Indra: “Ik dacht dat het vanzelf over zou waaien – tot ze écht boos werd over de naam van mijn dochter”
Mijn moeder heet Jacolien. Als je die naam leest, voel je misschien al wat afstand. Hij klinkt een beetje streng. Zo is ze ook. Bot, nuchter, kortaf. Geen moeder die bloemen brengt of zegt dat ze trots op je is. Maar ze komt wél met pannen soep als je ziek bent. Of ze doet de was als je kraamtranen het overnemen. Dat is haar manier. Ik ben eraan gewend. Ik weet niet beter. Al van jongs af aan zei ze dingen als: “Niet zeuren, gewoon doorgaan.” En: “Wat anderen ervan vinden, doet er niet toe.” Ik geloofde dat. Ik paste me aan. Maar sinds ik zelf moeder ben, voel ik pas hoe hard haar woorden soms kunnen zijn.
Toen ik zwanger werd van onze tweede dochter, was er eigenlijk meteen onrust
Mijn moeder begon er al over voordat mijn buik echt zichtbaar was. “Je noemt haar toch wel naar mij, hè?” zei ze, terwijl ze de afwas deed. Ik lachte wat ongemakkelijk. “We hebben nog geen lijstje, mam.” “Nou, dat hoort zo. De eerste is al een naam van de andere kant. Deze mag van mij zijn.” Nova, onze oudste dochter, is vernoemd naar de overgrootmoeder van Bart, mijn man. Niet bewust als eerbetoon, het was gewoon een naam die we mooi vonden. Maar mijn moeder had het blijkbaar nooit helemaal geaccepteerd. Ik schoof het voor me uit. Mijn moeder is vaak uitgesproken, maar meestal waait het ook weer over. Dacht ik. In dit geval niet.
Tijdens de zwangerschap werd ze steeds stelliger
Bij elke afspraak die ik met haar had, kwam het weer op tafel. “Weet je al wat het wordt?” “Al over namen nagedacht?” Ik probeerde er luchtig over te blijven. “We willen het kort en krachtig houden dit keer.” Het leek me een duidelijk antwoord. “Jacolien is óók krachtig. En een mooie betekenis, wist je dat?”. Ik knikte, zei niks. En het knaagde. Want ergens wist ik al: wij gaan dit niet doen. Ik voel niks bij die naam. En Bart al helemaal niet. Maar het hardop zeggen? Dat durfde ik niet.
De kraamweek
Toen Liv werd geboren, voelde alles kloppend. We noemden haar Liv. Kort, warm, Scandinavisch. Past bij Nova. En bij ons. Geen tweede naam, geen dubbele agenda. En dus ook geen Jacolien. We verstuurden een kaartje, plaatsten een foto op WhatsApp. Familie en vrienden reageerden dolenthousiast. “Wat een mooie naam!” “Past perfect bij jullie.” Behalve mijn moeder. Die reageerde nergens op.
Op dag drie van de kraamweek stond ze aan de deur
Zonder aankondiging. Met soep. Zoals altijd. Maar haar gezicht was strak. Ze legde de pan op het aanrecht en zei: “Dus je hebt het gewoon níet gedaan.” Ik wist meteen wat ze bedoelde. Mijn hart bonsde. “Mam, het is onze keuze. We vonden deze naam gewoon… mooi.”
De ruzie
We stonden in de keuken. Liv sliep in de box. Bart was boven met Nova, die druk was met een stickerboek. En ik stond daar, uitgeput, met mijn moeder tegenover me alsof ik een examen niet had gehaald. “Je doet alsof ik niets voor je betekend heb,” zei ze. “Alsof je mij uitwist.” Ik begon te huilen. Niet met grote uithalen, maar die vermoeide tranen die je in de kraamweek niet meer kunt tegenhouden. “Dat is niet zo,” zei ik. “Maar dit is ons kind. Onze beslissing.” Ze snoof. “Je had haar tenminste als tweede naam kunnen geven. Of een variant. Iets.” Net zoals bij Nova. Ik schudde mijn hoofd. “We wilden het simpel houden. Geen dubbele naam. En Bart vond het niks.” Ze zuchtte hard. “Dan moet je het maar zonder mij doen.” Meende ze dit nou? Ze draaide zich om en liep naar de deur. De pan soep bleef staan.
Dagen zonder bericht
Ze belde niet. Appte niet. Geen felicitaties. Geen interesse in hoe de nachten gingen, of hoe Nova haar zusje vond. Mijn moeder verdween. Ik wist dat ze dat kon, zichzelf terugtrekken als ze zich geraakt voelde. Maar dit voelde als iets anders. Groter. Nova vroeg op dag vijf: “Komt oma nog?” Ik zei: “Ze heeft het druk.” Dat voelde als een leugen. Bart keek me aan en zei: “Je hoeft je niet te verantwoorden.” Maar dat deed ik wel. Elke dag opnieuw.
De eerste keer weer
Pas na drie weken stond ze weer op de stoep. Zonder aankondiging. Zoals altijd. Met koekjes voor Nova. En een extra bakje soep. “Voor in de vriezer,” zei ze. Ze keek naar Liv. Ze zei niet: “Wat een mooie baby.” Ze zei: “Dus dat is haar dan.” Ik slikte. “Ja.” Ze vroeg niet naar de bevalling. Niet naar mijn herstel. Ze pakte Nova bij de hand en zei: “Zullen we even een blokje om?” Ik knikte. En ik wist: ze is nog steeds boos. Maar ze is hier. Op haar manier.
Liv is nu vijf maanden
Mijn moeder komt soms langs. Ze helpt met oppassen. Ze kijkt naar Nova’s tekeningen en zegt dan: “Je lijkt steeds meer op je moeder.” Maar de naam Liv? Die zegt ze nooit. Ze noemt haar “de kleine.” Of “jullie jongste.” Dat is toch bizar? Er hangt nog altijd iets in de lucht. Soms wil ik haar confronteren. Zeggen dat het pijn doet. Dat ik wil dat ze haar naam zegt. Maar iets in mij houdt me tegen. Omdat ik weet dat het niks oplevert. En omdat ik weet: dit ís Jacolien. Dit is hoe ze haar teleurstelling verwerkt. Ik heb geen zin om te vechten.
Maar toch voelt het ook niet oké
Hoe leg ik het ooit uit aan mijn dochter? Dat haar naam gekozen is uit liefde – maar door sommige mensen als afwijzing wordt gevoeld? Ik ben bang dat dit blijvend is….
LEAH
Hoewel je moeders gedrag vreemd is, had je mogelijk ook een deel van de pijn kunnen voorkomen door duidelijk te zijn. Waarom zeg je niet tegen je moeder, “Nee, we kiezen wat anders.”, dan is dat ten.inste duidelijk.
Andersom kan ook. Mijn grootmoeder heette Pieternella. Zij vond haar naam verschrikkelijk. (Gewoonlijk werd ze Rie genoemd.) Toen mijn zus werd geboren heeft ze duidelijk laten weten dat ze niet wilde dat mijn zus naar haar werd vernoemd. Mijn ouders hebben oma’s roepnaam “verstopt” in de tweede naam van mijn zus: Marguerite. Daar kon oma prima mee leven.
ik heb mijn 4 kinderen wel vernoemd hellaas is en zijn mijn ouders erg naam ziek 1 zoon en dochter vernoemd naar mijn vader en moeder de andere twee naar schoonouders en oudoom maar wat een verschil zeg niets erover want dan is het huis teklein jammer maar waar de andere twee ook een jongen en meisje hebben het altijd gedaan zo is het leven van onze 4 kinderen wij hebben nooit geen verschil gemaakt dus de generatie slaat over met mijn ouders wij hoeven niet vernoemd te worden en onze kleinkinderen zijn ons even lief
wat ongezond om zo in je dochters leven te willen inbreken.
echt zooooo ouderwets om je eigenwaarde uit een vernoeming te moeten/willen halen! wat moet je je dan minderwaardig voelen en dat zit niet in de dochter, maar in de psyche van de moeder. en ronduit kinderachtig om het kindje dat aan te rekenen en r niet bij dr prachtige naam te noemen! liv…..liv…..liv!!!!
Lieve Leah,
Ik begrijp uit je verhaal dat je al zó gewend bent aan de nukken van je moeder, dat je bijna spontaan verdwijnt wanneer haar mening botst met de jouwe. Haar mening is haar mening, geen wet. Het lijkt me dat je je zaakjes prima op orde hebt: een vrolijk gezin, een betrokken man en vader, …. Dat verwezenlijkte zij toch niet in jouw plaats? Heb je dan nog steeds haar validatie nodig? Dat jouw moeder hard is, kan je niet veranderen. Maar je kan wél veranderen welke impact haar gedrag heeft op jou. Ze mag gerust gewezen worden op het feit dat ze zich gedraagt als een overjarige kleuter. Dat hoeft niet op haar harde manier, maar je mag er wel degelijk duidelijk in zijn! En stop met je eigen mening te verbergen. Het kiezen van een naam is aan de ouders, grootouders kregen daar eerder de kans toe. Hoe hardvochtig zij reageert, is een oma onwaardig.
Als je eerste kind is vernoemd naar een familielid van je man – ook al is het toeval – dan had je bij de naam voor je tweede kind meer je best moeten doen voor je moeder.
De naam Jacolien is al een verbastering (van Jacoba of Jacobus), in het verleden is de naam dus ook al een beetje aangepast.
Had als officiële namen bijvoorbeeld gekozen “Jacolien Vera”, roepnaam “Liv”.
Dan komt de “Li” uit oma’s naam en de “v” van jullie zelf.
Ik verzin maar wat. Iedereen blij en wanneer heb je die officiële namen nou nodig, bijna nooit.
Oma’s gedrag nu is wel zwaar overdreven en niet goed te praten.
Vernoemen is een gunst hè, geen recht. Hoezo had ze meer haar best moeten doen? Bent u de moeder ofzo?
Volkomen met je eens ! Je had het niet beter kunnen verwoorden. Naamkeuze is een zaak van de ouders en daarvan dienen derden af te blijven ! Tenzij…. gewoon tenzij er naar jouw hulp daarin of opinie daarover wordt gevraagd. Een naam kies je niet zomaar. Want een naam is voor het leven. Dat vergeten heel veel mensen. Je gaat je kind toch niet opzadelen met een naam waarmee het later gepest kan worden ? Bovendien is het een eer, een gunst als ouders hebben besloten om hun baby naar jou te vernoemen. Waardeer dat. Maar dwing het niet af ! Want het is niet verplicht !
Liv een mooie naam vinden en je kind dan Jacolien noemen met een andere naam erachter met een v?
Dit meen je toch hopelijk niet serieus?
De officiële naam gebruik je niet dagelijks, maar is wel de echte naam, hoe je heet. Een roepnaam is leuk, maar niet je naam.
Als je dan nog Liv Jacolien suggereert, kan ik er nog enigszins in komen, maar zelfs dan vind ik het een bekrompen. Gedachte dat ze wat beter haar best had moeten doen voor haar moeder. Dat hoeft namelijk niet. Vernoemen is een gunst, geen plicht.
Die moeder is simpelweg een kleuter mag wel eens aan zichzelf gaan werken om zo met je dochter (en kleindochter) om te gaan.
zij moet? zij moet het zelf weten ja! wat een bizarre reactie
Als je eerste kind een naam heeft die jullie gewoon mooi vonden en dat toevallig ook (een variant op) de naam van een familielid van zijn kant is, maar het geen eerbetoon is, dan is het m.i. geen vernoeming. Ik vind vernoemingen sowieso ouderwets. En je moeder ronduit onbeschoft (zowel het opdringen als het ontwijken van het uitspreken van de naam – ze lijkt met een stampvoetend kleutertje met dit gedrag).