Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Mijn dochter Chermaine en haar man Bas zijn echt lieverds. Ze zijn warm, liefdevol en geven hun kinderen alles wat hun hartje begeert. En ik bedoel écht alles. Maar soms – en ik weet het, misschien ben ik ouderwets – denk ik: opvoeden, dat is ook gewoon ergens grenzen stellen. Niet alles hoeft een gesprek te zijn, niet overal moet een sticker of een beloning tegenover staan. Sommige dingen zijn nou eenmaal zo. Punt.
Mijn kleinkinderen zijn niets gewend
Neem nou Mats en Daantje, acht en tien jaar. Leuke kinderen, daar niet van. Maar als ze hier logeren, zie ik het meteen: ze zijn niks gewend. Thuis krijgen ze 50 cent als ze de vaatwasser uitruimen of de tafel afruimen. Vijf-tig-cent. Voor iets wat je gewoon hoort te doen als je samen in een huis leeft. Ik vond het al bijzonder dat ze überhaupt geen vaste taken hebben, en dat daar dan geld tegenover staat? Belachelijk vind ik dat.
Alles moet besproken worden met ze
En dan dat gepraat. Alles moet besproken worden. Mats komt thuis, gooit z’n jas op de grond, tas ernaast, schoenen ergens halverwege het gangpad. En dan hoor ik Chermaine zeggen: “Zouden jullie misschien je jas op willen hangen?” Misschien? Alsof het een optie is. Alsof het een gunst is die je kind jou verleent. En als ze dan niks zeggen, blijft ze er liefjes bij staan glimlachen. Alsof je een konijntje vraagt of het alsjeblieft zijn hokje wil schoonmaken. Vroeger zei je gewoon: “Hup, jas aan de kapstok. Nu.” Klaar. Geen discussie.
Ik probeerde het gesprek met mijn dochter erover aan te gaan
Ik zei laatst tegen mijn dochter: “Lieverd, stel eens een harde grens.” Dat viel natuurlijk niet in goede aarde… waar bemoeide ik mij mee. Als ze tips nodig zou hebben, zou ze het wel zelf vragen aan me. Maar het stoort me, frustreert me, en ik kan het niet laten om er iets van te zeggen.
Het lijkt wel alsof alles leuk moet zijn
Wat me ook opvalt, is dat die kinderen nergens meer tegen kunnen. Alles moet leuk zijn. Alles moet gezellig zijn. Ze eten alleen wat ze lekker vinden – o wee als er een stukje paprika in de pastasaus zit – en als het niet hun favoriete bord is, zit er al een frons op hun gezicht. En Chermaine maar uitleggen en onderhandelen. “Wil je één hapje proberen, schatje?” Nee! Gewoon: dit is wat de pot schaft. Eten is geen keuzemenu, het is geen restaurant.
Vervelen ze zich nog wel eens?
En dan dat eeuwige ‘druk zijn’. Die kinderen hebben elke dag iets. Hockey, toneel, muziekles, speelafspraken. Alles moet gepland, alles draait om hen. En als ze dan eindelijk thuis zijn, hangen ze op de bank met een iPad, want “ze moeten even ontprikkelen”. Ontprikkelen! Ze zijn acht en tien… Laat ze zich vervelen, daar worden ze creatief van. Wij verveelden ons vroeger de hele zomervakantie lang en daar is niemand dood van gegaan. Sterker nog: we leerden er juist van.
Zo ontwikkelen ze zich zonder ruggengraat
Wat me vooral frustreert, is dat er zo weinig vertrouwen is in wat kinderen aankunnen. Alles wordt voorgekauwd, uitgelegd, verpakt in zachte woorden. “Zou je het misschien fijn vinden om je zusje even te helpen?” Nee, je zegt gewoon: “Help je zusje even.” Kinderen kunnen best wat aan. Maar als je ze altijd benadert alsof ze van porselein zijn, gaan ze zich ook zo gedragen. Geen ruggengraat, geen zelfstandigheid.
Kinderen moeten leren dat ze niet altijd hun zin krijgen
Ik zeg het niet vaak hardop – ik wil geen bemoeial zijn – maar vanbinnen kook ik soms. En ja, ik weet dat de tijden veranderd zijn. Ik weet dat we nu praten over ‘positieve benadering’ en ‘grenzen aangeven met liefde’. Maar liefde is ook: je kind leren dat het niet altijd zijn zin krijgt. Dat je iets doet omdat het moet. Omdat je onderdeel bent van een gezin en daarin draag je bij, zonder vergoeding.
Hoe kunnen kinderen van deze generatie nog tegen een stootje?
Laat dat nou eens gewoon de norm zijn. Een kind dat weet dat het na het eten helpt met opruimen, dat zelf z’n brood smeert en z’n jas ophangt zonder dat je er een heel vriendelijk verzoek aan moet hangen. Ik geloof dat we daarmee een generatie sterker maken. Kinderen die snappen dat het leven niet altijd om hen draait. Die tegen een stootje kunnen. Die niet schrikken van een duidelijk ‘nee’.
Mijn dochter zou ze meer moeten aanspreken
Begrijp me goed, ik hou zielsveel van mijn kleinkinderen. En van mijn dochter en schoonzoon. Maar vaak moet ik echt op m’n tong bijten. Want liefde is niet alleen knuffels en lieve woordjes. Liefde is ook zeggen: “Nu is het genoeg. Je hangt je jas op. Je ruimt je bord af. Zonder gezeur.” Kinderen snappen dat prima. Als je het maar durft te vragen.
MARIËT
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
daarom is het respect naar andere mensen richting 0 te gaan. nu veel meer agressie en misdaad dan 50 jaar geleden. fijn, jullie manier v opvoeden. Vraag mij af of dat 50.000 jaar geleden ook had gewerkt. waarschijnlijk niet, had de mensheid nu al niet meer bestaan! wat betreffend de aarde en natuur natuurlijk wel beter had geweest. maar geen zorg, ze verklooien het alsnog hoor.
Oma lijkt te vergeten dat haar dochter inmiddels al 10 jaar moeder is en haar eigen kinderen het beste kent.
Dat oma het niet kan laten om toch tips, adviezen en eigen mening en visie wil delen komt op mij best wel kortzichtig over.
Het meest ongewenst is ongevraagd advies, daar help je werkelijk waar niemand mee en dring je jezelf alleen maar op.
Dochter had zelf aan aangegeven dat als zij tips wil dat ze dan zelf naar haar moeder toe gaat. Helaas lijkt oma dat niet te respecteren. Erg jammer.
ooit gehoord van Gentle parenting, ook wel bekend als zachte opvoeding of respectful parenting, is een opvoedstijl die zich richt op verbinding, begrip en respect in de interactie tussen ouder en kind. Het gaat om opvoeden vanuit een positieve en liefdevolle benadering, met aandacht voor de emoties en behoeften van het kind.
iets waar ik helemaal achter sta.
dat heeft dus niets te maken met regide zijn.
het is, vind ik een prettige manier van opvoeden.
daarom is het respect naar andere mensen richting 0 te gaan. nu veel meer agressie en misdaad dan 50 jaar geleden. fijn, jullie manier v opvoeden. Vraag mij af of dat 50.000 jaar geleden ook had gewerkt. waarschijnlijk niet, had de mensheid nu al niet meer bestaan! wat betreffend de aarde en natuur natuurlijk wel beter had geweest. maar geen zorg, ze verklooien het alsnog hoor.
In deze tijd leven we in een pedagogisch tijdperk. Ik heb zelf 2 grote kinderen. Maar die waren ook weleens stout. En beloning moet verdiend worden. Mijn zoons kregen ook net zo goed straf. We doen weleens leuke dingen maar als hun stout zijn geweest geen teevee kijken of niet spelen buiten. Je dochter ziet het anders. Zij wilt haar kinderen vrije opvoeding geven . Een tip. Laat haar los en laat haar zelf uit zoeken. Als je oma bent hoef je daar niet voor op te draaien.
Iedere ouder kiest een eigen opvoedstijl. Jij deed het anders dan je dochter en je klein kinderen zullen later weer een andere methode kiezen. Iedere methode heeft goede en foute dingen. Je kan beter accepteren dat je dochter het anders doet anders komt dat jullie relatie niet ten goede. Ze zal haar opvoedstijl toch niet veranderen omdat jij het er niet mee eens bent.
hier wordt op zere teentjes getrapt. de kinderen zijn tegenwoordig allemaal keizers en keizerinnentjes. o wee als ze iets moeten doen wat ze niet leuk vinden. ze worden gepamperd tot en met. een nee kennen ze niet. het zijn bijna allemaal ikjes en de rest niksjes. ze zijn gewoon baas….altijd overal en je kunt er niks mee aanvangen. een grote mond opzetten kunnen ze allemaal. en dat lieve mensen zijn onze toekomstige ministers, dokters , leraren, enz. veel succes ermee
Mogelijk hangt het heel erg af van je bubbel. Ik herken namelijk totaal niets van wat je zegt.
zelf vind ik me het meest in de reactie van Kimo. Bij ons , naoorlogse gezin, was het streng en met acht kinderen werden de kinderen niet begeleid.
