Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ze zeggen het al drie jaar bij het consultatiebureau. Elke keer als we komen: “Weer keurig op de bovenste lijn.” En eerlijk? Ik heb me daar nooit druk om gemaakt. Ja, ze is zit altijd bovenaan de groeicurve. Maar dik? Absoluut niet. Ze eet goed, ze rent de hele dag door, en ze is gewoon gebouwd zoals ze is. Zo is haar vader ook. En trouwens: ze is pas drie. Maar goed. Twee weken geleden ging het ineens anders.
Het begon al in de wachtkamer
Pien zat naast me met haar pop op schoot. Ze wilde per se zelf haar schoenen uitdoen voor de meting. “Ik kan het zelluf, mama.” Ik keek nog even op mijn telefoon. Appje van m’n schoonzus over zwemles. En toen werden we geroepen. Een jonge vrouw met een clipboard stond in de deuropening. “Pien?” “Dat zijn wij,” zei ik. We liepen mee. Niks aan de hand. Tot het wegen begon.
“We willen natuurlijk obesitas voorkomen”
Pien stond op de weegschaal. En ik zag haar schouders een beetje optrekken van het kille metaal. “Zo,” zei de vrouw. Ze tikte wat in op haar scherm. “Ze zit nog steeds op de bovenste lijn.” Ik knikte. “Dat zeggen jullie al vanaf haar geboorte.” En toen kwam het. Ze keek me aan en zei: “Maar nu moeten we wel echt gaan opletten. We willen natuurlijk obesitas voorkomen.” Ik zweer het: ik dacht eerst dat ik het verkeerd had verstaan.
Obesitas?
Serieus? Obesitas? Ik keek naar Pien, die inmiddels op de vloer zat te spelen met een plastic visje uit de speelhoek. Ze droeg een legging, een trui met een konijn erop, haar blonde haren in twee staartjes. Gewoon een kerngezond meisje. “Sorry,” zei ik. “Maar bedoelt u dat serieus?” Ze keek me vriendelijk aan. Zo’n overdreven consultatiebureau-glimlach. “Nou, ja. Ze zit wel echt heel hoog in haar BMI. En dat is wel iets om in de gaten te houden.”
“Ze is gewoon gezond”
Dat zei ik. “Ze eet goed, beweegt veel, slaapt prima. Ze is gewoon gezond.” “Dat geloof ik meteen,” zei ze. “Maar we kijken natuurlijk ook naar de groeicurve. En als we daar zien dat ze te hard stijgt, dan…” Dan wat? vroeg ik me af. Gaan jullie een peuter op dieet zetten? “Ze is drie,” zei ik. “Moet ik me nou echt zorgen maken?” Ze zweeg even. En toen kwam het zinnetje dat me het meest stoorde: “We willen gewoon dat u er alert op bent.”
Ik voelde me ineens schuldig
En dat was het ergste. Niet dat ze iets zei. Maar dat ik me ineens ging afvragen: Doe ik iets fout? Geef ik haar te veel? Te vaak een koekje? En dat terwijl ik heus wel oplet. Ja, ze eet soms een snoepje. Maar welk kind niet? Ik voelde dat ik haar moest verdedigen. Mijn eigen dochter. Tegen iemand die haar vijf minuten had gezien.
“Kijk nou gewoon naar het kind”
Dat wilde ik zeggen. Maar ik hield me in. Want dat is het hele probleem. Alles draait daar om cijfers, grafieken, lijntjes. Maar kijk eens naar dat kind dat voor je zit. Een vrolijk meisje met heldere ogen, een grote fantasie, eindeloze energie. Geen enkel signaal van “obesitas”. Gewoon… Pien.
De rest van het gesprek was ongemakkelijk
Ik wilde het liefst opstaan en gaan. Maar ik moest nog door die vragenlijst. Over hoe ze eet, slaapt, speelt. Ik ratelde alles af. En ik voelde me bij elk antwoord alsof ik door een soort onzichtbare test ging. “Hoe vaak krijgt ze zoetigheid?”, “Hoeveel uur per dag zit ze achter een scherm?”, “Wat drinkt ze op een dag?” Alsof ik op mijn vingers werd getikt bij elk koekje. Alsof ze al dachten: Ja hoor, hier hebben we weer zo’n moeder die haar kind volpropt met Danoontjes en TikTok laat kijken.
Nu, twee weken later
Ben ik er nog steeds een beetje pissig over. Niet alleen om wat er werd gezegd. Maar vooral over het gevoel dat het me gaf. Het gevoel dat je als moeder ineens op je tenen moet lopen. Dat je je moet verantwoorden voor een lijfje dat gewoon is zoals het is. En dat er dan iemand tegenover je zit met een laptop, die op basis van cijfers bepaalt of jouw kind ‘goed’ of ‘gevaarlijk’ is.
Maar ik ken Pien
Ik zie haar elke dag. Ik zie haar lachen, klimmen, eten, dansen. Ik zie haar groeien. En ja, ze groeit lekker door. Maar ze groeit als zichzelf. Geen lijntje in een grafiek die dat kan vangen. Maar dat we ons op deze leeftijd al zo druk maken om het gewicht.. iets met dieetcultuur..
LISAN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
ik vind het wel vreemd dat ze het opeens zorgwekkend vinden als ze ‘nog steeds’ keurig haar eigen lijntje volgt. Mijn beide dochters net zo, al vanaf de geboorte tot nu (2 en 4 jaar oud intussen) hun eigen bovenste lijntje. Hebben ze nooit iets van gezegd, niemand die zich daar ooit zorgen om heeft gemaakt. Nu krijgen ze bij ons nooit snoep of koek of limonade. Maar ook daar vraagt het cb nooit naar, alleen of ze goed eten, ja ze eten prima. Met 4 jaar was mijn oudste plots iets naar beneden afgebogen op haar lijntje, daar zeiden ze wel wat van, geruststellend, dat dit normaal was op deze leeftijd.
Wat ik heb gemerkt en gelezen is dat elk cb heel anders is, en als je er zo’n rot gevoel bij krijgt kan je kijken of je kan overstappen, of gewoon alleen nog voor de vaccinaties gaan. En anders ene oor in, andere oor uit.
“Geen enkel signaal van obesitas”. Niet? Volgens mij voeren ze lengte èn gewicht in en tonen die in een grafiek en afgezet tegen gemiddelden. De combinatie daartussen bepaalt het BMI. Als die te hoog is, is dat juist een teken van obesitas. Wees blij dat ze je erop attenderen. Ik zie er op het schoolplein zat die in groep 5 al niet meer te tillen zo zwaar zijn en waarbij je de vetrollen kunt tellen. Beter laat je het zover niet komen…
onze dochter is vanaf 4 jaar niet om op te tillen zo zwaar. Eet totaal verkeerd en lust niets. Moeder wil geen gedoe met etenstijd en geen ruzie. ik tegenover gesteld maar ben niet de vader, alleen de bonusvader.Ze is nu 19 jaar, zwaar overgewicht en mankeert lichamelijk van alles. krijg alleen te horen dat ik niet zo gemeen moet doen als ik af en toe v repliek geef t.a.v. haar manier v eten. uiteindelijk besloten dat ze het maar uitzoeken, hun probleem. Ik kan er toch niets tegen doen. Schuld ligt nooit bij hun maar bij iets anders. na veel onderzoeken blijkt het probleem gewoon bij het eten en bewegen te liggen. zowel de moeder als dochter zijn strondeigenwijs net als haar opa. Het is zwaar frustrerend. wat ze proberen is om op tijd eventuele problemen op te vangen, daar moet je op tijd bij zijn. helaas blijken er erg eigenwijze mensen te bestaan die nooit luisteren. Dan moet je het ook zelf maar dragen.
Dit verhaal hoor je natuurlijk niet omdat mensen hier niet voor durfen uit te komen.
MIJN KIND!!!! Hoe durf je.
Lekker, Nederland vol met Obesitas, ogen sluiten en gewoon doorgaan.
heej, Onze dochter is geboren in 2010 dus al een tijdje geleden. Toen zij 2 was kreeg ik dus advies alleen water te drinken geven en veel op de trampoline en laten spelen. ivm peuter obesitas..Ook met haar was niks mis. gewoon lekker gezond meisje. ik heb totaal niks veranderd!! de 3e x daarna zeiden ze dat we op de goede weg zaten 😆. 2016 kregen we een zoontje ben paar x op cb geweest. en 2 jaar geleden kregen we nog een zoontje. Toen hebben we besloten helemaal niet meer te gaan. Bevalt uitstekend haha
Het consultatiebureau is er om te monitoren. Dat doen ze netjes. Hoewel het niet is wat je wil horen, is het wel belangrijk dat het in de gaten gehouden wordt.
Zolang ze haar niet op een dieetkamp sturen, lijkt me weinig mis met ‘in de gaten houden’.
oh maak je niet zo druk om wat ze op t cb vragen en zeggen! die kletsen vanuit boekjes. alle vragen die ze stellen kun je meerdere antwoorden op geven hoor: de waarheid of de gewenste antwoorden. doe wat je hart je ingeeft 😁