Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik weet dat je als moeder moet relativeren
Niet alles moet je persoonlijk nemen. Niet alles draait om jou. Maar soms word je met je neus op iets gedrukt wat zó schrijnend is, dat relativeren gewoon niet lukt. Het was op Ilona’s achtste verjaardag dat het echt binnenkwam. We vierden het klein. Gewoon thuis. Slingers, taart, haar lievelingschips en een paar meiden uit de klas. Mijn moeder had zelf een pop voor haar genaaid. Mijn broer bracht kleurboeken en glitterpennen. En toen kwam mijn schoonmoeder binnen. Met een envelop.
Ik wist al dat het niet veel zou zijn
Dat is het eigenlijk nooit. Maar toen Ilona het openmaakte en er een 20-eurobiljet uit viste, keek ze op. “Heb ik iets verkeerds gedaan?” fluisterde ze. Ik zei dat dat niet zo was. Natuurlijk niet. Maar vanbinnen brandde het. Want een maand eerder was neefje Julian jarig geweest. Hij werd 9. Ook haar kleinzoon. En toen had oma hem een LEGO-doos gegeven van bijna 70 euro. Ik had het zelf gezien. Ik had geholpen met inpakken. En dit was niet de eerste keer.
Op een gegeven moment kon ik de momenten zo uittekenen
Met Sinterklaas: het ene kind krijgt een doos met knutselspullen, het andere kind een chocoladereep. Met Pasen: een enorm gevulde mand voor Julian, een paar losse eitjes voor mijn kinderen. Met kerst: altijd iets mooi ingepakt voor de andere kleinkinderen. Voor Thijmen en Ilona meestal iets kleins. Soms tweedehands, soms iets wat naar plastic rook. En dan probeer je het nog. “Ze bedoelt het goed.” “Ze heeft het druk gehad.” “Misschien is er verwarring.” Maar kinderen zijn niet gek.
Thijmen is 10, maar scherp
Hij zegt niks, maar kijkt wel. En Ilona? Zij vroeg het. We zaten aan de keukentafel. Ze prikte met haar vork in een pannenkoek. “Mama,” zei ze, “waarom krijgen wij altijd minder cadeaus van oma?” Shit. Ik slikte. En ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen.
Mijn schoonmoeder is geen vreselijk mens
Geen horrorverhalen hier. Ze belt soms. Ze stuurt kaartjes. Ze heeft haar goede momenten. Maar er zit iets scheefs in haar voorkeuren. Iets onuitgesprokens. Julian is de zoon van mijn schoonzus. Die woont om de hoek. Die drinkt koffie op dinsdagochtend. Die stuurt foto’s van tekeningen en koekjesmomenten. Ik ben de vrouw van haar jongste zoon. De ‘ander soort’ moeder. Met eigen ideeën over opvoeden. Niet altijd beschikbaar voor koffie. Niet altijd gezellig.
Ik heb het eens voorzichtig aangekaart
Geprobeerd, tijdens een wandeling. “Het valt me op dat Ilona en Thijmen soms andere cadeautjes krijgen dan de rest.” Ze haalde haar schouders op. “Ik koop wat ik tegenkom. Het is geen wedstrijd, hoor.” Dat was het. Einde gesprek. En je wil geen ruzie. Je wil geen drama. Maar het doet pijn. Niet voor mij, ik red me wel. Maar voor je kind, dat zich afvraagt of het iets verkeerds heeft gedaan.
Na Ilona’s verjaardag was het alsof de deksel van de doos eraf was
Ze begon vragen te stellen. Of oma haar wel lief vond. Of ze misschien liever bij Julian wilde zijn. Of zij iets verkeerd deed. En ik wist niet hoe ik het moest uitleggen. Want wat zeg je? Dat sommige mensen nu eenmaal geen verschil zien tussen eerlijk en gelijk? Dat sommige grootouders nu eenmaal een voorkeur hebben? Ik belde mijn man. Hij zei dat ik het los moest laten. Dat hij er nooit zo op had gelet. “Zij is nou eenmaal zo,” zei hij. En dat was dat. Maar ik kon het niet loslaten als ik mijn dochter zag kijken naar een ander kind dat juichend een groot cadeau opent. Niet als mijn zoon zijn schouders ophaalt en zegt dat hij “toch niet echt gelooft in Sinterklaas.” Het sloopt iets. Iets onzichtbaars. Vertrouwen, misschien. Verwachting. Of gewoon: het idee dat je net zo belangrijk bent.
Ik ben gaan schuiven
Wij vieren Sinterklaas nu op onze manier. Kerst ook. Met cadeautjes van mensen die wél kijken. Wél zien. Ik laat de schoonmoeder minder binnenkomen. Letterlijk en figuurlijk. Maar het blijft knagen. Want de kinderen voelen het. Ze zijn niet dom. En ik kan het niet blijven verklaren, verzachten, weglachen. “Mama,” zei Ilona laatst. “Waarom krijgen zij altijd meer van oma?” En ik had weer geen antwoord. Alleen een hart dat brak. En een blik die wegkeek.
Heb jij dit ook meegemaakt? Hoe leg jij het uit aan je kind, dat het niet aan hen ligt, maar aan de ander? Ik weet het namelijk écht even niet meer.
BIANCA
De volgende verjaardag dat het weer gebeurd en je kind vraagt aan jou waarom, zou ik haar doorsturen naar haar oma, want zelf weet jij het antwoord hierop niet.
Hier eenzelfde situatie. De kinderen vroegen waarom hun oom nooit kwam. Ik heb gezegd dat ik dat niet weet en niet kan invullen. De enige die het wel weet is hun oom zelf.
En tja, ze komen op een leeftijd dat ze het zelf gaan vragen/bellen of dat ze oma er niet meer bij willen hebben.
Misschien je dochter zachtjes de kant opsturen dat ze die vragen aan oma zelf stelt. Laat de afloop dan de toekomst bepalen.
het is net als bij schoolrapporten. Mijn oudste zoon heeft een goed rapport en kreeg geld en me jongste zoon kreeg niets. Dat is echt gemeen en minderwaardig van zulke grootouders.
Kinderen moeten vooral niet opdraaien voor de emoties van volwassenen, maar een kind weet niet wat 20euro is, laat staan wat 70 euro betekent. Dat doe jij. En dat zet jij over naar de kinderen.
Een mand vs een handvol is overduidelijk nonsense van oma uit en lijkt me extreme rage bait in dit geval. Bestaat niet dat een volwassen man dat verschil niet ziet en daar niets aandoet. Moest dit wel waar zijn, stel ik voor meteen te scheiden van je partner want hij interesseert zich niet voor jou of de kinderen.
gelukkig krijgen de kinderen en kleinkinderen en aanhang allemaal op niveau het zelfde geldbedrag!
De oplossing ligt allereerst binnen de relatie van de ouders. Zolang je partner geen zin heeft in gedoe en volhardt in ‘zo is het nou eenmaal’, legt dat onredelijke druk bij jou als schoondochter.
Je partner moet gaan inzien dat zijn kinderen het gevoel hebben anders te worden behandeld door zijn moeder en dat dat problematisch is. Vervolgens moet hij achter jou gaan staan en deze grieven met z’n moeder bespreken, zodat jij dat als schoondochter niet hoeft te doen.
Praat nogmaals met je schoonmoeder en zeg dat de kinderen het voelen, alsof de oma meer om de andere kleinkinderen geeft. Zo bouwen ze geen goede band op. Mocht het niet aankomen zeg dan dat je zelf de cadeaus betaalt die zij geven. Let maar eens op… Of vraag anders gewoon of ze niet meer komen op verjaardagen en feestdagen.
ik vind het vreselijk om kinderen ongelijk te behandelen. ik zou het niet kunnen. voor mij zijn ze allemaal gelijk en zijn me allemaal even lief.
Ik was van een vd opa en oma het oudste kleinkind. Ik kreeg van de drie kinderen van mijn ouders altijd de duurste cadeau’s. Een fiets terwijl zusje een step kreeg. Omdat broertje gehandicapt is kreeg hij bijna niets. Ik kreeg dat elke keer van mijn ouders te horen, waarom ik nu weer zoiets duurs moest krijgen. Geen idee dacht ik altijd, vraag dat aan opa en oma.
