niet meer,” zei ik met tranen in mijn ogen. “Wat doe ik verkeerd?”
Marijke legde een hand op haar schouder
“Je doet niets verkeerd, Adriana. Dit is voor sommige kinderen gewoon een moeilijke overgang. Na overleg met de leiding van de kinderopvang besloten wij om Lois extra te gaan helpen en aandacht te geven.
“Het kan helpen om haar een persoonlijke comfort item mee te geven,” vertelde de leidster
“Iets wat haar thuis herinnert.” Hoewel ze thuis helemaal niet verknocht was aan een knuffel, gaf ik Lois een knuffeltje mee, een kleine, pluizige olifant. De eerste dag dat Lois de olifant meenam, leek het huilen iets minder intens. Maar na een paar dagen begon het weer net zo hevig. “Precies wat ik al dacht”, zuchtte ik diep.
“Ik weet echt niet meer wat ik moet doen,” zei ik tegen Marijke tijdens de wekelijkse update
“Het voelt alsof ik haar in de steek laat elke keer als ik wegga.” Marijkes geduld begon ook op te raken. Dat zag ik. “Ik begrijp je frustratie, Adriana, maar we moeten blijven proberen. Soms duurt het gewoon wat langer.” De situatie bleef maandenlang hetzelfde. Ik overwoog om te stoppen met werken, maar financieel was dat geen haalbare optie. De constante zorgen begonnen hun tol te eisen. Ik sliep slecht en voelde mij voortdurend gespannen.
Op een middag, toen ik Lois weer ophaalde, zag ik iets opmerkelijks
Lois zat rustig op de schoot van een andere leidster, Sandra, en keek naar een prentenboek. Het was de eerste keer dat ik mijn dochter ontspannen had gezien in de kinderopvang. “Wat is er gebeurd?”. vroeg ik verbaasd aan Sandra. Sandra glimlachte: “Ik heb haar de hele dag bij me gehouden, haar veel aandacht en liefde gegeven. Het lijkt erop dat ze een sterke, veilige band nodig heeft om zich goed te voelen hier.”
Ik voelde een sprankje hoop
“Dus er is een kans dat ze toch kan wennen?”. “Ja, maar het zal tijd kosten,” antwoordde Sandra. “We moeten haar het gevoel geven dat dit een veilige plek is, net zoals thuis.” De weken daarna bracht Sandra veel tijd door met Lois, en langzaam maar zeker begon Lois zich beter aan te passen. Ze huilde nog steeds, maar minder vaak en minder hevig. De dagen dat ik Lois met een gerust hart kon achterlaten, werden steeds vaker.
Maar deze vooruitgang bleek van korte duur
Op een donderdagochtend, na een zware nacht waarin Lois nauwelijks had geslapen, barstte het drama weer los. Lois huilde heviger dan ooit tevoren. Ik probeerde haar zoals altijd te troosten. “Marijke, ik weet het echt niet meer,” zei ik met tranen in mijn ogen. “Wat doen we verkeerd?”
Marijke schudde haar hoofd
“Soms helpt niets, Adriana. Misschien moeten jullie overwegen om een andere oplossing te zoeken. Dit lijkt niet te werken.” Met betraande ogen liep ik de deur uit. Ik moest mijn kind bij anderen achterlaten. Ik zag nog net dat Lois haar armen naar mij uitstak en hartverscheurend huilde. Ik stapte in mijn auto, zette de motor aan, en barstte zelf in tranen uit.
Die avond, na weer een mislukte poging om Lois in slaap te krijgen, belde ik met mijn moeder
“Mam, ik weet het echt niet meer. Lois blijft huilen en lijkt maar niet te wennen aan de kinderopvang. Wat moet ik doen?”. Mijn moeder zuchtte aan de andere kant van de lijn. “Misschien is het tijd om een andere oplossing te overwegen, lieverd. Dit is niet goed voor jullie beiden.” Met een zwaar gevoel hing ik op. Ik keek naar Lois, die eindelijk in slaap was gevallen in mijn armen. Ik voelde mij verloren. “Hoe heeft het zover kunnen komen?”, dacht ik. Tranen rolden over mijn wangen. Ik besefte dat ik met lege handen stond wat betreft het slaapgedrag van Lois. Het enige wat ik wilde, was mijn dochter gelukkig zien. En dat was ze nu duidelijk niet.
Ik hoop dat dit een tijdelijk probleem is, een fase, want de oplossing lijkt verder weg dan ooit. Hebben andere moeders hier ook mee geworsteld?
ADRIANA