Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
Ik hoorde het voor het eerst toen mijn dochter Mia net één was
We zaten op een verjaardag, Mila zat op mijn schoot met een bekertje rozijntjes en iemand aan tafel vroeg luchtig: “En… wanneer komt nummer twee?” Alsof het een soort service was die je er vanzelf bij krijgt na een jaar. Ik glimlachte beleefd. “Geen plannen voor nu,” zei ik. Ze lachte. “Nee, nu nog niet, maar straks hè. Anders is ze straks enigskind. Dat is toch wel heel zielig.” Ik weet nog dat ik daar zat, met een kind op m’n arm, moe van een gebroken nacht, en dacht: Ik ben dus al tekort aan het schieten. Gewoon door níemand anders te maken.
Het begon met twijfel
Heel eerlijk? We dachten in het begin ook: er komt er vast nog eentje. Zo gaat dat toch? Je krijgt een kind, je hebt luiers en flessen en gebroken nachten — en dan begin je weer van voor af aan. Maar bij ons kwam dat moment niet. Mia was een pittige baby. Sliep nauwelijks, huilde veel. Ik had een postnatale depressie waar ik pas maanden later echt woorden aan kon geven. Mijn partner werkte veel. De wereld voelde te veel, te hard, te druk. En ik voelde me klein. Verdwaald. Het idee om nog een keer opnieuw te beginnen, ik kreeg er hartkloppingen van. Letterlijk. Maar niemand zag dat. Wat mensen wel zagen, was: één kind. Eén meisje. Geen broertje, geen zusje.
Iedereen vond er iets van
Op het schoolplein:
“Ze heeft geen speelkameraadje thuis, hè? Ach, dat zie je vaak bij enigskinderen.”
In de supermarkt:
“Wat zal ze verwend zijn, zeker? Alleen kinderen hebben vaak moeite met delen.”
Bij de tandarts:
“Echt? Geen tweede? Nou, ik had het zo zielig gevonden voor mijn dochter als ze alleen was gebleven.”
Op een verjaardag:
“Ik vind jullie keuze maar zielig voor je kind”
Zielig. Dat woord is me zó vaak toegeworpen, dat ik het bijna ben gaan geloven. Alsof ik haar tekortdoe. Alsof Mia iets fundamenteels mist. Alsof broers en zussen garantie zijn op geluk. Ik ging twijfelen aan onze keuze…
Mijn eigen jeugd
Maar ik weet hoe dat ook kan gaan. Ik had een broer. Twee jaar ouder. En we konden elkaar soms niet luchten of zien. Ruzies om niets, concurrentie om alles. Onze ouders hadden het druk en weinig ruimte om conflicten te begeleiden. We groeiden allebei op met het gevoel dat we voor liefde moesten vechten. En natuurlijk: we hadden ook fijne momenten. Samen fietsen. Geheimtaal. Maar ook: schreeuwen. Duwen. Stiltes van dagen. Toen ik op mijn twintigste het huis uit ging, hadden we amper contact. En nu, jaren later, zie ik hem nog maar af en toe. Dus nee. Broers en zussen zijn geen garantie voor een warme jeugd. Geen verzekering tegen eenzaamheid.
Over Mia
Mila is 6 nu. Ze is een intens kind. Slim, met een binnenwereld waar ik soms jaloers op ben. Ze verzint hele werelden met haar knuffels. Ze praat met bomen. Ze leest boeken van 3 jaar boven haar niveau en stelt vragen als: “Mama, als de aarde een bol is, waar begint de hemel dan?” En ja, soms zegt ze: “Ik wil een broertje.” Of een zusje. Of een hond. Of een eenhoorn. En dan zeg ik: “Snap ik. Maar weet je wat we wel hebben? Heel veel ruimte om elkaar echt te zien.” Wij doen spelletjes. We maken kampvuurtjes in de tuin. We hebben zondag pyjamadag. Ik ken haar zoals ik mezelf ken. En zij mij. Is dat niet precies wat ouderschap moet zijn?
Het schuldgevoel
Toch komt het nog weleens binnen. Bij kinderfeestjes waar iedereen over ‘de andere kinderen thuis’ praat. Als ouders elkaar ophalen met twee fietsen. Als ik ’s avonds op de bank zit en denk: Is dit genoeg voor haar? Want dat is de kern, hè. Die vraag: Ben ik genoeg? En de wereld zegt steeds:
“Nee. Eén kind is geen gezin.”
“Je kunt haar geen maatje geven.”
“Later moet ze alles alleen doen.”
“Wat als jullie er niet meer zijn?”
Alsof het ouderschap een checklist is. Alsof méér altijd beter is. Maar niemand vraagt: “Hoe is het voor jou, Jaimy?”
Ik zie haar juist opbloeien
Mia speelt met anderen. Ze logeert. Ze deelt. Ze onderhandelt. Ze verliest. Ze wint. Ze is geen porselein. Ze hoeft geen broer of zus te hebben om te leren leven. En weet je wat ze wél heeft? Rust. Aandacht. Ouders die haar zien. Geen concurrentie om bedtijdverhalen. Geen kind naast haar dat harder gilt of meer vraagt. Gewoon… ruimte.
Ik moest leren mezelf te verdedigen
Dat klinkt raar, hè? Dat je als moeder moet leren jezelf te verdedigen voor iets wat je níét hebt gedaan. Maar ik moest het wel. Omdat je anders onderuitgaat. Omdat je anders elke opmerking persoonlijk maakt. Omdat je anders gaat twijfelen aan keuzes die je zélf hebt gemaakt, met reden, met gevoel, met liefde. Dus nu zeg ik het hardop als iemand vraagt: “Echt maar één?”. Ja. Eén. En dat is precies genoeg. Niet ‘nog geen tweede’. Niet ‘wie weet ooit’. Gewoon: zij is het hele plan.
Wat ik Mia wil meegeven
Ik hoop dat ze nooit denkt dat ze tekortkomt. Ik hoop dat ze nooit naar andere gezinnen kijkt en denkt: Had ik dat maar. Ik hoop dat ze voelt wat ze wél heeft: aandacht, liefde, aanwezigheid. En ik hoop dat ze nooit denkt dat méér mensen om je heen automatisch betekent dat je je minder alleen voelt. Echte verbinding komt niet door getallen. Maar door nabijheid.
Stop met ‘zielig’
Ik wil het echt zeggen. Hardop. Aan iedereen die het roept, al dan niet lief bedoeld: Stop met het woord zielig. Een enigskind is niet zielig. Een moeder die kiest voor één kind, is niet zielig. Een gezin van drie is niet minder waard dan een gezin van vijf. Wat pas zielig is? Moeders die zich steeds moeten verantwoorden. Kinderen die als ‘minder’ worden gezien, omdat hun ouders wél keuzes durven maken. De blikken, de vragen, het gefluister. Stop daarmee. En kijk eens echt. Want als je Mia ziet? Dan zie je allesbehalve een tekort.
Dan zie je een meisje dat sprankelt. En een moeder die ervoor kiest om alles aan één kind te geven. Met huid en haar. En dat is niet zielig. Dat is gewoon: vol. Helemaal gevuld.
JAIMY
wat een onzin allemaal jullie bepalen zelf wat bij jullie past 1 kind is zielig? nee hoor ik ben enigs kind en was een verwend nest wat alle aandacht kreeg ! dusjah zielig nee hoor
denk dat beide plus en min kanten heeft
en de ene wil een groot gezin en de ander niet
ieder z’n ding ! 😉
ik lees zoveel verschillende dingen in de reacties. gelukkig dat de meeste geen kritiek leveren.
dat mensen mening hebben en uiten. dat moeten ze zelf weten en die willen dan ook gerespecteerd worden. maar dan moeten ze er ook voor zorgen dat die van een ander net zo belangrijk is en ook gerespecteerd moet worden. anders is diegene juist de zielige.
ik ben zelf ook enige kind met weinig of geen nichtjes en neven. en ja het zal zwaar worden om mijn ouders te verliezen. maar ik heb ook van veel dingen kunnen genieten die mensen met een broer of zus minder gehad hebben. het is gewoon anders. of je een gezin met 1 kind, 2, 3 of zelfs meer. het is allemaal anders.