Ik vind het bizar dat er al op zo’n jonge leeftijd ‘ gemeten’ wordt. Hoe worden die kinderen opgevoed vraag ik me dan af? Leer je ze dan dat ze blij moeten zijn met elk cadeautje? Ik denk het niet, dat blijkt wel. Dit doet me denken aan mijn neefje waar ik altijd leuke cadeaus voor kocht. Voor mij was het niet zo belangrijk hoeveel mijn cadeau kostte, of dat heet evenveel kostte als het cadeau dat ik andere neefjes en nichtjes gaf,als het maar iets was waar hij plezier aan had. Tot de eerste verjaardag na mijn echtscheiding: Ik had het moeilijk, ook financieel en ik gaf deze keer een envellopje met 25 euro. Hij werd die dag 12 en gooide mijn envellopje aan de kant met de opmerking: het is maar 25 euro. Voor mij heeft dat de deur dichtgedaan. Hoewel mijn zus zich duidelijk opgelaten voelde en er iets van zei tegen hem was ik wel klaar met het veel moeite doen met verjaardagen.
ik vind het zo jammer dat ik in alle reacties leest die geplaatst zijn dat het gaat over de hoeveelheid wat ze krijgen. dat de ouders en schoonouders aanwezig zijn op een verjaardag om het te vieren lijkt mij belangrijker dan de inhoud, zo zie je dat jonge kinderen materialistisch zijn ingesteld en op de hoeveelheid die ze krijgen en zich anders ondergewaardeerd voelen. jammer
Denk niet zo zeer dat ze materialistisch ingesteld zijn, maar duidelijk zien dat oma verschil maakt alsof de kinderen uit het verhaal niet zo belangrijk voor haar zijn. Ik zou als moeder zijnde dit niet onder het tapijt schuiven, maar schoonmoeder erop aanspreken….alleen. Uitleggen wat de kinderen zien, voelen en zeggen erover.
Ja, precies dat!
zo is het! Spreek haar hierover…
het gaat niet om de hoeveelheid, het gaat om het verschil.
alleen oude mensen noemen de huidige generatie materialistisch. ze hebben zelf hun hele leven alleen maar in de lift gezeten financieel
p.s. ik ben al met pensioen, dus ik ben een oudere.
maar wordt een beetje chagrijnig van die oude zeurpieten over de jonge mensen van nu. ze hebben het vaak moeilijk en wij, de ouderen , laten een totaal verwoeste wereld achter met vervuilde oceanen en verwoeste regenwouden. wij moeten ons schamen..
mooi gezegd
Hebben hun hele leven in de lift gezeten financieel. Nou de meesten hebben er gewoon hard voor moeten werken hoor. Het verschil is alleen dat wij oudjes ons eerst settelden en dat de jongeren eerst op avontuur gaan en dan proberen te settelen.
Hard werken en financieel in de lift zitten sluiten elkaar niet uit.
Een beetje een kortzichtig antwoord. Wat mijn ouders met 1 inkomen konden bereiken, lukt mijn kinderen niet eens met twee inkomens. En dat gaat niet beter worden…..
mee eens, maar niet in deze situatie… je kan er niet omheen dat het gedrag van de oma heel scheef is, er is duidelijk onderscheid gemaakt tussen de kinderen.
je las niet precies wat er staat. namelijk dat de kinderen zich gaan afvragen waarom oma onderscheid maakt. het is niet soms maar altijd.
ik snap deze moeder helemaal. Hier ook schoonouders die de voorkeur geven aan de kleindochters boven de kleinzoons. En met name de dochter van mijn man uit zijn eerdere huwelijk: want die is zo zielig omdat ze het kind van gescheiden ouders is. Komt elke week thuis met nieuwe kleren en spullen, en onze gezamenlijke kinderen hebben het nakijken. Met de kleindochters doen ze elke maand een heel weekend iets leuks en gaan ze anderhalve week op vakantie in de zomer, met de kleinzoons gaan ze nog niet eens een half uur het bos in. En nu onze oudste zoon het door begint te krijgen, begint het me echt nijdig te maken. Maar mijn schoonouders hebben geen zelfreflectie en vinden dat ze moeten doen wat zij zelf willen. En mijn man is te bang om de confrontatie aan te gaan, en gooit het net als de man in dit verhaal op “zo zijn ze nu eenmaal”. Ja dag, daar komen ze in mijn ogen niet mee weg. Het gaat niet om hoe duur de cadeaus zijn, het gaat er om dat je bewust onderscheid maakt tussen je kleinkinderen en dat de kinderen dit door hebben!
