Josje: “Ik wist het vanaf het begin al, mijn schoondochter is echt een enorme feeks”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Vanaf het moment dat Davis haar mee naar huis nam, wist ik het al: dit gaat niet goed
Ik zag het aan haar blik, haar houding, de manier waarop ze de kamer inkeek alsof ze hem al bezat. Ik had Joanna nooit hoeven beschermen tegen slechte invloeden, maar Davis? Mijn jongen, mijn gevoelige jongen. Die moest ik behoeden voor een vrouw als haar.
Het begon al op de eerste kennismaking
Ze heette Lindsey en had een stem die net iets te hard door de woonkamer schalde. Ze kletste, lachte overdreven hard om haar eigen grapjes en keek me geen moment echt aan. Haar nagels waren lang en felrood gelakt, haar wimpers veel te zwaar opgemaakt en haar parfum dreef om haar heen. “Wat leuk u eindelijk te ontmoeten, mevrouw!” zei ze, terwijl ze mijn hand vastgreep alsof we vriendinnen waren. Ze gaf me het gevoel dat ik oud was. Dat deed ze bewust. Ik voelde dat. Ik trok mijn hand langzaam terug en glimlachte beleefd. “Josje, gewoon Josje.”
Davis keek haar verliefd aan, alsof ze het wonder der aarde was
En ik? Ik wist dat hij een grote fout maakte. De eerste keer dat mijn moedergevoel écht op tilt sloeg, was tijdens een familiediner bij ons thuis. Davis en Lindsey waren een halfuur te laat. Geen bericht, geen telefoontje. Dat was niets voor Davis. Alles onder haar invloed. Toen ze eindelijk binnenkwamen, had Lindsey een houding alsof ze rechtstreeks van een catwalk kwam – totaal ongeïnteresseerd, kauwgom kauwend en met haar telefoon in haar hand alsof ons samenzijn haar nauwelijks kon boeien. “Oh ja, sorry dat we laat zijn,” mompelde ze, terwijl ze zich zonder schaamte in mijn stoel liet zakken.
“We hadden nog wat dingen te regelen,” voegde Davis er nerveus aan toe
Hij keek haar snel aan, alsof hij een soort goedkeuring nodig had. Dat beeld alleen al maakte me misselijk. Tijdens het eten stelde ik haar wat simpele vragen. Waar ze vandaan kwam, wat ze deed. Ze vertelde dat ze “bezig was met dingen uitzoeken” en dat ze “niet per se een 9-tot-5-mentaliteit” had. En Davis? Die knikte alsof dat het mooiste was wat hij ooit had gehoord. Ik keek naar mijn man, die discreet een slok wijn nam en zijn mond hield.
Toen het toetje op tafel kwam, trok Lindsey haar telefoon weer uit haar tas
“Wacht even hoor,” zei ze, terwijl ze foto’s begon te maken van haar bord. “Mijn volgers moeten dit zien.” Ze gooide haar haar achterover, fronste even om de juiste selfiehoek te vinden en drukte toen op de camera. Geen woord over de moeite die ik had gedaan om een mooi diner op tafel te zetten. Geen blijk van waardering. Alleen maar haar scherm, haar volgers, haar eigen spiegelbeeld. Het was de eerste keer dat ik de neiging had om Davis apart te nemen en tegen hem te zeggen: jongen, open je ogen. Maar ik hield me in.
De tweede keer dat ik echt dacht dat het misging, was een paar weken later
Davis belde. “Mam, ik weet niet waar ik heen moet. Lindsey en ik hebben ruzie.” Ik voelde een rilling over mijn rug trekken. “Kom maar hierheen,” zei ik meteen. Tien minuten later stond hij voor de deur. Zijn haar in de war, ogen rood. “Weet je,” begon hij, terwijl hij zuchtte en op de bank neerplofte, “ik snap haar soms gewoon niet. We waren uit eten en ineens werd ze boos omdat ik iets zei over werk. Dat ik een vaste baan belangrijk vind, dat ik zekerheid wil. En toen ging ze los. Dat ik ouderwets was, dat ik niet snapte hoe de wereld tegenwoordig werkte. Ze liep gewoon weg, mam. Liet me daar gewoon zitten.”
Ik voelde mijn hart krimpen
“En dit is niet de eerste keer?” vroeg ik voorzichtig. Davis schudde zijn hoofd. “Nee. Maar… ze heeft ook haar goede kanten. Ze kan zo lief zijn. En ze heeft gewoon een moeilijke jeugd gehad.” Daar was het weer. Zijn eeuwige drang om iedereen te redden. Ik had zo graag willen zeggen dat hij beter verdiende, dat hij niet degene moest zijn die haar redde, maar ik wist ook dat hij dat zelf moest inzien. Dus ik hield mijn mond en haalde een deken uit de kast. “Blijf hier vannacht. Rust een beetje uit.” Hij knikte dankbaar, terwijl ik hem over zijn haar streek, net als toen hij nog klein was.
Dit was nog maar het begin
Ik wist dat dit niet goed zou eindigen. Hoe kon ik hem dat laten inzien zonder hem weg te duwen? Het duurde niet lang. Zijn telefoon ging over. Lindsey. Hij keek er even naar en nam toen op. “Ja… Ja, ik ben bij mijn moeder. Ik weet het… Oké… Ja, ik kom eraan.” Hij hing op en keek me aan met een verontschuldigende blik. “Ze wil praten.” Hij deed alles wat Lindsey wilde. Ik zuchtte. “Davis, lieverd, denk goed na. Dit is niet de eerste keer.”
Hij knikte
“Ik weet het, mam. Maar ik hou van haar. Misschien kunnen we het gewoon oplossen.” Ik wist hoe dit zou eindigen. Hij zou teruggaan, ze zouden het uitpraten, en over een paar weken zou hetzelfde gebeuren. Maar ik kon niets anders doen dan toekijken en hopen dat hij op een dag de moed zou hebben om in te zien dat hij beter verdiende.
JOSJE