mijn ouders waren bij al mijn toernooien, onverdeelde aandacht, en nee ik kreeg zeker niet alles. maar we konden ook vaker reizen, ten slotte was dat financieel meer behapbaar.
ik vind het egoïstisch dat andere bepalen hoe zij haar gezin moet inrichten. en uit ervaring heb ik nooit meer gehaten dan dat mensen zeiden dat ik zielig ben. of owh jammer voor je. of jij zult wel voor 2 kinderen gaan.
ik heb zelf ook 1 kind en ik sta hetzelfde in. het gaat erom hoe jezelf erin staat en hoe je ermee om gaat.
dat je een mening over hebt, dat mag. en het uiten ervan ook.
ik ben ook enigst kind en vond dat niet leuk,zelf kreeg ik 3 kinden in 4 jaar zodat die leuk samen konden spelen en een die 17 jaar later werd geboren en ook opgroeide als enig kind in huis die dat ook niet leuk vond en 4 kinderen kreeg.Ik heb 11 kleinkinderen en 1 achterkleinkind ik heb geen familie alleen die ik zelf heb gemaakt geen ouders meer en niemand om over vroeger te kunnen praten wat ik heel jammer vind.
mijn dochter van 10 vindt het heerlijk. Vooral als ze van vriendinnetjes thuiskomt waar meerdere broers en zussen zijn.
dan is ze zo blij met de rust.
heb haar van jongs af aan geleerd contact te maken met andere kinderen. in de speeltuin of op vakantie. ze is daardoor heel sociaal.
lief en gevoelig, creatief in zichzelf bezig houden. Zelfstandig, maar we doen ook veel samen. Daarnaast nemen we beide ook tijd voor ons zelf, hebben een ijzersterke band, waar we beide van genieten.
ze heeft veel vriendinnen met lieve ouders, waar ze zich altijd welkom voelt.
ik wilde altijd minimaal 2 kinderen. Maar toen ik op m’n 32 uit een slechte relatie kwam, kinderloos, en de tijd voelde tikken, kwam dat wel hard binnen.
mijn nieuwe partner had al 1 oudere zoon en wilde nog wel, maar nog maar 1 kindje erbij.
met veel geluk werd ik zwanger op m’n 35e.
zware traumatische bevalling.
Van mijn wens voor een tweede was ik snel genezen. Ook medisch gezien niet meer gezond voor m’n lichaam.
Ze is nooit verwend, staat nu al sterk in de wereld en weet precies wat ze wilt. ik geniet van iedere ontwikkeling die ze door maakt, al gaat het nu wel heel snel.
Dus laat je niet gek maken door wat andere zeggen. Veel ouders met meerdere kinderen rennen zich rot om alles geregeld te krijgen en stralen geen rust uit. (niet allemaal hoor)
als jullie gelukkig zijn, is je kindje dat ook.
Geniet van elkaar en iedere minuut die je hebt samen. probeer de mening van andere, hoe moeilijk ook, los te laten.
luister niet naar die mensen
Het is niet altijd een keuze. Secundaire kinderloosheid is ook een ding.. Er zijn genoeg mensen waarbij het bij de eerste wél lukte, maar bij de tweede (nog) niet wil lukken. Dus pijnlijke vraag, laat het gewoon. Een vraag uit interesse kan, als je vriendinnen bent en het onderwerp komt ter sprake. Zonder oordeel. Maar als je iemand niet super goed kent zoals op een schoolplein vind ik het best wel een persoonlijke vraag en al helemaal als je daar een oordeel aan plakt.
“Een moeder die kiest voor één kind, is niet zielig” Nogal egoïstisch vind ik. Je denkt alleen aan jezelf. Weet je hoeveel mensen ik ken die enigst kind zijn en die geen naaste neefjes en nichtjes hebben? Die na de dood van hun ouders niemand hebben om de begrafenis te regelen en het verdriet om papa en mama te delen? Die na de dood van hun ouders echt alleen zijn? Dat is zielig. Als je als ouders niet meer kinderen kan krijgen is het natuurlijk een ander verhaal. Alles blijft hetzelfde maar het kan dan niet anders. Maar er bewust voor kiezen om je kind alleen te laten vind ik zielig. Een broer of zus is geen garantie voor de toekomst, daar weet ik persoonlijk alles van, maar je helemaal alleen op de wereld voelen lijkt mij vreselijk. Dan kan je zoveel vrienden en familie hebben het is toch niet 100% jij.
En waarom denken die andere ouders HET RECHT vandaan te halen om zoiets belachelijks te zeggen?! Ik ben enigs kind en mijn dochter,bewust, ook! De wereld is al TE vol! Mijn dochter krijgt genoeg aandacht en liefde maar ook grenzen,heeft zat vriendinnen die hier altyd welkom zijn. Ja ze kan delen en op haar beurt wachten. En ik ken zat mensen die als volwassene geen contact meer hebben met hun broer of zus!
Er is niets mis met 1 kind!! Waarom moet je daar wat van zeggen?! Ieder maakt zn eigen keus daarin en als je niets aardigs kan zeggen zeg dan niets!
Zo is het altijd wat. Ik heb twee kinderen, nou twee kinderen dat is erg doorsnee, 1 is zielig. Drie is 1 teveel. 4 is asociaal, 5 is refo etc.
ik ben zelf enigskind en mijn moeder had altijd een hele mooie zienswijze als er werd gesuggereerd dat ik verwend werd. Zei ze altijd bij twee kinderen krijgt de 1 de pop de ander de wagen, zij krijgt het allebei. Dan hadden ze meestal niks op te zeggen. iedereen vergeet hoe zelfstandig je wordt en creatief, er is geen broer of zus, je zal zelf het wiel uit moeten vinden. Altijd wilde iedereen bij mij spelen, geen irritante broers of zussen.
En als je aan mij vraagt, heb je die gemist, geen idee, want ik weet niet wat ik mis.
Ik heb nu zelf 2 kinderen en ervaar dat nu ook niet zo. Verwend en egocentrisch en zielig zijn geen dingen die in mijn woordenboek voorkomen. Vreselijk dat men nog zo kortzichtig is tegenwoordig, misschien jaloers dat ze hun eigen kinderen niet kunnen geven aan aandacht of materiele spullen wat ze willen doordat er meerdere kinderen in het gezin zijn?
Ik heb 2 meiden en ja soms kunnen ze elkaar wel de ogen uitkrabben maar ze zijn ook weer stapel gek op elkaar.
Ik heb ook lang getwijfeld om een tweede te nemen en God wat ben ik blij met haar komst. ze was een intense baby maar nu zo’n heerlijk bijna 9 jarige.
Ze is enorm lief voor ons en super zorgzaam, sociaal en ook nog eens hartstikke slim.
Ik vind dat jij je echt niet hoeft te verantwoorden hoor dit is jullie keuze en dat is helemaal ok!
Laat mensen maar kletsen en heb meer schijt aan ze hihi.
In een onlangs gekeken documentaire van Candy Dulfer ,wordt door de artieste zelf gezegd dat ze als gezin een drieeenheid zijn en dat kan ik alleen maar beamen. we zijn heel hecht met zijn drietjes !
ook moet ik wel toegeven dat ik van jongs af aan altijd twee kinderen wilde maar door ernstige pre-eclampsie en de gynaecoloog die het me afraade, het bij een kind gehouden.
totaal geen moment spijt van gehad.
Soms valt er niks te kiezen. ik kreeg dit soort onzin ook vaak te horen. tot een moeder op de peuterspeelzaal in het bijzijn van mijn kind notabene zei “ach wat zielig, …blabla” en ik antwoordde “hij is het enige kind dat ik kon dromen, hij was gelijk de eerste keer perfect”. Toen was ze boos omdat haar dochter erbij stond en liep op hoge poten weg.
Ik heb 1 kindje en ik heb het van mijn familie een keer gehoord; wanneer komt de 2de en ik heb toen duidelijk gezegd; niet. En toen werd het ook nooit meer gevraagd.
Ik heb via ivf een prachtig kindje mogen krijgen, helaas een moeilijke bevalling met dat mijn kindje niet ademde, daarna een postnatale depressie gekregen. Mijn kindje heeft last van prikkels en praat zachtjes. Ik heb alle aandacht hier voor nodig.
En.. waar bemoeit iemand zich mee?
Als iemand een 3de kindje krijgt vraag ik toch ook niet; goh nog eentje?
Als iemand het vraagt, zeg dan gewoon; ja het is idd heel erg zielig om alle aandacht van mama te krijgen, speelgoed voor jezelf, lekker kunnen slapen zonder gehuil. Ze heeft een zwaar leven.
Een 2de kind betekent meer gezelligheid, meer verbondenheid, kunnen delen etc, maar ook meer ruzie, meer vechten, en een vermoeide moeder.
Laat iedereen het lekker zelf weten 😉
wij hebben 1 kind. bewuste keuze, ons kadootje want volgens het ziekenhuis zou ik niet zomaar zwanger kunnen worden. de hele polonaise aan mijn lijf gehad met mijn ex partner, zonder resultaat. toen ik mijn huidige partner leerde kennen, kwam het ook ter sprake. dit wilde ik niet weer, hij geen kinderwens en met zn twee konden we het ook leuk hebben. helemaal prima! en onverwachts raakte ik zwanger van onze inmiddels 6 jarige dochter. dolgelukkig zijn we beide met haar en met zn drieën is het helemaal leuk zo.
zodra er gevraagd wordt wanneer nou eindelijk de tweede komt en ik voorstel dat zij voor ons het traject in gaan, is het meteen stil en zie je dat ze schrikken.
laat ons gewoon gelukkig zijn met z’n drietjes. zij heeft een hoop neefjes en nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes waar bijna dagelijks mee gespeeld wordt. eenzaam? Nee hoor! verwend? zeker niet. gelukkig? zij zegt van wel!
wij hebben onze zoon verloren toen hij 10 was en na een jaar werd er wel eens gevraagd of we toch niet nog een kindje erbij wilden voor zijn zusje toen 4. Ten eerste kon het niet meer (geholpen) en ten tweede hadden we daar ook echt geen belang bij maar het deed soms wel pijn, alsof mijn zoon dan maar vervangen moest worden. Moet wel zeggen onze dochter is wel één die op handen wordt gedragen door ons maar ze gedraagt zich er gelukkig niet naar.
Het zegt allemaal niks. Elke keuze heeft voor en nadelen. Ik voel me er persoonlijk wel schuldig over dat mn kind op termijn alles met ons alleen op moet lossen qua evt mantelzorg, overlijden etc. Ik hoop voor hem dat hij veel lieve vrienden zal hebben en ik zorg er wel bewust voor dat ik veel vastleg over zn jeugd. Ik ben trouwens zielsgelukkig en dankbaar voor mijn zus. Zo’n band gun ik mn kind zeker, maar ik ga geen 2e kind krijgen voor mn 1e kind. Dat hoor je dan ook wel. Leuk voor zo’n 2e: je bent er voor je broer/zus.
tussen mijn eerste en tweede zit tien jaar. Toen me jongste ter wereld kwam , was de oudste 19 en zei , wat heb ik er nu aan. Altijd liefdevol. toen kwam de puberteit etc. nu 17 en 27 beste maatjes, doen veel dingen samen en ik ben blij als was het ongepland dat me jongste ter wereld kwam want ik besef me steeds meer dat ze altijd elkaar hebben als ik wegval. ik begrijp de keuze wel. want zo dacht ik er ook over. Het is gelukkig anders gegasn
19 is 10
en als je 2 kinderen hebt, dan krijg je de vraag: en komt er nog een derde?
gewoon lekker doen waar jij je goed bij voelt en doen wat bij jou past. Dat ik voor jou en je dochter veel beter.
Wat je ook kiest, het moet goed voelen voor jullie als ouders. Of dat 1, 2 of meer kinderen is. Wij hebben twee kinderen, ik zou een derde nog wel gezellig vinden maar de eerste heeft extra zorg nodig en de tweede was s nachts erg intens de eerste twee jaar van haar leven. Dus wij kiezen ervoor om deze twee alle aandacht te geven die ze verdienen. Persoonlijk vind ik kinderen uit hele grote gezinnen eerder zielig. Maar onderaan de streep is opvoeding van grotere invloed als de omvang van een gezin.
Bewust voor 1 kind gekozen aangezien opgroeien met broer/zus geen garantie is voor het leven hier al jaren geen contact met broertje en mijn gehele jeugd draaide om dit super prinsen kind.
En waarom zou je je iets aantrekken van wat andere mensen vinden? Het blijft jouw keuze.
En toch, ben ik blij om zus te hebben. Gewoon omdat zij mij het beste begrijpt. Een vriend of vriendin kan daar tegenop, het is toch die bloedband die je samen hebt. Als je ouder wordt, en je bent enig kind kan dat behoorlijk eenzaam zijn.
Kies voor wat voor jullie goed is. jullie keuze, dus geen verantwoording naar anderen toe. Jullie keuze is de juiste keuze!
Waarom zeggen mensen dat überhaupt en hoezo is 1 kind per definitie maar alleen.
Soms ben je met 13 eenzaam.
Dat was ik namelijk, hoorde niet bij de kleintjes en niet bij de groten.
En geen aandacht van ouders met zoveel kinderen.
Dus op allebei is wel wat aan te merken.
Laat ouders dat zelf beslissen
@Siny
nou helemaal eens!
Ik heb mijn tweede kind gekregen zodat de eerste iets tekort zou komen! Nee grapje. Maar zo snel val je dus in de val der verwijten. “Ik heb maar 1 kind en zo komt hij niks tekort” kan klinken als “als je meer dan 1 kind hebt, komt er eentje iets te tekort”.
Een moeder van 1 kind die dat zegt die denkt ook maar zo lang na als het eigen gezin groot is. Just saying. Gewoon kinderen krijgen hoeveel je wil en dat is allemaal echt 100% ok!
Ik vind dit het eerste antwoord dat beiden partijen belicht. (Point of View)
En je hebt gelijk. Want eenieder vertrekt van uit zijn eigen zienswijze of mening.
Je hebt dat mooi en vooral duidelijk geformuleerd. Bedankt voor het extra inzicht.
zelf zou ik er niet voor gekozen hebben,
maar kinderen die alleen zijn, zijn de meest zelfstandige , vinden alles zelf uit, en in de bovenstaande verhalen zit een waarheid in, de onderliggende concurrentie is ook niet altijd leuk.
maar bovenalles mag je het zelf bepalen hoe groot of klein je gezin is.
Hier ook 1 kind.
ik heb nooit gehoord (in mijn gezicht) dat het zielig is. Moeten ze ook niet doen want ze hebben echt ruzie met me.
Waar bemoeit men zich mee. Bewuste keuze hier maar wat als dat niet zo was…dan zijn dit soort opmerkingen vooral pijnlijk.
Onbegrijpelijk.
Ook ik ben enig kind, geboren in 1950. Mijn ouders gescheiden in 1954. Mijn moeder werd huishoudster en verdiende niet veel. Aan mij is ook vaak gevraagd of ik verwend werd, nu het tegendeel was was waar.
Zo is dat!! ik heb 4 broertjes en 2 zusjes in totaal maar om nou te zeggen dat dat altijd zo leuk was…… echt niet hoor!! oké er zijn heus wel wat leuke momenten geweest maar vaak genoeg was het ook elkaar de tent uit vechten, spullen die kapot gemaakt werden door één van hun, altijd lawaai, nooit eens rust, om nog maar niet te spreken over het tekort van aandacht wat elk kind van beide ouders had. En nu jaren later spreek ik ze geen van allen meer. Sterker nog als ik enigst kind geweest was was ik er een stuk beter vanaf gekomen denk ik. Het is echt gewoon onzin dat een enigst kind zielig is. Ik heb zelf ook maar één kind en daar blijft het ook bij. En is mijn zoon zielig?? nee absoluut niet. Hij krijgt aandacht genoeg en leert net zo goed om te moeten delen maar dan met andere mensen in de omgeving.
Elke keuze is goed!
Andersom komt ook voor: ouders van een enigkind, die hardop zeggen dat ze ervoor gekozen hebben om het bij één kind te houden zodat het niets tekort zou komen. Alsof kinderen met broertje(s) en/of zusje(s) per definitie tekortkomen.