Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Drie maanden geleden vierde ons dochtertje Juul haar eerste verjaardag. Een mijlpaal. Echt zo’n moment waar ik wekenlang naar had uitgekeken. Ballonnen besteld, cake smash gedaan, een vlaggenlijn met haar naam laten maken. Ze snapt er natuurlijk zelf nog niks van, maar voor mij voelde het zo groot. Het eerste jaar samen. Van slapeloze nachten naar de eerste stapjes. Dat moest gevierd worden. En dat deden we. Of nou ja… we probeerden het.
Gescheiden schoonouders, hoe gaan we dat doen?
De ouders van Freek zijn al jaren gescheiden. En niet op een gezellige manier. Praten doen ze amper, de scheiding was allesbehalve soepel en in de afgelopen tien jaar hebben ze elkaar hooguit drie keer gezien. Toch wilden ze er allebei bij zijn. “Voor Juul!” zeiden ze allebei. Alsof die baby van één daarop zat te wachten. Freek en ik hebben het lang besproken. “Kunnen ze dat wel?” vroeg ik. “Ze zeggen van wel,” zei hij. “En als het escaleert?” “Gebeurt niet. Ze zijn volwassen.” Spoiler: dat waren ze niet.
Het begon zo gezellig
We hadden het tuintje versierd, de slingers wapperden, Juul zat in haar stoeltje met een papieren kroontje op haar hoofd en iedereen at cake. Mijn moeder hielp met koffie, mijn vriendin Sophie schonk limonade in voor de kindjes, het liep allemaal op rolletjes. Toen kwamen ze. Eerst zijn moeder, met haar nieuwe man. Vrolijk, overdreven glimlachend. Een cadeautas vol met roze inpakpapier. Vijf minuten later zijn vader, met zijn vriendin. Stevig parfum, net iets te hard “HIEP HIEP HOERA!” roepend. Ze gaven elkaar een hand. Het leek prima.
Het begon met een opmerking
Ik weet niet meer precies wie het zei. Maar het was iets als: “Tja, dat heb jij ook nooit goed kunnen regelen,” tijdens een gesprekje over de tuinpoort. Serieus. Over een tuinpoort. Ik hoorde het en mijn nekharen gingen recht overeind staan. Dat toontje. Passief-agressief met een glimlach. Freek stond erbij en ik zag hem verstijven. “Wat bedoel je daar nou weer mee?” zei zijn vader. “Ach laat maar, jij begrijpt me toch nooit,” zei zijn moeder. En dat was het startschot.
En toen barstte de bom
Wat begon als een soort sarcastisch onderonsje, escaleerde binnen twee minuten in een discussie over alimentatie. Ik zweer het. Op de eerste verjaardag van mijn kind stond er iemand te schreeuwen: “Dat had je via de rechter moeten doen!” Kinderen keken op. Mijn tante hield Juul vast en wiegde haar zachtjes. Ik stond aan de grond genageld. “Stop,” fluisterde ik tegen mezelf. “Stop dit. NU.” Maar het ging door. Stemmen gingen omhoog. De vriend van zijn moeder bemoeide zich ermee. De vriendin van zijn vader rolde met haar ogen. Freek stond tussen ze in. “Doe normaal. HOU OP.”
Juul begon te huilen
Dat was voor mij de druppel. Ik pakte haar op. Haar wangetjes rood, haar oogjes betraand. Ze begreep er niks van. Natuurlijk niet. Maar ze voelde alles. Ik liep naar binnen. Tranen prikten achter mijn ogen. Hoe kon dit? Hoe dóen mensen dit? Hoe haal je het in je hoofd om op het feest van je kleindochter een oude vechtscheiding opnieuw te voeren?
Ik wilde dat ze weggingen
Ik weet nog dat ik in de keuken stond. Juul op mijn heup, mijn schoonzus kwam achter me aan. “Wil je dat ik iemand wegstuur?” vroeg ze. En ik wist het niet. Ik wilde dat ze allemaal weg waren. Maar ook weer niet. Want Juul verdient wél haar opa en oma’s. Alleen niet op deze manier. Freek kwam binnen. Zijn gezicht vuurrood. “Ze zijn uit elkaar,” zei hij. “Echt. Ik heb ze uit elkaar getrokken.” “En wat nu?” vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. “Ik weet het niet.”
