Ons huis was verkocht
Binnen twee weken, voor een prijs waar we stil van werden. De woningmarkt was hysterisch, en we hadden het geluk aan onze zijde. Alleen… ons nieuwe huis was nog niet klaar. Sterker nog, er moest nog flink verbouwd worden. Badkamer eruit. Muren open. Alles opnieuw gestuct. De vloer nog helemaal kaal. Er zat niets anders op dan tijdelijk onder te duiken bij familie. Mijn moeder viel af. Haar man was ernstig ziek, de situatie broos. Mijn broer woonde nog thuis. Dus die optie viel af. Toen kwam Lisa.
Mijn schoonmoeder Lisa woonde in een ieniemienie appartement
Klein, maar fijn, zoals ze het zelf graag noemde. Twee slaapkamers, een woonkamer met een open keukentje en een balkon waar precies twee stoelen pasten. Ze was al jaren weduwe en hield van rust, koffie en haar plantjes. “Jullie kunnen hier wel een tijdje terecht,” zei ze, met een glimlach. “Als je het niet erg vindt dat het een beetje inschikken wordt.” Met “jullie” bedoelde ze: mijn man, ik, en onze vier kinderen. Vier. Jawel. Robin (10), Mila (8), de tweeling Thijs en Tessa (5). Het was een vrolijke, drukke bende. En dat wisten we. Maar we dachten: zes maanden. Dat kunnen we wel.
De eerste week ging prima
Lisa was hartelijk. De kinderen mochten kiezen waar ze sliepen, de meisjes bij haar in het logeerbed, de jongens op matrasjes in de woonkamer. Wijzelf op een uitklapbed in de eetkamer. Lisa vond het wel gezellig, zo’n huis vol leven. “Eindelijk gebeurt er eens wat hier,” zei ze. We kookten om de beurt. Lisa hield van AVG, aardappelen, vlees, groenten. Wij waren meer van curry’s, pasta’s en af en toe gewoon tosti’s of soep. Ze trok een beetje haar neus op bij de geur van knoflook, maar zei niets. Nog niet.
Na drie weken begon het
Ik merkte het aan de geluiden. Het diepe zuchten als iemand weer door de gang rende. Het overdreven opruimen van een kopje dat “weer” niet in de vaatwasser stond. De opmerking: “Zeg, het is hier geen speeltuin.” Ik begreep het ook wel. Zeven mensen in een appartement voor één. Overal schoenen, rugzakken, speelgoed, jassen, natte sokken. Ik stond regelmatig met een dweil in de badkamer. Het was gewoon teveel. Voor iedereen. Mijn man probeerde te bemiddelen. “Ze bedoelt het niet verkeerd,” zei hij dan, als Lisa weer een sneer maakte over het volume van de televisie. “Ze is het gewoon niet gewend.”
Ruzies om niets
Op een ochtend had ik per ongeluk haar koffiekopje gebruikt. Ze had er één, die ze altijd gebruikte. Met een roos erop. “Dit is míjn kopje”, zei ze fel toen ze het kopje op het aanrecht zag staan, “Het gaat stuk als iedereen hem maar blijft gebruiken.” Ik wilde sorry zeggen, maar ik voelde het al borrelen. “Lisa,” zei ik, “het is een koffiekopje. Geen relikwie.” En toen was het begonnen. Van de ene ruzie rolden we in de andere. Over wie wanneer de douche mocht gebruiken. Over het licht dat ‘s nachts bleef branden. Over speelgoed in de gang. Over de geur van onze shampoo. Ik voelde me klein, schuldig, bezet.
De kinderen voelden het ook
Robin begon stiller te worden. Hij vroeg elke avond wanneer we weer naar “ons huis” gingen. Mila hield op met zingen, iets wat ze normaal áltijd deed. De tweeling begon te schreeuwen om aandacht, ook ‘s nachts. Iedereen was op. Ik merkte dat ik steeds vaker mijn jas pakte en zei dat ik “even een frisse neus ging halen”, wat eigenlijk betekende dat ik drie rondjes om het flatgebouw liep om niet te ontploffen. Lisa zat ondertussen steeds vaker op haar balkonnetje plantjes te herschikken.
Een keer knapte het echt
Het was op een zaterdag. We hadden boodschappen gedaan. De kinderen hadden op eigen initiatief hun speelgoed opgeruimd. We hadden pasta gemaakt. Er was niks bijzonders gebeurd. Tot Mila een beker water omstootte. Op het tafelkleed van Lisa. Met geborduurde randjes. Lisa sprong op alsof het kokend water was. “Jullie maken hier alles kapot! Echt álles! Zelfs mijn rust is weg!” Ze keek me recht aan. “Ik voel me een gast in mijn eigen huis.” Ik voelde iets breken in mezelf. “Wij ook, Lisa. Wij ook. Maar dan zonder dat het ons huis is.” Mijn man stond erbij als een zoutzak. Robin begon te huilen. Ik pakte mijn jas en liep naar buiten. Dit keer geen drie rondjes, maar een uur op een bankje in het park. In tranen.
Toen kwam het omslagpunt
Het was diezelfde avond. Mijn man kwam naast me zitten, op dat bankje. “Ze heeft gelijk,” zei hij. “Het is haar huis. En het is teveel.” “Wat moeten we dan?” vroeg ik. “De aannemer heeft nog minstens drie maanden nodig. En huren is onbetaalbaar.” “We moeten het uitzingen,” zei hij. “Maar we doen het op een andere manier.” Vanaf toen besloten we de weekenden elders te plannen. Speeltuin, logeerpartijtjes bij vriendjes, wij met z’n allen bij mijn zus op de bank. De kinderen gingen eerder naar bed. Wij kookten vooruit, zodat Lisa niet altijd onze potjes hoefde te ruiken. We kochten haar lievelingskoffie. Haar lievelingskaas. Haar lievelingskrant. Het veranderde de sfeer. Niet alles. Maar genoeg om het leefbaar te maken.
De laatste maand telden we af
Iedereen wist het. Nog 28 dagen. Nog 19. Nog 11. We hielden het in een aftelkalender op de koelkast bij, met stickertjes die de kinderen plakten. Lisa zei er niks over, maar ik zag dat ze stiekem ook keek. Op de laatste avond aten we frietjes. Iedereen mocht iets kiezen. Robin koos kaassoufflé. Mila wilde een milkshake. Lisa koos niks. “Ik eet wel wat later,” zei ze. Maar toen de frietjes op tafel stonden, schoof ze toch aan. We zeiden bedankt. Heel vaak. En echt gemeend. Want hoe zwaar het ook was geweest, ze had ons toch maar zes maanden opgevangen. Met al onze chaos. De volgende ochtend pakten we alles in. Matrasjes. Kleding. De knutselspullen van de tweeling. Ik keek nog één keer om. Lisa stond in de deuropening. Ze zwaaide. “Jullie mogen één pot met bloemen meenemen” zei ze met een glimlachje.
We gaven haar een ketting
Drie dagen later gingen we met z’n allen terug. Niet voor logeren. Maar om haar iets te geven. Een klein doosje. Binnenin zat een zilveren ketting met een hanger: zes kleine schakels, in een cirkel. Eén voor ieder van ons. Ze opende het doosje, keek naar de ketting, keek naar ons. En huilde. “Dank je wel,” zei ze. “Jullie waren niet altijd makkelijk. Maar ik had jullie ook niet willen missen.”
MOIRA
Dit is voor alle partijen een onhoudbare situatie.Knap dat jullie het er zo goed vanaf gebracht hebben!
Wat een heftig verhaal dit. Zes maanden is echt wel heel lang. IK zou er niet aan moeten denken.
Je schoonmoeder is een grote schat en wat fijn dat de band nog steeds goed is. Het lijkt me heel verdrietig in mijn huis te moeten wonen waar ik mezelf gast zou voelen. Dat kan ook niet anders want de gezins dynamiek van zes tegenover een geeft natuurlijk dat gevoel.
Pluim voor jullie allemaal dat ondanks dat het zwaar was jullie als familie nog goed verbonden zijn..
Zelf toen ik gescheiden was en geen huis had met de kinderen in een caravan op een camping gewoond. Misschien ook een idee voor mensen die in die zelfde situatie verkeren. Ik hoefde amper iets te betalen want die man wist wat gescheiden zijn met drie kinderen in hield..Zo’n schat indertijd.
op een camping gaat helaas maar voor 3 weken aan een stuk. vrienden van mij zijn al vanaf januari iedere 2/3 weken aan het camping hoppen in Nederland en België.
Is maar net wat je afspreekt, natuurlijk.
ik heb mijn dochter en haar twee kinderen vijf maanden in huis gehad, omdat het niet meer ging tussen haar en haar man.
ik had een eengezinswoning met drie slaapkamers en een zolder dus ruimte genoeg. In het begin moesten we even de weg zoeken, maar daarna was het heel gezellig.
Ok, lief dagboek.
Het verbaast me steeds weer, jonge gezinnen die een huis kopen en verbouwen, tijdelijk ergens anders moeten bivakkeren en daar een probleem van maken.
Er is wel geld voor dat huis, maar niet voor een tijdelijk verblijf elders? En dan zielig doen zodat je bij iemand in huis mag.
Deze mensen liefst 6 maanden. Nog een wonder dat dat uiteindelijk goed is afgelopen. En ja: dat koffiekopje had je als heilig moeten behandelen Moira, in plaats van er de spot mee te drijven!
Tot slot: 6 maanden gratis wonen, daar had je een gouden ketting met diamanten voor moeten kopen in plaats van een zilveren.
Bah wat goedkoop.
Wat weet jij er nou van gratis oordeel niet
Het gaat om het gebaar, niet om de monetaire waarde van het cadeau.
Wat een lelijke reactie. Het hoeft niet altijd om geld te draaien hoor. Het zijn je kinderen die je helpt.
Respect voor schoonmoeder is op zijn plaats maar ook voor jullie dat jullie het op een hele nette manier hebben weten op te lossen.
Hoevaak gebeurd het niet dat er ruzie van komt.
Geweldig zoals jullie dit samen hebben opgelost! En zo liefdevol dat jullie zo’n prachtig, symbolisch aandenken hebben gegeven.
wat n bijzondere lieve schoonmoeder,om dat aan te bieden,dat is liefde voor de kinderen 1ste klas,,maar de zoon en partner hadden moeten bedenken dat dit niet werkt zo,,
Jammer van de verloren tijd,,maar hopelijk gaat t nu weer goed,,want n mens kan niet zonder de ander,,liefde,,liefde,,liefde,,daar draait t hele leven om,,blijf van elkaar houden
wat is het toch dat mensen misbruik maken van moederliefde..
schoonmoeder Lisa boodt het aan, ze vroegen het niet zelf….
Ja, ook dan kun je bedenken dat met 6 man 6 maanden logeren in een eenpersoonsappartement niet een goed idee is. Je kunt ook gewoon bedanken voor het aanbod en iets passends regelen.
Wij hebben op marktplaats een stacaravan gekocht, En in de tuin gezet tijdens de verbouwing. Daarna nog met winst verkocht.
In een opwelling aangeboden, dat had je nooit mogen accepteren. Met zes man zijn jullie dik in de meerderheid en is schoonmoeder letterlijk de visite, haar huis is overgenomen. Ik woon in een ruime eengezinswoning maar zelfs dan zou ik dit ook pittig vinden. Je schoonmoeder is de liefste
Als de fam band goed is 1 tip ga nooit bij ouders of schoonouders in.laat het gezellig blijven.
Heel lief van je schoonmoeder dat ze het aanbiedt. Je geeft aan dat ze houdt van rust. Misschien had je zelf kunnen bedenken dat dit dan geen optie was met vier kinderen op een paar vierkante meter en 1 slaapkamer voor jezelf. Tegenwoordig mag je vaak tijdelijk bivakkeren op een vakantiepark (zolang het niet permanent is). Er waren absoluut opties geweest als je een beetje creatief was.
Je schoonmoeder had het niet moeten aanbieden, zeven personen in een 1persoons appartement is vragen om problemen, dat huren duur is wist je van tevoren, maar dan had je deze problemen niet gehad.
Huren is vaak goedkoper dan een gemiddelde hypotheek van 500k.
Ondoordacht aangeboden van je schoonmoeder.
Jullie hadden het kunnen weten met zijn zevenen in een appartement. En dan lees ik tussen de regels door dat je eigenlijk vindt dat je schoonmoeder iets flexibeler moet zijn. Je spaart 6 maanden huur uit en wat geef je: een zilveren ketting. Krenterig hoor.
Als het zo’n mooi bedrag was, waarom dan niet een airbnb huren, voor in ieder geval de helft van de tijd? Nu is iemand anders met alle rommel opgescheept voor uiteindelijk een zilveren kettinkje.. Ik zou m’n schoonmoeder op z’n minst een weekje weg aanbieden.
Ik snap gewoon niet als alles zo mee is gevallen en je een nieuw huis laat bouwen ..Dat je dan niet op je eigen terrein een bouwkeet kunt zetten om even in te wonen, of je caravan ..Als dat geen optie is dan kijk je toch naar een caravan huren op een park…Ik heb bewondering voor zijn ma, voor zo’n oud mens is dat gewoon te lang en te veel,dat kun je toch ook wel bedenken..Ik heb zelf ook 4 kinderen ,maar je gaat toch voordat je deze keuzes maakt kijken naar goeie oplossingen zonder dat jd iemand met jouw gezin opscheept…. Fijn dat het toch allemaal goed is gekomen. Toch vind ik het redelijk egoïstisch om te denken dat iemand anders last van je eigen besluit moet hebben ,ondanks dat ze het aanbood..Welke moeder laat zijn kind buiten staan…
Het is geen nieuw huis, aangezien er flink verbouwd moest worden (badkamer eruit, muren open, alles opnieuw gestuct, de vloer nog helemaal kaal).
“Visite en vis,blijven drie dagen fris.Denk dat iedereen van goede wil was,maar opgeprop in zo n kleine ruimte met zoveel mensen is niet te doen.Dat het nog zolang “goed “gegaan is,mag een wonder heten.Toch een beetje “eind goed,al goed.
oh oh,
ja zeg dat wel..ze hadden op tijd
tijdens de plannen om het huis te
verkopen een ander huis moeten zoeken.
desnoods in een chalet of wat dan ook..
maar nee zo meer jongere met of zonder
kinderen denken ze goedkoop bij de
ouder(s) in te wonen. dat zie sinds wat
jaren steeds meer.. ook al is het een en ander te begrijpen maar het gaat te ver
je oudere ouders zo te belasten.
en ja met een zilveren hanger ben je verdomd goedkoper uit
een week vakantie zou eerder een dank
zijn.. ouders worden ook al als vaste oppas
gezien etcetera..ze worden belast maar hebben pensioen aow rust te genieten na
een leven van zorg en werk… zonder oppas hulp… tegemoet komingen luxe goederen etcetera..in hun jongere jaren..
jongere gezinnen horen zelf hun zaakjes
te regelen.en dat begint de laatste jaren
al op jonge leeftijd..bv vroeg je laten in
schrijven voor een sociale huurwoning rekening gehouden met de wachtlijst..amen..