Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees meer blogs uit de reeks van Juf Iris
Vandaag liep het helemaal anders
Elke paar maanden oefenen we op school met het brandalarm. De regels zijn simpel: als het alarm gaat, staan we rustig op, vormen een brandrij en lopen naar het sportveld. Elke klas heeft zijn vaste plek. Eerlijk? Ik was altijd best trots dat mijn klas dat zó netjes deed. Geen geduw, geen gegiechel. Tot vandaag.
Vandaag was het 1 april.
Er kwamen al allerlei grappen langs
De kinderen zaten al vanaf het eerste uur vol grappen. Op mijn stoel lag een nepspin van klei, in de gang stond een bordje “Pas op: glad!” terwijl de vloer kurkdroog was, en tijdens de taalles gooide iemand ineens een plastic kikker door het lokaal. Ik moest soms lachen, soms streng toespreken. De sfeer was jolig, en eerlijk: ik wist dat ik vandaag een beetje op mijn hoede moest zijn.
En toen gebeurde het…
Net toen ik de kinderen een opdracht gaf om zelfstandig te werken, gebeurde het. Een keihard, snerpend geluid vulde het lokaal: het brandalarm. Heel even bevroor ik. Reflex: “Opstaan, brandrij maken!” wilde ik roepen. Maar voor ik iets kon zeggen, barstte de klas in lachen uit.
“Leuke grap, juf!”, riep Romy
“Ja hoor, brandalarm op 1 april, goeie hoor!”, zei Stef
“Waar is de neprook?”
Ze bleven doodleuk zitten…
Ze bleven allemaal doodleuk zitten. Sommigen grinnikten onder hun arm door, anderen leunden achterover in hun stoel alsof ze naar een voorstelling zaten te kijken. Mijn hart klopte sneller. Dit voelde níet goed.
“NU OPSTAAN,” zei ik luid. “DIT IS SERIEUS!”
Maar mijn stem verdronk bijna in het gegiechel en geroezemoes. En intussen: dat afgrijselijke alarm, dat maar bleef gillen. Ik stapte tussen de tafeltjes door, klapte drie keer hard in mijn handen — het afgesproken noodsignaal — en herhaalde, nog harder: “NU, brandrij maken, direct!”
Ik voelde paniek in mij opkomen
Een paar kinderen schrokken en sprongen op. Een enkeling bleef twijfelend zitten, keek om zich heen, alsof hij op een of ander moment verwachtte dat ik een confettikanon tevoorschijn zou toveren. Ik voelde de paniek in mezelf opborrelen. We verloren seconden. Kostbare seconden die, als het echt was geweest, levens konden kosten.
Eindelijk, dit hielp
“ALS JE NU NIET OPSTAAT, LOOPT JE EIGEN VEILIGHEID RISICO,” riep ik, bijna snauwend.
Dat hielp. De laatste kinderen stonden op, sommigen nog half grijnzend, anderen met een frons van onzekerheid. We trokken de deur achter ons dicht en voegden ons bij de stroom kinderen in de gang. De geur van iets warms, iets chemisch, leek even mijn neus te raken. Of verbeeldde ik me dat? Was dit echt?
De adrenaline gierde door mijn lijf
Op het sportveld stonden al een paar klassen netjes opgesteld. Mijn klas kwam als een slordig treintje achter me aan, duidelijk uit hun doen. Ik telde en hertelde, adrenaline gierend door mijn lijf. Iedereen was er. De directeur liep gehaast van klas naar klas. Zijn gezicht stond serieus. Geen grap. Geen brede glimlach. Niets.
Eindelijk kregen we het verlossende antwoord…
We wachtten. En wachtten. En eindelijk, na een paar zenuwslopende minuten, sprak de directeur door de megafoon:
“Het was een oefening, mensen. Bedankt voor jullie inzet. Wel een lesje: neem het áltijd serieus.”
