Lotje: “’Ik hoorde ze roddelen: ‘Kijk dan, dit is toch kindermishandeling’, mijn grens was bereikt, hoe kan ik de nare opmerkingen nog stoppen?” 

Ik word doodziek van de vraag of alle kinderen gepland waren

Ik snap heus wel dat seks kan leiden tot een kind. Dus nee, het zijn geen ongelukjes. Ik ben niet per ongeluk een groot gezin geworden. Het is gewoon zo gegroeid. Kind na kind. Geen oeps. Geen drama. Wel: veel nachten wakker. Veel keren opnieuw beginnen. En meer geluk dan ik ooit had kunnen dromen. Wat mensen ook zomaar vragen? Of ik gelovig ben! Stop daarmee! Nee, dat ben ik niet. Ik geloof in een liefdevol gezin, waar iedereen elkaar versterkt. En dan de derde vraag: zijn ze allemaal van één vader? Zucht. Ja, ze zijn van dezelfde vader, en dezelfde moeder ook trouwens.

Geen yoga, wel chaos

Ik ben ook geen moeder uit de bladen. Ik bak geen zuurdesembroden. Geen havermelk in mijn koffie. Mijn kinderen eten pasta met kaas en ketchup en noemen dat hun lievelingseten. Ik heb altijd meerdere wasmanden in het zicht. Mijn vloer plakt vaak. Hahaha. Mijn jongste draagt vaak kleren die ooit van nummer vier of vijf waren. Maar ik weet ook wie wanneer uit zichzelf zijn bed komt. Wie nachtmerries heeft van clowns. Wie altijd zijn sokken in de bank duwt. Wie allergisch is voor peer, maar kiwi ‘wel oké’ vindt. En zij weten precies wie ik ben.

Ja, we hebben geen rust

Tenminste, niet de rust waar mensen aan denken. Geen Netflix-avonden met z’n tweetjes op vaste tijd. Geen zondagmiddagen met een boek op de bank. Geen stille ochtenden. Maar er is zeker wel ritme. En beweging. Er is elke dag volop leven. Er gebeurt altijd wel wat. Ik hoef nooit een wekker te zetten. Er is altijd wel iemand wakker. Er zijn altijd geluiden: voetjes, stemmen, geroep, ruzie, gelach. Dat is niet de afwezigheid van rust. Dat is een ander soort rust. Eentje die je vindt in de gewoonte, in de drukte, in het feit dat je nooit alleen bent, en dat is niet altijd erg.

De ‘zieligheid’ zit vaak bij de buitenstaanders

De meeste mensen die het zielig vinden, kijken met een kleine bril. Ze zien wat níét kan. Wat ontbreekt. Wat ‘gemist’ wordt. Ze zien geen iPads in alle kleuren. Geen ruimte voor pianoles, paardrijden én hockey. Ze zien dat we niet met z’n allen luxe uit eten gaan. Maar ze zien niet hoe mijn kinderen elkaar leren onderhandelen. Hoe de oudste de jongste leert veters strikken. Hoe ze leren wachten, geven, incasseren, lachen, helpen. Ze leren wat het is om niet altijd centraal te staan. En geloof me: daar word je niet per se zielig van. Daar word je mens van.

“Maar krijgen ze wel genoeg aandacht?”

Ook die vraag. Altijd die vraag. Alsof aandacht alleen meetelt als het individueel en stil is. Alsof aandacht iets is dat je per stuk moet verdelen. Ik geef ze geen tijd per kwartier, per dagdeel, per dag. Ik geef ze míjn tijd. Elke dag opnieuw. Soms chaotisch, soms schurend, vaak vermoeiend, maar altijd met liefde. Soms in groepjes ja. Soms één op één. ’s Ochtends een arm om de schouder van één. ’s Middags een gesprekje tijdens het fruit snijden met een ander. ’s Avonds een extra lang boekje voor de jongste. Het is geen schema. Het is een leven.

“Maar heb je nog wel tijd voor jezelf?”

Soms niet. Soms wel. En ja, ik mis het ook weleens, hoor. De stilte. De spontaniteit. Een weekend weg zonder kinderplanning. Maar ik krijg er ook iets voor terug wat ik nergens anders vond: een diep soort verbondenheid. Een huis dat leeft, altijd. Een leven dat zwaarder is, maar ook voller. Een bestaan dat misschien minder ruimte geeft voor mezelf, maar me wél herinnert dat ik besta voor iets groters.

Ik ben niet zen

Ik ben heus niet altijd rustig. Ik schreeuw ook weleens. Ik laat ook weleens alles vallen, sluit me op in de wc en adem vijf minuten in door mijn neus en uit door mijn mond terwijl er aan de andere kant van de deur drie kinderen roepen of ze nú een mandarijn mogen. Ik ben mens. En ik faal ook. Maar ik doe het met alles wat ik heb. En dat zien mijn kinderen. Alle 8. En mijn man ook.

Wat ze wél hebben

Ze hebben een team. Ze hebben altijd iemand om iets mee te delen. Een grap. Een ruzie. Een geheim. Ze leren dat liefde niet minder wordt als je het deelt, maar juist groter. Ze leren ook: niet alles draait om jou. En dat is misschien wel de belangrijkste les in een wereld die kinderen leert dat ze altijd op één horen te staan.

De blikken in de supermarkt

Ik zie ze heus, hoor. Als ik met de jongste vier boodschappen doe. Of als ik op een regenachtige zaterdagochtend met zes kinderen tegelijk op het schoolplein sta. Dan zie ik mensen tellen. Ik zie hun wenkbrauwen. Ik hoor hun “Zo hé! Dat zijn er veel!”. En soms ben ik moe. Dan wil ik niet praten. Dan wil ik ook alleen maar m’n boodschappen. Maar meestal denk ik dan: Als jullie eens wisten wat ik zie. Wat ik voel. Want ik zie geen last. Ik zie een gezin dat leeft. Dat groeit. Dat leert. Ik zie acht kinderen met acht verschillende harten, karakters, tempo’s. En ik zie mezelf daartussen. Als moeder. Gewoon moeder.

Dus nee, het is niet zielig

Het is niet zielig dat we tweedehands ski-broeken dragen.
Het is niet zielig dat de cadeautjes soms creatief zijn.
Het is niet zielig dat we kamperen in plaats van naar resorts gaan.

Zielig is: een wereld die meet in spullen.
Zielig is: denken dat liefde opraakt als je het moet delen.

Mijn kinderen hebben elkaar. En als ik ze vraag of ze een ander leven willen? Dan zeggen ze: “Met minder broers of zussen? Ben je gek ofzo?”

We leven in een tijd waarin alles moet kloppen

Maar het mag ook anders. Het mag groter. Rommeliger. Raker. Je mag kiezen voor een huis waar de was nooit klaar is, maar waar je elke dag wakker wordt in een storm van liefde. En je hoeft je daar niet voor te verantwoorden. Ik doe dat ook niet meer.

Ik ben Lotje.
Ik ben moeder van acht.
En ik weet zeker: er is geen kind hier in huis dat denkt dat hij iets tekortkomt.

Ze weten dat ze iets hebben wat zeldzaam is.
Iets wat ze voor altijd meedragen.

Elkaar.

LOTJE