Pipa: “’We denken dat Thijs achter loopt’, zei de leidster, ik kon mijn hier totaal niet in vinden, begrepen ze mijn kind wel?”

goed diagnostisch onderzoek daar ben je weken mee bezig en dat bestaat uit heel veel meer dan een observatie van een uurtje op school.

O, o, Joris, je hebt overal een mening over maar meestal ontbreekt de empathie…

Ik ben het niet met je houding tegenover diagnoses eens.

Ik ben autistisch en beschouw deze diagnose juist als iets positiefs. Mijn hele leven was ik ‘anders’ en ook zonder diagnose heb je als kind echt wel door dat er iets ‘afwijkend’ is. De diagnose helpt om dat te begrijpen en om de juiste hulp te kunnen krijgen.

Het kan ook erge gevolgen hebben als de onderzoeken niet op jonge leeftijd worden gedaan. Ik heb bij veel mensen die op latere leeftijd de diagnose autisme kregen gezien hoe dit ervoor zorgde dat ze jarenlang zichzelf aanpasten om mee te kunnen doen met hun omgeving. Zo sterk dat ze hun eigen identiteit verloren en/of een burn-out kregen omdat al hun energie hieraan opging. Zelf kreeg ik mijn diagnose gelukkig als kind (13).

Zelf ben ik ook moeder ik ben bijzonder alert op mogelijke tekenen van autisme (of ADHD) bij mijn kinderen. Ik wil dat als mijn kinderen net als ik een ‘afwijking’ hebben dat ze de juiste hulp kunnen krijgen.

Het lijkt misschien goed om je te verzetten tegen een ‘hokje’ voor je kind, maar dit is niet zo’n nobel initiatief als het lijkt! De diagnoses en testen zijn er om jou en (bovenal) je kind te helpen. Verzet je er alsjeblieft niet zo tegen.

Onze zoon was ook zo’n bespreekgeval op de lagere school. Hij was druk, een stoorzender in de klas, lette niet op, was steeds met andere dingen bezig, kortom steeds negatieve aantekeningen op zijn rapport. Ik miste dan positieve opmerkingen dat hij bijvoorbeeld bij topografie alle plaatsen van Tsjechië foutloos schreef inclusief. alle leestekens. Dit werd niet vermeld. Dat hij tijdens een schoolkamp de hele tijd voor een klasgenootje gezorgd heeft dat erg last van heimwee had werd tussen neus en lippen door verteld. Er werd door de schoolleiding al heel snel vastgesteld dat hij ADHD zou hebben. De kinderarts was niet overtuigd maar toch heeft hij tijdelijk Ritalin voorgeschreven gekregen. Met of zonder maakte eigenlijk geen verschil. En toen hij duidelijk liet merken de medicijnen niet te willen zijn we daarmee gestopt. Nu is hij 39, vader van een dochtertje, nog steeds gauw last van invloeden van buitenaf maar kan ook in alle rust met zijn meissie op schoot genieten van voorlezen of samen een kinderfilmpje kijken. En als zijn dochter heel druk is samen met haar even een Zen moment nemen. Leren hield hij niet van maar werken wel. Vanaf dag 1 was hij een toegewijde werknemer. Hij werkt alweer 15 jaar bij dezelfde werkgever (verhuisbedrijf) en heeft zich inmiddels opgewekt tot voorman en is bezig met een opleiding projectbegeleider. Onze stoorzender is op zijn eigen manier opgegroeid tot een fijn empathisch mens. En daar zijn wij trots op. Dus mama, Blijf luisteren naar jezelf en kijken naar je kind. Jij weet het beste wat hij nodig heeft. Heel veel geluk.

Alle reacties heb ik gelezen!

De moeder schrijft:
“En ik dacht: zie je wel, hij kijkt. Ze sprak na afloop met zachte woorden. Ze noemde hem ‘bijzonder intelligent’ en ‘introvert’. Ze zag dat hij prikkels vermeed, maar ook dat hij genoot van patronen. Ze zei niet dat hij achterliep. Ze zei: “Hij is gevoelig. En de groep is druk. Dat vraagt wat meer van hem.” Ik voelde me voor het eerst gehoord.”

Haar zoontje wordt in een veilige omgeving geobserveerd en hij kijkt de mevrouw aan. Dat is al anders als dat de leidsters aangeven.
De mevrouw geeft aan: dat het een bijzonder, intelligent, gevoelig kindje betreft.
Deze mevrouw heeft het dus totaal niet over autisme (waar overigens niets mis mee is, begrijp me goed, ik ken autisme van bijzonder dichtbij in mijn familie!). Autisme diagnostiek geven terwijl het mannetje dat niet is, dat is niet goed. Net zo min als een kindje introvert noemen terwijl hij autistisch zou zijn. Beiden zijn ok, alleen heb ik het idee dat deze mevrouw objectief heeft geobserveerd en andere conclusies trekt
Dus de moeder heeft het gewoon heel erg goed gedaan. De moeder herkent haar kind wel in de waarnemingen van de mevrouw maar niet in doe van de leidsters. En daar is het misgegaan en daar heeft ze het recht gezet.

Mijn moeder heeft het omgekeerde meegemaakt. Haar kindje zou wat achter lopen terwijl zij daar diep ongelukkig over was want er was iets heel erg mis volgens haar. En dat klopte. We hadden te maken met een autistisch kindje wat echte professionele begeleiding nodig had.

Dus twee moeders hebben het heel erg goed gedaan. Mijn moeder, maar ook deze moeder. Ook mijn moeder kreeg allerlei verwijten die ik hier ook langs zie komen aan het adres van deze mevrouw. Terwijl in mijn ogen, de diagnose niet klopte en ook niet de manier van communiceren en aankaarten bij de moeder (dus het proces). Het lijkt dat ze net als mijn moeder, als overgevoelig aan de kant is geschoven.

Iets ging mis met mijn eerste reactie dus ik geef nu mijn tweede.

de moeder schrijft:
“En ik dacht: zie je wel, hij kijkt. Ze sprak na afloop met zachte woorden. Ze noemde hem ‘bijzonder intelligent’ en ‘introvert’. Ze zag dat hij prikkels vermeed, maar ook dat hij genoot van patronen. Ze zei niet dat hij achterliep. Ze zei: “Hij is gevoelig. En de groep is druk. Dat vraagt wat meer van hem.” Ik voelde me voor het eerst gehoord.”.

Als ik dit lees dan denk ik dat de moeder het goed gedaan heeft. ” Het kindje keek de mevrouw aan”, is al anders als dat de leidsters benoemden.
De mevrouw ziet een introvert, bijzonder intelligent gevoelig kind. Dat is toch echt wel anders als een autistisch kindje (er is echt niet mis met autisme hoor, wij kennen dat zeer goed in de familie). Deze mevrouw onderstreept de waarneming van de moeder, dat haar zoontje wel contact maakt als het rustig is, wel geniet en wel praat. Allemaal zaken waar zorgen over waren.
Of anders gezegd de moeder herkende haar kind niet in de waarneming van de leidsters en wel in de waarneming van die gene die haar zoontje observeerde .
Dit kindje doet het (nog) niet goed in een grote groep en ervaart dat als onveilig. Dat past bij introvert zijn. Dus ook goed van diegene die de test deed bij het kindje en de observatie dat die volkomen objectief heeft geobserveerd en de moeder erbij liet want dat geeft veiligheid en dan zie je meer van wat het kind wel kan plus je ziet de interactie tussen moeder en kind.

Dus ze heeft het gewoon heel erg goed gedaan want niets is zo funest als een foute diagnose! En nee, er is totaal niets mis met labeltjes maar die moeten natuurlijk wel kloppen.

Wat een reacties lees ik hier, deze mevrouw lucht haar hart en dan deze reacties? De beste stuurlui staan aan wal. Luister en lees goed wat ze zegt. Ze voelde zich niet prettig om in een poppenhoek een gesprek te moeten voeren met nog 3 personen. Hoe zou je jezelf voelen? Kon de medewerker niet eerst een gesprekje met moeder voeren van goh ziet u dat ook en hoe gaat het thuis. Hier is weer over iemand gesproken en daarna pas met de ouder. Dat is niet echt professioneel deze moeder wordt niet in haar waarde gelaten en er wordt druk uitgeoefend op moeder. Hoe zouden deze reageerders zich voelen achteraf is makkelijk praten Maar op het moment zelf sta je er alleen voor waarom is vader niet uitgenodigd het is ook zijn. kind. Proffesionele medewerkers zijn niet alles wetend.

Heel fijn dat je als moeder zo goed je kind ziet. Ik denk dat de opvang echt met de beste bedoelingen dit deed. Helaas is een dagopvang vaak erg druk. Ik ben zelf een gastouder. Uit ervaring weet ik dat sommige kinderen iets meer rust en ruimte nodig hebben. Ik heb zelf vaker kinderen gehad die op de dagopvang niet konden aarden. Een gastouder heeft gewoon veel meer tijd en ruimte voor de kindjes. Dus voor iedereen die hier mee zit. Kijk even rond of er andere opvang vormen zijn. Voor mij is het in ieder geval mijn droombaan om als gastouder andere kindjes te zien opgroeien en hun volop te kunnen begeleiden. Mijn eigen zoon was zelf ook erg gevoelig voor te veel prikkels. Ik weet hoe frustrerend het kan zijn als je ziet dat je kind gewoon niet begrepen wordt of er simpelweg niet genoeg tijd is. Tegenwoordig is die volwassen en juist heel goed in communicatie met anderen omdat hij zijn leven lang hiermee bezig is. Dus geef niet op.

vechten voor je kind , een stempel zit er zo op.

Als, moeder van 3 kinderen waarvan 2 autistisch en een autistische man; dit schreeuwt autisme.. Waarom zou je je daar zo tegen verzetten? Daar doe je meer kwaad dan goed mee.

wat een mooie moeder ben jij. als zusje van een broer die anders is, wil ik even dikke complimenten geven voor hoe je hem van jongs af aan al echt ziet en daarop reageert door hem minder prikkels te gunnen als hij daar behoefte aan heeft. en hem niet te pushen op de vlakken waar hij zou achterlopen. bij mijn broer is dat laatste wel veel gedaan en tot op de dag vandaag (hij is nu ver volwassen) zie ik veel angst en spanning bij hem als hem op die vlakken wat gevraagd wordt. zoals zichzelf voor te stellen of mee te doen met de groep. ik gun hem zo graag dat hij niet die druk zo sterk ervaart dat hij bijna begint te hyperventileren. dat natuurlijker alle beste en lieve bedoelingen van de mensen die hem probeerden verder te krijgen. ik heb liever een tevreden blije en geaccepteerde broer dan een broer die minder afwijkend gedrag laat zien. dat is altijd mijn pijnpunt geweest. dit verhaal even als reactie op dar je je afvroeg of je hem meer had moeten pushen. nee mama. je doet het geweldig!

Ik begrijp niet zo goed waarom moeder het vervelend vind dat haar kind besproken word, toch juist fijn dat ze meedenken? Als moeder van nu 18 jarige zoon (met Asperger en Gille de la Tourette) hebben wij ook op de peuterspeelzaal “te horen gekregen ” dat onze zoon niet binnen de lijntjes past. Gelukkig maar want op die manier heeft hij ook de hulp gekregen die hij nodig had, hij heeft z’n VMBO4 gehaald en is dit jaar klaar met z’n beroepsopleiding en heeft zelfs al een baantje. Dit was nooit gelukt als hij niet op jonge leeftijd “in een hokje geplaatst” was, dan was hij onder gegaan in het systeem. Een “stempel” betekent ook gerichte hulp!

