
Juf Iris: “We waren net begonnen toen Noan naar mij toe kwam: ‘Juf, ik voel me raar’, er ging meteen een alarmbel bij me af, ik moest nu handelen, kon ik dit wel?”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees meer blogs uit de reeks van Juf Iris
De sfeer voor het paasontbijt zat we goed in
Het begon als een feestelijke ochtend. In de klas hadden we de tafels gezellig gedekt met servetjes in lentekleuren, bakjes met druiven en plakjes ontbijtkoek, paasbrood en vrolijke bekertjes met ranja. De kinderen van groep 3 hadden allemaal iets meegebracht voor het Paasontbijt, en de sfeer was zoals je hoopt bij zulke momenten: blij, uitgelaten en verwachtingsvol.
Noan kwam ineens naar mij toe
We waren nog maar net begonnen met eten toen Noan langzaam naar me toe kwam gelopen. Zijn gezichtje was bleek met wat rode vlekken, zijn lippen leken een beetje dikker dan normaal. “Juf, ik voel me raar,” zei hij zacht. Op dat moment ging er meteen een alarmbel bij me af. Noan heeft een ernstige pinda- en notenallergie. Aan het begin van het schooljaar hadden zijn ouders me uitgebreid ingelicht: wat de signalen zijn van een reactie, wat ik moet doen, en vooral hoe ik de epipen moet toedienen. We hadden alles besproken, zelfs geoefend met een oefenpen. En nu stond hij hier. Bleek. Met rode vlekken. Kortademig. Zwetend.

Ik voelde meteen dat dit serieus was
Ik keek hem aan en voelde meteen dat dit serieus was. “Waar heb je gegeten van, lieverd?” vroeg ik, terwijl ik met mijn hand over zijn rug wreef. Hij wees naar een stukje paasbrood op zijn bord. Toen wist ik het zeker: dit gaat niet goed.
Ik riep snel mijn collega
Ik riep mijn collega van de naastgelegen groep 4. “Sandra, ik heb je nu nodig!”, zei ik terwijl ik Noan naar de gang begeleidde. In het lokaal begon de onrust onder de kinderen al een beetje toe te nemen. Sandra kwam meteen en zag aan mijn gezicht dat het menens was.

Samen besloten we binnen enkele seconden dat we actie moesten ondernemen
Sandra zei vrijwel direct: ‘Je moet nu handelen’. Samen besloten we binnen enkele seconden: we gaan de epipen zetten. Noan begon al last te krijgen van zijn ademhaling. Mijn handen trilden, ondanks de voorbereidingen die ik had gehad. Kon ik dit wel op de juiste manier? Terwijl Sandra de ambulance belde en de ouders informeerde, pakte ik de epipen uit zijn EHBO-tasje in de kast. Ik knielde weer bij hem neer, legde uit wat ik ging doen, hield zijn beentje stevig vast en zette de pen in zijn dij. Hij schrok, maar hield zich zo ontzettend dapper.
Ik vertelde Noan dat de ambulance zou komen
De adrenaline schoot door ons allemaal heen. Ik hield hem stevig vast, vertelde hem dat het goed zou komen. Dat papa en mama onderweg waren. Dat de ambulance zou komen. Hij huilde een beetje, van schrik en ongemak, maar je zag ook dat de benauwdheid al langzaam iets afnam. De epipen deed zijn werk!
Op klasgenootjes had het een enorme impact
In de klas had Sandra ondertussen verteld dat Noan zich niet goed voelde en dat de ambulance hem ging helpen. Ook de directrice was erbij gekomen. Kinderen zaten met grote ogen aan tafel. Sommige kinderen huilden zacht. Anderen vroegen of Noan dood zou gaan. De impact was enorm. Want hoewel we op school wel eens oefenen voor noodgevallen en dit scenario hadden doorgesproken met de klas, voelt het op zo’n moment zó echt. Zó dichtbij.
De ambulancebroeders namen het van mij over
Toen de ambulance arriveerde, nam ik Noan mee naar buiten. De broeders kwamen al de school in en namen hem van mij over, stelden vragen, controleerden zijn ademhaling, hartslag, hoe hij reageerde op de medicatie. Zijn ouders kwamen enkele minuten later aan, zichtbaar in paniek. Ik kon het me volledig voorstellen. Hun kind in een ambulance, zijn leven misschien in gevaar – en ze waren er niet bij toen het gebeurde.
Moeder huilde en omhelsde mij
Ik heb uitgelegd wat er was gebeurd. Hoe Noan naar me toe kwam, hoe we geen seconde hebben getwijfeld, hoe we precies hebben gedaan wat was afgesproken. En hoe dapper Noan was geweest. Zijn moeder huilde, sloeg haar armen om me heen en zei: “Dankjewel. Echt, ontzettend bedankt dat je hebt gedaan wat je moest doen. Het was voor jou vast ook spannend.”
De rest van de dag was onwerkelijk
De kinderen wilden weten hoe het met Noan ging. Sommigen durfden niet meer te eten. Anderen wilden juist een tekening maken voor hem. We hebben in een kring gezeten, gepraat over wat er was gebeurd, over allergieën, over hoe knap het was dat Noan meteen hulp kwam vragen en hoe belangrijk het is om goed op elkaar te letten.
Dankzij de goede voorbereiding kon het zo verlopen
Achteraf gezien ben ik zó dankbaar dat we die instructies erg goed hebben doorgenomen aan het begin van het jaar. Dat ik met mijn buurvrouw collega dit scenario had voorbesproken. Dat de epipen op een vaste plek lag. Dat we als team goed op elkaar ingespeeld zijn. En bovenal dat Noan zichzelf meldde. Want hij heeft ons allemaal laten zien hoe belangrijk het is om naar je lichaam te luisteren en niet te wachten.
Het was het meest emotionele Paasontbijt dat ik ooit heb meegemaakt, maar gelukkig met een hele goede afloop!
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees meer blogs uit de reeks van Juf Iris