Tot op de dag van vandaag ben ik onzeker want ik ging als hoogsensitief kind er helemaal aan ten onder (weet ik pas van na mijn zestigste dat ik dat ben) Voor mij was het veel en veels te rigide allemaal en te streng en het recht van de sterkste.
Ik heb een hele gelukkige jeugd gehad, maar vooral teruggetrokken van mijn familie om het te overleven.
Mijn dochter heeft ook een hoog sensitief kindje en ik zie dat de zachte begrijpende opvoeding er een mooi sterk jongetje van maakt die lekker ondeugend durft te zijn en niet iedereen loopt te pleasen om maar geen gezeur te krijgen.
Toen het ventje een keer bij ons was en erg druk werd en “boven zijn theewater dreigde te gaan”, hoefde ik alleen maar zachtjes zijn naam te zeggen en met mijn hand naar beneden te gaan ( zo van rustig aan schatje) waarop hij zei:” ja oma, ik weet het”. Toen zijn we samen op het grote bed gaan liggen en heb ik hem een boekje voorgelezen waarna hij in slaap viel voor een half uurtje om weer fris en fruitig wakker te worden. Dit dus met dank aan zijn moeder die haar uiterste best doet om dit kindje dat voor anderen echt niet de gemakkelijkste is, een stevige basis te geven met als uitgangspunt wie hij is. Ik vind dat prachtig en ja ik heb ook wel eens dat ik denk: ” wouw , het is allemaal wel heel zachtjes en lief zelfs haar stemmetjes tegenover de kinderen”. Maar het werkt wel en daar gaat het om!
HSP is een hoax verzonnen door de zwakkeren om
Ik krijg wat van die “kinderen moeten leren..” geloof mij, de meeste volwassenen hebben nog veel meer te leren!
je Zou maar iemand als moeder hebben die alleen haar wijze correct vindt. lopen meer wegen naar Rome, just saying
Als je een kind vraagt alsjeblieft iets te doen , kunnen ze ook nee zeggen . En dan ?
Dan moet moeders het zelf doen
Nou, nee. “Mijn vraag was een beleefde manier om te zeggen dat je je jas op moet hangen”.
Niets mis met een vraag als “zouden jullie misschien je jas op willen hangen” als het een beleefdheidsvraag is en ‘nee’ niet geaccepteerd is. Klinkt toch vriendelijker dan de gebiedende wijs. Maar betalen voor klusjes die er gewoon bij horen in een huishouden… Dat vind ik raar.
Wel, want het is geen open verzoek. het is een opdracht. En dat kan ook gewoon qua toon hoor. ik zei tegen mijn kleuter ‘Pietje, Jassen horen niet op de grond, dat is vies. Hang het maar even op of leg het daar op de plank.’
Hoefde niet de dreigen, boos te worden, werd gewoon gedaan. Normale toon, want het js NORMAAL om je jas op de juiste plekken te legen.
Ach, mijn kinderen begrijpen gewoon wat ik bedoel als ik ze vraag de jas op te hangen. Of jij het nu snapt of niet.
ik kan deze oma helemaal volgen!
niet alle taakjes zijn een keuze. sommige dingen moeten gewoon.
ik kan de dochter helemaal volgen want waar bemoeit haar moeder zich mee,het zijn haar kinderen en zij voedt haar kinderen op zoals zij dat wil .
we kunnen mijns inziens op dit gebied nog veel van onze buitenlandse gezinnen leren.. Daar is nog hoogachting voor de ouders en grootouders. En willen de jongeren graag luisteren naar de goedbedoelde raad van hen.
vandaar zeker dat kinderen van 13 elkaar afmaken met messen.
De opvoeding van tegenwoordig is een wassen neus.
Totaal geen discipline meer.
Als je ergens iets van zegt krijg je grote mond van zo’n snotneus.
En gelukkig zijn er nog ouders die wel opvoeden.
Leuk dat die mevrouw een pedagogische opleiding doet maar van opvoeden heeft ze geen kaas gegeten.
En ook ik heb de wijsheid niet in pacht maar mijn kinderen zijn goed terecht gekomen ondanks de stevige opvoeding en daar zijn ze blij mee.
want ook die zeggen dat de opvoeding van tegenwoordig een slappe hap is.
Daarom zijn de meeste kinderen van tegenwoordig vervelende etterbakken.
Niks leuks meer aan.
En wee je gebeente als je de ouders er op wijst.
Het zijn criminelen in de dop.
Totaal geen opvoeding meer omdat de ouders allebei moeten werken omdat ze mee moeten kunnen doen met de rest van de buurt.
Een kind een flinke reprimande geven of eens straffen kan echt geen kwaad hoor.
Goh, alsof opvoeden niet kan als beide ouders een baan hebben. Ik zie dat toch anders.
Nou oma, je tijd van opvoeden is geweest. Jij hield van opvoeden met een streng regiem. Je dochter niet. Zegt wellicht ook iets over haar opvoeding, dat ze het zelf zo niet wil. Daarbij zou ik ook gillend gek worden van bemoeienis van een oma. Het zijn haar kinderen, accepteer het.
Dat is natuurlijk onzin. Zo’n streng regime had ze helemaal niet. Er is een tijd van onderhandelen en er is een tijd van zeggen nu is het klaar. Moeter er allemaal van die zachte eitjes rond gaan lopen? Wil niet weten hoe ze het gaan redden dan in het harde bedrijfsleven. Zie je het al voor je: als ze een keer door de baas aangesproken worden, barsten ze in huilen uit want het zijn allemaal van die tere poppetjes.
Hier sluit ik me volkomen bij aan.
Hallo oma, jij hebt jouw kans gehad met opvoeden met je eigen kinder(en). Er bestaat niet DE manier, het is slechts EEN manier.
Je dochter heeft nu de kans om het op haar manier te doen. En zoals ze zelf al aangaf…Als ik tips nodig heb dan kom ik wel.
Laat de opvoeding bij en aan haar, het zal ongetwijfeld jullie relatie verbeteren.
Succes van een andere oma
Kinderen doen dingen uit angst om gestraft te worden? Onze generatie liep echt niet de hele dag hun kinderen te slaan hoor! Maar dat gepamper van tegenwoordig daar word ik ook moe van. Het is 20.30, of mijn kleinzoon wil gaan slapen?? Nee dat wil hij niet, tja dan nog maar even wachten. En zo kan ik wel door gaan. Wat als er straks een teammanager aangeeft dat er iets gedaan moet worden, of dat er iets niet goed gaat. Dan krijgen ze een Burnout…..Soms een beetje sturing ook wel nodig hoor!
De opvoeding van nu is anders dan die van vroeger, en dat is niet voor niks. Als pedagoog in opleiding kan ik je verzekeren dat de opvoeding, ten opzichte van generatie(s) geleden, absoluut sterk verbeterd is. Vroeger gehoorzaamden kinderen uit angst om gestraft te worden, zonder dat zij begrepen waarom bepaalde dingen van ze verwacht werden. Daar krijg je geen gezonde en goed functionerende volwassenen van. Dat er nu meer met kinderen gepraat wordt en ze serieuzer genomen worden in hun mening, gedachtes en gevoelens is juist erg bevorderend voor de ontwikkeling. De vraag of kinderen van nu nog wel tegen een stootje kunnen omdat ze niet meer hard gestraft worden, is echt onzin en inderdaad erg ouderwets. Natuurlijk zijn grenzen belangrijk, maar uitleggen waarom die grenzen er zijn werkt toch echt beter dan “omdat mama het zegt”. En misschien voedt jouw dochter niet perfect op (wie wel?), maar ze doet het op haar manier en dat is niet ineens fout omdat het bij jullie thuis anders ging.
@Kimo..en we zien overal om ons heen waar die opvoeding toe leidt toch?
ik gehoorzaamde ook..en niet uit angst. Ben ook opgegroeid tot een goed. functionerende, gezond en evenwichtig persoon. Die opvoeding dat je met kinderen een discussie aangaat of betaald om klussen te doen is ronduit belachelijk en, zoals ik al zei, je ziet overal om je heen wat dat voor lieverdjes voortbrengt en de GGZ wordt overspoeld door jonge gasten die niet weten hoe met teleurstellingen, kritiek of nee zeggen om kunnen gaan.
Precies. Mijn zoon had gewoon zijn taken in huis. En ja ik legde wel uit waarom hij het moest doen, maar je hebt uitleggen en uitleggen. Je kan ook te ver gaan met uitleggen. Krijg je een discussie van drie kwartier over iets wat in 5 minuten gedaan kan worden.
@Kimo en toch, toch functioneerden die volwassenen. hebben ze na de tweede Wereldoorlog een land opnieuw opgebouwd, zijn wij als land zeer welvarend geworden. dat loopt de laatste tijd wat terug.
op hun werk moeten ze straks ook luisteren, net als jij straks naar je werkgever moet luisteren en niet uitvoeren wat hij/zij wil dat je doet
Ach, de wederopbouw; zo’n ongelooflijke dooddoener. Alsof een hele generatie opeens een homogene groep was (of is of zal worden).