Ik besloot onverwachts langs te gaan bij mijn dochter
Ik weet het nog goed. Het was een druilerige donderdagmiddag toen ik onverwacht even langsreed bij mijn dochter. Ze had net een nieuw huis gekocht – zo’n jarendertighoek met van die authentieke glas-in-loodramen en een originele granitovloer in de gang. Prachtig. Ik had een zak tulpen bij me en een pot eigengemaakte jam, zoals ik altijd doe. Gewoon, iets
Bij binnenkomst viel mij direct wat op
Ze deed de deur open met die typische blik van ‘wat leuk dat je er bent, maar ik ben net midden in iets’. Haar jongste stond in een luier op de bank, de oudste rende met een cape door de kamer en er klonk ergens een keukenwekker. “Kom binnen mam”, zei ze snel. Dus ik stapte naar binnen, mijn schoenen netjes op het matje, en keek direct op tegen de muur in de gang.
Ik besloot meteen een compliment te maken
Daar hingen ze. Twee schilderijtjes, op rij. Zwart-wit. Een beetje abstract, met grove penseelstreken. Maar ergens zat er ook kleur in, rood en geel, en de vorm van iets wat een dier kon zijn. Of een boom. Of allebei. Ik bleef even staan, kantelde mijn hoofd, keek nog eens.
“Wauw,” zei ik, half lachend, half bewonderend. “Dat hebben de kinderen mooi gemaakt.”
Kinderen kunnen zulke mooie creaties maken
Ik zei het uit liefde, écht. Want ik vond het knap. Creatief. En ook bijzonder. Kinderen kunnen zulke verrassende dingen maken als je ze gewoon laat kliederen met een kwast. En eerlijk is eerlijk, het deed me ook denken aan de tijd dat mijn kleinzoon van vier een tekening van ‘oma als brandweerman’ had gemaakt. Die hangt nog steeds op mijn koelkast.
Maar de stilte die volgde was… intens
Mijn dochter draaide zich naar me toe met opgetrokken wenkbrauwen, alsof ik net had gezegd dat ik het nieuwe behang uit de kringloopwinkel vond komen. “Eh… mam?” zei ze. “Dat is dus kunst. Echte kunst. Die zijn gekocht. Voor aan de muur. Niet door de kinderen gemaakt.”
Ik voelde mezelf rood worden
Ik knipperde even. “Oh,” zei ik, en voelde de warmte al naar mijn wangen stijgen. “Echt? Ik dacht gewoon…”
“Ze waren 800 euro per stuk,” zei ze er achteraan. Serieus. Acht. Honderd. Euro. Per schilderij.
Ik voelde hoe mijn mond zich al een beetje opende, maar ik deed hem net zo snel weer dicht. Mijn brein probeerde zich razendsnel aan te passen aan deze nieuwe informatie. Acht. Honderd. Euro. Voor iets wat eruitzag alsof mijn kleinzoon van drie een driftbui had gehad met een kwast in zijn hand.
Ik besloot om het niet nog erger te maken
“Ze zijn… bijzonder,” zei ik, en probeerde het neutraal te laten klinken. “Heel… krachtig.”
Mijn dochter liet het gaan. Gelukkig. Ze draaide zich weer om en liep richting keuken. Maar ik voelde het nog nagloeien. Alsof ik per ongeluk op iemands tenen had getrapt die net een pedicure had gehad van een paar honderd euro. En ik had een lompere werklaars aan dan ik dacht.
Was ik nog wel van deze tijd?
Aan de keukentafel kreeg ik thee met havermelk en een koekje dat wederom naar karton smaakte. Mijn kleindochter kwam op schoot zitten en vroeg of we samen gingen kleuren. En ergens voelde ik me ineens een beetje uit de tijd. Alsof ik iets gemist had. Of alsof ik uit een wereld kwam waarin schilderijen gewoon schilderijen waren – met fruit, bloemen of koeien in een weide.
Ik kon er niet bij…
Ik bedoel… vroeger hing je een schilderij aan de muur dat je tante Gerda nog had gemaakt tijdens een workshop in het buurthuis. Of je ging naar de markt en vond daar iets voor een paar tientjes wat nét de juiste kleur had voor boven de bank. Maar dit… kunst van 800 euro per stuk? In de gang?
Ik hield de vraag die in mij op kwam maar voor me
Ik durfde het niet te vragen, maar ergens in mijn hoofd zat de gedachte: stel je nou voor dat de kinderen er met een stift op tekenen. Of met natte vingers tegenaan slaan. Of dat de hond ertegen aan plast. Want ja, die hebben ze ook, een cockapoo die denkt dat elke muur een boom is.
Kunst is toch wat je erin ziet?
Toen ik die middag naar huis reed, dacht ik terug aan wat ik had gezegd. “Dat hebben de kinderen mooi gemaakt.” En hoewel ik wist dat het ‘fout’ was, voelde het ergens ook nog steeds een beetje ‘waar’. Want kunst is toch ook gewoon wat je erin ziet? En in die schilderijen zag ik iets wilds. Iets onbevangens. Iets dat net zo goed uit een kinderhand had kunnen komen. Misschien had ik dat niet moeten zeggen. Maar de boodschap was al gevallen. En de stilte die erop volgde? Die zei genoeg…
MONIQUE
wat zijn dit nu allemaal voor lullige reacties?! serieus kan je gewoon je mond houden als je niks fijns te zeggen hebt kom op zeg zijn jullie kleuters ofzo?! jammer dat er niet gelachen kon worden om de opmerking natuurlijk verder hoop ik dat jullie het beiden gewoon vergeten en dat er niks raars meer gezegd wordt!
Bij ons in Belgie lachen om zo iets banaals. Mag je in Nederland nog een eigen idee hebben of moet je altijd ja knikken? Zo kennen we de Nederlanders niet! Generatie van nu denken dat ze het warm water uitgevonden hebben en zijn altijd op hun tenen getrapt! Triestig!
De opmerking over de kunst aan de muur, daar zou je om kunnen lachen samen. Maar de moeder maakt wat niet relevante opmerkingen die een ondertoon van kritiek bevatten. Als je op zo’n manier met elkaar om gaat dan wordt er dus niet gelachen om dit soort opmerkingen.
Mevrouw stop met je dochter belachelijk te maken a.u.b.
Kunst is een subjectieve beleving. Je vindt het mooi of niet. Maar veel mensen vinden kunst mooi omdat anderen zeggen dat het mooi is of het is duur, dus het moet wel echt kunst zijn! Maar stiekem denk ik bij mezelf aan “ de kleren van de Keizer”! Doordenkertje!
ik ben nog steeds aan het denken.
koffie met havermelk. Uw dochter woont ergens in/op het gooise matras? Echte kunst hangt in een museum.
Een jupperige dochter, sterkte ermee🤣
Het was thee. En dat er havermelk in zat, is echt een overbodig detail van de geïnterviewde. Alsof het relevant is.
koffie met havermelk. Uw dochter woont ergens in/op het gooise matras? Echte kunst hangt in een museum.
Een juppetige dochter, sterkte ermee🤣
nog erger ’thee’ met havermelk
U leeft ook in een andere tijd. Dat gevoel klopt. De tijd van andere interesses en kennis is al even aan de gang. Go with the flow. Uw opmerking over de schilderijtjes was vast niet de reden van kilte bij uw dochter.
Even nadenken, dan komt u er vast op.
??
Tuurlijk, want jij bent bekend met de verstandhouding tussen moeder en dochter.
haha dat dacht ik net 🤣🤣🤣
??
Nee joh, ze zegt altijd alleen maar aardige dingen tegen haar dochter, hoor. Mevrouw zit helemaal niet veroordelend achter de irrelevante havermelk en kartonnen koekjes. 🤣
Ach, klinkt een beetje als mn schoonmoeder die zei: “sorry ik dacht dat je me verwachtte maar ik zie dat je je pyjama nog aan hebt”. terwijl ik 14 dagen na de bevalling echt geprobeerd had m’n haar te föhnen, op te maken en jawel, een nieuw matchend broekpak aan te trekken…. neem ik het haar kwalijk: tuurlijk niet, maar ik denk dat je zoiets nooit meer durft te vragen
de mijne zei tegen mij in een stampvolle ruimte :
oh, is dat kunst ? ach ja, daar hebben wij geen verstand van he ?
laat het nou om een kunstenaar waar ik wel veel van weet zijn, en dat ik wat wilde aanschaffen.
heb haar maar genegeerd , maar nooit meer meegenomen…
ik vind het een gewldig verhaal ik zou precies het zelfde hebben gezegd. Daar hoef je geen supper humorist boor tezij lekker nuchte en eerlijk top maak van je hart geen moordkuil Dochter moet maar eens verder kijken🤣🤣
Als dit verhaal echt is dat vind ik dat een triest verhaal.
Hoe kun je ,als moeder ,je schuldig voelen over zoiets kleins.
De moeder en dochter had er gewoon om moeten lachen. Zegt wel iets over de band tussen die twee. of het gebrek eraan.
Gelukkig heb ik wel een goede band met mijn beide zonen. Als kan en mag gezegd en gevraagd worden. zolang je maar wel met respect voor elkaar blijft houden.
ach je maakt er iets veel te grootsts van.
het verhaal begint al met dat de dochter opendoet met een blik/houding die aangeeft dat ze ergens middenin zit. De dochter had duidelijk op dat moment even teveel aan haar hoofd. dit heeft helemaal niks met de opmerking van haar moeder te maken, laat staan met hun band.
ze had gewoon even haar dag of moment niet.
mijn 11 kleinkinderen waren en zijn ook creatief al 26 jaar hanger er schilderijen door mijn hele huis ik houd van kinderkunst.
Ik lag helemaal in een deuk, had ook een uitspraak van mij kunnen zijn. Til er niet zwaar aan en lach erom, laat je dochter er ook maar over nadenken.
Ik snap niet dat u zo lang blijft hangen over zo’n opmerking. Kan toch gebeuren dat je niet ziet dat het kunst is. Had mijn moeder ook kunnen zeggen. Misschien als je er 1600 euro voor hebt betaald dat het pijn doet, maar dat heeft meer met haar te maken. Je kunt toch niet verwachten dat iedereen jouw keuze in kunst snapt of smaak deelt? En ja, soms is kunst net alsof een kleuter het gemaakt heeft. En soms is het ook in mijn beleving een hoop gebakken lucht. En dan kan het nog wel mooi zijn om naar te kijken en mooi in je hal hangen. Maar dat zoiets dan 800 euro per schilderij moet kosten, ja dan denk ik wat laten mensen zich toch gek maken. En misschien is dat ook waar ze gepikeerd over was diep vanbinnen. Omdat dat besef haar even raakte na die opmerking. Maar dat ligt bij haar. U doet niks verkeerd, laat het los.
Wat ik hier vooral lees, is dat u een cynische ouwe zuurpruim bent die graag haar dochter bekritiseerd, zogenaamd “uit liefde”. Ze begroet u niet zoals u wenst, terwijl u degene bent die onverwacht komt aanzetten — lang niet iedereen zit daarop te wachten. Het lijkt alsof u ook niet helemaal tevreden bent met het feit dat haar kind in een luier op de bank staat. Dan dat gezeik over een schilderij en het belachelijke idee dat de hond daar tegenaan zou zeiken (want ik weet 100% zeker dat uw dochter die schilderijen niet 30 cm boven de vloer heeft opgehangen), en ook nog het nutteloze commentaar over een koekje dat niet lekker genoeg is. Waar bemoeit u zich mee? Haar huis, haar kinderen, haar hond en haar koekjes. Als u het allemaal zo vreselijk vindt, blijf dan toch lekker weg.
Het lijkt er op dat jij zelf een beetje een zuurpruim bent! Wat een nare overdreven reactie. Heb jij wel een goede band met je moeder of reageer je daarom zo heftig, omdat die eigenlijk niet zo best is. Ik hoop voor jou dat dit niet zo is.
helemaal met je eens ,vreemde reactie van mevrouw ANN.
wat een zure reactie. Als ik dit had gezegd hadden mijn dochter en ik er had om gelachen. Voelt u zich aangesproken over de havermelk eb het koekje ?
nou nou nou, je lijkt zelf wel de zuurpruim.
met verkeerde been uit bed gestapt?
Ik denk dat Ann weleens gelijk kan hebben. Misschien niet in die woorden maar ik lees tussen de regels door ook veroordeling. De schrijfster maakt zich behoorlijk druk om niets en vult ook erg in. Ik word al gespannen alleen als ik het lees. Gelukkig zouden wij zelf nog lang kunnen lachen om een dergelijke blunder. Peace!
Er is bij uw opmerking weinig respect naar een oudere dame dat zegt ook veel maar niet getreurd karma kom je nog tegen
Ik geloof niet in karma, Joseph. Ook niet in God(en), hogere machten, magie of andere vormen van (bij)geloof. Maar ik ben nu wel nieuwsgierig: wat gaat “karma” volgens jou doen met mij? Welke onheilspellende gebeurtenissen teisteren mijn toekomst, nu ik kritiek heb durven leveren op een oudere dame?
Als je een verhaal instuurt – helemaal als het zo doorspekt is van slecht verhulde kritiek – moet je ook kunnen incasseren. Mijn kritiek is recht-door-zee, omdat ik nu eenmaal een hekel heb aan het soort achterbaksheid dat de schrijver hier tentoonspreidt.
Ik vind het wonderbaarlijk dat het zo moeilijk is voor lezers om te zien hoeveel negativiteit de schrijver uitstraalt. Die zin over “het zoveelste koekje dat naar karton smaakt” bijvoorheeld – welk nut heeft dat? Wat is daar níét zuur aan? Dat is een oprechte vraag: wat is het nut van zo’n opmerking, en wat is er niet zuur aan?
hahahaha, dat is nogal een reactie zeg! Rustugh an zou ik zeggen.
Mevrouw in het verhaal voelt zich schuldig na haar opmerking (persoonlijk zou ik er om moeten lachen), ziet blijkbaar veel, maar zegt daar niks van. Ieder zijn ding. ze heeft duidelijk een andere levensstijl dan haar dochter. En dochter? Fijn dat je mam zomaar aan komt waaien, heerlijk! Zouden meer mensen moeten doen.
Mevrouw Ann,
U heeft helemaal gelijk. Mevrouw weet niets van moderne kunst, is ook niet van plan het te begrijpen, gezien de bloemen en koeien opmerking. Zij is ook lekker veroordelend over haar dochter haar leefstijl en vindt dat zij zomaar kan binnenvallen en tegelijkertijd in plaats van te helpen koekjes en thee mag. Vroeger zou zij voor de kinderen zorgen als inwonende schoonmoeder:-))) Maar toegegeven, haar opmerking was wel grappig!
dat dus
topantwoord👍
nou zo las ik het ook. misschien omdat deze moeder zo enorm aan mijn moeder doet denken. overal de waarheid over moeten kunnen zeggen, maar in die waarheid zit altijd een spoortje kritiek.
Tja er zijn musea die grof geld betalen voor een doek met gekleurde vlakken van ongelijke grootte met rechte hoeken en een zwart raster ertussen. Vraag en aanbod bepaalt de waarde. Kennelijk waren de werkjes in dit geval dus 800 waard.
U kent werkelijk mensen die schilderijtjes net boven de plint hangen? Ik ken echt werkelijk niemand die schilderijtjes zo laag ophangt dat de hond er tegenaan kan piesen of de kinderen erbij kunnen als ze nog niet de leeftijd hebben dat ze snappen dat het is om naar te kijken.
precies wat ik ook dacht. of heeft de hond de grootte van een paard😂
Als zij maar blij zijn met die schilderijtjes, u hoeft ze niet bij u thuis op te hangen. Bovendien, hun geld, hun zaak. Daarover gaat u niet en hoeft u ook niet over te oordelen, het is immers niet uw geld.
Of uw dochter heeft een flinke mindfuck met u uitgehaald, dat kan uiteraard ook. Staat ze achter de deur erom te lachen, omdat ze weet hoe u in elkaar steekt.
u oordeelt niet zie ik…
Wat heeft dit met de grootte van de hond te maken?