Mariët: “‘Wat bedoel je?’, zei ik tegen mijn zoontje, ik dacht een normaal badmoment te hebben, maar dit liep anders toen hij deze vraag stelde, daar was ik niet op voorbereid…”

Mijn zoon Leon is 6 en mijn dochter Lisa is 3 jaar.  Ze kunnen samen de grootste lol hebben: verstoppertje in huis, liedjes verzinnen met onbegrijpelijke woorden, elkaar natgooien in bad. Maar… ze kunnen elkaar ook regelmatig niet uitstaan. Van “mamaaaa, zij pakt míjn schepje” tot schreeuwpartijen om wie er als eerste de deur open mag doen. En meestal weet ik inmiddels hoe ik moet sussen. Maar wat er laatst gebeurde, daar was ik even niet op voorbereid.

“Mama, waarom heeft Lisa daar iets anders dan wat ik heb?”

Die kwam. Terwijl ik net met een handdoek in de weer was. De kinderen zaten samen in bad. Leon zittend, Lisa staand. En ineens die vraag. Hij zat volop te inspecteren hoe het er bij haar uitzag. Oh… we zijn in deze fase beland. Ik slikte. En ik dacht: Rustig blijven. Gewoon rustig blijven. Ze worden groter en zijn nieuwsgierig. En samen in bad, dat is inmiddels meer dan alleen wat spetteren met een badeend. En Leon? Die is scherp. Vraagt alles. Legt verbanden. Dus die zag het. En vroeg het gewoon. Eigenlijk heel logisch.

Mijn antwoord? Kort, duidelijk, niet te moeilijk

Ik zei: “Lisa is een meisje en jij bent een jongen. Jongens en meisjes verschillen daarin.” Hij keek me aan. Knikte. “Oké.” En dook weer in het badwater alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Lisa had het niet eens door. Die was bezig met een plastic bekertje dat ze volgooide met sop. Maar ík was even van m’n stuk. Want ik had hier nog niet over nagedacht. Ik dacht: Dat komt nog wel. Niet nu. Het knaagde een beetje. Niet omdat hij iets fout deed. Of omdat het gênant was. Maar omdat ik ineens dacht: Ik moet nu wel iets gaan uitleggen. Zodat hij weet wat oké is en wat niet. Dus na school, toen Lisa een dutje deed, riep ik Leon even bij me aan tafel.

“Weet je nog, gisteren in bad?”

Hij keek op. “Wat bedoel je?” “Dat je vroeg waarom Lisa er anders uitziet.” “O ja.” Ik pakte een boekje erbij. Niet eentje met bloemetjes en vlinders. Maar een kinderboek over het lichaam. Eenvoudig uitgelegd, met tekeningen van jongens- en meisjeslichamen. Ik liet het zien. Hij keek. Vond het interessant. Maar ook: gewoon, normaal. “Je mag altijd vragen stellen” Dat zei ik tegen hem. “Echt, alles mag je vragen.” Hij knikte. “Maar,” voegde ik eraan toe, “je mag niet zomaar iemands lijf aanraken. En niemand mag dat bij jou. Ook je zusje niet.” Hij knikte. En ging daarna z’n Pokémonkaarten tellen.

Ik was stiekem trots

Niet omdat ik het allemaal perfect had aangepakt. Maar omdat ik het wél had gedaan. Omdat ik het gesprek niet uit de weg ben gegaan. Geen ‘ssst, daar praten we niet over.’ Want dat wil ik juist anders doen. Ik ben opgegroeid in een gezin waar we over dit soort dingen niet praatten. Alles was spannend, of ‘niet voor nu’. En ik wil dat mijn kinderen juist wel vragen stellen. Dat ze hun lichaam leren kennen. Andermans lichaam respecteren. En dat ze weten dat papa en mama daar gewoon open over zijn.

Natuurlijk blijf ik nadenken

Over wanneer ze straks ouder worden. Wanneer het niet meer badtijd is met allebei tegelijk. Wanneer er andere vragen komen. Moeilijkere misschien. Of situaties op school, bij vriendjes, online. Maar nu? Nu was dit het moment. En dat heb ik gepakt. Tussen een badspeeltje en een handdoek door.

En de volgende dag?

Zaten ze weer samen in bad. Leon gooide water over Lisa’s hoofd. Lisa krijste van het lachen. En ik dacht: Ze worden groot. Maar vandaag nog niet. Vandaag is het nog gewoon spetteren met schuim.

MARIËT