Je hebt duidelijk niet begrepen dat het niet om de absolute hoeveelheid gaat, maar om de relatieve. Vrouwen klagen ook nooit dat ze weinig verdienen, maar wél als ze minder verdienen dan hun (al dan niet mannelijke) collega. Zie je de overeenkomst met die van de geïnterviewde?
ik had het envelopje gelijk teruggepakt en gezegd dat er wel iemand anders blij mee te maken is. Van je zus zou je dit gelijk hebben moeten verwachten zij zou dit signaal gelijk bij hen moeten afgeven
Dat kinderen blij moeten zijn met elk prul wat ze krijgen is zeer materialistisch. Hoezo moet je zomaar blij zijn met iets waar geen moeite of aandacht in in gestopt? Zo leer je kinderen juist niet wat van waarde is, en dat is namelijk dat iemand écht weet wat jij leuk vindt en jou kent en tijd heeft gestoken in iets uitzoeken speciaal voor jou! Het hoeft niet duur te zijn, maar ook een kind ziet echt het verschil wel tussen een gepersonaliseerd cadeau wat erg duur is, de legodozen waarvan moeders zeggen ‘daar moeten we nog even voor sparen hoor!’ Of een envelop waar snel 20 euro in is gepropt en verder niet aan is gedacht.
je hoeft heus niet elke keer elk kind hetzelfde (bedrag) te geven, maar als het altijd hetzelfde kind is wat minder krijgt dan is er toch iets mis met ‘oma’.
Hier kreeg zelfs het buurjongetje van (ex)schoon(loeder) meer aandacht dan haar eigen kleindochter.
Het echte nare gedrag van (ex)schoon(loeder) kwam na de scheiding. Mijn dochter heeft op haar 15e alle banden verbroken met haar oma en vader die zijn ‘mutti’ bleef steunen. Ik steun mijn dochter hier 100% in. Het is inmiddels 7 jaar rustig en het is prima zo.
mijn vader was de jongste en het lievelingetje. Hij had 2 oudere zusters, leeftijdsverschil 12 en 16 jaar. wij gingen altijd met mijn vader op bezoek bij zijn moeder en krijgen altijd geld als we daar waren. was in de jaren 70 gulden tijd. mijn tantes hadden nauwelijks contact met hun moeder en ook hun kinderen zagen oma weinig. wij waren de jongste kleinkinderen. Wij hebben er nooit bij stilgestaan of de andere kleinkinderen gelijk behandeld werden. Als kinderen weten dat ouders dat wel doen, ligt het meer voor de hand dat eigen kinderen hun ouders aanspreken, dan dat schoondochter dat doet. Ik weet 1 ding zeker, ik zou nooit durven om te zeggen of vragen waarom ik minder krijg dan mijn neefje of nichtje. Onderscheid tussen kinderen uit hetzelfde gezin is nog erger. Een warme band is belangrijker dan fysieke cadeautjes. Daar zit de echte waarde
Laat t je kinderen gewoon aan oma en opa vragen. Ik had overigens ook zo’n opaen oma, die mijn broers vroeger meer gaven dan mij en mijn schoonmoeder, die notabene elke dag bij me op visite zat, gaf me op mn verjaardag ook veel minder dan de andere schoonkinderen. Maar zowel mijn goedzakkerige vader als mijn man (die ook niet van conflicten hield) zijn uit hunzelf daar wat van gaan zeggen tegen hun ouders. Is daarna ook nooit meer gebeurd. Dus ik zie een taak voor je man!
