Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Vroeger bestond dit helemaal niet, zo’n extra vakantieweek in juni. Je had gewoon de meivakantie, de zomervakantie, en dat was het wel zo’n beetje. Maar tegenwoordig moeten ouders weer eens creatief zijn met opvang, want ineens zijn er basisscholen die nog een weekje dicht zijn (studiedagen aan elkaar geplakt). Mijn dochter en haar man hadden geen mogelijkheid om vrij te nemen, beiden werken in het onderwijs en in de zorg, dus daar valt weinig te schuiven.
Het gaf ons mogelijkheid voor een leuk plan
En zo ontstond het idee: opa en oma gaan er lekker op uit met de kinderen. Tess van vijf en Nora van zeven. Wij hadden er zin in, eindelijk wat extra tijd met de kleintjes én een tripje naar de Efteling met overnachting. Buiten de standaard schoolvakanties om, dus hopelijk zou het dan ook een beetje rustig zijn in het park.
Een sprookjesachtige start
De dag begon goed. We parkeerden de auto, laadden de rugzakken uit en gingen op pad. De kinderen huppelden enthousiast voor ons uit en doken als eerste het Sprookjesbos in. Langs Langnek, het kabouterdorp en natuurlijk het huisje van vrouw Holle. Tess stond minstens tien minuten gefascineerd te kijken hoe de lakens uit het raam werden geschud. “Ze maakt sneeuw, oma!” riep ze blij. Daarna deden we rustig aan: de Kleuterhof, de monorail, Carnaval Festival, en natuurlijk een rondje in het treintje. De kinderen genoten zichtbaar en wij ook.
Picknickpauze bij het Lavenlaar
Tegen lunchtijd zochten we een picknicktafel op, vlakbij het Lavenlaar. Een fijne plek in de schaduw. Ik begon de rugzakken uit te pakken: bakjes met boterhammen, pakjes drinken, een paar snoepjes voor na. Mijn man Geert liep richting het restaurantje om daar twee koffie te halen. Ik rommelde nog wat in de tassen toen mijn kleindochter Nora vroeg: “Waar is Tess eigenlijk?”. Ik keek om me heen. Geen Tess. Maar goed, ze was vast met opa mee koffie halen. “Die is met opa,” zei ik nog geruststellend.
Tess was verdwenen
Maar toen kwam Geert aanlopen. Met twee bekers koffie. Zonder Tess.
“Waar is Tess?” vroeg ik direct, een onrustig gevoel in mijn buik.
“Niet bij mij,” zei Geert. “Tess zei iets over die achtbaan daar verderop. Dat ze het lastig vond om te wachten…”
We waren allebei in paniek
Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Dit kon toch niet? Ik schreeuwde haar naam. Geert liep al in de richting van de dichtstbijzijnde achtbaan. Nora keek me verschrikt aan. “Kom, lieverd, blijf bij mij,” zei ik terwijl ik haar hand stevig vastpakte. Ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan. Hoe vaak had ik tegen mijn dochter gezegd: koop zo’n ketting met een naam en telefoonnummer eraan. “Lelijk” vond ze het. “Achterhaald.” Maar nu? Nu wenste ik dat ik het zelf gewoon in haar jas had gestopt.
We besloten naar een medewerker te gaan
Geert keerde na een paar minuten terug, schuddend met zijn hoofd. “Niet gezien.” We gingen richting de dichtstbijzijnde medewerker. Binnen twee minuten werd er via porto contact opgenomen met de centrale. “Tess, vijf jaar, blond haar, blauw shirt met bloemen, zwarte gympen van Nike.” Er ging een golf van paniek door me heen. Ik zag al krantenkoppen voor me. Kind vermist. Grootouders onoplettend. En om maar niet te spreken van de afloop…
En toen kwam het verlossende telefoontje
Na een half uur. Dertig hele minuten… Die voelden als letterlijk uren. Ik, Geert en Nora kriskras door het park maar wel besloten om bij elkaar te blijven. Net toen ik op het punt stond mijn kleindochter te bellen, werd ik gebeld. Tess was gevonden bij Symbolica. Ik wilde erheen maar de medewerker gaf aan naar mij te komen: “Blijf rustig staan waar u staat, zo bent u sneller bij uw kleindochter.” Een medeweker kwam aanlopen met een brede glimlach en… Tess aan de hand. Mijn kleine meisje keek een beetje beteuterd. “Ze stond bij Symbolica. Ze was op zoek naar de ‘magische lift’.” Ik kon wel huilen van opluchting. Ik tilde haar op, knuffelde haar.
“Tess, je mag nóóit zomaar weglopen.”
“Maar ik wilde het alleen maar even zien,” mompelde ze met vochtige oogjes.
Een wijze les
We besloten de dag wat rustiger aan te doen. Geen attracties meer waar ze zelf naartoe konden lopen, alles samen, hand in hand, een hele stevige hand. In het hotel hadden we een stevig gesprek met Tess, ze was zich van geen kwaad bewust en was al snel door een lieve moeder onder haar hoede genomen. Wat een geluk een persoon met een goed karakter, je wil niet erover nadenken als het iemand zou zijn met andere intenties. We sloten de dag af met een pannenkoek in het hotelrestaurant. En die naamketting? Die bestelden we diezelfde avond nog. Mijn dochter moet het zelf weten, maar als ik met ze op sta ga, is dat mét naamketting. Geen voorzorgsmaatregel is te overdreven, al is het alleen al voor mijn hart.
THERESA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
wij zetten mijn telefoon nummer op haar arm met een pen.
Wij hebben de kids een metalen legerplaatje met gegevens erop gegeven. Kon als ketting of met een haak aan de broekriem gedragen worden. Ze vonden het juist heel stoer dus nooit een probleem met dragen.
En bij de start van de dag een foto van ze maken, zodat je die kunt laten zien als er iets gebeurd. Manlief kon in ieder geval nooit vertellen wat de kids aan hadden qua kleding, haha. Dus dan is een foto van dezelfde dag handig.
De grootste nachtmerrie voor elke (groot)ouder om een (klein)kind kwijt te raken. Maar het zou iedereen kunnen overkomen.
Opmerkelijk is wel dat de oma aan haar dochter vroeg om “zo’n ketting met een naam en telefoonnummer eraan” te kopen. Maar dit dan ivm de verantwoordelijkheid niet zelf heeft geregeld voor het tripje met overnachting. Lijkt me toch anders dan thuis oppassen voor een paar uurtjes oid.
Afschuiven is altijd makkelijker dan reflecteren, hè?
ik dacht waar blijft Joris?
Ik ben er, hoor. Wat kan ik voor je doen?
goed afgelopen.
Dat is een héél bondige samenvatting.
Ik denk dat het een illusie is dat polsbandjes en telefoonnummers een oplossing zijn voor het kwijtraken van kinderen. Immers werken die nog steeds alleen maar als ze goede, betrouwbare mensen tegen komen en geen slechte. Je hebt ze wellicht een paar minuten eerder, maar je bent nog steeds afhankelijk van andere mensen om je kind te vinden en het telefoonnummer te bellen en die hadden je kind hoe dan ook wel naar de medewerkers gebracht. En als ze een slecht persoon tegen komen gaat die dat nummer niet bellen en heb je er dus niks aan. Enige omgeving waar het wel heel nuttig is, is een grote stad waar geen centrale plek of medewerkers zijn.
Natuurlijk helpt het niet tegen kwijtraken. In potentie wél bij het sneller terugvinden. Afhankelijk van de leeftijd kan je ze gewoon instrueren dat ze – als ze je kwijt zijn – naar een medewerker gaan (herkenbaar aan bedrijfskleding).
Gelukkig loopt het meestal goed af.
En om Lisanne moest ik heel erg lachen ook al is het heel onaardig jegens oma’s en opa’s,.
Als jonge ouders ooit het hele strand in rep en roer gekregen want mijn kindje van drie was opeens verdwenen. De politie had hem gevonden achter het kotje onder een handdoek in een kuil diep in slaap.
Ben nog nooit zo bang geweest en dankbaar van opluchting.
Je hoeft echt geen oma te zijn hoor om je kinderen kwijt te raken of een van de kinderen . Bizar die opmerking. Enne ik heb al mijn diploma ’s om voor de klas te staan en toch is het me ook ooit gebeurt in een onbewaakt ogenblik.
Ook meegemaakt dat de vader met de jongste van anderhalf aan de hand keek naar de andere twee kinderen die vlakbij in het water lagen te spetteren .
Ik lag vlakbij een beetje te dutten en ik schoot wakker wetende dat er iets heel ergs was. De jongste zat met zijn handje vast aan zijn vader, een beentje was in de lucht en ander beentje op de grond en o zijn kop hing hoofdje onder het water. Nog nooit zo hard gerent en longen uit mijn lijf geschreeuwd en mijn man hoorde niets door het lawaai van al die gillende spelende kinderen. alAls een goede vader Hield hij zijn zoon goed vast kijkend naar de anderen kinderen en had niets door.
Pas toen ik het mannetje omhoog deed met een rood hoofd had hij gelijk door hoe het zat en had ik een huilend kind , twee geschrokken kinderen en een ontroostbare vader in mijn armen.
Dus wees lief voor oma, wijs niet zo gauw met schuldige vinger naar mensen ouders of anderen die zoiets meemaken.. Een ongeluk zit in een heel klein hoekje en gelukkig zijn wij goed weg gekomen. Het is 65 jaar geleden maar het is nog steeds als een slechte film met goede afloop in mijn hoofd.
Bij Legoland in Denmarken waren deze polsbandjes bij de ingang vrij verkrijgbaar. Super handig! Misschien ook een goed idee voor onze grote pretparken in Nederland. Je betaald immers genoeg voor een kaartje.
Je snapt dat extra service extra geld kost en de prijs dus nog verder omhoog gaat? Dat betekent dat iedereen gaat meebetalen aan bandjes voor de mensen die te laks waren zelf iets te regelen. Neem gewoon je eigen polsbandje mee… Waarom zou een ander jouw shit moeten regelen?
Waar is Sep opeens gebleven?
Sep is nu een week zoek. Niemand hem nog gezien?
RIP Sep.
Wij droegen vroeger ook een hangertje met SOS gegevens. Jaren 70 en 80. Toen mijn kinderen klein waren, schreven we ook ons telefoonnummer op hun arm. De bandjes vergat ik altijd. Liever een lelijk ding om dan kind kwijt, zou ik zeggen.
Ik vraag me wel af waarom ouders de grootouders zoveel opleggen tegenwoordig. Dit mag niet en dat moet. Alles moet perfect.
Mijn kleinkind loopt nog niet, maar is heel ondernemend. Ik heb de bandjes nog en die gaat zeker om als wij straks de kleine mee uit nemen.
inderdaad met pen 06 nr op arm, en je kunt ze zelfs een tag omdoen tegenwoordig als je digitaal handig bent.
En inderdaad goede afspraken maken.
mijn mening: ouders groeien op met de kinderen. Ze weten daarom bijna instinctief waar een kind zich bevindt. Grootouders of andere oppassers hebben dat 6e zintuig niet ontwikkeld en laten we eerlijk zijn, hun tegenwoordigheid van geest staat niet meer 100% van de tijd aan!
Echt, ik ben zelf een oma die altijd heeft opgepast. Ik spreek voor mezelf.
Mijn kleinkind, nu 16, heeft het overleefd maar ook met een hoop geluk ipv wijsheid…
Eerlijk gezegd: Grootouders zijn niet (meer) zo betrouwbaar als ouders. Af en toe “vergeet’ je wel eens even dat je een kind bij je hebt. En een seconde is bij jonge kinderen al genoeg om in de problemen te raken…
Een wijze raad voor ouders: Geef oma en opa niet meer op oppasbasis de verantwoordelijkheid verantwoordelijkheid over je kinderen. Goedkope oppas is dure oppas!!!
Nou Lisanne,ik “bewaak” mn kleinkinderen als n leeuw.Ik ben ze nooit kwijt,en pas al 11 jaar op.
Dat het nog nooit gebeurd is, maakt niet dat het niet had kunnen gebeuren of nog kan gebeuren, he?
Het kan ook zijn dat school alle studiedagen bij elkaar heeft gevoegd waardoor de kinderen een week extra vrij zijn ipv meerdere keren per jaar een losse dag. Ik dacht eerst ook Huh, één ouder werkt in het onderwijs dan heeft die toch ook vrij? Totdat ik bedacht dat onze buren vorig jaar ook een week weggingen buiten de schoolvakanties om.
er bestaan ook gewoon wegwerp polsbandjes voor als je een dagje weg gaat, dan hoeven ze niet zo’n ketting om die ook nog een veel geld kost. ik schreef altijd het mobiele nummer op hun arm vroeger als we weg gingen en sprak met ze af dat als ze mij kwijt waren naar wie ze toe moesten gaan. wees dan aan wie de medewerkers waren, dan pas begon het dagje uit!
vroeger had je die bandjes en ketting niet dus bedacht ik gewoon zelf een oplossing die ook goed was.
nooit met zulke kleintjes in een groot park zonder dat ze iets op zich hebben van een 06 nummer. ze zijn in een oogwenk verdwenen zoals je ziet.
gelukkig goed afgelopen maar een goede voorbereiding was ook handig geweest vanuit de ouders en jullie als opa en oma. samen afspreken want het zijn wel kinderen van een ander waar je de verantwoordelijkheid over hebt. ouders hadden beter moeten weten maar ik had fan zelf een oplossing bedacht met een pen!