
Mariët: “Mijn dochter antwoordde: ‘Als ik tips nodig heb kom ik zelf’, maar ik kan het niet laten om mijn mening te geven, het stoort me enorm”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Mijn dochter Chermaine en haar man Bas zijn echt lieverds. Ze zijn warm, liefdevol en geven hun kinderen alles wat hun hartje begeert. En ik bedoel écht alles. Maar soms – en ik weet het, misschien ben ik ouderwets – denk ik: opvoeden, dat is ook gewoon ergens grenzen stellen. Niet alles hoeft een gesprek te zijn, niet overal moet een sticker of een beloning tegenover staan. Sommige dingen zijn nou eenmaal zo. Punt.
Mijn kleinkinderen zijn niets gewend
Neem nou Mats en Daantje, acht en tien jaar. Leuke kinderen, daar niet van. Maar als ze hier logeren, zie ik het meteen: ze zijn niks gewend. Thuis krijgen ze 50 cent als ze de vaatwasser uitruimen of de tafel afruimen. Vijf-tig-cent. Voor iets wat je gewoon hoort te doen als je samen in een huis leeft. Ik vond het al bijzonder dat ze überhaupt geen vaste taken hebben, en dat daar dan geld tegenover staat? Belachelijk vind ik dat.

Alles moet besproken worden met ze
En dan dat gepraat. Alles moet besproken worden. Mats komt thuis, gooit z’n jas op de grond, tas ernaast, schoenen ergens halverwege het gangpad. En dan hoor ik Chermaine zeggen: “Zouden jullie misschien je jas op willen hangen?” Misschien? Alsof het een optie is. Alsof het een gunst is die je kind jou verleent. En als ze dan niks zeggen, blijft ze er liefjes bij staan glimlachen. Alsof je een konijntje vraagt of het alsjeblieft zijn hokje wil schoonmaken. Vroeger zei je gewoon: “Hup, jas aan de kapstok. Nu.” Klaar. Geen discussie.
Ik probeerde het gesprek met mijn dochter erover aan te gaan
Ik zei laatst tegen mijn dochter: “Lieverd, stel eens een harde grens.” Dat viel natuurlijk niet in goede aarde… waar bemoeide ik mij mee. Als ze tips nodig zou hebben, zou ze het wel zelf vragen aan me. Maar het stoort me, frustreert me, en ik kan het niet laten om er iets van te zeggen.
Het lijkt wel alsof alles leuk moet zijn
Wat me ook opvalt, is dat die kinderen nergens meer tegen kunnen. Alles moet leuk zijn. Alles moet gezellig zijn. Ze eten alleen wat ze lekker vinden – o wee als er een stukje paprika in de pastasaus zit – en als het niet hun favoriete bord is, zit er al een frons op hun gezicht. En Chermaine maar uitleggen en onderhandelen. “Wil je één hapje proberen, schatje?” Nee! Gewoon: dit is wat de pot schaft. Eten is geen keuzemenu, het is geen restaurant.
Vervelen ze zich nog wel eens?
En dan dat eeuwige ‘druk zijn’. Die kinderen hebben elke dag iets. Hockey, toneel, muziekles, speelafspraken. Alles moet gepland, alles draait om hen. En als ze dan eindelijk thuis zijn, hangen ze op de bank met een iPad, want “ze moeten even ontprikkelen”. Ontprikkelen! Ze zijn acht en tien… Laat ze zich vervelen, daar worden ze creatief van. Wij verveelden ons vroeger de hele zomervakantie lang en daar is niemand dood van gegaan. Sterker nog: we leerden er juist van.
Zo ontwikkelen ze zich zonder ruggengraat
Wat me vooral frustreert, is dat er zo weinig vertrouwen is in wat kinderen aankunnen. Alles wordt voorgekauwd, uitgelegd, verpakt in zachte woorden. “Zou je het misschien fijn vinden om je zusje even te helpen?” Nee, je zegt gewoon: “Help je zusje even.” Kinderen kunnen best wat aan. Maar als je ze altijd benadert alsof ze van porselein zijn, gaan ze zich ook zo gedragen. Geen ruggengraat, geen zelfstandigheid.
Kinderen moeten leren dat ze niet altijd hun zin krijgen
Ik zeg het niet vaak hardop – ik wil geen bemoeial zijn – maar vanbinnen kook ik soms. En ja, ik weet dat de tijden veranderd zijn. Ik weet dat we nu praten over ‘positieve benadering’ en ‘grenzen aangeven met liefde’. Maar liefde is ook: je kind leren dat het niet altijd zijn zin krijgt. Dat je iets doet omdat het moet. Omdat je onderdeel bent van een gezin en daarin draag je bij, zonder vergoeding.
Hoe kunnen kinderen van deze generatie nog tegen een stootje?
Laat dat nou eens gewoon de norm zijn. Een kind dat weet dat het na het eten helpt met opruimen, dat zelf z’n brood smeert en z’n jas ophangt zonder dat je er een heel vriendelijk verzoek aan moet hangen. Ik geloof dat we daarmee een generatie sterker maken. Kinderen die snappen dat het leven niet altijd om hen draait. Die tegen een stootje kunnen. Die niet schrikken van een duidelijk ‘nee’.
Mijn dochter zou ze meer moeten aanspreken
Begrijp me goed, ik hou zielsveel van mijn kleinkinderen. En van mijn dochter en schoonzoon. Maar vaak moet ik echt op m’n tong bijten. Want liefde is niet alleen knuffels en lieve woordjes. Liefde is ook zeggen: “Nu is het genoeg. Je hangt je jas op. Je ruimt je bord af. Zonder gezeur.” Kinderen snappen dat prima. Als je het maar durft te vragen.
MARIËT
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen