
Jamy: “De moeder van Novalie belde en vroeg met een scherpe toon: “Ben je niet iets vergeten?!’, ik schrok me rot, hoe kon ik haar vertrouwen weer terugwinnen?”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Elke middag sta ik braaf om 14.45 uur met mijn autosleutels in de hand. Niet omdat ik per se lui ben – nou ja, misschien een beetje – maar omdat de school van mijn kinderen toch echt op twintig minuten lopen ligt. En na een lange schooldag vind ik dat gewoon net even te veel van het goede, vooral met een kleuter die onderweg nog elke stoeptegel telt. Dus rijden we. Altijd. Het handige is: als kinderen bij ons willen spelen, is dat ook snel geregeld. Ik gooi er een extra autostoeltje bij, en klaar.

Ik werd ineens gebeld door mijn vriendin
Die donderdagmiddag verliep zoals zovelen. De zon scheen, ik had net de keuken opgeruimd en ik dacht zelfs nog even: héérlijk, vandaag geen speelafspraken. Rust. Tot m’n telefoon ging. “Jamy?” klonk het gehaast aan de andere kant. Het was mijn vriendin en schoolpleinmaatje, de moeder van Novalie. “Ik ga het echt niet halen vandaag. Ik heb een belangrijke afspraak die uitloopt. Zou jij Novalie kunnen meenemen? Dan kom ik haar bij jou ophalen. Ik denk over een uurtje of zo.”
“Natuurlijk!” zei ik. Geen probleem.
Mijn telefoon ging over… ‘Moeder van Novalie’
Ik stapte twintig minuten later de auto in, haalde mijn kinderen op. Ze renden het schoolplein op me af zoals altijd, een dikke knuffel, tassen in de achterbak, en hup: naar huis. Eenmaal thuis zette ik thee voor de jongens, pakte een koekje, dacht aan niks geks. Tot mijn telefoon overging en ik ‘Moeder van Novalie’ op het scherm zag.
Ze was kortaf en fel
Ik nam nietsvermoedend op. “Ben je niet iets vergeten?” klonk het. Haar stem was niet meer opgejaagd, maar scherp. Geen groet. Geen lach. Alleen die zin. “Wat? Oh mijn god,” stamelde ik. En toen pas besefte ik het. “Novalie!” “School belde me,” zei mijn vriendin. “Met een huilende dochter aan de lijn…” Ik stamelde excuses. Ik wist niet wat ik moest zeggen. “Ik weet echt niet hoe dit kon gebeuren. Oh wat ontzettend stom van mij!” Een stilte viel. Ze zei even niets. “Novalie stond bij de juf. Helemaal overstuur. Ze snapte het niet.”
Ze draaide haar hoofd weg toen ze me zag
Binnen tien seconden stond ik weer buiten, jas half aan, sleutels in mijn hand. Ik racete terug naar school. En daar stond ze. Met dikke tranen op haar wangen, hand in hand met juf Saar, van een andere klas die zich over haar had ontfermd. Ik kon wel door de grond zakken. Toen ze me zag, draaide ze haar hoofd weg. Ze wilde niet in de auto stappen. “Je was me vergeten,” snikte ze. Mijn hart brak. Ik ging door m’n knieën, keek haar aan en zei: “Je hebt helemaal gelijk. Het spijt me, lieverd. Ik had jou nooit mogen vergeten.” Ze knikte zachtjes, maar bleef stil.
Ik probeer het goed te maken maar wist al dat dit niet zou lukken
De rit naar huis duurde langer dan normaal, niet door het verkeer, maar door de stilte. Mijn kinderen op de achterbank durfden ook even niks te zeggen. Thuis zette ik haar op de bank, gaf haar een beker ranja en haar favoriete koekjes die ik me vaag herinnerde van eerdere speelafspraken. Ik probeerde het goed te maken, maar wist eigenlijk al: dat lukt vandaag niet.
Ze keek me met gemixte gevoelens aan
Drie kwartier later stond haar moeder voor de deur. Ze keek me aan met een mengeling van irritatie en bezorgdheid. “Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier wel echt mee zit. Hoe kan je dit vergeten? Het is niet zo maar iets wat ik je vraag. Ik heb er op de terugweg in de auto over na kunnen denken en mijn vertrouwen is eigenlijk wel beschadigd… ” Ik antwoordde direct: “Ik snap het,” zei ik. “Ik heb een stomme fout gemaakt.”
Ze draaide zich om en liep weg
Ze knikte, maar haar ogen bleven koel. “Ik weet dat je het niet expres deed. Maar ik vind het écht niet oké.” Ze draaide zich om en liep weg, met Novalie aan haar hand. En zo bekoelde de vriendschap die ooit op het schoolplein begon met een gedeelde koffie en veel gelach. Misschien tijdelijk. Misschien voorgoed. Dat moet de tijd uitwijzen… Ik neemt het mezelf nog steeds zo kwalijk, ik denk tegenwoordig drie keer na voordat ik weg rijd van school…
JAMY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen