Jilde: “Tijdens het oppassen op mijn kleindochter kreeg ik opeens een appje: ‘Let je wel goed op?’, stuurde mijn dochter, natuurlijk doe ik dat, waar had ze het over?” 

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Iedere woensdag komt mijn kleindochter Evi bij mij spelen. Evi is zes jaar en een echt knutselwonder, net als ik vroeger was. Zodra ze binnenstapt, ploft ze haar rugzak in de hoek en roept ze enthousiast: “Wat gaan we vandaag maken, oma?” Daar hou ik zo van: haar nieuwsgierigheid, haar blije gezicht en haar eindeloze fantasie. Het is echt ons momentje samen, zonder haast of afleiding.

Evi wil altijd iets nieuws uitproberen

We beginnen de middag meestal met een kopje warme chocolademelk (voor mij koffie natuurlijk), terwijl we aan de keukentafel verzinnen wat we willen doen. Evi wil altijd wel iets nieuws uitproberen. Soms maken we een poppenhuis van een oude schoenendoos. Dan weer een slinger van vrolijke kralen. Of we tekenen hele sprookjeswerelden op groot vel papier. Van die projecten waar je eindeloos mee door kan gaan.

Ze heeft een grenzeloze fantasie

Vandaag wilden we “iets met bloemen” maken. Dus haalden we het bakje met knutselbloemen, wat oude linten en een potje lijm. Evi vond dat we een bloemenkrans moesten maken. “Dan ben ik een bloemenprinses!” zei ze. Haar fantasie is echt grenzeloos. Terwijl ze ijverig de bloemen op het karton plakte, kon ik niet anders dan glimlachen. Het is zo heerlijk om haar in haar element te zien.

De eerste opruimronde startte om 14.00

Als we eenmaal goed bezig zijn, vliegen de uren voorbij. Om 14 uur besloot ik een eerste opruimronde te doen. De woonkamer leek inmiddels wel een knutselfabriek. Stukjes papier overal, een verdwaalde glitterlijm op de grond, en Evi’s pop lag midden in een fort van kussens. Ik ruimde de tafel wat op en pakte de stofzuiger. Terwijl ik nog bezig was met de laatste zaken, piepte mijn telefoon.

Een appje van mijn dochter. Ze vroeg: “Pas je wel goed op?”

Ik snapte de boodschap niet

Ik stond met de stofzuiger in mijn hand en keek er verbaasd naar. Wat bedoelde ze? Natuurlijk pas ik goed op! Ik ben toch geen beginneling? De vraag kwam ineens zo streng over. Alsof ik iets fout had gedaan. Alsof ik niet wist hoe ik op mijn eigen kleindochter moest passen. Het stak een beetje.

Ik besloot het maar te negeren

Evi en ik gingen verder met onze bloemenkrans. Ze had hem bijna af en wilde hem meteen opzetten. Ik maakte nog wat extra lintjes vast, zodat hij mooi bleef zitten. Evi glom van trots en liep parmantig door de kamer. “Ik ga hem aan mama laten zien als ze komt!” zei ze. Ik moest lachen. Wat een heerlijk kind.

Het appje bleef knagen

Toch spookte dat appje door mijn hoofd. Het bleef een beetje knagen. Ik vroeg me af of ik iets gemist had. Of ik niet alert genoeg was geweest. Misschien had Evi iets verteld wat ik niet had gehoord? Maar ze was de hele tijd bij me, er was niets gebeurd. Toen mijn dochter ’s middags binnenkwam, zwaaide Evi meteen met haar bloemenkrans. “Kijk mama, ik ben een bloemenprinses!” riep ze. Mijn dochter lachte breeduit en tilde Evi op. Dat was een mooi moment om het toch even te vragen.

“Wat bedoelde je nou met dat appje?” vroeg ik voorzichtig. “Ik kreeg het tijdens het stofzuigen en ik dacht: heb ik iets verkeerd gedaan?”

En toen bleek wat er aan de hand was

Mijn dochter keek me verbaasd aan en zei: “O, dat! Nee joh, Evi had in de familie-app selfies van zichzelf gestuurd met jouw telefoon. Ze had gewoon jouw telefoon gepakt en zat selfies te maken met haar bloemenkrans op!”

Ik viel even stil. “Oh, dát was het…” zei ik opgelucht.

“Ik schrok gewoon toen ik die meldingen zag, en ik wilde even checken of alles goed was. Het was meer een geintje. Iedereen had het erover in de app, ik dacht dat je dat wel gezien had.” zei ze. “Maar ik weet dat je altijd goed oplet, mam.”

Er viel een last van mij af

Er viel een last van mijn schouders. Natuurlijk wist ik dat ik goed oppaste, maar even voelde het toch alsof ik me moest verantwoorden. Ik had helemaal niets door gehad en al helemaal niet alle berichtjes in de familie app gelezen, mijn aandacht is altijd 100% voor Evi. Evi stond ondertussen met mijn telefoon in haar hand te lachen. “Ik kan dat al zelf, oma!” zei ze trots. Ik moest erom lachen. Ze wordt echt al groot. Zo slim met telefoons en zo zelfstandig.

Het gaat te snel allemaal

Toch vind ik het ergens ook een beetje jammer: ik zie hoe snel ze opgroeit. Voor ik het weet, hoeft ze mijn hulp bij het knutselen niet meer. Maar voor nu geniet ik van elk moment. Van haar geklets, haar kleine handjes die vol plak zitten van de lijm en de glinstering in haar ogen als we iets moois hebben gemaakt. Toen mijn dochter weer vertrok met Evi, zwaaide ik ze na. Ik had de woonkamer weer opgeruimd en de bloemenkrans hing aan de kapstok als aandenken aan deze mooie dag.

Het appje was maar een kleinigheid, en ik had me onnodig zorgen gemaakt. Uiteindelijk telt dat ik een fijne dag met Evi had. Een dag vol fantasie, knutselplezier en vooral: veel liefde.

MARJA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen