Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik was zwanger! Eindelijk. Na maanden hopen, rekenen, testen en twijfelen, had ik dan echt dat positieve streepje in mijn hand. Mijn vriend en ik waren door het dolle heen. En eerlijk? Die eerste weken… die waren fantastisch. Ik voelde me goed. Beetje moe, beetje misselijk, maar niks geks. Ik straalde. Ik dacht: Ik ben zo’n vrouw die gemaakt is om zwanger te zijn. Maar toen kwam week 13. En alles veranderde.
Hallo maagzuur, wat doe jij hier?
Het begon subtiel. Een soort branderig gevoel, vooral na het eten. Ik dacht nog: Oh ja, dat hoort erbij. Maar binnen een paar dagen veranderde het in iets wat ik met geen pen kan beschrijven. Zuur. Brandend. Opkomend. De hele dag door. En ’s nachts? Nog erger. Ik probeerde alles. Echt álles.
– Rennies? Werkten letterlijk nul seconden.
– Dat vieze, dikke drankje? Ik hield het amper binnen.
– Speciale snoepjes die in een zwangerschapsgroep werden aangeraden? Totaal kansloos.
– Iemand zei: “Een hapje vanillevla voor het slapengaan!” Nou, vla werd mijn nieuwe vijand.
– Melk? Eerlijk, dat maakte het vaak alleen maar erger.
Ik sliep met twee extra kussens. Kreeg rugpijn van die rare houding. Niks hielp. En ik werd er zó moedeloos van.
’s Nachts was het dieptepunt
Ik kon geen houding vinden. Links, rechts, half rechtop, helemaal rechtop, niks hielp. Het zuur kroop omhoog zodra ik m’n ogen dicht deed. En soms… stond ik op, liep naar de wc en moest gewoon kokhalzen. Niet van misselijkheid. Maar van dat brute, zure gevoel dat me bijna letterlijk over de rand duwde. Er waren nachten dat ik maar drie uurtjes sliep. En overdag werkte ik nog gewoon. In mijn pauze zat ik uitgeput in de kantine met tranen in mijn ogen.
“Ja, dat hoort erbij”
Dat zei de verloskundige. “Maagzuur is helaas een veelvoorkomende klacht. Hormonen, baby drukt straks op je maag…” Ik knikte. En wilde gillen. Want ik weet dat het erbij hoort. Maar waarom helpt er dan níks? Ze gaf me een recept voor maagzuurremmers. Ik slikte ze braaf. Dagenlang. Maar het effect? Nauwelijks merkbaar. Ik voelde me zó alleen. Iedereen vroeg hoe het ging. En ik zei: “Goed hoor!” Want wat moest ik zeggen? Mijn vriend zag het wel. Ik werd stiller. Prikkelbaarder. ’s Nachts lag ik te draaien en te puffen. En hij kon niks doen.
Ik kreeg er echt een klap van
Want ik was nog niet eens op de helft. En ik voelde me nu al op. Ik kon niet genieten. Niet ontspannen. Niet slapen. Eten werd spannend. Slapen een strijd. En niemand leek écht te snappen hoe heftig het was. En toen werd het nóg erger. Vanaf week 24 had ik niet alleen zuur ’s nachts, maar ook overdag. Gewoon tijdens gesprekken op werk, tijdens boodschappen doen, in de auto. Ik begon maaltijden over te slaan. Kleine beetjes, vaker op de dag. Maar zelfs van een halve cracker kon ik het krijgen. Het was alsof mijn hele lijf in brand stond. En ik raakte de controle kwijt.
Google werd mijn beste vriend (en vijand)
Ik googelde alles. Zwanger + maagzuur + hulp + tips + extreme klachten En ik vond vooral: “Drink wat warme melk”, “Slaap met extra kussen”, “Gaat vanzelf over na de bevalling” Nou, dat laatste gaf me dus géén troost. Want ik moest nog maanden. Ik was op. Op werk begon ik fouten te maken. Thuis begon ik te snauwen. En m’n lichaam was zó moe. Mijn moeder zei: “Schat, dit kan zo niet. Je moet hulp vragen.” En ik begon te huilen.. Want ik voelde me zwak. Maar ik was vooral uitgeput.
De huisarts nam me eindelijk serieus
Ik kreeg via de huisarts andere zwaardere medicatie. En binnen een week voelde ik voor het eerst in maanden een soort verlichting. Het was niet weg. Maar het was draaglijker. Ik kon weer slapen. Af en toe zelfs twee uur achter elkaar. En ik kon weer een banaan eten zonder het gevoel dat ik zou ontploffen.
De laatste weken van de zwangerschap waren beter
Niet makkelijk. Maar beter. Ik hield me vast aan kleine dingen. Lieve berichtjes van vriendinnen. Een goede nacht. Een zuurvrije ochtend. En toen Liva geboren werd het eerste wat ik dacht: Weg. Het is weg. Het zuur was als sneeuw voor de zon verdwenen. Alsof het nooit had bestaan.
Nu, een jaar later
Kijk ik naar Liva en weet ik: je was het waard. Maar die periode? Die vergeet ik nooit. En ik wil het delen. Want ik weet zeker dat ik niet de enige ben. En soms is het al genoeg om te weten: Jij ook? Ik dacht dat ik gek werd.
MIRJAM
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Heb het ook gehad. Alle soorten geprobeerd maar niets hielp, zuur en gal spugen. Dat ik in de overgang kwam, begon het weer, heel vaak zuur spugen en 3 dagen per maand gal spugen. Na 2 jaar een maagbeschermer gekregen en bijna geen klachten meer. Ik weet niet of een zwangere vrouw dit mag gebruiken, maar anders zou ik iedereen die hier last van heeft zeggen, vraag om een maagbeschermer.
Wat een weinig sympathieke reactie.
Aan je username te zien ben je een man en eerlijk, mannen hebben echt geen idee van de ongemakken die bij een zwangerschap komen kijken.
Ik ben absoluut eerlijk en heb zeker geen idee wat de geïnterviewde doorstaan heeft. Ik lees met haar mee en ben blij dat ze het gered heeft.
Ik heb hetzelfde gehad. Velen hebben geen idee inclusief verloskundigen en huisartsen destijds. Viel elke zwangerschap 15 kilo af ipv bij te komen. Destijds mocht je helemaal niet klagen. Hoort erbij zeiden ze. Wens iedereen die het treft sterkte. En denk niet bij de tweede zal het niet gebeuren!
niet leuk om het zo erg te hebben, maar is beloond met een mooi meisje, wat wil je nog meer!!
Heftig, natuurlijk, maar het is algemeen bekend dat kwaaltjes bij een zwangerschap horen. De één heeft er meer last van dan de ander en jij behoort kennelijk tot die eerste groep. Vervelend, natuurlijk, maar je hebt het gered.