Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Laatst ging ik oppassen op mijn kleindochter Aimee. Mijn dochter was met de kleine Isa naar het consultatiebureau en ik vind het altijd heerlijk om even alleen met Aimee te zijn. Ze is drieënhalf en heeft een levendige fantasie, dat belooft altijd gezellige momenten.
Aimee had haar eigen plan
Ik had bedacht om een stukje te gaan wandelen. Even naar de speeltuin want de zon scheen lekker. Maar Aimee had een eigen plan. Ze wilde absoluut niet dat de kinderwagen thuis bleef. Ik dacht dat ze Isa in gedachten had, maar nee, haar ogen glinsterden en ze zei vastberaden: ‘Oma, Elsa moet mee!’
Ze liet me niet uitpraten
Elsa is haar pop. Een ietwat kale, plastic baby met een vaalroze jurkje dat ooit wit was. Ik wilde nog zeggen: ‘Aimee, zullen we Elsa hier laten? Ze kan toch ook op jou wachten?’ Maar Aimee was niet te overtuigen. Ze liet me niet eens uitpraten en duwde de kinderwagen zelf al richting de deur. En ach, wat maakt het uit? Er gaat niemand dood, er wordt geen regel overschreden. Dus gingen we, met de echte kinderwagen en pop, de straat op.
Ik wilde haar niet afremmen in haar spel
We liepen rustig langs de rijtjeshuizen. Aimee praatte honderduit tegen Elsa, alsof ze echt een klein zusje was. ‘Je moet wel goed luisteren, Elsa. Oma en ik zorgen voor jou!’ Ik moest glimlachen. Wat een heerlijk kind. Een paar huizen verderop liep Aimee wat vooruit. Ze duwde de kinderwagen met zoveel enthousiasme dat ik dacht: misschien moet ik toch zeggen dat ze wat rustiger moet doen. Maar ik wilde haar ook niet afremmen in haar spel.
Toen gebeurde het ineens
De stoep liep wat schuin af en Aimee struikelde een beetje. De kinderwagen kantelde naar voren, de handgreep schoot uit haar hand. De kinderwagen begon te rollen. Eerst langzaam, maar al snel steeds sneller, recht de straat op. Het ging allemaal zo snel. Ik wilde schreeuwen, maar mijn stem leek vast te zitten in mijn keel. ‘Oma! Elsa!’, schreeuwde Aimee. Ze stond verstijfd en begon keihard te huilen. Op datzelfde moment kwam er een auto aanrijden. De bestuurder remde keihard, de banden piepten. Ik hoorde een doffe klap, de kinderwagen werd nog net geraakt door de bumper en viel op zijn zij.
De bestuurder sprong uit zijn auto
Ik rende eropaf, mijn hart bonsde in mijn keel. De auto stond midden op de weg. De bestuurder, een jonge man met een bleke schrik op zijn gezicht, sprong eruit. ‘Gaat het? Gaat het goed met het kind?’ riep hij volledig in paniek. Ook omstanders kwamen aanrennen. Ik knikte snel, tilde de kinderwagen overeind en liet hem zien dat er alleen een pop in zat. Elsa’s hoofd hing een beetje scheef, haar jurkje was nog wat viezer geworden, maar verder was er niets aan de hand. Gelukkig.
De jonge man kwam bij ons staan
Aimee stond aan de kant van de weg en huilde dikke tranen. ‘Neee, Elsa!’, snikte ze. Ik knielde bij haar neer. ‘Aimee, het is goed. Kijk, Elsa is er nog. Ze is wat vies geworden, maar ze leeft nog!’ Ik probeerde het luchtig te brengen, maar mijn handen trilden. Zo’n klein ongelukje, zo’n groot schrikmoment. ‘Ik dacht echt even… mijn god, ik dacht dat het een echt kindje was,’ zei hij zacht. Ik zag dat hij tranen in zijn ogen had. Ik bedankte hem dat hij zo snel had kunnen remmen. Hij legde zijn hand even op mijn arm en stapte toen weer in zijn auto. Zijn wangen waren nog steeds rood.
Ik probeerde rustig te blijven voor haar
Aimee wilde Elsa meteen uit de kinderwagen halen. Ze wiegde de pop tegen haar borst en fluisterde: ‘Het spijt me, Elsa. Het spijt me zo.’ Ik streek door haar haren. ‘Je hebt het goed gedaan, lieverd. Maar voortaan lopen we samen met de kinderwagen, goed?’ Ze knikte stilletjes. Ik voelde mijn eigen hart nog steeds razen, maar ik probeerde rustig te blijven voor haar. We besloten terug naar huis te lopen. Aimee hield Elsa stevig vast. De kinderwagen duwde ik nu zelf. Het was maar een pop, maar voor Aimee was Elsa meer dan dat. Ik begreep haar verdriet. En ik begreep ook mijn eigen angst, want wat als… Ik slikte even.
Een ervaring rijker
Toen mijn dochter thuiskwam met Isa, vertelde ik haar wat er was gebeurd. Ze schrok, maar we lachten ook een beetje om het dramatische tafereel. Want uiteindelijk liep alles goed af. Elsa lag weer in haar wiegje, Aimee had haar lesje geleerd, en ik… ik was een (oppas)ervaring rijker.
NETTY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Wat hebben Pipa en Thijs er precies mee te maken?
Aimee heeft haar lesje geleerd en oma is een (oppas)ervaring rijker. En de bestuurder een trauma rijker…
“We hebben er toch wel om gelachen, want het is goed afgelopen” – denk even aan hoe intens heftig en gevaarlijk dit was voor die chauffeur.. hij kan hier echt wel psychisch last van houden, en wat als een auto achterop hem geknald was.. Vind dit bepaald niet een eind-goed-al-goed verhaal.. beetje je verantwoordelijkheid nemen zou je hier wel sieren..
Eens dat het heftig voor de bestuurder geweest zou kunnen zijn. Maar als je door een woonwijk (of waar dan ook) rijdt, moet je gewoon tijdig kunnen stoppen. Anticiperen op overige verkeersdeelnemers. En als een achterligger niet tijdig kon stoppen, zat ‘ie er in combinatie met de snelheid te dicht op.
Wat een geluk dat de jongeman zo netjes bleef, ondanks het feit dat hij zich rot geschrokken was.
Ik moet bekennen dat ik na de opluchting woest zou zijn geworden dat er een pop in een echte kinderwagen bleek te liggen.
Je schrikt je toch dood, als je een kinderwagen raakt met je auto.
Sorry oma, maar kleindochter van 3 jaar bepaalt niet en mag een “Nee” te horen krijgen.
Zij kan met een poppenwagen of anders geen wagen.
Simpel.
Iets meer aandacht voor de bestuurder had ik ook wel op zijn plaats gevonden.
Hoezo ‘geluk’ dat de bestuurder zo netjes bleef? Alsof een aanrijding asociaal of anderszins ongepast gedrag legitimeert.
Ik heb het niet over je asociaal gedragen, maar een flinke en wat mij betreft boze reprimande richting oma, die erg onverantwoord bezig is geweest en het voorval zonder fatsoenlijk aandacht te besteden aan de bestuurder lachend afdoet met dat het allemaal goed is afgelopen.
Voor haar en haar kleindochter wel, maar voor de chauffeur? Het kon nog wel eens een psychische nasleep voor hem kunnen hebben.
Die arme bestuurder dacht dat hij een kindje had aangereden. Wat een doodsangsten zou hij hebben gehad tijdens het uitstappen.Gelukkig was het maar een pop.