Philippa: “‘Dit meen je niet!’, antwoordde mijn man, na de geboorte wist ik het, we hadden de verkeerde keuze gemaakt…” 

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Al sinds week 16 wisten we het: als het een meisje werd, werd het Tess. We waren er allebei direct over uit. Kort, krachtig, lief. Ik had het zelfs al op een rompertje laten drukken. ‘Welkom Tess’ stond er in sierletters op. Iedereen wist het ook al. Familie, vrienden, collega’s. “Wanneer komt Tess?” vroegen mensen dan. Of: “Tess heeft straks vast net zulke ogen als jij.” Maar toen ze geboren werd… voelde het gewoon niet goed.

“Ze ziet er niet uit als een Tess”

Dat waren letterlijk mijn eerste woorden toen ik haar in mijn armen had. Ze keek me aan — of nou ja, zo’n pasgeboren babyblik die door je ziel heen gaat — en ik dacht: Huh? Dit is geen Tess. Mijn man keek me verbaasd aan. “Wat bedoel je?” “Ik weet het niet. Ze ís gewoon geen Tess.” Hij fronste. “Maar dat was toch de naam?” “Ja,” zei ik. “Maar kijk nou naar haar. Ze is geen Tess. Ze is… iets anders.” En toen begon het zoeken naar een nieuwe naam, op de kraamkamer. Terwijl ik nog in zo’n rare nabevings-bubbel zat, kraamtranen op mijn wangen, begonnen we te brainstormen. Midden in de nacht. Onze telefoons gloeiden van de babynaamlijstjes. Ik zei namen. Hij zei namen. We veegden, scrolden, zochten.

“Lynn?”
“Nee.”
“Saar?”
“Te populair.”
“June?”
“Gaat rijmen met onze achternaam.”
“Lot?”
“Dat heet haar nichtje al.”

Zelfs de verpleegkundige werd erbij gehaald

Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde, maar op een gegeven moment vroegen we het ziekenhuispersoneel. “Wat voor naam zie jij bij haar?” vroeg ik aan de verpleegkundige die net binnenkwam met een karretje vol spulletjes. Ze keek naar ons. Toen naar de baby. “Jullie gaan me hier toch geen schuld van geven hè?” grapte ze. “Nee joh,” lachte ik. “Maar we zijn echt radeloos.” Ze liep naar het bed, boog zich voorover en zei: “Ze heeft wel iets ondeugends. Iets sprankelends.” Mijn man zei: “Zeg het maar. Wat zie jij?” Ze dacht even na. “Filou,” zei ze toen. “Ik weet niet waarom. Maar dat komt in me op.” En toen gebeurde het. Onze dochter maakte een soort geluidje. Zo’n klein babygeluidje. Een blaasgeluidje met een half giecheltje erin. Alsof ze iets wilde zeggen. We keken elkaar aan. “Hoorde jij dat ook?” “Ja.” Ik zei het nog een keer hardop: “Filou.” En het klonk zó logisch. Zó vanzelfsprekend. Alsof ze dat altijd al had geheten.

Weg met het rompertje

Later die ochtend kwamen de kraamhulp en een verpleegkundige samen even kijken. Ze zagen het ‘Welkom Tess’-rompertje op de commode liggen. “Oh leuk,” zei de kraamhulp. “Zo heet ze niet meer,” zei ik. Ze keek op. “Oh?” “Ze heet Filou,” zei ik.
“Wauw,” zei ze. “Past perfect. Die naam voel je echt bij haar.” Ik weet nog dat ik een beetje moest huilen toen ze dat zei. Iedereen moest wennen.Mijn moeder reageerde verbaasd. “Maar jullie hadden toch een naam?” “Ja, maar… het voelde niet goed.” Ze vond het even gek. Dat zag ik aan alles. Alsof we halverwege de film ineens van genre waren gewisseld. Maar uiteindelijk zei ze: “Nou… als jullie het voelen, dan is het goed.” Mijn schoonzus appte: “Maar ik had al kraamcadeautjes laten maken met Tess erop.”
Oeps.

En toch wist ik: dit was de juiste keuze

Elke keer als ik haar naam zei voelde het goed. Het was geen Tess. Het was Filou. En elke keer dat iemand vroeg: “Wat is haar naam?” en ik het zei, kreeg ik terug: “Ooooh wat leuk! Dat hoor je niet vaak.” Precies dat. Bij de gemeente twijfelde ik nog even.Bij het aangeven. Op het moment dat je dat formulier invult, en weet: nu staat het vast. Ik keek naar Sjoerd. “Weet je het zeker?” Hij knikte. “Ja. Jij?” “Ja.” En toen schreven we het op: Filou Jasmijn.

Nu is ze acht maanden

En weet je? Ze is echt een Filou. Haar gezicht, haar manier van lachen, hoe ze met haar handjes zwaait, het past allemaal bij die naam. Als ik nu ‘Tess’ hoor bij een andere baby denk ik: mooi hoor, maar het was niks voor ons. Niks voor haar. En soms denk ik nog aan die verpleegkundige. Die gewoon, op instinct, de juiste naam gaf. Ik wil haar nog steeds bedanken.

PHILLIPA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen