Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik weet niet meer precies wanneer het begonnen is, maar ik weet nog wel dat ik als klein meisje al de kamer uit rende als iemand moest overgeven. Zelfs op tv, zodra iemand zijn hand voor z’n mond hield, zapte ik weg. Mijn ouders zeiden altijd: “Dat groeit er wel uit.” Niet dus. Toen ik ontdekte dat die angst een naam had, voelde ik me ergens opgelucht. Emetofobie. Bang voor overgeven. Oké, dus ik was niet gek. Er zijn meer mensen zoals ik. Alleen, daar heb je niks aan als je zelf moeder wordt.
Zwanger worden vond ik doodeng
Letterlijk. Niet vanwege de bevalling. Niet vanwege de slapeloze nachten. Maar vanwege de misselijkheid. Ik had horrorverhalen gehoord van vrouwen die wekenlang boven de wc hingen. Die niets binnenhielden. En ik dacht alleen maar: Hoe dan? Hoe dóé je dat? Toch wilde ik moeder worden. Het verlangen won het uiteindelijk van de angst. En wonder boven wonder: de zwangerschap viel mee. Ja, ik was misselijk. Ja, ik moest af en toe kokhalzen. Maar overgeven? Niet één keer. Ik dacht: misschien komt het goed. Misschien is het weg.
Toen kwam Boaz
Alles ging goed. Hij dronk goed, groeide goed, sliep (soort van) goed. Ik was moeder. En ik was gelukkig. Tot hij negen maanden was. Het begon met een klein beetje spugen.Een virusje. Zei de huisarts. “Komt vaak voor op deze leeftijd.” Hij had een dag wat waterige poep, wat koorts en toen, ’s nachts, gebeurde het: Huilen. Onrust. En daarna… dat geluid. Dat geluid dat ik ál m’n hele leven haat. Ik stond in de gang en hoorde Tristan roepen: “Schat, Boaz heeft overgegeven!” Ik verstijfde. Letterlijk. Mijn voeten plakten aan de vloer. “Floor?” “Eh… ja…” “Kun je even een handdoek pakken?” Mijn hele lijf zei: NEE.
Het spijt me nog steeds
Tristan deed alles die nacht. Boaz schoonmaken. Bed verschonen. De vloer dweilen. En ik? Ik stond huilend in de gang. Van angst en paniek. Ik voelde me zó schuldig. Wat voor moeder rent nou weg als haar kind ziek is? Het ging van kwaad tot erger. Na dat eerste virus volgden er meer. Boaz leek wel een magneet voor buikgriep. Crèche, supermarkt, speeldates; overal pikte hij wat op. En ik? Ik blokkeerde. Als Tristan thuis was, ging het nog nét. Maar hij werkt nachtdiensten. Vaak. En dan stond ik daar. Alleen. Boaz in zijn bedje, misselijk. En ik in de hal, trillend, met mijn handen tegen mijn oren. Eén keer belde ik mijn zus.Het was 03:27. Boaz had net overgegeven. Ik kon niet. Ik durfde niet. Ik wilde wel, maar het ging niet. Ik belde haar. “Kun je komen?” Ze kwam. Met haar haar nog in een knotje, pyjamabroek aan. Ze deed alles. En zei niks. Alleen: “Geeft niet.” Maar het gaf wél. Want ik voelde me de slechtste moeder ter wereld.
Niemand weet dit
Mijn vriendinnen denken dat ik gewoon een “zwakke maag” heb. Mijn schoonmoeder denkt dat ik “altijd nét ziek ben” als Boaz een virus heeft. En mijn collega’s? Die weten alleen dat ik soms thuis moet blijven omdat “Boaz buikgriep heeft”. Ik durf het niemand echt te zeggen. Dat ik dit niet kan. Dat ik letterlijk paniekaanvallen krijg van een beetje kots. Ik schaam me dood. Want ik ben zijn moeder. Ik hoor alles voor hem te doen. Ik hoor hem vast te houden, ook als hij ziek is. Hem te troosten. Hem schoon te maken. Maar als hij alleen maar hoest met een beetje kokhals erbij, krijg ik het al Spaans benauwd. Mijn hoofd zegt: Kom op, Floor, hij is maar twee. Hij heeft jou nodig. Maar mijn lijf zegt: REN.
Laatst gebeurde het in de auto
Op de achterbank. Ik had een spuugbakje klaargelegd, voor de zekerheid. En ja hoor. Boaz riep ineens: “Mama, mijn buik…” En daar kwam het. Ik moest de auto aan de kant zetten. Ik belde Tristan. “Wat moet ik doen?” Hij: “Doekjes pakken en hem troosten.” Ik: “Ik ga flauwvallen.” Ik zat letterlijk met mijn hoofd tussen m’n knieën aan de rand van een parkeerplaats. Boaz zat huilend achterin. En ik kon niks. Helemaal niks.
En toch doe ik mijn best
Ik heb therapie geprobeerd. Praten, ademhalen, visualiseren. Maar als het moment daar is, ben ik dat allemaal kwijt. Ik heb speciale handschoenen in huis. Mondkapjes. Lavendelolie om mijn hoofd rustig te houden. Alles geprobeerd. Soms lukt het nét. Dan weet ik: Hij is belangrijker dan mijn angst. En soms lukt het gewoon niet. Ik hou zielsveel van mijn kind. Maar dit stukje moederschap… Daar ben ik nog niet klaar voor.
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
FLOOR
Ik heb deze fobie ook, ik herken je angst zo erg.
Geen idee of je dit al geprobeerd hebt maar er zijn therapieën die je laten wennen aan de angst met beelden. Een vorm van exposure therapie.
In mijn geval weet ik waar het vandaan komt en waarom het doodsangst opwekt en mocht dit het geval zijn is Emdr ook een goeie.
Wat hier sowieso helpt is duidelijke afspraken maken wie wat doet. Ik kan dan met bepaalde dingen moeilijk helpen maar ik doe dan wat anders. Zodat ik wel in de situatie moet maar onder mijn eigen controle.
Ik heb er nog nooit van gehoord, maar het heeft een naam en bestaat (dus). Is er ook objectief vastgesteld dat jij dat hebt, of is het zelfdiagnose met wat Googlen? Je hebt ’therapie’ geprobeerd. Wat dat (ook) zelf-via-YouTube of échte hulp? Het lijkt me tamelijk heftig én lastig
Je hoeft je niet schuldig te voelen. je doet het niet expres. Verder ben je vast een hele goede moeder, en geen enkele moeder is perfect. En bijna iedere moeder heeft weleens hulp nodig van anderen.
En hou ook in gedachten dat kinderen vooral de eerste paar jaar vaak buikgriep hebben en daarna meestal veel minder vaak. Dus het wordt straks vanzelf een probleem waar je nog maar zelden last van hebt 😉
als ik jouw reacties lees hier, dan vraag ik mij echt af of je ook in staat bent om vriendelijk te reageren, en keer niet kleinerend is sceptisch. zou echt fijn zijn. mensen zitten er echt niet op te wachten om door jou naar beneden te worden gehaald.
als je niets aardigs hebt te zeggen, zeg dan maar niets enzo
Joris , soms ben je gewoon een eikel!