Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Jurgen zit pas in groep 2
Hij is een leuke, pientere jongen met een grote fantasie en een hart van goud. Hij heeft altijd verhalen. Over een spin die uit de wc kwam gekropen. Over een vriendje dat zijn banaan in zijn mouw had verstopt. Over hoe de juf op maandag altijd een beetje moe is. Soms moet ik glimlachen om zijn geklets, maar soms ook… schrik ik ervan. Zoals laatst. We zaten aan tafel, hij met een boterham met pindakaas, ik met een kop koffie, zoals altijd koud. “Mam, vandaag was het weer druk in de klas,” zei hij ineens. Ik keek op. “Hoe bedoel je, lief?” Hij haalde zijn schouders op. “Nou, hij schreeuwde weer. En moest weer op de gang.” Geen naam. Die noemt hij zelden. Alsof hij die jongen beschermt. Of misschien bang is dat het dan écht wordt, als hij hem benoemt. Of misschien onthoud hij al die namen nog niet. “En jij? Wat deed jij?” vroeg ik voorzichtig. Jurgen zuchtte. “Ik kon m’n taakje weer niet afmaken. Het lukte gewoon niet. Het was zo druk.”
Ik snapte dat natuurlijk
Zo was ik ook. Jurgen houdt van rust. Van overzicht. Van weten waar hij aan toe is. Dat heeft hij van mij. Hij kan zich volledig verliezen in zijn bouwhoek, urenlang een toren bouwen met een verhaal erbij. Of legoblokjes stapelen. Maar zodra het rommelig wordt, wanneer kinderen beginnen te gillen, te springen, dingen van elkaar afpakken, dan trekt hij zich terug. Fysiek en mentaal. De juf vertelde me vorige week, aan het einde van de dag, dat Jurgen ‘nog weinig interesse toont in letters’. Dat hij snel afgeleid is en nauwelijks meedoet aan het kringgesprek. Dat hij ‘vooral met zijn eigen dingen bezig is’. En toen zei ze iets dat bleef hangen: “Ik zie de urgentie bij hem niet.” Ik keek haar aan en dacht: Misschien zie jij hem niet zoals ik hem zie.
Is het geen interesse of gewoon overprikkeld?
“Wat bedoel je met ‘geen interesse’?”, vroeg ik. “Als we thuis een boek lezen over draken of vrachtwagens, hangt hij aan mijn lippen. Hij herkent al best veel letters, zeker als het over zijn eigen naam gaat. Hij vraagt soms bij winkels: “Wat staat daar, mam?” En hij maakt grapjes met letters: “Waarom is de B een bolle letter?” zegt hij dan. Ik vind dat best slim! Zo kan je hem meenemen naar ‘de bolle-buik-letter’. Dus nee, ik geloof niet dat hij ‘geen interesse’ heeft. Ik denk dat hij overprikkeld is. Klaar. Te veel lawaai, te veel gedoe, te veel geduw en getrek. En dan verwacht je dat zo’n kleuter zich kan focussen op een werkblad met letters? Voor mij is 1+1 gewoon 2. Duidelijk. Als een kind keer op keer thuiskomt met verhalen over een schreeuwend klasgenootje, over taken die hij niet af krijgt, en dan ook nog door school wordt gezien als ‘niet gemotiveerd’… dan klopt er iets niet.”
Ik wil geen moeder zijn die klaagt
Ik weet dat leerkrachten het druk hebben. Groep 2 is pittig. Ik wil echt niet de moeder zijn die met een wijzend vingertje bij de juf staat. Maar ik wil ook geen moeder zijn die haar kind hoort wegzakken in het systeem en daar niks mee doet. Want wat als dit doorgaat? Wat als Jurgen straks in groep 3 terechtkomt, waar het tempo nog hoger ligt, de verwachtingen nog groter? Gaat hij dan echt geloven dat hij ‘niet goed is in school’? Terwijl ik weet hoe slim hij is, hoe creatief, hoe gevoelig. Soms denk ik dat gevoelige, stille kinderen gewoon te onzichtbaar zijn in een klas vol lawaai. Ze vallen niet op. Ze storen niet. Dus krijgen ze ook geen aandacht. Behalve dan het vinkje: ‘weinig betrokkenheid’. De juf had duidelijk geen tijd. “Laten we het hier een andere keer over doorpraten”, besloot ze.
Ik worstelde hiermee
Moet ik het gesprek aangaan met de juf? Of wacht ik af en vertrouw ik erop dat het wel komt, gewoon zijn natuurlijke beloop? Maar wat als ik dan te laat ben? Ik wil hem beschermen, maar ik weet ook dat ik hem moet leren zijn eigen plek te vinden in de wereld. Een wereld die soms best hard en ongeduldig is. Jurgen is geen kind dat zijn vinger opsteekt om te vertellen dat hij iets moeilijk vindt. Of dat hij moeite heeft met bepaalde kinderen of situaties. Hij trekt zich terug. Dus misschien moet ík dat vinger opsteken, namens hem.
Ik maakte een afspraak met juf
Ik ga bellen. Gewoon voor een kort gesprek. Niet verwijtend, maar vanuit zorg. Ik wil weten hoe school het ziet, hoe ik kan helpen, wat we samen kunnen doen. Want ik geloof in samenwerken. En ik geloof in Jurgen. Hij hoeft van mij nog geen boeken te lezen of sommen te maken. Maar hij moet zich wel fijn voelen. Zodat hij durft, zodat hij leert. Want dat wil hij. Alleen op zijn eigen manier. In zijn eigen tempo.
LEES HET VERVOLG
DAIS
Kreeg van een kennis van mij ene link naar deze website. Hierin herken in heel erg veel van vroeger en ook in had, tenminste volgens vrouwelijke leerkrachten, erg veel problemen met leren. Vrouwelijke leerkrachten begrepen mij nooit en ik begreep toen en tegenwoordig nog steeds uitleg door vrouwen niet te begrijpen. Voorbeeld 1: De juffrouw op de lagere school vertelde van: als jongetjes moeten plassen dan moeten ze dat doen met de bril omhoog, waarop ik dacht dat ik van haar op die stenen rand moest gaan zitten, ik had immers thuis geleerd om zittend te plassen. Voorbeeld 2: Ik had en heb nog steeds een erg goed letterlijk geheugen. Dus sommen maken door te leren tellen begreep ik toen niet en nu nog steeds niet. Rekensommen maken op papier kan ik echter als de beste. Alles wat ik zie staat als een foto in mijn geheugen. Dus als ik een som moet maken dan sluit ik even mij ogen en zie dat rijtje weer voor me en kan die uitkomst zo opschrijven, echter dat mens dacht dat ik sliep en kreeg steeds een dreun tegen mijn schouder met de opmerking: Niet slapen jij, gevolg: weg concentratie. Voorbeeld 3: kreeg van haar een som met de tekst: Kees heeft 6 appels en geeft er 2 aan zijn vrouw, hoeveel heeft hij er dan over? Die kreeg ik niet uitgerekend. Toen zij vroeg van waarom niet gaf ik als antwoord van; Ik ken 1 persoon die kees heet en dat is mijn ome kees maar die is niet getrouwd en heeft dus geen vrouw om aan appels te geven.
Voorbeeld 4: Was een keertje veel sneller klaar als de rest met mijn rekensommen en vol trots vertelde ik dat tegen die juffrouw, maar wat deed dat mens?? ik kreeg extra sommen van haar. wat ik ervaarde als strafwerk, heb voortaan dus altijd maar gedaan alsof ik alle tijd hard nodig had. Kreeg in de vierde klas, nu groep 6, een of andere test. waaruit bleek dat ik veel beter was als andere kinderen, tegenwoordig zouden ze zeggen hoogbegaafd vanwege mijn, in vrouwelijke ogen, “totaal verkeerde” manier van denken. Ik zou van dat mens eigenlijk naar een andere school gemoeten hebben wat niet kon want dit was de enige lagere school hier in de verre omgeving,. vrouwelijke leerkrachten hebben de vervelende eigenschap dat hun leermethode de enige juiste is en dat iedere andere leermanier afgeleerd moet worden. Bij mannelijke leerkrachten is het gelukkig anders, die denken van, maakt niet uit hoe je die leerstof leert als je het maar leert. Na de lagere school naar de lts en toen naar de MTS gegaan met alleen mannelijke leraren. Hun uitleg van die exacte vakken begreep ik wel en haalde die lessen op mijn dooie gemak.
Wel eens onderzocht of een b3 school passende zou kunnen zijn voor je kind?
Op de website van de onderwijsinspectie kun je een hele lijst vinden van erkende b3 scholen in Nederland.
Zij hebben kleine groepjes leerlingen en er is meer ruimte voor individuele aanpak en leerlingvolgend werken.
Succes, Warme groet Marieke
Schoolleider Holistische basisschool ComVi
herkenning maar we hadden geen klik met de juf dochter ook niet. halverwege groep naar logopedie gegaan (moest van juf) er was in principe geen probleem. conclusie juf was het probleem en de drukte vanwege veel taakjes. ze heeft tot begin groep 3 bij haar geweest voor te spelen met letters ook al was dat niet nodig.
en vanaf groep 3 wordt ze gezien in haar kunnen en niet kunnen. bijna alle juffen en meesters haar gesteund en gesterkt in de leuke en moeilijke momenten waardoor het leuk blijft
Dan vraag ik mij af hoe capabel die juf is als die je zoon niet goed ziet en of die wel goed overzicht kan houden. Geef ze hem ook weleens een beurt tijdens de kring ipv alleen een beurt geven aan kinderen die hun vinger opsteken.
Bij ons leren ze bij de kleuters hoe hard ze mogen praten in de klas, dat als groep 2 kindjes taken moeten doen, de anderen op een zachtere volume moeten praten/spelen.
Als ik jou was zou ik zeker een gesprek met de juf aan gaan, voordat het te laat is en hij onnodig nog een jaar moet kleuteren.
ik denk da je schrikt van de hoeveelheid incapabele leerkrachten die er zijn een zich enkel overeind houden door te pochen en naar de kinderen te wijzen als zijnde het probleem.
Maar zelfreflectie nul comma nul.
wij hebben hetzelfde probleem en dat is echt uit de hand gelopen. mijn dochter moet volgens de juf zelf telkens aangeven als ze ergens last van heeft. zo vaak dat ze een ontzettend onrustig kind die niet ophoudt met klieren en aantikken achter haar zetten. en als ze aangeeft dat ze er last van heeft moet zij naar een andere plek, terwijl het verder een heel fijn plekje was. de druppel was dat direct achter haar de drukke kinderen neergezet werden als ze geluiden maakten en niet ophielden. een soort strafplekje dus. daar gaan ze op die plek natuurlijk doodleuk mee door en m’n dochter kan zich dan niet meer concentreren. we lopen telkens tegen een muur op. ik heb gezegd tegen de juf dat m’n dochter naar huis mag komen als er iemand tijdens de toets achter haar gezet wordt en weer die geluiden maakt. alles draait tegenwoordig maar om die druktemakers. en kinderen die daar last van hebben moeten zich maar aanpassen en niet zeuren.
Tja, helaas heeft de juf nog 25 a 30 andere kinderen. Je kan niet verwachten dat ze meer aandacht hebben voor of opletten op alleen jouw kind
Dat kan, maar de juf is degene die dingen ziet waar de moeder zich niet in kan vinden en ergens al conclusies trekt en dit bij moeder, tussen neus en lippen door, aankaart. Een goed (maar geen verwijtend) gesprek kan hier zeker geen kwaad.
Volg je gevoel en neem zeker contact op met school. Misschien goed om je te realiseren dat het reguliere onderwijs haast niet meer voor alle kinderen te volgen is. Er staat een ongelooflijke druk op de leerkrachten door allerlei organisatorische redenen. Leerkrachten hebben geen tijd om alle kinderen individueel te geven wat zij wel nodig hebben. Jammer, maar zo is het wel. Mijn kinderen waren ook altijd afgeleid en hebben uiteindelijk na individuele begeleiding op de reguliere basisschool allebei op speciaal onderwijs gezeten. Zij hebben wel allebei ADHD dus dat ligt mogelijk anders. Op het speciaal onderwijs kunnen kinderen in hun eigen tempo zich ontwikkelen. Daar worden ze gecomplimenteerd voor alle succes momentjes i.p.v. te benadrukken wat ze niet doen of niet kunnen. Mijn oudste zit inmiddels in de 3e van de (reguliere) middelbare school. Gun je kind alle tijd die hij nodig heeft. Kinderen moeten tegenwoordig al zoveel en ook die druk wordt alleen maar groter.
idd gewoon naar groep 3 gaan komt goed,
hij heeft zoveel andere kwaliteiten
kijk daar is goed naar.
Vooral naar groep 3 laten gaan. Daar is meer rust en structuur dan in een kleuterklas groepjes kinderen spelen terwijl anderen een werkje moeten maken. Omdat alles daar in kleine groepjes gebeurt. In groep 3 wrrken ze allrmaal tegelijk Ook een hulpmiddel als een koptelefoon tijdens het zelfstandig werken kan je zoontje wss helpen.
Ja heel goed natuurlijk de juf even een andere invalshoek geven. Met simpele afspraken zoals even in een andere ruimte/de gang zitten om opdrachten te maken als het druk is in de klas, kan hij zich misschien beter concentreren. Voor je kind opkomen hoor, hoeft niet als een Kenau, maar als jij het niet doet, wie dan wel? De juf moet haar aandacht verdelen over nog 29 andere kinderen, dus de kans dat er anders niks veranderd en hem dit benadeeld is aanwezig. Ook is het goed als de juf dit inzicht krijgt door die informatie over hoe hij thuis is, zodat ze hem beter kan begrijpen en daardoor een betere juf voor hem kan zijn.