ik ben zelf moeder twee kinderen, een dat niet naar school wilde en de hele dag alleen maar onder de tafel zat, sociale achterstand en weet ik veel wat, en een kind dat beel te sndl overprikkeld raakte en na twee dagen school ziek werd.

ik kreeg lijsten van allemaal hulp die ik moest inschakelen, psychiators en weet ik veel wat nog meer.
bij elk kind kreeg ik dat toen ze in de eerste kleuterklas zaten.
ik heb de ze gewoon van school gehaald en thuisonderweis laten doen.
nu hebben ze veel vrienden en worden niet ziek. de eerste studeert dierenzorg ennde aandere studeert muziek.
elk kind kan open bloeien, ook zonder hokjes.

Als moeder van drie, waarvan één met Asperger en één met ADHD en daarnaast (ruim 20 jaar) gespecialiseerd pedagogisch medewerker moet ik zeggen dat (hoewel waarschijnlijk onbedoeld) zowel moeder als pm-ers behoorlijk steken hebben laten vallen in de communicatie.

Het is voor een pm-er fijn om te weten hoe een kind door ouders wordt gezien als het op de opvang komt. Zijn er bijzonderheden, dan kan daar eventueel op ingespeeld worden.

Voor oudergesprekken dient tijd uitgetrokken te worden, zeker als je wilt bespreken dat het kindje gedrag vertoont dat net even anders is dan als norm wordt gezien. Dat dit aangekaart wordt door een pm-er betekent niet dat het perse een probleem is, maar wel dat het is opgevallen, dat je kind dus gezien wordt.

Dat daarnaast handelingsverlegenheid ontstaat bij de pm-er kan natuurlijk gebeuren. In een groep kun je een kindje niet bieden wat thuis waarschijnlijk wel kan als het gaat om minder prikkels en bepaalde gewoontes en structuur.

Als er een gedragsdeskundige wordt gevraagd om mee te kijken is dat met de bedoeling om te kijken hoe het kind (beter) geholpen kan worden. Verder wil de opvang ook (als het kind vier wordt en naar school gaat) wel een goede overdracht naar school geven. Als de ervaring heeft geleerd dat een kind het beter doet in een prikkelarme omgeving of anderszins extra begeleiding nodig heeft is dat voor het kindje ook zeker aan te bevelen en kan de school hier (soms) ook rekening mee houden.

Diagnoses worden niet gesteld als kinderen op de opvang zitten, tenzij er iets ernstigs aan de hand is en een kind beter af zou zijn op bv een medisch dagverblijf.
Tot het kind naar school gaat wordt alleen gekeken naar gedrag en daar geprobeerd op in te spelen (ten behoeve van het kindje) .

Ik vind het jammer te lezen dat de moeder paniekerig reageert op wat de pm-er gaat zeggen terwijl ze zich er van bewust is dat haar kindje ‘anders’ is. Waarom verwachtte ze meteen een veroordeling?
Waarom niet uit gaan van de goede bedoelingen van de pm-er en merken dat je kind dus gezien is en wordt? Waarom is niet besproken hoe het kind thuis is en hoe op de dagopvang? En hoe moeder de dingen aanpakt als ze ziet dat het even niet gaat met het kindje?

Waarom kozen de pm-ers ervoor dit met drieën te doen in een poppenhoek? Klinkt niet erg professioneel, noch erg rustig. Waren ze nog jong en onervaren met kindjes die ‘ anders’ zijn? Dan kampen ze op meerdere vlakken met handelingsverlegenheid en zouden ze moeten bijscholen op gespreksvoering en op hoe te handelen bij kinderen die ‘anders’ zijn.

Want eerlijk is eerlijk, er komen steeds meer van die ‘andere’ kindjes (op verschillende gebieden) en de werkdruk op de groep wordt steeds groter.

