Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Met mijn collega Petra liep ik snel naar het fonteintje net buiten de klas. We hadden Brian voorzichtig vast, zijn hoofdje nog steeds slap tegen mijn borst. Mijn hart bonsde zo hard dat ik hem bijna niet meer hoorde ademen. “We gaan je helpen, lieverd,” fluisterde ik, al was het meer tegen mezelf dan tegen hem. Petra draaide de kraan open en hield zijn voetjes eronder. Koud water, de schrikreactie die we allebei hoopten uit te lokken. Zijn kleine teentjes zag ik bleek worden onder de straal. “Brian, kom op,” zei Petra zachtjes, terwijl ik zijn polsjes onder de kraan hield. Het water druppelde van zijn vingertjes, maar hij reageerde niet.
De BHV collega kwam gelukkig aan
Net op dat moment kwam Chantal, onze BHV-collega, aanrennen. Haar gezicht stond ernstig. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze kort, terwijl ze haar handen al naar Brian uitstak. “Hij werd ineens helemaal slap, reageert niet meer,” zei ik, mijn stem trillend van paniek. Yvonne knikte en voelde aan zijn pols. “Dit is niet goed,” zei ze meteen. Haar stem was kalm maar resoluut. Ze pakte haar telefoon en belde 112, terwijl ik Brian bleef ondersteunen, zijn lijfje zwaar in mijn armen.
De ambulance kwam er direct aan
Ik hoorde haar de details geven aan de meldkamer, terwijl ik alleen maar kon blijven kijken naar Brian. Zijn ogen waren half gesloten, zijn mondje iets open. “Ademt hij?” vroeg ik nog zachtjes, terwijl ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden. “Ja,” zei Yvonne, “maar het is heel oppervlakkig. De ambulance is onderweg.”
De andere kinderen zag ik angstig staan achter het raam
In de klas stonden de kinderen allemaal tegen het raam geplakt. Hun grote ogen keken naar ons, sommige met tranen in hun ogen, anderen gewoon stil en angstig. Het voelde alsof ik in een slechte film terecht was gekomen. Even daarvoor zaten we nog in de kring met fruit en een egelverhaal. Nu was alles anders. Ik probeerde te glimlachen naar de kinderen door het raam, maar het voelde geforceerd en hopeloos.
Brain werd meegenomen in de ambulance
Toen de ambulance met sirenes aan kwam rijden, voelde ik tranen in mijn ogen prikken toen de deuren openzwaaiden en de broeders met koffers en apparatuur uitstapten. Yvonne legde kort uit wat er was gebeurd en ik moest Brian voorzichtig overgeven. Het voelde alsof ik hem in de steek liet… Ze werkten snel en geconcentreerd, de monitor piepte zachtjes terwijl ze alles aansloten. “Hij gaat mee,” zei één van de broeders kort. Ze tilden Brian op de brancard. Hij zag er zo klein en kwetsbaar uit, omringd door alle apparatuur en grote mensen. Yvonne, die Brian goed kende ( ze was vorig schooljaar zijn juf), ging met hen mee in de ambulance.
De directrice nam contact met ouders
Inmiddels had de directrice de ouders gebeld. Ze kwamen meteen naar het ziekenhuis. Ik kon me alleen maar voorstellen wat zij voelden: een telefoontje van school en dan horen dat je kind ineens met een ambulance is weggevoerd. Ik rilde bij het idee. Wat een bericht voor ouders. Ik leefde zo met ze mee. Ik wist hoe het voelde om je kind ineens zo kwetsbaar te zien.
De uren daarna waren een waas
Ik ging terug naar de klas, dat leek mij het beste voor de andere kinderen. Ik zag de kinderen nog steeds bij het raam staan. “Kom maar zitten,” zei ik zachtjes. Mijn stem probeerde vastberaden te klinken, maar ik voelde mijn benen trillen. Ik besloot kort de feiten te vertellen tegen de kinderen: “Brian is mee met de ambulance broeders, hij is in goede handen. Ze gaan heel goed zorgen voor hem in het ziekenhuis. Wil iemand nog iets zeggen of vragen over deze situatie?”
Ik kreeg geen maar geen bericht…
Ik besloot de dag verder zo rustig mogelijk te houden. We keken een extra lange aflevering van een kinderprogramma en ik deelde extra veel fruit en crackers uit. Even geen kring, geen knutselwerkjes. Even alleen maar kalmte en stilte. Terwijl de kinderen zachtjes lachten om een tekenfilm, zat ik ernaast met mijn gedachten mijlenver weg. Elke keer dat mijn telefoon trilde, schrok ik op. Maar er kwam geen bericht. Ik wist nog steeds niets. Wat was er aan de hand met Brian? Was hij weer bij bewustzijn? Lachten zijn ogen weer zoals altijd?
Alles verliep in een waas
Tegen het einde van de middag kwam de directrice nog even binnen. Ze legde een hand op mijn schouder. “Er is nog geen concreet nieuws, wel is hij stabiel,” zei ze zacht. “En ouders zijn natuurlijk bij hem.” Ik knikte alleen maar, want ik had geen woorden. Het voelde alsof ik niet echt aanwezig was in het lokaal. Alles ging op de automatische piloot: jassen aantrekken, tassen pakken, kinderen gedag zeggen.
Toen de laatste kleuter was opgehaald en het lokaal weer leeg was, bleef ik nog even zitten. De stilte was oorverdovend…
Lees HIER het volgende deel.
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Heftig om mee te maken als juf. Maar nu graag allemáál de BHV cursus doen!
Want er is in het begin van de situatie kostbare tijd verloren gegaan, door te zoeken naar een bhv- er. En in welke handleiding staat dat van die voetjes onder de kraan? Je ziet dat mensen die geen cursus hebben gedaan te lang aarzelen het 112 bellen. Gelukkig was je collega wel doortastend.
In snoep van Haribo was cannabis aangetroffen, in Nederland.
Tja, gokje: meer delen = meer pagina’s en meer terugkerende bezoekers = meer advertentievertoningen. Het is niet vanuit het lezeresbelang, nee. Anders zouden ze “de redactie” het wel wat bondiger maken, ja. Iets met “mand”.
De tweede deel had ik gelezen. Het ging om een snoepje wat vergiftig is voor Brain. Maar heel veel sterkte
Nou, volgens mij ging het om drugs, vermomd als snoepje. Het ziet eruit als een snoepje, maar is het niet. En het is niet vergiftigd, het is gewoon drugs.
Oei, hopelijk komt het goed. Begrijp ik het goed dat er maar weinig bhv’ers zijn? In het verhaal 1 op 3.