Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Een hele onverwachte wending
Ik stond nog met mijn hoofd in de luiers en de nachtvoedingen van mijn dochtertje van bijna één toen ik ineens weer zwanger bleek te zijn. Een klein wondertje, want voor mijn eerste zwangerschap hadden we een heel medisch traject doorlopen. Jaren van ziekenhuisbezoeken, echo’s, prikken en wachten. En toen was daar mijn dochter, een cadeautje na al die spanning. Maar nu, zomaar ineens, was ik weer zwanger. En dat… dat kwam onverwacht.
Ik was dolblij maar schrok me ook rot
Niet dat we niet dolblij waren hoor. Het voelde echt als een wonder, deze spontane zwangerschap. Maar tegelijkertijd schrok ik me rot. Want alles in ons leven was net een beetje op de rit. Mijn dochtertje had net haar eerste stapjes gezet, sliep eindelijk redelijk door en ik voelde dat ik zelf weer wat ruimte in mijn hoofd kreeg. En dan ineens… weer een baby in mijn buik. Met alle kwaaltjes, slapeloze nachten en vooral: alle chaos die er nog aankwam.
We hadden net een huis gekocht
Die chaos was er sowieso al. We zaten in een aankomende verhuizing en alle regelzaken rondom een nieuwbouwhuis. Ons oude huis was verkocht en we hadden een nieuwbouwwoning gekocht. Alles leek goed gepland. Het oude huis zou eind november worden overgedragen aan de nieuwe bewoners en het nieuwe huis zouden we precies drie weken eerder krijgen, net genoeg tijd om de boven verdieping klaar te maken. Niet ideaal, maar ik zag het nog wel zitten. Even improviseren, maar dat was te overzien.
Het nieuws hakte erin…
Maar toen kwam die brief. Het was een gewone woensdagmiddag. Mijn dochter zat op de grond te spelen met haar blokken en ik opende de post. Een brief van de bouwer. Ik voelde al meteen dat dit geen fijn nieuws zou zijn. Oplevering uitgesteld. Met vier weken. Vier weken! Ineens zouden we niet kamperen op onze bovenverdieping, maar hadden we een gat van 4 weken. Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Vier weken. Met een dan pasgeboren baby van 6 weken, met een dreumes die alle kanten op vloog. Hoe moesten we dat in hemelsnaam gaan doen?
Mijn man probeerde mij gerust te stellen
Mijn man probeerde meteen te schakelen. “We vinden wel iets,” zei hij geruststellend. Maar ik voelde alleen maar paniek. Hotels zijn peperduur, en vakantieparken een half uur van enige bekende was voor mij echt geen optie. Dus hij besloot zijn ouders te bellen. Met hen hadden we altijd een wat afstandelijke relatie. Het klikte niet geweldig, maar praktisch waren ze er altijd wel voor ons. Ze hadden een groot huis en genoeg ruimte. “Mam,” begon hij aan de telefoon, “We hebben een groot probleem. We zitten echt in de knel. Kunnen we een paar weken bij jullie terecht?”
Er viel een last van mijn schouders af
Ik hoorde hoe zijn moeder meteen zei: “Maar natuurlijk jongen, daar maken we wel plek voor.” Een last viel van mijn schouders. Natuurlijk, dacht ik, dit komt goed. Ik stelde me voor hoe ik in die eerste weken van mijn tweede dochter toch nog een beetje kon landen bij mijn schoonouders. Mijn eigen ouders woonden anderhalf uur verderop, veel te ver voor door de weeks aangezien mijn man gewoon moest werken en alle klusmannen in ons nieuwe huis moest gaan leiding, dus dit leek me een mooie oplossing.
Het was niet ideaal, maar ik had er vrede mee
Ik stelde me voor hoe ik daar zou zitten met pasgeboren baby, mijn dochtertje af en toe spelend met haar oma en opa, maar ook lekker veel buiten zijn als het weer het zou toelaten om mijn schoonouders de ruimte te geven. Misschien was het allemaal niet ideaal, maar ik kon er vrede mee hebben. Het belangrijkste vond ik dat mijn man die eerste weken zoveel mogelijk bij ons kon zijn. Hij had al gezegd: “Ik wil het allemaal niet missen.” En ik snapte dat helemaal. Bij je tweede kind wil je er net zo graag bij zijn als bij de eerste.
Ergens knaagde het toch
We begonnen alvast wat dozen in te pakken en ik probeerde me er niet te druk over te maken. Maar ergens knaagde het toch. Vier weken is lang. Na vier weken ben je geen gast meer, maar een soort extra inwoner. En ik wist hoe mijn schoonmoeder kon zijn. Altijd net wat gereserveerd, soms wat kortaf. Maar ik hield me vast aan haar eerste reactie. Ze had gezegd dat we welkom waren, dus dat was het dan.
Ik voelde al dat er iets aan zat te komen…
Die weken voor de verhuizing waren een gekke mix van hormonen, dozen, spullen uitzoeken en eindeloos plannen. Waar moest alles heen? Wat namen we mee? Ik wilde alles perfect regelen voor mijn dochtertje, want zij had al genoeg te verduren. En ik probeerde mezelf gerust te stellen: straks zitten we lekker warm bij mijn schoonouders. Mijn man was ook opgelucht. “We fixen dit wel,” zei hij steeds. Ik knikte. Wat kon ik anders?
Maar diep van binnen voelde ik het al. Dit werd niet de rustige kraamperiode die ik had gehoopt. Alles kwam op losse schroeven te staan. Ik was zwanger, ik was moe en ik wilde alleen maar rust. Maar dat ging ik niet krijgen. Ik wist het gewoon.
Lees HIER deel 2.
SARAH
Joris, ze hadden hun zaakjes geregeld, maar niet gerekend op een stelletje egoïstisch idioten.
We hebben het over 4 weken en een vakantiepark op een halfuurtje rijden is geen optie? Regel gewoon je zaakjes. Uitstel bij nieuwbouw is niet uitzonderlijk, hè? Dit is gewoon in te calculeren…
Inderdaad ook een goede oplossing, dat is vaak ook gebruikelijk wat mensen bij (nieuwbouw)woningen doen om te overbruggen voor ze naar hun nieuwe woning gaan.
Misschien hadden jullie eerst contact met de kopers van jullie (oude) woning kunnen opnemen, om de datum van de verkoop van jullie (oude) woning ook te verplaatsen naar een latere datum?