
Rachel: “Mijn man stelde het wéér uit: ‘Ik denk dat het niet handig is’, dit was de druppel, dan alleen met de kinderen, ik was er klaar mee”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben Rachel, moeder van drie kinderen: Thomas van 10, Hannah van 8 en Matthias van 5. Getrouwd met Tobias, al twaalf jaar. En ik hou écht van hem, maar elk jaar, zodra de zomervakantie dichterbij komt, voel ik de frustratie alweer opborrelen. Want bij ons betekent zomer niet: relaxen, ijsjes eten en ’s avonds laat zwemmen. Nee. Bij ons betekent zomer: piekdrukte. En dan vooral voor Tobias. Hij heeft een eigen bedrijf en elke zomer barst het los. Zijn telefoon gaat vaker dan dat ik ‘m zie.
“Laten we iets plannen”
“Gewoon, ergens een weekje. Of twee naar de zon, met de kinderen. Even weg.” Hij knikte. “Ja, klinkt goed. Laten we volgende week even kijken.” Volgende week werd volgende maand. En volgende maand werd: “Ik denk dat het niet handig is deze zomer.” En toen was ik er klaar mee.
“Waarom kan het nou nooit eens in de zomer?”
Ik confronteerde hem na het eten. “We kunnen toch ook na de zomer gaan?” zei Tobias. “Nee,” zei ik. “Ik wil met z’n allen, in de zomer. Zoals andere gezinnen.” Hij zuchtte. “Rach, je weet hoe het werkt. Dit is mijn drukste tijd. Ik kan de zaak niet zomaar dichtgooien.” Ik slikte. “Maar wij zijn er ook nog.” Hij zei niks. En dat deed meer pijn dan welk antwoord dan ook.
Toen heb ik het gewoon gedaan
Diezelfde avond, toen hij weer zat te bellen op het balkon, heb ik m’n laptop gepakt. En geboekt. Twee weken Spanje, appartement met zwembad, dicht bij het strand, kindvriendelijk. Zonder Tobias. Ik zette het in onze gedeelde agenda: 7-21 augustus: Spanje Rach + kids. Tien minuten later kreeg ik een appje van hem: Serieus? Ik antwoordde: Ja. Serieus.
De kinderen waren door het dolle
“Echt waar, mama?! Spanje?!” riep Hannah. “Is daar een zwembad?” vroeg Thomas. “Mag ik een zonnebril?” schreeuwde Matthias door het huis. En ik voelde het voor het eerst in tijden: zin. Vakantiezin! Alleen dan zonder man.
De voorbereiding was een chaos
Paspoorten zoeken, zonnebrand inslaan, nieuwe slippers. En honderd keer: “Mama, zijn we al bijna in Spanje?” terwijl we nog in de supermarkt stonden. Tobias zei er weinig over. Af en toe wat cynische opmerkingen. “Hopelijk blijft de airco daar wél werken.” Ik negeerde het. Want eerlijk? Ik vond dat ik dit mocht doen. En toen gingen we. Vliegtuig om 06:45. Iedereen wakker om 03:30. Matthias had z’n T-rex-koffer bij zich. Hannah had een zonnehoed die groter was dan haar hoofd. Ik was zenuwachtig en doodmoe. Maar ook trots. We deden het. Wij gingen op vakantie!
Spanje was precies wat we nodig hadden
Elke ochtend broodjes halen bij het bakkertje om de hoek. Zwemmen tot we rimpels hadden. Siësta’s in de schaduw. En ijsjes. Heel veel ijsjes. Ik hoefde niks. Geen planning, geen werktelefoontjes. Alleen maar kinderen, zon en een beetje zand in m’n boek. De kinderen bloeiden op.
Maar ik miste hem ook
’s Avonds, als ze allemaal sliepen, zat ik op het balkon met een glas wijn. En ik dacht aan Tobias. Aan hoe hij dit allemaal miste. Ik appte hem elke dag foto’s. Kreeg meestal een duimpje terug. Soms een korte reactie. Eén keer belde hij. “Ze zien er gelukkig uit,” zei hij. “Dat zijn ze ook,” zei ik. Toen was het stil.
De laatste avond
Hannah zei: “Ik wou dat papa er ook was.” Ik slikte. “Ik ook, lieverd.” Thomas zei: “Misschien kan hij de volgende keer wel mee.” En ik dacht: Dat hangt van hem af. Maar ook van mij. Want ik had iets geleerd deze vakantie. Dat ik dingen kan. Alleen.
Dat ik mijn kinderen dit mag geven, met of zonder man. Maar dat ik hem er wél bij wil. Als hij zelf ook wil.
We kwamen thuis
Zonnebruin, zand in alle koffers. Drie paar vermoeide, blije kinderen. Tobias stond op ons te wachten op Schiphol. Bloemetje in z’n hand. Zonnebril op z’n hoofd. Hij knuffelde de kinderen. En daarna mij. “Ik heb jullie gemist,” fluisterde hij. “We jou ook,” zei ik. En hij keek me aan. “Volgend jaar… plan jij iets. En ik blokkeer alles.” “Beloofd?” vroeg ik. “Beloofd.”
RACHEL
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen