Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik weet dat het belachelijk klinkt
Dat mensen me aankeken alsof ik gestoord was toen ik het vertelde. “Een huis gekocht… zonder de binnenkant te zien?” Ja. Echt. We hadden de sleutel al in handen voordat ik überhaupt wist hoe de badkamer eruitzag. En nee, het was niet in 1974. Het was twee jaar geleden. Met een peuter van vier, een baby van één, een man in vastgoed en een au pair in huis. Ik ben Liv. En dit is het verhaal van hoe wij ons gezin verhuisden naar een huis dat ik alleen van buiten kende.
De start: Jan en zijn vlagen van enthousiasme
Mijn man Jan zit in vastgoed. Niet in het soort vastgoed dat elke maand passief inkomen binnenharkt, maar in het soort waarbij je elk huis als een kans ziet. Hij kijkt naar panden zoals ik naar jurken kijk: snel, kritisch, met een hoop verbeelding. We hadden het er al een tijdje over. Groter wonen. Weg uit ons tussenwoninkje. Met Bella (4) die steeds vaker klaagde dat ze “geen eigen plekje” had, en Didy (1) die in de kast sliep – letterlijk, want haar bedje stond tijdelijk in een inloopkast – was het ook gewoon tijd. “Als ik iets tegenkom, dan weet ik het meteen,” zei Jan altijd. En hij meende dat. Alleen had ik nooit gedacht dat ‘iets tegenkomen’ letterlijk zou betekenen: gewoon een huis kopen zonder de binnenkant te bekijken.
De dag dat hij het vond
Het was vrijdagmiddag. Ik stond in de keuken. Bella had een prinsessenjurk aan over haar pyjama, Didy klom op een stoel, en Romana – onze au pair – probeerde een bakje fruithap te maken zonder haar vingers te verliezen. Jan kwam binnen met zijn telefoon omhoog.
“Ik heb het gevonden.” Ik lachte. “Wat?” “Ons huis. Ik weet het zeker. Dit is hem.” Hij liet me een foto zien. Een statige jaren ’30-woning met een brede voortuin, mooie ramen, en dat soort romantisch scheve daklijn die Jan altijd ‘karakter’ noemt. “Mooi,” zei ik. “Wanneer kunnen we gaan kijken?” Hij haalde zijn schouders op. “Er is geen bezichtiging. Het komt stil in de verkoop. Als we nú bieden, zijn we de eerste.” Ik keek hem aan. “Jan. We hebben twee kinderen. En een au pair. En jij zegt: laten we een huis kopen… zonder erin te zijn geweest?” Hij knikte. “Ik ken dit soort huizen. Ik weet hoe het zit. En je moet snel zijn, Liv. Echt.”
De beslissing
Ik dacht dat ik het niet zou doen. Dat ik zou zeggen: “Ik wil de vloer ruiken. Ik wil weten of het huis muffig is. Of er een gat in het plafond zit.” Maar Jan keek me aan met die blik die hij ook had toen we besloten voor een tweede kind te gaan. Vastberaden. Verliefd op een idee. En in alle eerlijkheid? Ik was moe. Ik wilde ruimte. Ik wilde uit die inloopkast. Dus ik zei:
“Oké. We doen het! Maar als we straks zonder badkamer zitten, ga jij de kinderen elke ochtend in de tuin douchen.”
De overdracht
We boden. Het werd geaccepteerd. Er was wat papierwerk. Een korte bouwkundige keuring. Alles leek in orde. Ik geloofde het nog steeds niet helemaal. Totdat we de sleutel kregen. We stonden daar. Met onze autootjes op de oprit. Bella had een roze fiets meegenomen. Didy sliep in de draagzak. Jan opende de deur. Ik zweer het: ik hield mijn adem in.
De eerste blik binnen
Het rook… oké. Niet muffig. Niet schimmelig. De vloer was oud, maar van echt hout. De keuken was gedateerd, maar geen ramp. De badkamer – oké, die was klein en er zat een rare barst in de wasbak. Maar de trap was breed, het licht viel prachtig naar binnen, en boven waren drie slaapkamers en een zolder. Ik draaide me naar Jan. “Het is te doen,” zei ik. Hij grijnsde. “Ik zei het toch. En ergens was ik opgelucht. Want het had ook écht fout kunnen gaan.
Verhuizen met een peuter, een baby en een au pair
Binnen drie weken verhuisden we. Romana hielp met dozen. Bella plakte stickers op alles wat ‘van haar’ was. Didy had waterpokken. Ik kreeg stressuitslag in mijn nek. En Jan bleef zeggen: “We moeten even doorpakken.” De eerste nacht sliepen we op matrassen. Didy werd vier keer wakker. Bella huilde omdat haar kamer “anders rook”. Romana vroeg zacht of de verwarming het wel deed. Ik kroop uiteindelijk in bed met mijn jas nog aan.
De verrassingen
In week één bleek dat het zolderraam lekte. In week twee vielen er twee tegels van de keukenvloer. In week drie vonden we schimmel in de hoek van de kelderkast. Maar ook: In week één hoorden we vogels in de tuin. In week twee kwam de buurvrouw taart brengen. In week drie fietste Bella zingend naar school – haar nieuwe school, waar ze “eindelijk ook iemand kende die van Pokémon houdt”. En ik?
Ik zat op zaterdagochtend aan een kop koffie, met het zonlicht op mijn voeten, en dacht: Dit huis klopt. Ondanks alles.
We maakten een planning
Jan zou de badkamer aanpakken. De keuken volgend jaar. We kochten een tweedehands bank. Ik hing gordijnen op uit de kringloop. We vonden een oude eikenhouten kast op Marktplaats waar ik nog steeds verliefd op ben. En ja, we maakten fouten. De vaatwasser ging kapot. Romana struikelde over een verlengsnoer. Bella plaste ’s nachts in haar nieuwe bed omdat ze bang was om de gang over te steken. Maar het huis werd langzaam van ons. Niet omdat het perfect was. Maar omdat we erin leefden.
En wat ik nu denk?
Dat het gek was. Absoluut. Dat ik het weer zou doen? Misschien niet. Niet per se iets om aan te raden, maar ook geen ramp. Het huis kraakt, heeft scheve deuren, en een badkamer waar we voorlopig omheen plannen.
LIV
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Dat van die aupair meldt ze 2x, want dat is blijkbaar heel belangrijk. Over fijne vrienden die hulp aanboden of ouders die achter de impulsieve keuze van hen stonden vermelden ze niets. Dat vind ik wel bijzonder.
En hoezo vraagt die aupair zacht of de verwarming het wel doet? Kan ze dat niet met een normaal stemvolume vragen? Mag ze het eigenlijk niet vragen, is ze onderdanig? Ze woont er verdorie bij in, je laat zo’n meid toch geen kou lijden?
De mening van deze vreemde is mogelijk belangrijker voor de geïnterviewde van dan steun en/of hulp van vrienden en familie. Tekenend.
leuk verhaal is dit ,top dat ze dat avontuur aandurfden je moet op een huis een beetje verliefd worden dan maakt schimmel of een kleine lekkage niet uit en hun zijn dat ,dat merk je aan alles ,veel geluk in jullie nieuwe oude huis !!
Leuk om te lezen, het leek of ik erbij was
Geniet van het huis en van elkaar!!!❤️
@Lotte, wat een hoop nagatieve aannames in twee zinnen. Verder alles goed met je?
Zelf vind ik het stoer wat ze gedaan hebben al vind ik het ook vreselijk riskant. schimmel in de hoek van de kelderkast is natuurlijk het minste probleem. Voor hetzelfde geld koop je een huis dat van boven tot beneden onder de schimmel zit, om maar iets te noemen.
Als de schimmel écht problematisch was, zou dat wel uit de ‘korte bouwkundige keuring’ blijken.
Overigens koop je een woning in mijn beleving onder voorbehoud van zaken die potentieel uit de bouwtechnische keuring blijken (of in de wettelijke bedenktijd, zodat je nog kunt bedanken) – anders heb je er vrij weinig aan. Uit ervaring: vlak voor overdracht is er een fysieke inspectie. Uit het verhaaltje lijkt het net of ze eerst de sleuteloverdracht hadden en pas daarna voor het eerst binnenliepen. Wie tekent er nu voor overdracht zonder te checken of het huis de avond ervoor niet afgebrand is? Of er geen krakers in zitten? Enz.
Wat is de relevantie om (twee keer) te noemen dat je een een aupair hebt? Alsof die inspraak heeft in of je wel of niet naar een huis gaat verhuizen zonder te kijken.
Om te benadrukken waarom haar dochters geen eigen kamer hadden: die was natuurlijk voor de au pair. Arme Romans, voor een hongerloontje als moderne loonslaaf naar Nederland komen en dan noodgedwongen moeten vernikkelen in oud huis omdat je ‘gastgezin’ blind een huis koopt.
wat een ongefundeerde negativiteit in 2 zinnen.
wie zecht dat ze voor een honger loontje werkt en als loonslaaf naar Nederland is gekomen?
Een au pair is sowieso tussen 18 en 25 jaar. De meesten komen van buiten de EU. Ze werken maximaal 30 uur per week. Denkt u werkelijk dat die modaal of meer verdienen? Een au pair is wat anders dan een nanny.