Ilonka: “Mijn moeder belde opeens: ‘Ik hoor nooit meer van je’, alsof de afstand mijn schuld was, ik moest voor mezelf gaan kiezen”

ook ik heb de beslissing genomen.om contact te verbreken. een narcistische persoon veranderd niet.
ze heeft nooit naar haar kleinkinderen omgekeken. wel die van mijn zusje.
ik had dit al vele jaren eerder moeten doen.

Ze speelt weer op je gevoel, zoals ze altijd op je gevoel heeft gespeeld. Het zal altijd een teer punt blijven, maar deze strijd kun je helaas niet winnen, Al blijf je ergens toch een sprankje hoop houden: Erken dat je nooit erkenning zult krijgen van haar en neem jezelf in bescherming. En voel je niet schuldig, want dat doet zij ook niet. Zij neemt alleen, maar geeft niets terug.

Mijn moeder heeft mij nooit beschermd tegen de psychische en lichamelijke mishandeling en misbruik door mijn broer. ook de incest, die hij pleegde bij mij kon gewoon doorgaan. Ik kon mijzelf niet weren, want hij was veel ouder en dus sterker dan ik. mijn moeder wist wat er gebeurde. wst hij deed. ik mocht er nietover zeggen tegen de rest van de familie. daarom ging ik familie uit de weg. Daarom vertrouw ik weinig mensen

mijn moeder is veranderd van een dramatische egocentrische manisch depressieve vrouw naar een ondeugende kleuter waar ik veel van ben gaan houden toen ze begon te dementeren.

de laatste vijf jaar met haar heeft heel veel ellende van mijn jeugd doen vergeten.

ik was een betere moeder voor haar dan zij voor mij.

het verleden is geweest.
nu is nu
ze verandert en ze wil contact.
ik zou zeggen geniet ervan

Nou dat kwam dus ook bij mij op en hoewel Joris gelijk heeft dat dat gediasnosticeerd moet worden door een arts / psycholoog, is dat wel alleen mogelijk met medewerking van de persoon zelf. Vaak als er al sprake is van een narcistische persoonlijkheidsstoornis vindt de persoon in kwestie dat er helemaal geen probleem is met hem of haar……

Voor de schrijfster van bovenstaand verhaal zou ik zeggen: misschien moet je dat eens aangeven dat je het pijnlijk vindt dat je moeder nooit wil toegeven dat zij ook fouten heeft gemaakt…
En als het je niet lukt om het zo recht toe recht aan te zeggen: waarom zet je het niet op papier? en geef dat aan haar. Voordeel is dat je zelf beter kunt nadenken wat je wilt zeggen en waarom en hoe en dat de ontvanger van de brief ook de tijd heeft om jouw woorden goed op zich in te laten werken….. Misschien zorgt het voor een mooie opening, om stappen te maken dat je op een goede manier weer nader tot elkaar kunt komen, het verleden kunt afsluiten en met nieuwe energie nog kunt genieten van het heden, hopelijk mét elkaar! en zo niet, tja dan heb jij er in elk geval alles aan gedaan….

Wat ben ik blij dat ik die narcissistische relatie heb verlaten toen ik 23 was. Mijn moeder was toen 63. Inmiddels is ze 9 jaar geleden overleden op 86 jarige leeftijd. Nooit heeft ze gezegd dat ze van mij hield. Toen mijn vader was overleden nam ze me apart. Ze zei dat ik nu wel kon scheiden en bij haar intrekken. Ik kon zelfs de ouderslaapkamer krijgen. Ik ben in de auto gestapt en heb mijn zus gezegd te rijden. Ik heb haar geholpen bij wat zaken die geregeld moesten worden. Op de uitvaart heb ik mijn vader geëerd met een eigen gedicht. Ook was me dat verboden. Het was ook mijn afscheid. Ik begrijp dat sommigen het blijven proberen maar met 2 autistische kinderen kon ik dat niet. Mijn eigen handicap was ook al erg genoeg. Van mijn moeder horen dat ik die rolstoel niet nodig had was de laatste druppel. Ze heeft nooit echt begrepen dat ik geëmigreerd ben. Misschien op de laatste keer na. Maar ik vecht nog altijd tegen mijn PTSD. Mijn trauma’s zijn nog steeds heikel. Inmiddels ben ik wel gescheiden en heb ik een lieve partner. Maar de strijd in mijn hoofd is er nog steeds.

ik heb ook geen contact met mijn beide ouders omdat ik een slechte jeugd heb gehad. toch denk ik als mijn moeder oud is en de kans groot word ik er wel af en toe langs zal gaan als ze dat vraagt.
zal alleen de kinderen (die ze nog nooit gezien heeft) niet meenemen.
maar ik denk dan beter spijt van wat je wel gedaan hebt dan van wat je niet gedaan hebt.

maar denk vooral dat je hier je eigen keuze in moet maken en ook moet voelen of je het zelf emotioneel aan kan.

En toch zou het je veel op kunnen leveren als je wel enigszins contact hebt. Hier ook een stroevere relatie, maar toen mijn moeder een keer terloops opmerkte dat ik echt een betere moeder ben dan zij altijd was, was dat voor mij echt heel waardevol. Daar kan geen therapie tegenop. Ik denk dat ze zelf niet eens meer weet dat ze het gezegd heeft, maar ik vergeet dat nooit.
Jij bent ook overduidelijk een betere moeder dan zij, dat weet je zelf. Je kunt haar dat laten zien. En als ze een vervelende opmerking maakt, vertel haar gewoon wat je motivatie is om het zo te doen. Waarschijnlijk heeft ze geen idee. Ik kreeg ook vaak vragen, bracht mij ook aan het twijfelen, maar inmiddels heeft iedereen in de gaten welke weg ik bewandel. En alle vrienden van mijn kinderen hebben mijn nummer en appen mij als ze ergens mee zitten omdat ze er vaak bij hun eigen ouders niet mee terecht kunnen en bij ons alles heel laagdrempelig is.

Ilonka beschrijft de relatie zoals ik die met mijn moeder heb. Ik heb ook voor mezelf gekozen en dat was de beste keus ooit. En als ze overlijdt kun je geen rotgevoel hebben want ze is nu niet meer in mijn leven en wat je nooit hebt gehad kun je niet missen. En schuldig voelen is geen optie soms moet je mensen loslaten die je alleen maar pijn doen deze horen niet in je leven.

Zo herkenbaar dit verhaal. Ik bleef wel contact houden op advies van mijn man… het slurpte me leeg… geen warmte krijgen, alles draaide om haar, nooit was het goed genoeg, liegen en verdraaien.. Ik heb op mijn 54e dit nog moeten verwerken bij hulp van een psycholoog ….

Wat verlies je ermee als je gewoon vriendelijk bent, haar bezoekt, je kinderen eens meeneemt? Hoezo moet haar gedrag in verleden of heden het jouwe bepalen? Zomaar wat vragen. Je kunt beter goed doen dan gelijk hebben.

Je voelt zelf wel aan wat het beste is. veroordeel niet, afstand nemen van een ouder of ouders is geen beslissing die je zomaar neemt.
Iedereen neemt zijn/haar keuze op basis van de huidige situatie en de opmerking van…tja het blijven wel je ouders hè of tja ze kunnen zomaar overlijden…..Laat je je daardoor niet van de wijs brengen. ouders kunnen zo giftig zijn zodat jij er eerder aan onder door gaan dan zij zelf…Kies voor jezelf en jouw leven

misschien is hier sprake van een moeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis?

Ik wist dat mijn ouders van mij hielden met mijn verstand. En het is ook zo. Maar het werd nooit gezegd. Mijn ouders zijn ook niet zo opgevoed. Dat was gewon niet zo in die tijd. We zijn twee generaties verder. Je kunt dat niet te vergelijken.
Moeders zijn gewend op te voeden, op een gegeven moment betekent dat loslaten en accepteren dat je kinderen andere keuzes maken. Dat kan heel moeilijk zijn.
Ikzelf ben gaan doen wat ik vroeger nodig had. Ik ben ‘ik hou van je’ gaan zeggen tegen mijn ouders. Mijn moeder zei het direct terug. Voor mijn vader was het veel moeilijker. Hij wilde wel. Ik zou toch eens praten. Vertellen wat je nodig hebt ipv wat zij volgens jou fout deed.
Succes!

Ik denk dat een gesprek nooit verkeerd is. Waarom was haar gedrag zo? Misschien ook van huis uit meegekregen?! Stel dat ze overlijdt, zou je dan geen spijt krijgen? 1x het gesprek aangaan, dan je conclusie trekken?

