Anouk: “’Ah nee!’, gilde ik toen ik mijn zoon zag, dat hij had besloten dit zelf te doen, ik dacht dat ik gek werd”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Julian is veertien. En ik weet heus wel dat ik hem niet zijn hele leven aan mijn zij kan houden. Maar jemig, soms vliegt het me ineens aan. Dat koppie dat steeds minder kind en steeds meer puber wordt. Die stem die ineens lager klinkt. Die grote voeten in maat 44 die door het huis stampen. Hij wil alles zelf doen. Alleen naar school. Alleen naar de supermarkt. Alleen naar de sportwinkel. En, jawel: alleen naar de kapper.

“Ik wil gewoon even iets anders, mam”

Dat zei hij, een beetje schouderophalend. “Gewoon even wat anders.” We zaten aan tafel. Hij had net zijn tosti op en speelde wat met zijn telefoon. “Wat wil je dan precies?” vroeg ik. Hij haalde z’n schouders op. “Weet ik nog niet. Maar ik weet wel waar ik heen wil. Niet die oude kapper van jou.” Ik lachte. “Wat heb je tegen Johan?” “Die doet het altijd hetzelfde. Ik wil naar zo’n barbershop.” Ik voelde ‘m al. Dit ging niet om puntjes eraf. Dit werd iets radicaals.

“Niet te gek doen hè, Julian?”

Dat zei ik nog. In de gang. Hij had z’n jas al aan. “Nee joh,” riep hij terug. “Komt goed.” Hij had zelfs een afspraak gemaakt via Instagram. Wist precies waar hij moest zijn. “Als het maar niet zo’n streep in z’n wenkbrauw wordt,” grapte ik tegen mezelf. En toen ging hij. Mijn mooie, grote zoon. Met zijn prachtige volle bos bruine krullen.

En toen kwam hij thuis..

Ik hoorde de deur al met een klap opengaan. En ik voelde meteen: er is iets gebeurd. “Ben je klaar?” riep ik vanuit de keuken. Hij kwam binnen. En ik schrok. Gemillimeterd. Alles eraf. Geen krul meer te bekennen. Ik gilde: “Ah neeeee, waar zijn je mooie krullen?!” Hij keek me aan, grijns van oor tot oor. “Vet hè?” zei hij. En hij streek trots over z’n kale koppie. “Ze hebben het helemaal strak gedaan. Voelt echt chill.” Ik liep op hem af. Raakte zijn hoofd aan. De stoppeltjes prikten een beetje. “Maar… waarom?” vroeg ik. “Gewoon. Even iets anders.” Hij keek in de spiegel in de gang. “En het staat me goed, toch?” En eerlijk? Ja. Hij zag er stoer uit. Ouder ook. Maar ook ineens… zo anders. Zo ver weg van dat jochie met die wilde krullen dat altijd door het huis rende.

Ik moest even slikken

En hij zag het. “Je vindt het lelijk hè?” “Nee joh,” loog ik. “Je mag zelf weten wat je doet. Maar het is gewoon even wennen.” Hij knikte. “Snap ik.” De baby in hem was écht weg. Ik weet het, dat klinkt overdreven. Maar het voelde écht zo. Alsof iemand een streep had gezet onder zijn kindertijd. Zijn krullen waren altijd z’n charme. Z’n handelsmerk. Mensen spraken me er zelfs op aan. “Wat een mooie bos haar heeft jouw zoon!” En nu… was het weg. Alsof de puberteit me even in m’n gezicht sloeg.

Ik belde mijn zus

“Wat moet ik hier nou mee?” vroeg ik. Ze lachte. “Welkom in het tijdperk van de identiteitscrisis. Dit is pas het begin.” “Ja maar,” zei ik, “hij had echt zúlke mooie krullen.” Ze zei: “En nu heeft hij een eigen mening. En dat is ook mooi.” Ugh. Ze had gelijk. Maar ik vond het gewoon stom.

Een paar dagen later

Was ik eraan gewend. En begon ik er zelfs een beetje om te lachen. Want Julian liep zó trots rond. Keek constant in spiegels. “Zie je die fade, mam?” vroeg hij dan.
“Ja,” zei ik. “Hij is echt goed gelukt.” Mijn vriendinnen vonden het ook ‘stoer’ en ‘volwassen’. “En wat vind jij ervan?” vroegen ze. “Ik mis z’n krullen,” zei ik eerlijk. “Maar hij voelt zich top. En dat is wat telt.”

Gisteren zei hij ineens: “Ik laat het weer groeien”

Uit het niets. Ik keek hem aan. “Echt?” “Ja. Denk het wel. Gewoon, benieuwd hoe lang het duurt.” Ik moest lachen. “Je weet dat je moeder nu in stilte staat te juichen, hè?” Hij lachte mee. “Jij bent echt erg.” Maar ik wist: het maakt hem niet uit. Hij ís gewoon aan het ontdekken. En dat moet.

ANOUK