Eerlijkheid duurt het langst. Ga het gesprek aan met je kinderen en maak ze weerbaar voor de situatie met oma. Het is niet leuk maar als oma het niet wil inzien en veranderen kun je niks. Je hebt er alleen jezelf mee en verder geen invloed op. Goed dat je nu een andere modus erin hebt gevonden voor de kinderen. Heel erg jammer dat je man niet opkomt voor ZIJN kinderen. Hij zou op zijn minst een gesprek met zijn moeder kunnen aangaan. Niet verwijtend maar vanuit willen begrijpen waarom zij dit doet. Vanuit daar haar laten zien wat voor effect dit heeft op de kinderen en bespreken of dit anders kan. Hij kiest voor de weg van de minste weerstand. Jammer voor de kinderen. Die zijn hier de dupe van op emotioneel gebied want zij voelen het.
ik vind dat oma alles eerlijk miet verdelen maar…
een kind wat net 8 jaar wordt en niet blij is met 20 euro? ik vind dat niet weinig en zij weet op die leeftijd echt niet dat die legodoos 70 euro kostte. ik vind haar reactie dan ook niet gepast op die leeftijd, dan moet ze al meer gehoord hebben van anderen dat de andere kinderen meer geld krijgen of grotere kadootjes want een kind op die leeftijd die kijkt daar zelf nog helemaal niet na.
mijn kinderen kregen vroeger met sinterklaas tweedehands skeelers, en ja daar zaten lichte krasjes op maar dat zagen ze helemaal niet eens! ik had m’n antwoord al klaar als ze het wel gezien hadden, dan had ik gezegd dat pietjes ook moeten oefenen maar nee ze zagen het niet eens!
als je kinderen er iets van zeggen tegen jou kun je ook zeggen dat het tweedehands is bijvoorbeeld wat die ander gekregen heeft om de lieve vrede te bewaren en anders als je dat niet wilt dan moet je man met z’n moeder gaan praten! maar ja, m’n ex praatte vroeger ook nooit met z’n moeder en geloof me die deed wel echt vreselijke dingen ook onder zijn neus en hij stond alles toe want tegen z’n moeder ingaan deed hij niet.
ik vind het echter wel zijn taak om dit te doen en niet die van jou.
wel slim dat je nu voor jezelf al een oplossing hebt gevonden en de kinderen zich hierdoor beter voelen!
Wat een onzin reactie. Zeker dat een kind van die leeftijd niet zou beseffen dat een LEGO doos veel duurder is dan €20,-.
Zeker weten dat kinderen dat voelen en weten. Ik vind het verschrikkelijk voor je.
Toch zou ik zeker aanraden om het nog eens met je schoonmoeder te bespreken en anders gewoon heel eerlijk zijn tegen je kinderen.
Gewoon zeggen dat jij ook niet vind dat het goed is wat oma doet en dat je alle begrip hebt voor je kinderen dat ze jouw vragen erover stellen.
JOUW begrip, JOUW liefde, is het allerbelangrijkste voor je kids, dan is oma toch “maar een oma”.
Echt doen hoor! Anders voelen de kids zich inderdaad straks niet gezien of gehoord.
Daarbij komt nog dat het lego cadeau een uitgezocht cadeau is en een envelop met geld, zeker voor een jong kind, eerder uitstraalt ‘ik heb geen tijd genomen iets voor je uit te zoeken dus doe ik het maar even zo’.
Kinderen van 8 zien dit heel goed hoor. Al jongere kinderen weten het verschil tussen Lego voor 70 euro en 20 euro in een envelop.
Dus ons heeft geen idee dat ze voor de Lego-doos 7 tientjes heeft moeten afrekenen in de winkel? Frappant. Meestal noemt de kassamedewerker toch het af te rekenen bedrag na het scannen van alle producten. En wordt er gevraagd of een bon gewenst is. Ik geloof dan ook niets van de stelling dat oma geen weet heeft van de waarde.
“Dat weet ik niet, je kunt het oma zelf vragen”.
Het zou beter zijn als papa die vraag aan oma gaat stellen. Het is immers zijn moeder die zijn kinderen achterstelt.
Tja het is hun oma die ze ongelijk behandelt. Daar kun je best rechtstreeks naar vragen. Waarom zou een ouder daartussen moeten zitten?
Mijn ouders geven alle (klein) (bonus) kinderen een X bedrag voor verjaardagen kerst etc. Daar wordt niet van afgeweken. Zo jammer dat dat helaas niet bij jullie het geval is. Eerlijk zijn tegen je kinderen en zeggen dat er genoeg mensen zijn die ze wel zien. Alleen helaas deze opa en oma niet en dat dat niet aan hen ligt.
Mijn kinderen hebben ook zo’n oma en een opa die als een schaap erachter loopt. Onze dochter krijgt niets en met moeite een appje op haar verjaardag.
Onze zoon krijgt cadeaus en aandacht.
Beide zien ze bijna niet, en beide kinderen vragen niet naar ze.
De andere opa en oma geven niet veel in cadeaus, maar ze worden er gezien en krijgen er warmte.
Er kan geen week voorbij gaan zonder dat ze zelf vragen wanneer gaan we naar opa en oma.
Verschil kennen deze opa en oma niet, de andere opa en oma helaas wel zoals ze ook hun eigen kinderen dat verschil hebben laten voelen.
Het gaat niet om cadeaus. Het gaat om gezien worden, en dat doet iets met je kinderen. Trek een grens en beter is om dan niet te gaan want gezien worden ze nooit, enkel fake gedrag als je ze aanspreekt.
Het gaat van harte of het gaat niet.
had ook zo”n oma voor de kinderen. was totaal niet in hen geinteresseerd en van een cadeautje als ze jarig waren al helemaal niet. ben gestopt haar uit te nodigen op verjaardagen en feestdagen. ze werd niet gemist en probleem opgelost.
Wat verdrietig, maar je kan het prima uitleggen zoals het is lijkt me: jullie krijgen minder grote kado’s omdat oma jullie minder vaak ziet. Ze is vaker bij de andere kleinkinderen waardoor zij heeft besloten onderscheid te maken. Je kan ook benoemen dat jij dat jammer vindt, of dit pas aangeven als je kinderen daar om vragen.
Dus jij vindt het logisch dat de kinderen benadeeld worden omdat de ouders minder vaak langs gaan dan de broer of zus?
Het is een reden, niet per se een goede reden.
Dat mensen zo kunnen zijn, verschrikkelijk. Er mag geen verschil zijn kinderen, kleinkinderen…iedereen gelijk. Zou zelf er ook moeite mee hebben en afstand nemen. De liefde is dan ver te zoeken.
Maar snap ook niet dat je man het erbij laat, die zou echt wel een gesprek met zijn ouders mogen aangaan. Tja de kinderen, eerlijk zijn niet zwijgen, oma heeft nu eenmaal een lieveling. Sneu maar dat is de waarheid, mss kunnen ze het dan een plaatsje geven dat we allemaal verschillend zijn.
Iedereen vindt dat we alle (klein) kinderen gelijk moeten behandelen. De grote roze olifant in de kamer blijft… Je vindt soms niet alle (klein) kinderen even leuk. Je best doen geen onderscheid te maken, is ’t minste dat je zorgvuldig kunt proberen. Een klik of gevoel, laat zich niet dwingen.
mijn opa deed dit ook. mijn oudste nicht 400 euro. mijn neef ook 400 euro mijn zus 300 euro, mijn andere nicht 100 euro en ik was het laatste jarig en kreeg 10 euro. heb het aan hem terug gegeven. met de woorden als je zo weinig geld hebt ben je dit vast ook nodig. hij was kwaad en siste tegen mijn moeder dat ze mij moest opvoeden. mijn moeder zei tegen hem dat ik goed was opgevoed en dat ik gevoel voor rechtvaardigheid had. hij had beter ons allemaal 200 euro kunnen geven dan was hij minder kwijt. en wij hadden allemaal een eerlijk deel gehad. dit zette hem aan het denken en kreeg ik alsnog 400 euro mijn zus nog 100 en mijn nicht nog 300.
wel fijn dat het hem aan het denken zette en dat je moeder voor je op kwam.
maar toch wel gek dat hij er niet zelf aan gedacht had.
ik ben zelf opgevoed met gelijk verdelen. groot gezin , maar daar werd echt op gelet. dat iedereen zich even geliefd en gezien voelde. als er stiekem een voorkeur was, dan heb ik dat niet gemerkt. Daar hoor je ook gewoon je best voor te doen. en zo moeilijk is dat niet als het op kadootjes aan komt. daarom snap ik deze oma echt niet.
mijn ouders doen dat nu nog, nu ze vele kleinkinderen hebben. het kado budget is voor iedereen hetzelfde.
Dat is ook niet een beetje scheef… Dacht ie werkelijk dat zo’n verschil onopgemerkt zou blijven?
Heel simpel, ik weet het niet, dat moet je aan oma zelf vragen. mijn oudste zou dit soort dingen ook opvallen. Hij kan heel slecht tegen onrecht en zou dit dan ook zo zien en daar echt in blijven hangen dat het oneerlijk is.
Ik zou het mijn kinderen niet zelf zeggen als ik het merk, maar zodra zij het zelf merken mogen ze van mij ook vragen waarom er verschil wordt gemaakt. ik vind 20 euro in een envelop of een cadeau van 70 euro nogal een flink verschil, daar mag best wat van gezegd worden als dit elke keer zo is. Als daar dan gedonder van komt dan heb je meteen je antwoord.
Maar goed, ik draai er niet om heen en zeg ze ook gerust dat er flink wat rotte appels op de wereld rond lopen en mensen stomme dingen doen die anderen niet leuk vinden. we leven niet in een sprookje. Via jeugdjournaal krijgen ze ook een hoop ellende mee dus je kunt ze prima op hun niveau uitleggen hoe of wat.
laat het de kinderen zelf vragen aan oma. als het 2 keer gebeurd denk je misschien had ze geen idee of budget ofzo maar als kinderen het patroon zelfs zien. leer ze vragen waarom ze achter gesteld worden. daarmee leer je ze voor zichzelf opkomen
gebeurt
Goede inhoudelijke toevoeging wel. Wil je een sticker?
Ik wilde precies hetzelfde schrijven. Op die manier komt het of bij oma binnen en ziet ze dat ze verkeerd bezig is of de kinderen krijgen het antwoord van haarzelf. Niet ala moeder erom heen draaien en je eigen woorden eraan geven. Laten vragen bij de bron.
(Mijn zus zit met precies hetzelfde, schoonmoeder geeft alles aan kind van haar dochter en heel weinig aan kind van haar zoon )
Dit uitleggen is niet makkelijk, maar misschien ook niet noodzakelijk want je kinderen zien en voelen het zelf al.
Ik had ook zo’n oma die haar lievelingetjes had en dat waren mijn zusje en ik niet. Maar dit begon al bij mijn moeder, zij kwam altijd als laatste in de rij van alle kinderen, wat in ons leven door liep.
Als ik jarig was, 24 december, sloten de winkels in mijn jeugd nog uiterlijk om 16.00 uur, oma kwam ’s middags en ging dan later de middag weer naar huis met de mededeling dat ze nog boodschappen moest doen terwijl de winkels al bijna dicht gingen. Dit deed ze ook bij mijn zusje en dat deed ons pijn want bij onze neven en nichten bleef ze altijd tot in de avond.
Wij vroegen ook niets meer aan onze moeder want wij voelden van jongs af aan op alle fronten dat wij als laatsten in de rij kwamen en nooit hoger zouden komen.
Gelukkig waren onze andere opa en oma er altijd voor ons en dat maakte heel veel goed. We voelden ons geliefd en gezien,maar deze opa en oma maakten met niets uitzondering, alle 4 de kleinkinderen waren gelijk en kregen net zoveel.
We hadden ook meer met hun overlijden dan dat van mijn oma.
Maar wees gewoon eerlijk tegen je kinderen, draai niet om de brij heen want ze hebben het toch wel door dat oma de andere kleinkinderen voortrekt, en laat ze hun vraag desnoods bij hun oma neerleggen. Dan zetten ze haarzelf voor het blok, als ze dat durven, of leggen het anders naast zich neer.
Het blijft geen fijne of leuke herinnering maar als ze ouder zijn trekken ze, net als wij, hun schouders erover op.