Bedenk als ouder dan ook dat wanneer je kind anders is, de reguliere dagopvang best wel als heel druk kan worden ervaren en dat je heel goed nadenkt over de manier en waar je kind opgevangen wordt. Ik had voor dit kindje een goede (geschoolde) gastouder aanbevolen. Kleinschalig, met veel aandacht en veel minder prikkels.

Maar dit alles vanaf de zijlijn natuurlijk. Op basis van het verhaal.

Precies dit. De manier was misschien onhandig, maar ze zagen hem wel. Zelfs in zoverre dat ze er een professionele gedragskundige naar laten willen kijken. Ze hadden ook niks kunnen kun doen, en als een paar jaar later dan blijkt dat zo’n kind toch add of autisme heeft dan is het ook weer verkeerd dat niemand dat zag.

op een kdv, school, bso etc. waar dan ook worden kinderen ‘besproken’ in vergaderingen of overleg. M.i. getuigt dat juist van aandacht. Beter keer teveel iemand inschakelen of door verwijzen dan een keer te weinig.

Wat heeft moeder mooi en trots vanuit het hart over haar kind gesproken. Moeder ziet dat haar zoontje anders is, maar anders is niet perse fout, fijn dat moeder haar zoon accepteert zoals hij is.

Met aandacht gelezen. als oud docent, denk ik eerder aan hoogsensitief kind. wellicht een idee om een plek te vinden op de Vrije School. de laatste decennia worden er veel hoogbegaafde kinderen geboren, die we straks nodig hebben in de wereldse ontwikkeling. Tip: lees een boek van Rucolf Steiner over de ontwikkeling van een kind. voir de leidsters: houd je niet vast aan ptotocollen!!

Dit gedrag vertoont mijn 3 jarige ook: lang de kat uit de boom kijken, maar als ze iemand vertrouwt en/of als ze goed op haar gemak is kletst ze je de oren van het hoofd. Maar dit deel je toch proactief met de professionals die voor jouw kind zorgen (pedagogisch medewerkers, leerkrachten, zwemdocent, etc). Althans, dat doe ik, en ik krijg zeer positieve reacties. Beetje apart verhaal dit.

Jammer dat iedereen een mening heeft waar hier eigenlijk niet om gevraagd wordt!
Deze moeder wil gewoon haar hart luchten en laten weten altijd achter haar kind te staan! Chapeau!!

de wereld vergaat wel degelijk op zo’n moment hoor.

als ouder heb je weldegelijk een reden om voorzichtig te zijn met labels, gezien de deels nadelige effecten. Het lijkt erop dat kinderen met het label ADHD bijvoorbeeld gemiddeld minder ondersteund in de klas krijgen door leerkrachten (dit heeft onderzoek aangetoond). veel ouders zijn zich hier niet bewust van
Mijn ervaring is dat ouders tenminste deels soms ook opzoek zijn naar een label om het buiten zichzelf neer te kunnen leggen. De diagnose legt echter niks uit over de oorzaak.

deze situatie is bij ook erg herkenbaar was zelf ook introvert en nog steeds maar thuis kon ik opbloeien praatte ik de oren van mijn ouders er af maar bij andere was ik stil. veel gesprekken of in kamertjes gezeten met een gedragsdeskundige als een kleuter tot zelfs in het ziekenhuis om te kijken wat het kon zijn. met heel veel logopedie en ondersteuning van iedereen ben ik nog steeds stil.

en heel gelukkig

Haar verhaal lijkt in grote lijnen op dat van ons, en ik was blij dat destijds binnen de kinderopvang het team i.o.m. ons een gedragsdeskundige inschakelden om als team handvaten/ adviezen te krijgen hoe om te gaan met…
Nu zoveel jaren later, heeft mijn dochter een diagnose en krijgt ze de begeleiding die bij haar aansluit.

