Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben alleenstaande moeder van twee kinderen: Sep van 11 en Jet van 7. De vader van de kinderen en ik zijn al een paar jaar uit elkaar, maar de band was oké. Geen drama. We hadden een fijn co-ouderschap. De kinderen waren om het weekend bij hem en elke dinsdag haalde hij ze uit school. Ze vonden het heerlijk bij hem. Tot dat ene telefoontje alles veranderde.
Het was een donderdagmiddag
Ik stond net in de keuken, de pasta stond op, Jet zat op de bank met een Donald Duck en Sep was buiten aan het voetballen met een vriendje. Gewoon een doodnormale middag. Toen ging mijn telefoon. Het was een onbekend nummer. Ik nam op. “Met Lizet?” “Hallo mevrouw, u spreekt met de politie. Heeft u een moment?” Mijn hart sloeg over.
“Hij is er niet meer”
Ik herinner me niet eens meer alles wat er daarna werd gezegd. Iets met een ongeluk. Een motor. Tegen een vrachtwagen. Op slag dood. Geen kans. Geen pijn. Maar wel… Geen afscheid. Ik weet nog dat ik op de grond zakte. Jet riep vanuit de woonkamer: “Mam? Wat is er?” En ik kon niks zeggen. Alleen huilen. Gillen bijna.
Hoe vertel je dit aan je kinderen?
Ik weet nog steeds niet hoe ik het heb gedaan. Het ging op de automatische piloot. Eerst Jet, daarna Sep. Ik trok Jet op schoot en zei: “Lieve schat… papa heeft een ongeluk gehad.” Ze keek me met grote ogen aan. “Is hij in het ziekenhuis?” Ik schudde mijn hoofd. En toen brak ze. Gilde. Trapte. Klemde zich aan me vast.
Sep kwam binnen, zag ons daar zitten en vroeg: “Wat is er?” Ik keek hem aan en ik zag dat hij het al wist. Nog voor ik iets zei. Hij wist het gewoon.
Die eerste dagen zijn een waas
Jet sliep bij mij in bed. Sep wilde alleen zijn. Ik was nog steeds in ongeloof, dit kon toch niet waar zijn? Mijn kids die zo jong al hun papa moeten missen? Jet en Sep wilden beide hun papa zien. Ik wist niet wat goed was, maar volgde hun gevoel. Sep stond bij de kist en hield zijn hand erop. Stil. Volwassen bijna. Jet legde een knuffelbeer erbij. “Zodat je niet alleen bent, papa.” Ik probeerde voor hen beide overeind te blijven, maar brak vanbinnen. De uitvaart was prachtig, maar zo ontzettend zwaar. Het besef dat hij zijn kids nooit meer kan knuffelen en hij bij zoveel mijlpalen er gewoon niet bij gaat zijn..
Daarna werd het stil
De weken na de uitvaart voelde het alsof iedereen verder ging. Behalve wij. De kinderen moesten weer naar school. Ik weer aan het werk. “Fijn dat je er weer bent,” zei een collega. En ik dacht: Ben ik er? Echt? Thuis voelde het anders. Alsof er een schaduw hing.
De vragen bleven komen
“Waar is papa nu?”
“Kan ik hem nog zien in de lucht?”
“Waarom reed hij zo hard?”
“Komt hij echt nooit meer terug?”
En dan moet je antwoorden geven die je zelf niet eens begrijpt. Soms zei ik gewoon: “Ik weet het niet.” Want dat was de enige eerlijke optie.
Jet werd stil, Sep werd boos
Jet tekende ineens veel. Hartjes, wolken, poppetjes met vleugels. “Dat is papa in de hemel,” zei ze dan. Sep daarentegen had woede-uitbarstingen. Gooide dingen. Schold me uit. “Jij snapt er niks van!” riep hij een keer toen ik hem vroeg hoe het ging. En weet je? Hij had gelijk. Ik snapte er niks van. Niet van zijn pijn. Niet van mijn eigen verdriet. Het was een chaos in mijn hoofd. Youp was weg. En dat was definitief. Geen wisselweekenden meer. Geen even overleggen of ik ze later kon brengen.
Maar langzaam vonden we een nieuw ritme
Ik hing een foto van hem in de woonkamer. Een mooie. Lachte hij op. En we hebben een doos gemaakt met spulletjes: zijn pet, een oude portemonnee, een paar brieven. Dingen die naar hem ruiken. En als ze willen, mogen ze erin kijken. Even dichtbij voelen. En soms huilen we samen. Of lachen we om hoe hij altijd zijn sleutels kwijt was.
Het blijft oneerlijk
Ze zijn 7 en 11. Veel te jong om je vader al te moeten missen. En ik ben 38 en had nooit gedacht dat ik zijn overlijden moest uitleggen aan hun kleine koppies. Maar dit is het. Ons nieuwe leven. Met een leeg plekje aan tafel. Een stem die we nooit meer horen.
Hij had een mooie plek in hun leven
En dat is het moeilijkst. Want hij wás een goede vader. Hij was betrokken. Lief. Grappig. Stabiel. En nu moet ik hun herinnering aan hem levend houden. Ik ga mijn best doen om dubbel zoveel liefde te geven, ervoor ze te zijn als ze me nodig hebben en altijd over hem blijven praten, want dat verdient hij en dat verdienen zij.
LIZET
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Wat ontzettend heftig.