Ilonka, doe wat je hart je ingeeft. Anderen denken het beter te weten maar zitten vaak niet in jouw situatie. Je geeft al aan dat je kinderen niet naar haar vragen waarom zou je ze opzadelen met verplichte bezoekjes aan een vrouw die ze niet kennen. Je moeder beseft nu dat ze alleen is door haar eigen gedrag en wil mooi weer spelen voor derden (uit eigen omgeving meegemaakt) . Alleen jij weet wat het beste voor jou en je gezin is. Denk aan jezelf.

Groot gelijk!!

Dat afdoen door de ouder is voor mij erg herkenbaar. Zo was bij mij een tijdje terug de maat vol. Toen ben ik na afloop van mijn vaders bezoek met mijn vader in gesprek gegaan en heb aangegeven hoe gezellig ik zijn bezoek nou eigenlijk echt vond. Niet defensief, juist met liefde. Herhaaldelijk gezegd dat ik het hem niet verweed, dat we niet anders van hem gewend zijn en dat hij ongetwijfeld ook in zo’n soort milieu groot geworden is. Dat neemt niet weg, dat ik wilde laten weten hoe ik mij er bij voelde. Hoewel ik mij de volwassene in dat gesprek heb gevoeld, heeft hij naderhand met veel mensen hier over gesproken. Uiteraard niet met mij, maar hij heeft er merkbaar wat mee gedaan. Hij is positiever en betrokkener in ontwikkeling 😉
Ik zou je dan ook aanraden om in gesprek te gaan en uit te leggen waarom je afstand hebt genomen, houdt het bij je zelf, gevoel is immers persoonlijke en voor iedereen anders, daarbij kun je de vraag stellen hoe het voor haar voelt en hoe haar ouders waren? of ze wel eens betrokken mensen in haar omgeving heeft gehad en hoe dat voelde voor haar? Nu ze er nog is kun je haar nog beter leren kennen, maar goed zover zijn de gesprekken met mijn vader ook nog niet, iets met under construction 🫣

Wanneer moeder de broek aan heeft thuis en vader zich erachter verschuilt, bij de scheiding de kant van exman kiezen, dan is het klaar. Na geboorte zoon met huidige man wel kaartje gestuurd en er eentje terug gehad, maar totaal geen belangstelling om onze zoon te leren kennen. Dan is het alleen nog wachten op het overlijdensbericht.

Je moeder is een egoïste
Vertrouw op jezelf en vind je eigenwaarde!

Bah, wat een vlakke reactie. En om nou direct iemand te bestempelen als vrouwenhater omdat ze een slechte band heeft met haar moeder gaat wel heel ver.

Ik vind het dapper van zowel mannen als vrouwen dat ze banden met familie durven te breken. Beide partijen hebben geen interesse in elkaar, dus waarom zou je dan doen alsof.

Dat de vrouw de grootste bijdrage levert aan het huishouden en opvoeding klinkt ook uit iets van 1950. Een positiever einde aan je bericht had kunnen omschrijven dat de dochter hopelijk heeft geleerd van haar moeder hoe zij het niet wil doen met haar eigen kinderen. Dan leren we tenminste nog iets.

Waarom hebben vrouwen tegenwoordig ook zo’n last van misogyny?! Het lijkt wel een epidemie. De een na de ander breekt met zijn/haar moeder of schoonmoeder. Dit hoor je nu nooit over vaders en schoonvaders. Misschien komt het ondat vrouwen verweg de grootste bijdrage leveren aan de opvoeding en het huishouden?
Hopelijk maken degenen die breken met hun moeder zelf geen fouten en krijgen later de dezelfde behandeling.

Dit is een moeilijke situatie.
Het contact is altijd afstandelijk geweest en, zoals ik begrijp, nooit liefdevol.
Om het contact helemaal te verbreken….dat zou ik niet doen, want als je moeder komt te overlijden heb je een enorm rotgevoel.
Bel om de zoveel tijd elkaar op(niet te vaak) en maak het niet te lang.
Ga niet naar het verleden terug, want er zal alleen maar ontkenning komen.
Houd het aan de oppervlakte.
Tezijnertijd kun je altijd kijken of je weer op bezoek komt of ……
Maar laat de (klein) kinderen zelf beslissen wat ze willen.