Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Ik besloot eerder naar huis te gaan. De directrice vond dat een heel goed idee en zei dat ik het echt even moest laten rusten. Mijn handen trilden nog steeds een beetje toen ik mijn spullen bij elkaar pakte. Mijn hoofd was vol. Ik voelde me leeg en bezorgd tegelijk.
Ik was behoorlijk van slag
Op de fiets naar huis probeerde ik mijn gedachten te ordenen, maar dat lukte niet echt. Het beeld van Brian die zo slap in mijn armen hing, bleef maar terugkomen. De frisse wind in mijn gezicht hielp een beetje, maar de spanning bleef als een knoop in mijn maag zitten. Thuis zette ik mijn fiets tegen de schuur en ging meteen de tuin in. Ik pakte de bezem en begon bladeren bij elkaar te vegen. Het schrapende geluid van de bezem op de tegels werkte een beetje kalmerend. Bezig zijn, dat helpt altijd bij mij. Even mijn gedachten uitzetten en gewoon iets met mijn handen doen.
Zou er al meer duidelijk zijn?
Daarna ging ik naar binnen en begon de keuken schoon te maken. Alsof ik daarmee ook de angst van me af kon poetsen. Maar de onrust zat diep. Mijn gedachten waren bij Brian en zijn ouders. Hoe zou het nu met hem zijn? Zouden ze al weten wat er aan de hand was? Ik probeerde mezelf gerust te stellen met de gedachte dat hij in het ziekenhuis was en de beste zorg kreeg.
Brian was bij kennis en had iets opmerkelijks gezegd
Om kwart voor vijf trilde mijn telefoon. Het schermpje liet de naam van de directrice zien. Mijn hart sloeg meteen op hol. Ik nam op met een zenuwachtige “Hallo?” Haar stem klonk voorzichtig, maar ik hoorde meteen dat ze iets te vertellen had. “Brian is bij kennis,” zei ze. Ik voelde meteen tranen opwellen. Wat een opluchting. Hij was bij kennis! “Hij heeft gezegd dat hij een snoepje in de vorm van een beertje heeft gegeten, op het schoolplein,” ging ze verder. Mijn adem stopte even. Een snoepje?
Een drugs-snoepje?
“Ze hebben een hoge dosering THC gevonden in zijn bloed,” zei ze zachtjes. “Er is eigenlijk geen twijfel dat het om een cannabis-snoepje ging.” Ik voelde me misselijk worden. THC… een drugs-snoepje. In handen van een kleuter. Het klonk zo onwerkelijk, zo bizar. Ik kon het bijna niet geloven. Natuurlijk wist ik dat er soms jongeren rondhingen op het plein ’s avonds, maar dat ze zo onzorgvuldig waren om dit achter te laten op een schoolplein van een basisschool… het maakte me boos en verdrietig tegelijk.
Ik schrok enorm
Ik dacht aan Brian, hoe klein en onschuldig hij nog was. En hoe hij zomaar in gevaar was gebracht door iets waar hij geen idee van had. Het idee dat zo’n gevaarlijk snoepje zomaar op het plein lag, waar ook mijn andere kleuters elke dag spelen, joeg me de stuipen op het lijf. Hoe had dit kunnen gebeuren? En hoe konden we ervoor zorgen dat dit nooit meer gebeurde?
Dit moesten we schoolbreed met de kinderen over gaan praten
Na het telefoontje bleef ik nog lang aan de keukentafel zitten. Mijn hoofd tolde van gedachten. Ik wist één ding zeker: dit was iets waar we met de kinderen over moesten praten. Niet op een angstige manier, maar wel eerlijk en duidelijk. Ze moesten weten dat niet alles wat eruitziet als een snoepje ook echt veilig is. Dat sommige dingen gevaarlijk kunnen zijn, ook al lijken ze zo onschuldig. Terwijl ik de laatste kruimels van het aanrecht veegde, voelde ik een soort vastberadenheid in me groeien. Wat er gebeurd was, was verschrikkelijk. Maar ik zou het gebruiken om mijn klas iets belangrijks te leren. Want dat was mijn taak, besefte ik weer: ze helpen groeien en ze beschermen, zelfs tegen dingen waar ik zelf nooit aan had gedacht.
Veiligheid zit soms in de kleinste dingen
En tegelijk bleef ik hopen dat Brian snel weer helemaal de oude zou zijn. Zijn lege stoeltje in de kring zou ik pas weer echt kunnen aanzien als ik zijn guitige lach en ondeugende ogen weer terug zou zien. Morgen is er weer een dag, zei ik in mijn gedachten tegen mezelf. Een dag om te zorgen voor mijn kleuters en hen te leren dat veiligheid soms in de kleinste dingen zit.
IRIS
Lees HIER nog een deel.
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Normaal ben ik niet zo van de reacties, maar ik erger mij wel aan iedereen die een ander meteen veroordelen ( tenenkrommend). Ik denk niet dat deze juf beter had kunnen handelen en dat zij enige schuld heeft.
Misschien hebben jullie een nieuwsberichtje gemist over THC in de haribobeertjes? Er was nog onduidelijk hoe dit kon gebeuren en was ook zeker niet de bedoeling. Dat deze snoepjes op het plein achtergelaten zijn door jongeren is net zo waarschijnlijk als dat hij het het snoepje van een leeftijdsgenootje heeft gekregen of bij iemand in de jaszak zat. Oftewel omdat dit een onschuldig snoepje had moeten zijn, kan dit op vele denkbare manieren bij hem terechtgekomen zijn.
Stel je voor dat deze beertjes in een traktatie hadden gezeten! Dan had iemand een hele klas met kinderen die onwel waren geworden.
Maar goed het is verschrikkelijk voor het kind, de ouders, de school en ook de juf, want zij twijfelt in eerste instantie aan zichzelf. Waar heb ik het fout gedaan? Je hebt niks fout gedaan. Er is hulp gevraagd en zij heeft meteen gezocht naar waar zij kon verbeteren en het kindje leeft nog.
Dat zo een gebeurtenis dramatisch is voor alle allemaal (en ook ouders van andere schoolgenoten en zelfs alle ouders…want wat als dit bij mijn kind?…) begrijp ik helemaal. Zelf ben ik ook juf en EHBO- er.
Hoe goed je ook oplet, je kunt nooit zien van alle kinderen tegelijk, wat zij eventueel in hun mond stoppen. En dan ook nog een onschuldige berengummie. Als je dat ziet,zeg je dat zij niet op school mogen snoepen en vraagt of er meer is en neemt dat in. Je springt er niet meteen op af om het snoepje onmiddelijk uit te laten spugen en belt dan de ambulance. Dat zou ik wel kunnen doen wanneer ik ze een op pil lijkend iets in hun mond zou zien stoppen. Maar ook dan eerst ga je na wat er gebeurd is voor zover dat kan dmv. vragen en kijken of je meer hiervan ziet en of je het herkent. Wanneer je twijfelt of zeker weet dat het fout is, dan bel je.
Maar goed, ook hier zal weer wat op aan te merken zijn door mensen die niks beters te doen hebben dat op anderen zeuren. Je kunt aan de hand van een verhaal moeilijk inschatten of beoordelen of er wel of niet juist gehandeld is. Gewoonweg daarom omdat je er niet bij was en niet alle signalen en details kent.
De enige reactie die ik passend vind is in de trant van; goh wat moeten jullie geschrokken zijn, dat hoop ik nooit te hoeven meemaken en wat fijn dat hij erboven op is gekomen. En in dit geval; wisten jullie dat er haribobeertjes met Thc in de omloop zijn? Check voordat je deze wil uitdelen of opeten even of ze uit de ‘ foute’ lichting komen. En hopelijk lost Haribo het mysterie snel op, want ook voor het bedrijf zelf is dit een vreselijke gebeurtenis.
De enige echte schuldige is diegene die de THC erin heeft gedaan. Er vanuit gaande dat dit niet per ongeluk is gebeurd.
de ambulance is er ook niet direct hoor. ze hebben vaak een aanrijding tijd van 8 tot 10 min. op dunbevolkte gedeeltes van Nederland nog langer.
Oké, ik zal het proberen netjes te houden. Ik ben van mening dat het zoveel mogelijk bij de feiten blijven dit verhaal een enorm stuk zal verbeteren. En dan bedoel ik puur en alleen de feiten omtrent wat er nou eigenlijk met dit ongortuinlijke jongetje is gebeurd!
Dus: het verkeerde snoepje, de ziekenhuisopname en de vaststelling over de oorzaak.
Verder zou je nog aandacht kunnen schenken aan hoe je beter had kunnen handelen. Dus idd. DIRECT 112 bellen!
Een poging om vast te stellen wat de herkomst van dit snoepje was, zou ook niet hebben misstaan.
En dan nog dit: wat dit verhaal bijna ondraaglijk tenenkrommend maakte… DAT OEVERLOZE GEZEIK over jufs misère! Want, hoe begrijpelijk ook dat je daarover iets kwijt wil, DAAR GAAT HET NIET OM! Om mijn part kreeg je een rolberoerte van jewelste… het gaat om dat jochie! En wat er FEITELIJK met HEM is gebeurd! De rest? Bijzaak! Niet ter zake doende. Niet interessant! Al dat geleuter over jufs misère? Het is op het egocentrische af!
Ooit gehoord van columns schrijven? Dit is geen nieuwsbericht. Dit zijn ervaringsverhalen. Voor feitelijke korte verslagen moet je de krant lezen.
Wat lijk jij mij een onaardig mens! Wat jij allemaal uitkraamt is ook totaal overbodig.
Theo heeft anders wel gelijk, Juf is een dramaqueen en is meer met haar eigen bezig.
Zozo, jij hebt even een grote muil achter je toetsenbord! Ooit voor een klas kleuters gestaan? Als een kind onwel wordt op je schoot temidden van allemaal kleutertjes in een kring doet dat echt wel iets met je., het is haar verhaal, niet het jouwe. Niemand vroeg je naar je mening toch? Natuurlijk schiet je in soort van paniek!
Het is juist goed dat ze de BHVer eerst heeft geraadpleegd. En ik mag aannemen dat het plein daarna op snoepjes of andere spullen is gecontroleerd. Ze gaan dit risico echt niet nog een keer nemen natuurlijk.
Jij moet je echt kapotschamen voor je grote muil. Toetsenbordridder! Als je niet begrijpt hoeveel indruk op iemand maakt, hou dan gewoon je mond! Blader lekker verder en ga ergens anders gallen!
Nog een laatste noot. Aardig doen kost niks.
Ik ben het met u eens. Maar uzelf zou ook iets aardiger in uw reactie geweest kunnen zijn, of in iedergeval een andere woordkeuze kunnen gebruiken.
nou idd!!sorry hoor maar wat is dit voor zweverige school?? hebben deze leerkrachten geen ehbo? een kind zakt weg en dan ga je zijn voeten onder de kraan houden..serieus?? 112 bellen..METEEN!!dat zweverige gedoe
Heel erg wat er is gebeurd. Hoop dat het jochie er niks aan overhoudt. En dat de ouders hem weer gewoon durven te laten spelen.
Wat de ambulance betreft die zal best sneller gebeld zijn dan in dit verhaal lijkt.
Als je het verhaal leest lijkt het alsof het allemaal erg rustig ging MAAR ga daar maar niet van uit.
Sterkte voor het jochie en zijn ouders. maar ook zeker voor de juf.
hopelijk heeft hij er niks aan over gehouden. Is erg dat dat tegenwoordig gewoon op een school wordt achter gelaten door die jongeren.
Ik vind het nalatig dat er geen verplichte EHBO is voor iedereen die zorg draagt voor kinderen als leerkracht of zorgmedewerker.
In Duitsland moet je voordat je je rijbewijs krijgt al een spoedcursus levensreddende handelingen doorlopen en anders krijg je geen rijbewijs.
Zou het een taak van de overheid vinden om dit verplicht te stellen.
Voor de juf heel naar dat ze dit heeft meegemaakt. Sterkte.
Ook wanneer je wél EHBO voor kinderen hebt en je bent gediplomeerd. Wie kan zien dat een kind die slapjes is een drugssnoepje heeft gegeten. In dit geval móet je direct 112 bellen en melden dat je een kindje treft zonder reactie. Het feit dat, gevoelsmatig, traag hebben gereageerd dat zou ook kunnen omdat je in zo’n geval ook het kind probeert te stabiliseren. Gelukkig is hij er goed van afgekomen. Amen!
phfff het zal je kind maar wezen , mijn kleinzoon heeft dezelfde leeftijd en je wilt daar ook niet aan denken, sterker nog je hoopt dat de omgeving van de school ,in school ,in de klas een veilige omgeving is voor je kind ,dit bedenk je toch niet. Helaas is de realiteit tegenwoordig heel anders. Ik leerde mijn kinderen en nu de kleintjes dat eten wat buiten op straat ligt vies is en dat daar ook dieren overheen kunnen plassen .Maar sommige kinderen zijn zo snel en voor je wat kan zeggen hebben ze het al in de mond .Opvoeden begint thuis ,en op school leren ze ,maar tegenwoordig gaan ze met 5 jaar nog met een luier om naar school!
In dit verhaal vind ik niet dat je iemand de schuld kan geven , jet kind en de juf zeker niet.maar wel degene die het daar heeft neergegooid, of perongeluk heeft laten vallen .helaas weet je niet wie dat geweest is.
hoop dat het kindje geen blijvende schade heeft opgelopen.
En wat heeft die luier ermee te maken?
Misschien een les voor jou: oordeel niet zo snel.
Mijn kind had met 5 ook een luier aan op school. En ja ze was zindelijk maar door een darm ziekte liep de ontlasting zo eruit. Had ik haar volgens jou dat maar zonder moeten laten gaan? Lekker stinken in je stront.
Mensen hou op met oordelen over kinderen die lang een luier aan hebben. 1. je weet niet waarom dat is en 2. Het gaat je ook niks aan.
Dit gaat dan toch niet om jou? Een medische aandoening valt altijd buiten de kaders. Jezus zeg, mensen hebben echt een te groot ego, dat ze alles op zichzelf betrekken zonder de context te begrijpen.
Met 5 jaar nog een luier aan naar school? Nou ik weet niet op welke scholen, maar ik heb er nooit van gehoord. De kinderen moeten juist tegenwoordig al op hun 4e, wanneer ze naar school gaan, zindelijk zijn.
Wat raar dat je gewoon de hele dag voor de klas moest blijven staan direct na zo’n heftige gebeurtenis. En dat je zelf aan moet geven dat je wat eerder naar huis wil gaan. Lijkt me dat jij ook tijd nodig hebt om even bij te komen. Ik had het denk ik logischer gevonden dat iemand mijn klas even over had genomen of dat de ouders werden gebeld om de kinderen op te halen.
Hopelijk ben je op eigen kracht voldoende over deze traumatische gebeurtenis heen gekomen.
Dat wordt dus elke ochtend het schoolplein vegen. Op zoek naar snoepjes. Vreselijk! Wat een wereld leven we. Met die kleintjes bespreken dat ze niets mogen opeten van de grond. Maar ja, het zijn hele kleine kinderen. Ik hoop dat het kindje weer helemaal hersteld. Sterkte gewenst.
doet me denken aan het nieuwsbericht van laatst, met die wiet in de haribo snoepjes.
Je gaat er vanuit dat drugsgebrukende jongeren dit hebben achtergelaten, maar voor hetzelfde geld ligt het thuis gewoon in de snoepkast, waar de kinderen elke dag een keer iets uit mogen pakken. Of hebben onschuldigen een snoepje laten vallen, waarvan in de eerste instantie nog niet eens bekend was dat het schadelijke stoffen bevatte.
Ze hadden beter direct 112 moeten bellen
112 is ongetwijfeld ingeschakeld. Als BHVer weet ik echter ook dat je wel iets te melden moet hebben (en dat is NIET hetzelfde als een diagnose stellen!) en dat er dingen zijn die niet op 112 kunnen wachten zonder alvast met bepaalde handelingen te beginnen.
daar krijgen BHVers specifieke opleidingen en jaarlijkse herhalingen voor.
echt precies wat ik dacht. als ouder zou ik razend zijn als ik dit las. hoe kun je zo lang wachten.
Juf Iris, wat verschrikkelijk dat je dit hebt meegemaakt. laat het? if anything, inderdaad een waardevolle leerkans voor de klas/school zijn.
Juf Floor, misschien opnieuw de pabo doen? De kans is klein dat iemand uw reactie begrijpt met deze bewoording/zinnen, etcetera.
Ik vond het erg lang duren eer er ’n ambulance gebeld werd.
Ja, dat vond ik ook, bel gelijk 112 en roep ondertussen de BHV’er, maar zal wel aan mij liggen
Ik steek nu de hart onder de riem van de moeder van Brain. Ik wens je heel veel sterkte met deze vreselijke gebeurtenis. Misschien kan her slachtofferhulp je helpen om dit te verwerken.
Ach, wat sneu. Hopelijk loopt het goed af.
Wel zorgelijk dat kinderen in de basisschoolleeftijd nog niet begrijpen dat ze niet zomaar alles in de mond moeten stoppen. Niet wat ze van vreemden krijgen en niet wat ze op straat vinden…
het ging hier om een kleuterklas. Die kinderen zijn 4 of 5 jaar oud. Hoe vaak je het als ouders ook zegt op die leeftijd zien ze het gevaar er echt nog niet van in.
Dat varieert ongetwijfeld van kind tot kind. Mijn ervaring wijkt af van die van u.
Beetje een rare reactie, alsof je dit jochie zelf de schuld geeft hiervan. Terwijl de hersenen van kleuters simpelweg nog niet in staat zijn om consequenties van dit soort dingen in te zien en impulsen tegen te houden.
De moeder geeft haar kind niet de schuld. Zowel Brian als de moeder kunnen dar niet geweten hebben. Er moet een gek zijn geweest die het grappig vind om een drugssnoepje te maken. Maar het lijkt me beter om voortaan goed op te letten. Dus vind ik het eerlijker om de moeder een hart onder de riem te steken in plaats van zo te oordelen. Zij heeft het al zo moeilijk.
Sorry? Ik reageerde op Joris hier, die schreef dat hij vond dat het kind zelf had moeten weten dat hij dat niet kon eten. Geef verder helemaal niemand de schuld en vind het hartstikke erg voor iedereen die bij deze situatie betrokken was
Ik geef niemand de schuld.
Euh jij kent zeker geen kleuters? Ik werk dagelijks met kinderen en er zijn er altijd wel wat bij die iets van de grond in hun mond stoppen. Soms niet eens express maar gedachtenloos bv een grassprietje dat ze vast hebben.
Laatst een 6 jarige die een doosje knettersnoep zat te eten, had ze gevonden. We zagen het gelukkig en hebben het afgenomen en uitgelegd waarom ze dat niet moet doen maar toen was de helft al op.
Je verwacht veels te veel van kinderen. Al heb je het uitgelegd hun hersenen zijn nog niet genoeg ontwikkeld omdat voor altijd te onthouden.