ik kan niets anders zeggen dat de opvang prima gehandeld heeft! op school wordt je kind ook besproken in het team! en anders zijn betekend niet dat het fout is maar jij, de opvang en school weten dan hoe ze daar mee om kunnen gaan. Maar je bent bang dat er een label op geplakt wordt, maar die labels van tegenwoordig zijn anders dan in jou tijd denk ik

k heb t zelfde mee gemaakt, de eigenarese van de dagopvang is zeer goed voor mij geweest.0 t/m 4 liep mijn zoon aardig mee maar je zag wel dat hij op dingen anders reageerde..tot de ggd miep zei: er is iets met je kind, je moet naar de dokter.hoop trammelant en de opvang stond achter me..toen hij na de oudere groep ging kreeg k voordurend te horen eigelijk hoort hij hier niet,hij is anders, je weet dat hij anders is waarom test je hem niet..tot aan vorig jaar zomer. mei vakantie gewoon heen geweest en tuurlijk had hij zijn nukken. bijna 2 week voor de bouwvak werd mij gevraagd of k een afspraak kon maken. toen k belde zei k alleen maar de kogel is door de kerk of niet..en daar is t ooit bij gebleven,zelfs de eigenaresse stond tegen de muur want die kwam haar belofte na en ze vond t heel erg..toen moest k mijn zoon uitleggen dat zijn “leukste” mensen hem niet meer wilde omdat hij is zoals hij is..

Nederland schijnt een tolerant land te zijn.
wel hoog klootjesvolk en tutjes gehalte soms.

Ik zie niet echt waar ze excuses voor zouden moeten aanbieden? Het is heel normaal om de kinderen te bespreken ‘in het team’. Dat doen ze met alle kinderen. Dat hij op een drukke groep zat en daarom wat minder ontwikkeling liet zien baarde hun zorgen en daar hebben ze iemand bijgehaald die daar geschoold voor is. Zo te horen heeft die zijn/haar werk gedaan en waarschijnlijk is hij daarna weer ‘in het team’ besproken met adviezen over hoe ze het beste om kunnen gaan met zijn gevoeligheden.

Overigens is niet met elke label wat mis en zorgen ze er vaak juist voor dat er meer duidelijkheid is over waar iemand baat bij heeft.

Er is niks mis met anders zijn of een diagnose krijgen en in zekere zin is het goed dat de opvang zorgen uitte. Ze hadden het alleen anders moeten aanpakken. Ik hoop dat je alert blijft op hoe het met hem gaat en op tijd hulp inschakelt als het wél nodig blijkt te zijn in de harde wereld waarin hij opgroeit. Want ook mét hulp of diagnose zijn kinderen precies goed zoals ze zijn en mocht het ooit wel nodig zijn, dan maakt een beetje hulp het leven voor hem echt makkelijker 🙏🏼

Een label hoeft niet verkeerd te zijn. Het kan juist helpen om je kind beter te begrijpen, en voor je kind om zichzelf beter te begrijpen. Waarom hij anders is en dingen voor hem moeilijker gaan dan voor andere kinderen. Je kan daar tegen vechten maar besef wel dat je daar je kind niet mee helpt. Ik heb 2 kinderen die beide met 11 een diagnose hebben gekregen deels omdat ik geen label wilde, deels omdat ze op de opvang en op school nooit écht gezien zijn. Het had ze echt geholpen en ellende bespaard als ze het eerder hadden geweten. Je kan je kop in het zand steken maar je zoon help je daar helaas niet mee. Je kan hem niet voor altijd beschermen tegen de boze grote mensenwereld.

Precies!
En wat als er wel echt een achterstand is? Dan is het juist goed als hij eerder de juiste begeleiding krijgt.
De leidsters hebben mijnsinziens prima gehandeld, juist omdat ze twijfelde en een deskundige in hebben geschakeld

Goed gedaan Ina! Mijn dochter kan ook niet tegen prikkels.