Ik voelde mijn knieën bijna slap worden van opluchting. Een oefening. Gewoon een oefening. Terug in het lokaal was de sfeer totaal veranderd. De kinderen keken schuldbewust. De lol was er even helemaal vanaf.
Dit moesten we goed bespreken
“Jongens,” zei ik, terwijl ik hen aankeek, “stel je voor dat het echt was geweest. Wat als er wel rook was? Wat als we echt snel hadden moeten zijn? 1 april of niet: bij een alarm gaan we altijd, áltijd serieus naar buiten.” Ze knikten. Sommigen durfden me nauwelijks aan te kijken.
Ik had ze vandaag even echt niet in de hand
Later die middag, toen we weer een beetje bijgekomen waren, vond ik in mijn bureaula een klein briefje. In kinderschrift stond erop:
“Sorry juf. We vinden u echt de beste. Ook als u boos bent.”
Ik lachte. Een beetje wrang, maar ook met warmte. Want ja, vandaag had ik ze even niet in de hand. Maar belangrijker nog: vandaag hadden we samen geleerd dat veiligheid nooit een grap mag zijn. Nooit.
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees meer blogs uit de reeks van Juf Iris
Mooi om te lezen over het belang van een goed ingestudeerde brandoefening. Dat de kinderen (onbewust) weten wat te doen in geval van brand. dit geeft vertrouwen, houvast en hopelijk minder paniek en meer daadkracht.
maar, ik heb al heel wat verhalen gelezen gecreëerd door ai, en dit verhaal lijkt er wel heel erg op qua schrijfstijl. ik heb sterk het vermoeden dat dit verhaal echt gecreëerd is door een ai model, en dus niet echt.
vind veel van deze verhalen op kids en kurken altijd erg leuk om te lezen. maar zo nu en dan heb ik mijn twijfels over de geloofwaardigheid van de verhalen.
wat goed dat je een brandalarm zo serieus neemt! oefening of niet, neem het altijd serieus zodat de kinderen weten wat ze te doen staat en waar ze moeten verzamelen! een van mijn dochters vertelde afgelopen week dat haar juf de klas gewoon laat doorwerken tijdens brandoefeningen! ik schrok hier ontzettend van! en heb mijn dochters dan ook de dringende opdracht gegeven om gewoon het lokaal uit te lopen als het brandalarm afgaat en mij direct te bellen! en word ze tegen gehouden door de juf, of krijgt ze hier straf voor dat ik dan nog niet klaar ben met deze school! helaas is een andere school geen optie anders waren mijn kinderen hier al lang weg geweest!
Ook in het kerkgebouw,werd een brandoefening gehouden, die verliep rustig. iedereen, ook de moeilijk lopenden waren op tijd uit het gebouw. Deze oefening zal herhaaldelijk geoefend worden, om bewust te zijn van luisteren naar de instructies. Geen gemaar. opstaan, tas meenemen en naar buiten. ook moeilijk lopenden ondersteunen en mee nemen.
In elk gebouw zal deze oefening belangrijk zijn om levens te sparen.
wel een goed moment voor een oefening. kinderen ook iets geleerd.
brandrij is gewoon tweetallen achter elkaar.
zodat je de klassen overzichtelijk hebt
I mijn lagereschooltijd hadden wij dat niet. Dat zou volgens mij heel verstandig zijn gewst. Het is echt iets van deze tijd. Heel verstandig dat zouden ze in elk bedrijf moeten doen.
Oh my dat briefje!!! Daar doe je het toch voor? Super juf!
Dat is een term in de onderwijs wereld voor een rij twee aan twee, met vaste maatjes. Dus Anna staat altijd naast Julia bijvoorbeeld. Zo weet je sneller of er iemand mist en is de rij ook sneller gemaakt.
Uit interesse, maar wat is een brandrij? Google maakte mij niets wijzer. Is dat iets bestaands, of is dat gewoon een schoolklas die in tweetallen een rij vormt?