Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Het begon met een appje met een vraag
Ze zei geen gedag. Of iets. Alleen: “Heb je die sjaal eigenlijk nog?”. Ik staarde naar mijn scherm. Het was middag. De kinderen zaten op school. Ik was alleen thuis. Rustig op de bank, telefoon in mijn hand, vingers stil. De afzender was Marlies. Mijn voormalige vriendin. Of misschien moet ik zeggen: mijn voormalige beste vriendin. Want dat was ze. Meer dan tien jaar. We waren samen zwanger. Samen gescheiden. We hadden huilend op elkaars bank gehangen toen onze moeders ziek waren. Ze hadden beiden kanker. Mijn moeder was eraan overleden, die van haar gelukkig niet. We hadden elkaars verjaardagen, babyshowers, miskramen en kerstmenu’s zien overleven. Tot het brak. Niet met een klap, maar met barstjes.
Die sjaal
De sjaal waar ze het over had, was een cadeau. Gebreid door haar moeder. Ze had hem me gegeven voor mijn 36e verjaardag. “Omdat je altijd blauw draagt en altijd zegt dat je het nooit koud hebt.” Een lange, koningsblauwe wollen sjaal, zacht en warm, met zo’n handgemaakt randje dat een beetje golft. Ik had hem sindsdien bijna elke winter gedragen. Het was echt mijn stijl. En het zat heerlijk. En nu, bijna twee jaar nadat we elkaar voor het laatst gezien hadden, wilde ze weten of ik hem nog had.
Ik vond het zo ontzettend raar
“Ja, waarom?” Ik typte het antwoord met tegenzin. Niet omdat ik ruzie wilde. Maar omdat ik het begon te voelen: die irritatie die alleen maar komt bij mensen die je ooit héél dichtbij hebt gehad. De drie bolletjes verschenen. En verdwenen. En verschenen weer. Toen kwam het: “Mijn moeder wil hem terug. Ze vindt het zonde dat jij hem hebt. Nu we geen contact meer hebben.” Ik voelde het prikken. Een soort plaatsvervangende schaamte. Voor haar. Voor dit. Ze wilde haar cadeau terug. Letterlijk.
Hoe het misging
Het was niet één moment. Geen explosie. Meer een optelsom. Van meningen die niet meer matchten. Van opmerkingen over mijn opvoeding. Van stiltes na appjes. Van verjaardagen die overgeslagen werden. Van de keer dat ik Janneke meenam naar ballet en Marlies mijn dochter niet begroette. Van de keren dat ik haar vroeg hoe het ging en alleen “druk” terugkreeg. Tot ik op een middag appte: “Is er iets tussen ons?”. En geen antwoord kreeg. Dat was bijna twee jaar geleden.
En nu deze sjaal
Ik pakte de sjaal uit de la. Hij rook naar kast en kruidnagel. Ik had hem de hele winter niet gedragen. Misschien omdat het pijn deed. Misschien omdat ik hem onbewust al had opgeborgen in het ‘voorbij’. Ik haalde hem eruit. Legde hem op tafel. En keek ernaar zoals je kijkt naar een oude foto. Je weet nog precies wat het betekende. Maar je voelt het niet meer hetzelfde. Ik appte haar terug: “Natuurlijk krijg je hem. Geef maar aan wanneer het uitkomt.”
“Zal ik hem gewoon even komen halen?”
Dat schreef ze. Alsof we gisteren nog koffie hadden gedronken. Ik stond op het punt om “liever niet” te zeggen. Maar ik zei niks. Want iets in mij wilde het zien. Haar gezicht. Haar blik. Hoe ze me aankeek terwijl ze dat stuk wol teruggraaide uit mijn leven. Dus ik antwoordde: “Prima. Morgen na 10 uur ben ik thuis.”
De ontmoeting
Ze kwam de volgende ochtend. Zonder aankondiging, zonder kloppen, stond ze ineens op mijn stoep. Jas open, geen make-up, een blik die neutraal was. Ik opende de deur. “Hoi.”. “Hoi,” zei ze terug. Niet warm. Niet koud. Niks. Ik had de sjaal in mijn hand. Ze nam hem aan alsof het een verloren boek was. Geen bedankje. Geen uitleg. Alleen een knikje. Ik hield mijn hoofd een beetje schuin. “Je moeder wilde hem terug?”. Ze haalde haar schouders op. “Ja. Ze vond het zonde.” En draaide zich om.
Geen omkijken
Ze liep de stoep af zonder nog iets te zeggen. Geen ‘succes met alles’. Geen ‘jammer dat het zo is gelopen’. Geen blik over haar schouder. Ik deed de deur dicht. Ging op de trap zitten. En voelde een rare mengeling van rust en pijn. Rust omdat ik wist: dit hoofdstuk is echt klaar. Pijn omdat ik nooit gedacht had dat het zó zou eindigen. Ik vroeg me af of ze me nog één keertje wilde zien, of dat het echt om die oude sjaal ging.
Vroeger, toen het nog vanzelf ging
Marlies en ik ontmoetten elkaar op de zwangerschapscursus. Ik was zes maanden zwanger van Janneke , zij vijf van Youp. Ze droeg een ribfluwelen tuinbroek en had haar haar in een knot. Ik herinner me dat ze een opmerking maakte over de yoga-instructrice die “iets te veel in balans met het universum” was. Ik lachte, zij lachte terug. En vanaf toen was het alsof we elkaar al jaren kenden. We appten dagelijks. Gingen samen kinderwagens testen. Deelden bekentenissen over aambeien, angsten, de namen die onze mannen afkeurden. Toen Janneke geboren werd, stond ze diezelfde avond nog met een ovenschotel voor de deur. “Want jij gaat de komende dagen heus niet koken,” zei ze, terwijl ze zonder vragen de vaatwasser uitruimde. Een maand later was ik bij haar bevalling. Niet gepland. Ze had me geappt: “Het is begonnen.” En ik was gegaan. Haar man haalde koffie, ik hield haar hand vast. De verloskundige vroeg nog wie ik was. “Ze is er gewoon,” had Marlies gezegd.
We groeiden met elkaar mee
We wandelden eindeloos met onze kinderwagens. Door het park, door de stad. Eén van onze vaste stops was een koffiebarretje op de hoek, waar de eigenaar op een gegeven moment onze kinderen bij naam kende. “Twee cappuccino’s, eentje met havermelk,” riep hij zodra hij ons zag. Onze gesprekken gingen over slaapjes, over borstvoeding, over hoe onze lichamen ineens leken toe te behoren aan iets anders dan onszelf. Maar ook over vroeger. Over school, over onze moeders. Over hoe je het anders wilde doen, maar soms gewoon geen idee had hóe dan. Toen mijn relatie op knappen stond, was zij degene die zei: “Misschien moet je eerst bedenken wat je waard bent, voor je beslist wat je nodig hebt.” En toen zij erachter kwam dat haar man was vreemdgegaan, zat ze diezelfde avond op mijn bank. Ik zei niks. Ik hield gewoon haar hand vast. Precies zoals zij ooit had gedaan.
En toch ging het mis
We hadden elkaar vast, maar we lieten elkaar langzaam los. Kleine dingen, onuitgesproken dingen. De eerste scheur kwam toen ik een nieuwe baan aannam – een pittige, met veel uren. “Ik mis je,” appte ze. Maar ik was moe. En zij was prikkelbaar. Ze vond dat ik veranderd was. Dat ik afstandelijk werd. Ik vond dat zij bleef hangen. Dat ze oordeelde over keuzes waar ze niets van begreep. De liefde tussen vriendinnen is kwetsbaarder dan je denkt. Juist omdat het zo diep zit, zo lang meegaat. Je vergeet dat het ook werk is. Dat het aandacht nodig heeft, ruimte. We waren het allebei vergeten, denk ik.
DINEKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Eens gegeven blijft gegeven , is mijn motto. Dit voelt gewoon als natrappen, zowel van doe vriendin als haar moeder. Ik had gewoon gezegd dat ze de pot op kon en haar geblokkeerd. En de sjaal had ik gewoon weggegeven aan het Leger des Heils. Komt ie toch nog goed terecht. Maar teruggeven, geen sprake van !
toch fek om een kao terug te vragen
Ik heb ooit een kado, 2 uiltjes die elkaar aan konden kijken (kon je verzetten), terug gegeven. Ik kreeg ze ooit met de wens dat we elkaar voor altijd zagen. Erg bijzonder en mooi vond ik het toen.
Toen onze vriendschap in corona tijd fout liep, omdat ik haar eis om nooit meer met een qr code ergens naar binnen te gaan, weigerde aan te nemen, stopte het. Voor mij is een vriendschap met eisen geen vriendschap.
Toen ik ging verhuizen en de uitjes vasthield heb ik ze met liefde ingepakt, denkend aan onze mooie tijd, en in een doosje gestopt. Ik ben de auto ingesprongen, heb aangebeld en toen ze open deed haar de uiltjes gegeven met de mededeling ‘ dat als ze elkaar weer aan konden kijken ik ze graag terug kreeg’.
Tot op heden, 3 jaar later, geen uiltjes en daar ben ik nu echt heel blij mee. Een vriendin met eisen is geen vriendin maar een groot toneelstuk! Laat dit nu ook haar vak zijn!
Och vriendinnen, hou op.. Ik heb inmiddels geen vriendinnen meer, geen echte tenminste. 3vriendinnen die me goud waren, vriendin 1 is gestalkt door m’n ex toen ik besloten had bij hem weg te gaan, hij gaf haar daar de schuld van. We hebben het nog even geprobeerd maar toen ze ook ging verhuizen naar een andere stad was het vooral logistiek een probleem, beide hadden we geen auto. Vriendin 2 ging terug naar haar ex die geweld gebruikt had tegen haar en haar kind, ze raakte zwanger van hem en zat met de handen in het haar. Kind is gekomen, relatie is doorgezet en ik mocht op haar oudste passen toen de baby geboren werd, die vriendschap is afgesloten met een bos bloemen via greetz, als dank voor het oppassen. Vriendin 3 kreeg een nieuwe baan, was altijd druk, klaagde dat ze zo weinig tijd had om af te kunnen spreken. Toen ik haar tegenkwam in de stad op onze vrije ochtend en naar haar toe ging stapte ze snel op de fiets en ging weg. Die laatste vriendschap heb ik last van gehad, dat heeft wel een half jaar geduurd voor ik er ‘vrede’ mee had. Ik heb geen antwoorden gekregen wat er gebeurd is. Als ze gewoon gezegd had joh, we hebben het gezellig gehad maar we passen niet meer, prima. Maar dit was geen einde, ja een open einde. Ik noem een buurvrouw een vriendin, we vangen elkaars kinderen op als het nodig is, sporten soms samen en delen onze passies en struggels over het moederschap. Voor nu is dit genoeg voor mij
Zonde als het zo eindigd. Ik heb ook een goede vriendin gehad die mij van de een op andere dag de rug toe keerde. Later kwam ze op hangende pootjes terug maar toen was ik over het verdriet heen, haar vertrouwen deed ik niet meer.
ik kreeg iets, en later vroeg ze: doe je er eigenlijk wel wat mee? zo niet dan heb ik nog een andere vriendin die het graag wil hebben.
ik heb het naar de kringloop gebracht. hopelijk heb ik iemand blij gemaakt.
de vriendschap duurde niet lang.
oww wat herkenbaar allemaal!!!
ik had ook een beste vriendin. ik ging op den duur verhuizen voor de liefde naar de andere kant van NL. in het begin hadden wij elke dag contact, maar het werd steeds minder en minder. ik merkte dat als ik haar iets vertelde wat vertrouwelijk was, zij het met 1 van mijn zusjes besprak. En ik dus appjes en telefoontjes begon te krijgen van mijn zusje en mijn moeder over hetgene wat ik dus alleen met haar had besproken. Inmiddels is ze een van de beste vriendinnen geworden van mijn zusje.. Ach het blijft in de familie hè.. 🙁
waar een vriendschap breekt hebben 2 schuld.
zo te zien weinig en slechte communicatie tussen de 2. vraag me ag hoe echt de vriendschap ooit was
Dus niet! Ik vind dit zo een onzin, mensen (vaak mannen) die dit zeggen zijn meestal zelf schuldig en proberen een deel van die schuld naar de ander te verleggen.
Een man die zijn vrouw/of vriendin in elkaar slaat: “nou waar 2 vechten hebben 2 schuld”. Dus niet. Hij is de geweldpleger, hij is het probleem, hij is dader, zij is slachtoffer, het is haar overkomen.
Ik heb genoeg vriendschappen gezien waarin 1 partij gaf en gaf en de andere alleen nam en nam. En op een dag ze je “ghosten’ alsof je niet meer bestaat. Dus nee, het is niet schuld van beide kanten! Er is een schuldige van 1 kant!
Als haar moeder de sjaal terug wilde hebben, had ze hem zelf bij mij moeten komen halen, alleen
Dit is een kado die je hebt gekregen van jou vriendin,een sjaal met liefde gebreid door haar moeder,een geshenk ,met alle liefde en elke winter met plezier er van genoten,Was even een gesprekje aangegaan met deze lieve vrouw en haar ter kennis gegeven dat je elke wintwr plezier hebt van de sjaal en of je hem mag hebben ter herinnering aan de vriendschap met haar dochtee.
wat heb je mooi en volwassen gereageerd…
vlgs mij is dit de beste manier,alles bij haar laten.
het zegt nl veel over iemand om op zo’n manier te handelen.
zowel van jou als van haar.
wees trots op jezelf.
Soms lopen die dingen zo. Wie vroeger je beste vriendin was, kan zo een vreemde van je worden. Zo is het leven. Herinner de leuke dingen die je hebt meegemaakt. Niet iedereen kan de hele reis van het leven naast je lopen. Wat de reden ook is. Laat het los.
Klopt helemaal, ook ik heb ervaren dat een diepe vriendschap uiteindelijk eindigt.Het doet zeer maar ik koester de mooie momenten van 20 jaar vriendschap .
Het opgroeien van onze meiden, de lange gesprekken en de onvoorwaardelijke vriendschap waren een kostbaar geschenk.
Het lijkt er op dat ze je nog even een keertje wilde straffen.
Die dame wist waarschijnlijk ook niet hoe te reageren, die sjaal was een excuus om in contact te zijn.. Ze heeft er duidelijk ook last van.
ik ben een vriendin verloren door kleine scheurtjes en uiteindelijk was mij duidelijk, dat zij uit was op inmiddels mijn ex-man.
Ze ontkende het natuurlijk in alle toonaarden, maar steeds als zij bij ons op bezoek was, waren zij drukker met elkaar dan met mij. De daagjes uit waren ook niet meer wat ze geweest waren: bijna de hele tijd ging het gesprek over hem alsof ze verliefd op hem was!!
Zo’n vriendin had ik ook helaas! Mijn leven is een stuk rustiger zonder haar. De breuk die ze veroorzaakte tussen mijn partner en ik bleek niet te herstellen. Gelukkig koos hij voor een ander en we zijn goede vrienden. Dus eigenlijk een winsituatie voor mij! Beter een goede vriend dan een slechte relatie.
En heeft ze tijdens jouw relatie met je (inmiddels) ex-man iets met hem gedaan of na jullie scheiding wat met hem aangepapt?
Ik heb zo ook een vriendin verloren die me erg dierbaar was. Door niet uitgesproken verwachtingen, dingen die niet benoemd werden. Zo ontzettend pijnlijk voor allebei en zonde. Ik heb er heel veel verdriet van gehad.
