Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ging een dagje oppassen op mijn kleindochter Evi. Ik vind dat altijd zo gezellig. Ze is vijf en heeft zo’n levendige fantasie. Als ik bij haar ben, word ik vanzelf een kind. Vandaag was geen uitzondering.
We begonnen rustig
Evi kroop tegen me aan op de bank en ik las haar een boekje voor. Ze koos er eentje met veel plaatjes van dieren. Ze vertelde me zelf ook verhalen over de dieren, soms klopte het helemaal niet, maar ik vind het heerlijk om naar haar fantasie te luisteren. Daarna wilde ze spelen. Ze pakte haar keukentje erbij en begon met haar houten lepels en pannetjes te rammelen. Ik moest ‘klant’ spelen en ze riep de hele tijd dat het eten bijna klaar was. Ze gaf me een denkbeeldig kopje thee en een bordje ‘spaghetti’ – een paar losse gekleurde elastiekjes. Ik zat erbij en speelde mee, natuurlijk.
Ze ging helemaal op in haar spel
Daarna was ik aan de beurt. Evi werd ineens kapper. Ze zette me op een klein stoeltje en begon met haar borsteltjes en haarklemmetjes te rommelen in mijn haar. “Oma, stil zitten, het moet mooi,” zei ze streng. Ze stak er allemaal van die vrolijke speldjes in, sommige met glitters, andere in de vorm van bloemetjes. Ik voelde dat mijn haar alle kanten op werd getrokken, maar ik vond het prima. Ze was zo geconcentreerd bezig en zo trots. Toen ze klaar was, zei ze dat ik echt heel mooi was. En eerlijk gezegd geloofde ik dat ook nog even.
Mijn dochter had een briefje achter gelaten
We aten nog een stukje fruit – banaan voor haar, appel voor mij. Daarna was het tijd om naar buiten te gaan, even een frisse neus halen. Ik had me voorgenomen om een wandelingetje te maken naar het park, maar toen ik mijn jas pakte, zag ik het briefje van mijn dochter op tafel liggen: “Mam, wil je nog wat boodschappen halen? We hebben bijna geen melk en brood meer.”
Ze had energie voor tien
Ik dacht: prima, dan maak ik er een wandeling met een doel van. Evi vond het ook leuk. Ze mocht haar eigen kleine rugzakje meenemen. In de supermarkt liep ik met een karretje, terwijl Evi druk babbelde over alles wat ze zag. “Oma, mag ik dit? Oh, kijk daar! En wat is dat voor gekke groente?” Ik was vooral bezig om haar een beetje in toom te houden. Ze had energie voor tien.
Het voelde een beetje als een speurtocht
Het duurde even voordat ik alles gevonden had, want het was niet mijn vaste supermarkt. Ik liep de verkeerde paden in, las nog eens de lijst op het briefje. Brood, melk, wat fruit en nog iets voor het avondeten. Het voelde een beetje als een speurtocht. Toen ik eindelijk bij de kassa stond, was ik opgelucht. Ik legde alles op de band en Evi zat op het randje van het karretje, nog steeds kletsend. De caissière, een jonge vrouw met een knot op haar hoofd, keek me een beetje vreemd aan. Ik dacht nog: misschien verbeeld ik het me. Maar toen zei ze opeens: “Uh mevrouw, wat uw kleindochter heeft gedaan kan echt niet!” Ze keek me neutraal aan, was dit echt of een grap?
Ik wist even niet wat ik moest denken
Ik moest even schakelen. Had Evi echt iets gedaan? Ik had haar nog zo goed in de gaten gehouden. Wat had ik over het hoofd gezien? Ik keek haar vragend aan en vroeg heel voorzichtig: “Wat bedoelt u precies?” Ze wees heel subtiel naar mijn hoofd. En toen voelde ik het. Mijn haar zat nog helemaal vol met die kinderhaarspeldjes! Van glitters tot hartjes en bloemetjes – alsof ik een wandelend sprookjesbos was. Ik voelde mijn wangen rood worden. “Oh jeetje,” lachte ik beschaamd. “Dat is mijn kleindochter inderdaad, die heeft me net mooi gemaakt.” Evi lachte breeduit en riep: “Ja, ik ben de kapper!”
Ik voelde me ontzettend opgelaten
De caissière moest ook lachen. Ze zei dat het juist heel vrolijk stond. Maar ik voelde me toch wel erg opgelaten. Met een rood hoofd rekende ik af en probeerde de speldjes voorzichtig uit mijn haar te halen terwijl ik het wisselgeld aannam. Toen we weer buiten stonden, moest ik er toch om lachen. Wat een dag. Oppassen is altijd een avontuur, en al helemaal als je bij de kassa staat met een hoofd vol kinderhaarspeldjes.
LIDA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
whaha, dit is nog niks. mijn dochter had toen ze klein was MIJN oma make up opgedaan, met waterverf🤦♀️. Mens had er helemaal geen erg meer in nadat dit opgedroogd was. ze was nog goed ter been en ging vrolijk boodschappen doen😊
Baas boven baas.
Heerlijk dit! Toen een van onze meiden nog klein was, heeft l ze mijn man ook een keer mooi gemaakt. Bij de kassa aangekomen vroeg de caissière zachtjes met een glimlach, terwijl ze subtiel naar haar eigen haar wees: ‘u heeft zeker kinderen?’
Mijn man haalde zijn hand door zijn haar en voelde de clipjes zitte die dochterlief erin had gedaan tijden het kappertjes spelen. Hij, de caissière én de andere klanten hebben er hartelijk om kunnen lachen.
Die vrouw die iets ziet wat Evi voor haar oma deed heeft vast zelf geen kinderen. Dat noem ik bemoeizucht. Gelukkig zijn er mensen die er humor van in ziet. Ik vind u een modeloma. Ik zou er bijna jaloers op zijn want ik kan geen oma worden. Mijn zoons zijn volwassen en kunnen geen kinderen krijgen. Maar ik pas zo nu en dan op kleine kinderen bij vrijwilligerswerk en heb er plezier van
Marina, zelfs mensen zonder kinderen zien hier de humor van in. Niet zo gauw oordelen het blijkt nergens uit het verhaal. Ik heb zelf geen kinderen maar sta wel open om kappersklant te zijn bij mijn oppas kinderen. Wat jij doet is mensen kwetsen en dat is niet fijn.
In het verhaal lees ik nergens over dat “Die vrouw die iets ziet wat Evi voor haar oma deed…”, dit negatief bedoelde. Ervan uitgaande dat u bedoeld dat “Die vrouw”, de caissière is, in het verhaal staat namelijk dat de caissière ook moest lachen.
Gelukkig bent u bijna jaloers, want jaloezie is geen mooie eigenschap.
Hoezo kan het echt niet? Ze heeft het gedaan dus het kon prima.
Ze heeft ’t gedaan dus ’t kan prima lijkt me geen goede respons. Stel je voor, ze heeft de kat of de hond een schop gegeven, dan zeg je dat ook niet. Grenzen en normen, daar gaat ’t hier om, niet of iets feitelijk gedaan kan worden!
En dat lijkt me met zo’n wolk van een meisje als Evi een uitdaging van jewelste! Uiteraard kén ik Evi niet, maar de indruk die dit verhaal achterlaat is dat van een heerlijk lief, maar ook vooral spontaan en… af en toe een beetje een onbesuisd, wat ongeremd kind? In ieder geval een kind dat bláákt van de creativiteit en ook van aktieve sociale betrokkenheid. Kortom een groot brok Potentieel! Zo’n karaktertje wil je niet beschadigen door bruusk en dwingend te zijn, maar… hoe je leer je haar dan bewustzijn van grenzen en maat houden? In ieder geval met geduld en hier en daar een liefdevolle, maar wel duidelijk te begrijpen correctie of bijsturing. Lang leve Evi!
Wat een leuke oma en wat een gezellig kleinkind. Beiden zo verweven in elkaar:-)
Dude, het gaat om een door een kind gemaakt staartje in het haar van oma… Is dat al ‘onbesuisd’ en ‘ongeremd’…? Het is oma die ze vergeten is uit te halen voor ze de straat op ging, hè?
geweldig wat een leuke oma!!
en kleinkind.
Leuk verhaal wat altijd in herinnering zal blijven. Als er ook nog een foto van gemaakt is helemaal :))
Het is ook leuk dat het eens iets grappigs en luchtigs is, ipv bijv. gezanik over mannen, gezeik met schoonmoeders of ‘domme juffen’ die niet doen wat de ouders wensen.
Hahahahaha! ik ben een keer met ook mijn hoofd vol drukspeldjes die door mijn dochter in mij haar waren gedaan naar de winkel gegaan. En niemand die er wat van zei. pas toen ik thuis kwam zei mijn vriend: ben je zo naar de winkel gegaan? En toen had ik het pas in de gaten.
geweldige oma, het zal er best mooi uitgezien hebben.
wie het raar vond was vast een beetje jaloers op het mooie kapsel van een super styliste.
Haha, ik was ook wel rood geworden op zn minst maar andere kant heerlijk toch dat oma zo meegaat in het spel.