
Juf Iris: “De directrice belde: ‘Hij is uit het ziekenhuis en we weten wat er op het schoolplein is gebeurd’, mijn hart bonkte hard in mijn keel, had ik beter toezicht moeten houden?”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Ik besloot eerder naar huis te gaan. De directrice vond dat een heel goed idee en zei dat ik het echt even moest laten rusten. Mijn handen trilden nog steeds een beetje toen ik mijn spullen bij elkaar pakte. Mijn hoofd was vol. Ik voelde me leeg en bezorgd tegelijk.
Ik was behoorlijk van slag
Op de fiets naar huis probeerde ik mijn gedachten te ordenen, maar dat lukte niet echt. Het beeld van Brian die zo slap in mijn armen hing, bleef maar terugkomen. De frisse wind in mijn gezicht hielp een beetje, maar de spanning bleef als een knoop in mijn maag zitten. Thuis zette ik mijn fiets tegen de schuur en ging meteen de tuin in. Ik pakte de bezem en begon bladeren bij elkaar te vegen. Het schrapende geluid van de bezem op de tegels werkte een beetje kalmerend. Bezig zijn, dat helpt altijd bij mij. Even mijn gedachten uitzetten en gewoon iets met mijn handen doen.
Zou er al meer duidelijk zijn?
Daarna ging ik naar binnen en begon de keuken schoon te maken. Alsof ik daarmee ook de angst van me af kon poetsen. Maar de onrust zat diep. Mijn gedachten waren bij Brian en zijn ouders. Hoe zou het nu met hem zijn? Zouden ze al weten wat er aan de hand was? Ik probeerde mezelf gerust te stellen met de gedachte dat hij in het ziekenhuis was en de beste zorg kreeg.

Brian was bij kennis en had iets opmerkelijks gezegd
Om kwart voor vijf trilde mijn telefoon. Het schermpje liet de naam van de directrice zien. Mijn hart sloeg meteen op hol. Ik nam op met een zenuwachtige “Hallo?” Haar stem klonk voorzichtig, maar ik hoorde meteen dat ze iets te vertellen had. “Brian is bij kennis,” zei ze. Ik voelde meteen tranen opwellen. Wat een opluchting. Hij was bij kennis! “Hij heeft gezegd dat hij een snoepje in de vorm van een beertje heeft gegeten, op het schoolplein,” ging ze verder. Mijn adem stopte even. Een snoepje?
Een drugs-snoepje?
“Ze hebben een hoge dosering THC gevonden in zijn bloed,” zei ze zachtjes. “Er is eigenlijk geen twijfel dat het om een cannabis-snoepje ging.” Ik voelde me misselijk worden. THC… een drugs-snoepje. In handen van een kleuter. Het klonk zo onwerkelijk, zo bizar. Ik kon het bijna niet geloven. Natuurlijk wist ik dat er soms jongeren rondhingen op het plein ’s avonds, maar dat ze zo onzorgvuldig waren om dit achter te laten op een schoolplein van een basisschool… het maakte me boos en verdrietig tegelijk.
Ik schrok enorm
Ik dacht aan Brian, hoe klein en onschuldig hij nog was. En hoe hij zomaar in gevaar was gebracht door iets waar hij geen idee van had. Het idee dat zo’n gevaarlijk snoepje zomaar op het plein lag, waar ook mijn andere kleuters elke dag spelen, joeg me de stuipen op het lijf. Hoe had dit kunnen gebeuren? En hoe konden we ervoor zorgen dat dit nooit meer gebeurde?
Dit moesten we schoolbreed met de kinderen over gaan praten
Na het telefoontje bleef ik nog lang aan de keukentafel zitten. Mijn hoofd tolde van gedachten. Ik wist één ding zeker: dit was iets waar we met de kinderen over moesten praten. Niet op een angstige manier, maar wel eerlijk en duidelijk. Ze moesten weten dat niet alles wat eruitziet als een snoepje ook echt veilig is. Dat sommige dingen gevaarlijk kunnen zijn, ook al lijken ze zo onschuldig. Terwijl ik de laatste kruimels van het aanrecht veegde, voelde ik een soort vastberadenheid in me groeien. Wat er gebeurd was, was verschrikkelijk. Maar ik zou het gebruiken om mijn klas iets belangrijks te leren. Want dat was mijn taak, besefte ik weer: ze helpen groeien en ze beschermen, zelfs tegen dingen waar ik zelf nooit aan had gedacht.
Veiligheid zit soms in de kleinste dingen
En tegelijk bleef ik hopen dat Brian snel weer helemaal de oude zou zijn. Zijn lege stoeltje in de kring zou ik pas weer echt kunnen aanzien als ik zijn guitige lach en ondeugende ogen weer terug zou zien. Morgen is er weer een dag, zei ik in mijn gedachten tegen mezelf. Een dag om te zorgen voor mijn kleuters en hen te leren dat veiligheid soms in de kleinste dingen zit.
IRIS
Lees HIER nog een deel.
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!