Natuurlijk komen paden samen en scheiden ze weer. Maar laat dat dan komen door natuurlijk verloop van het leven, en niet door stil verdriet en verwijten. Spreek je uit, een goede vriendschap is dat waard.
mooi gezegd!
Vrouwen zijn wel echt meester in het niet uitspreken van problemen. Dus wordt er dood gezwegen. Jammer, want als je dingen gewoon uitspreekt dan kom je veel verder. Dan kun je afscheid nemen zonder knagend gevoel.
Ik niet hoor. Ik word gek van mensen die niks zeggen. Niet alle vrouwen zijn hetzelfde, maar ik begrijp je punt.
ik heb jaren een goede vriendin gehad. ben zelf peetmoeder van haar kinderen.
maar het het kwam steeds van een kant.
toen ik ging verhuizen,is ze niet een keer langs gekomen. en wat is nu een half uurtje rijden.
ik ging nog wel langs,maar uiteindelijk gaf ik het op.
heb haar dochter nog opgevangen nadat ze geen contact meer wilde met haar moeder. was bij de bevalling van haar kindje als vervangende moeder. want haar dochter en die van mij waren samen opgegroeid. zei altijd dat ze mijn tweede dochter was.
Nadat ze weer contact kreeg met haar moeder. kwam de dochter niet meer bij mij. en zie ik ze niet meer. voel ik me gebruikt , jazeker.
ze hoorde bij ons gezin met haar man en kinderen.
maar ik laat het los. nu dus vriendin en mij tweede dochter kwijt.
ik heb me aan de belofte gehouden toen ik aan mijn vriendin had beloofd er voor haar kinderen te zijn als peetmoeder.
had zij het zelfde gedaan voor mijn dochter. Nee.
het is hoe je er mee omgaat. het is zoals het is. we groeien uitelkaar, zou ik het anders gedaan hebben.. Nee want wat ik beloof doe ik. heb ik er van geleerd jazeker.
Wat vreselijk. ik hoop dat je een leukere vriendin vindt
Mensen komen en gaan in je leven. Op dat moment heb je wat aan elkaar, vul je elkaar aan, heb je steun aan elkaar.
En soms groei je uit elkaar. Hoor je als vriendin ineens bij ‘het verleden’ van iemand. Ze veranderd, krijgt andere behoeftes. Niet iedereen weet daar een ‘mooi’ eind aan te breien of de vriendschap in te passen in de volgende fase van hun leven….
Je kan er van alles van vinden.
Je kan er alleen niks aan doen…
ik had mooi niet gereageerd!
of alleen NEE terug gestuurd.
ik ook
Precies, ik ook.
Ik ook niet, belachelijk om een kado terug te vragen. En wat een rot manier om een vriendschap te beëindigen.
@Wendy Truus en Hanna
Ga je dan de sjaal nog dragen met het gevoel dat de sjaal niet aan jou gegund is?
Ik niet hoor, als je de sjaal terug wil dan kun je m krijgen. Ze krijgt hierdoor zelf echt wel een vreemde nasmaak. En waarschijnlijk heeft die moeder dat niet eens gezegd.
Wat boeit het mij na of ik iets draag wat een ander me niet gunt? Als ik er maar blij van wordt.
Gek hoe dingen soms zo lopen.
oww wat herkenbaar allemaal!!!
ik had ook een beste vriendin. ik ging op den duur verhuizen voor de liefde naar de andere kant van NL. in het begin hadden wij elke dag contact, maar het werd steeds minder en minder. ik merkte dat als ik haar iets vertelde wat vertrouwelijk was, zij het met 1 van mijn zusjes besprak. En ik dus appjes en telefoontjes begon te krijgen van mijn zusje en mijn moeder over hetgene wat ik dus alleen met haar had besproken. Inmiddels is ze een van de beste vriendinnen geworden van mijn zusje.. Ach het blijft in de familie hè.. 🙁
Tja, geluk bij een ongeluk dat het je vriendin was, niet je partner.