
Dais: “De juf sprak me aan: ‘Ik zie dat Jurgen weinig interesse heeft’, ik geloof er niets van, andere kinderen zijn zo druk, ziet ze mijn kind wel echt?”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Jurgen zit pas in groep 2
Hij is een leuke, pientere jongen met een grote fantasie en een hart van goud. Hij heeft altijd verhalen. Over een spin die uit de wc kwam gekropen. Over een vriendje dat zijn banaan in zijn mouw had verstopt. Over hoe de juf op maandag altijd een beetje moe is. Soms moet ik glimlachen om zijn geklets, maar soms ook… schrik ik ervan. Zoals laatst. We zaten aan tafel, hij met een boterham met pindakaas, ik met een kop koffie, zoals altijd koud. “Mam, vandaag was het weer druk in de klas,” zei hij ineens. Ik keek op. “Hoe bedoel je, lief?” Hij haalde zijn schouders op. “Nou, hij schreeuwde weer. En moest weer op de gang.” Geen naam. Die noemt hij zelden. Alsof hij die jongen beschermt. Of misschien bang is dat het dan écht wordt, als hij hem benoemt. Of misschien onthoud hij al die namen nog niet. “En jij? Wat deed jij?” vroeg ik voorzichtig. Jurgen zuchtte. “Ik kon m’n taakje weer niet afmaken. Het lukte gewoon niet. Het was zo druk.”
Ik snapte dat natuurlijk
Zo was ik ook. Jurgen houdt van rust. Van overzicht. Van weten waar hij aan toe is. Dat heeft hij van mij. Hij kan zich volledig verliezen in zijn bouwhoek, urenlang een toren bouwen met een verhaal erbij. Of legoblokjes stapelen. Maar zodra het rommelig wordt, wanneer kinderen beginnen te gillen, te springen, dingen van elkaar afpakken, dan trekt hij zich terug. Fysiek en mentaal. De juf vertelde me vorige week, aan het einde van de dag, dat Jurgen ‘nog weinig interesse toont in letters’. Dat hij snel afgeleid is en nauwelijks meedoet aan het kringgesprek. Dat hij ‘vooral met zijn eigen dingen bezig is’. En toen zei ze iets dat bleef hangen: “Ik zie de urgentie bij hem niet.” Ik keek haar aan en dacht: Misschien zie jij hem niet zoals ik hem zie.
Is het geen interesse of gewoon overprikkeld?
“Wat bedoel je met ‘geen interesse’?”, vroeg ik. “Als we thuis een boek lezen over draken of vrachtwagens, hangt hij aan mijn lippen. Hij herkent al best veel letters, zeker als het over zijn eigen naam gaat. Hij vraagt soms bij winkels: “Wat staat daar, mam?” En hij maakt grapjes met letters: “Waarom is de B een bolle letter?” zegt hij dan. Ik vind dat best slim! Zo kan je hem meenemen naar ‘de bolle-buik-letter’. Dus nee, ik geloof niet dat hij ‘geen interesse’ heeft. Ik denk dat hij overprikkeld is. Klaar. Te veel lawaai, te veel gedoe, te veel geduw en getrek. En dan verwacht je dat zo’n kleuter zich kan focussen op een werkblad met letters? Voor mij is 1+1 gewoon 2. Duidelijk. Als een kind keer op keer thuiskomt met verhalen over een schreeuwend klasgenootje, over taken die hij niet af krijgt, en dan ook nog door school wordt gezien als ‘niet gemotiveerd’… dan klopt er iets niet.”

Ik wil geen moeder zijn die klaagt
Ik weet dat leerkrachten het druk hebben. Groep 2 is pittig. Ik wil echt niet de moeder zijn die met een wijzend vingertje bij de juf staat. Maar ik wil ook geen moeder zijn die haar kind hoort wegzakken in het systeem en daar niks mee doet. Want wat als dit doorgaat? Wat als Jurgen straks in groep 3 terechtkomt, waar het tempo nog hoger ligt, de verwachtingen nog groter? Gaat hij dan echt geloven dat hij ‘niet goed is in school’? Terwijl ik weet hoe slim hij is, hoe creatief, hoe gevoelig. Soms denk ik dat gevoelige, stille kinderen gewoon te onzichtbaar zijn in een klas vol lawaai. Ze vallen niet op. Ze storen niet. Dus krijgen ze ook geen aandacht. Behalve dan het vinkje: ‘weinig betrokkenheid’. De juf had duidelijk geen tijd. “Laten we het hier een andere keer over doorpraten”, besloot ze.
Ik worstelde hiermee
Moet ik het gesprek aangaan met de juf? Of wacht ik af en vertrouw ik erop dat het wel komt, gewoon zijn natuurlijke beloop? Maar wat als ik dan te laat ben? Ik wil hem beschermen, maar ik weet ook dat ik hem moet leren zijn eigen plek te vinden in de wereld. Een wereld die soms best hard en ongeduldig is. Jurgen is geen kind dat zijn vinger opsteekt om te vertellen dat hij iets moeilijk vindt. Of dat hij moeite heeft met bepaalde kinderen of situaties. Hij trekt zich terug. Dus misschien moet ík dat vinger opsteken, namens hem.
Ik maakte een afspraak met juf
Ik ga bellen. Gewoon voor een kort gesprek. Niet verwijtend, maar vanuit zorg. Ik wil weten hoe school het ziet, hoe ik kan helpen, wat we samen kunnen doen. Want ik geloof in samenwerken. En ik geloof in Jurgen. Hij hoeft van mij nog geen boeken te lezen of sommen te maken. Maar hij moet zich wel fijn voelen. Zodat hij durft, zodat hij leert. Want dat wil hij. Alleen op zijn eigen manier. In zijn eigen tempo.
LEES HET VERVOLG
DAIS