De rest van het feest? Verpest.
Tuurlijk probeerde iedereen de sfeer te redden. “Doe alsof je het niet hebt gehoord.” “Laten we nog even zingen voor Juul.” “Kijk, cadeautjes!” Maar de sfeer was kapot. Als in: totaal. Juul kreeg een taartje, maar wilde het niet. Ze keek alleen maar naar mij. Alsof ze voelde: mama vindt dit niet leuk. En ik vond het inderdaad niet leuk. Ik vond het verschrikkelijk.
Later die avond
De vaat stond nog op het aanrecht. De slingers hingen scheef. Juul lag in bed. Freek en ik zaten aan tafel, stil. “Ik had dit moeten zien aankomen,” zei hij. “Het is niet jouw schuld,” zei ik. “Toch wel. Ik dacht echt dat ze zich konden gedragen.” Ik hield zijn hand vast. “Ze hadden dat voor haar moeten doen. Niet voor zichzelf.” En daar zat ik dan. Op de avond van haar eerste verjaardag. Moe, verdrietig, met het gevoel dat dit feest altijd een vlekje zal houden.
En ik ben vooral teleurgesteld
Niet alleen in hen. Maar in het hele idee. Dat we dit als ouders moeten fixen, terwijl het eigenlijk niet óns probleem is. Dat hun verleden nog steeds effect heeft op onze toekomst. Dat ik moet nadenken of ik ze volgende keer nog samen in één ruimte wil hebben. En of dat dan “egoïstisch” is of juist “verstandig”. Juul zal het zich niet herinneren.Dat is wat mensen zeggen. “Ze weet dit straks echt niet meer.” Maar ik wel. En dat doet ook pijn. Want ik wilde haar een feest geven vol liefde. Vol zachte woorden. Geen ruzie over de schutting van 2009.
MAUREEN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Wat een verschrikking! Ze zouden de feestdagen in het komende jaar niet in mijn huis welkom zijn.. En daarna, nadat door beiden excuses is gemaakt, is er maar één welkom per keer, te beginnen met oma die het over mag slaan omdat zij deze onzin is gestart. Te bizar voor woorden om bejaard maar niet volwassen te zijn. Wat erg voor jullie om zo’n herinnering aan de eerste verjaardag te moeten hebben. Schrale troost, maar Juul zal het zich niet herinneren!
@joris, wat is de toegevoegde waarde ?
De toegevoegde waarde van wát precies? Van opa en oma op de verjaardag? Of van opa en oma gescheiden op de verjaardag? Of iets anders?
De een ’s morgens, de ander ’s middags. Met een uur ertussen, zodat ze elkaar bij de wisseling ook niet tegen kunnen komen. Het jaar erop andersom, zodat de een niet altijd het voordeel of nadeel heeft. Zo simpel kan het zijn.
Wat dacht je van de ene een dag eerder, de ander de dag erna, maar nooit meer OP haar verjaardag! Wat een stel onvolwassen mensen, arme Freek.
Prima, het resultaat is hetzelfde: ze komen elkaar niet meer tegen. Vanwaar uw medeleven met Freek? Freek had zijn ouders natuurlijk vooraf ook even kunnen instrueren zich gewoon te gedragen of weg te blijven.
de tuinslang of een emmer water over hunne kop. ja ik zou dit ook doen. volgende keer niet meer vragen, hoe erg het ook is voor kind/kleinkind. Zou geen van beide voortrekken. zou ze wel later apart op verschillende dagen uitnodigen voor koffie en gebak. grootouders/ ouders zijn 1 ook al is/was het een vechtscheiding je bent 1 voor jullie kinderen/kleinkinderen
Voor jouw dochter horen opa en oma niet bij elkaar. Ze weet niet beter. Zij ziet opa en zijn nieuwe vriendin (oftewel oma) en oma en haar nieuwe vriend (oftewel opa). Jij weet dat het ooit anders was. Dan maakt het toch niet uit dat ze niet tegelijk op een feestje zijn?
Ik zou ze hoe dan ook nooit weer tegelijk ontvangen. En mocht het ooit toch weer eens misgaan, hoeven ze nooit weer te komen.
Wat een nare situatie. Je schoonouders zijn verantwoordelijk en hadden voor hun kleinkind beleefd kunnen blijven ipv toegeven aan het reageren vanuit oud zeer.
Voor een volgende gelegenheid zou ik aan hen vragen hoe zij dit kunnen doen of dat zij een voorstel hebben hoe anders met de situatie om te gaan.
Blijft nog steeds dat het niet fijn is tegelijkertijd leg je de verantwoordelijkheid waar deze hoort.
Dit, dit is wat er moet gebeuren. De verantwoordelijkheid neerleggen waar het hoort en niet zelf de verantwoordelijkheid nemen door de (schoon)ouders om de beurt te laten komen. Waarom moet de ander de boel anders gaan organiseren omdat volwassen niet op een emotioneel gezonde manier met elkaar kunnen communiceren. Je werkt het samen maar uit (voor een volgend weerzien) of je hoeft beiden niet te komen. Negatieve energie doet een hoop.
Ik had vroeger maar een oma en opa, de anderen waren beiden al vroeg overleden. Wij hadden een heleboel ‘ooms en tantes’, oudere mensen die in de buurt woonden (sommigen al dan niet zonder kinderen) en waar mijn ouders bevriend mee waren. Wij (broers en zussen) waren altijd blij om die mensen te zien en andersom ook. Ik gun je dochter dat ook.
Succes gewenst voor jou Maureen en je man.
En weet, er is helemaal niks mis met grenzen stellen zonder dat je zelf hoeft te buigen naar de grillen naar de ander.
Als je je gasten vooraf moet instrueren zich gewoon te gedragen, zijn ze kennelijk niet in staat dat uit zichzelf te doen. Prima, dan komen ze dus gescheiden of niet meer.
wat een vreselijke mensen heb je toch,ik ben ook niet heel vriendelijk gescheiden maar kan goed met mijn ex en zijn vrouw nu alweer zijn ex goed door een deur dat doe je toch voor je kind en kleinkinderen.
Zo jouw ex trouwt, twee, hooguit drie keer?
ik had de tuinslang gepakt en ze is even flink laten afkoelen
Wat naar dit. En onvolwassen en …vanalles. Ik zou ze de volgende keer niet meer samen uitnodigen. Om en om dan maar en dat hebben ze aan zichzelf te danken. Juul is gebaat bij leuke stressloze feestjes. En jullie ook.
Mijn grootouders waren al gescheiden lang voorsat ik geboren wordt. Mijn ouders moesten hen tijdens hun trouwerij aan verschillende kanten van de zaal plaatsen om de vrede te bewaren.
Er werd altijd gezegd dat ze pas weer samen in 1 kamer konden zijn toen ik werd geboren. Samen stonden ze boven mijn wiegje, zo is mij verteld.
Maar eerlijk? Ze kwamen nooit tegelijk op een verjaardag. Als de een aankwam, ging de ander weg of was al weg.
Ik kan me niet herinneren dat ik ze ooit samen tegelijk heb gezien.
En weet je, dat was prima. Als kind maakt dat je niet uit. Jouw lieve Juul zal zich herinneren dat opa en oma er allebij waren op haar verjaardag, al dan op verschillende tijden.
Deze mensen laten duidelijk zien dat ze zich niet als volwassenen kunnen gedragen, of het geluk van hun kleinkind voor hun eigen gedoe kunnen zetten.
Ruzie maken over een 16 jaar oud hek… kanonnen zeg.
Juul verdient leuke verjaardagen. En als dat betekend dat oma er van 2 tot 3 is en opa van 3 tot 4, dan hebben opa en oma daar maar mee te leren leven.
je schoonouders moeten zich kapot schamen.